Και φέτος το καλοκαίρι, το bar Baraonda με κοσμοπολίτικη αυτοπεποίθηση και καλοκαιρινή διάθεση άνοιξε τη βαριά πόρτα της εισόδου του προσφέροντας ένα γκουρμέ δείπνο αξιώσεων και μάλιστα αν είσαι τυχερός ωμοφαγίας, όπως επιβάλλει η γαλλική τάση στη γαστριμαργική μόδα.
Ένας από τους τυχερούς ήμουν και εγώ που άμα τη αφίξει μου ("αν και δικηγόρος"), ο πορτιέρης, ε συγγνώμη ο υπεύθυνος του μαγαζιού, μου έκανε τα μούτρα steak tartare εμποτισμένου με την απαραίτητη sauce εσπεριδοειδών, εξαιτίας της ξινίλας όταν με είδε να έχω κάνει ένα φοβερό στιλιστικό λάθος, να φοράω βερμούδα με 30 βαθμούς κάτω από τον μαγικό έναστρο αττικό ουρανό. Σαν άλλος Άγιος Πέτρος, κρατώντας τα κλειδιά του παραδείσου (και ενώ άφηνε πολλούς άλλους με σπορτέξ και τζιν να μπαίνουν), με ύφος επαΐοντα μου απαγόρευσε την είσοδο, λέγοντάς μου ότι και γόνος γνωστής ελληνικής οικογένειας να ήμουν, με αυτή την εμφάνιση δεν ανήκω στο εκλεκτό πάνθεον. Από το μυαλό μου αστραπιαία πέρασε η εικόνα του γνωστού εφοπλιστή να αγοράζει και το μαγαζί και τον υπεύθυνο και να τον στέλνει για mountain vacation στο όρος πατάτα, αλλά η αμηχανία της στιγμής μου βραχυκύκλωσε την σκωπτική μου διάθεση.
Στην εποχή του φαίνεσθαι, όπου με ένα ακριβό σπορ αυτοκίνητο αγοράζεις γόητρο, με μια κολώνια αντρική σεξουαλική ικανότητα και με ένα κουστούμι κύρος, η βαναυσότητα και οι κανιβαλισμοί αποτελούν συνήθη φαινόμενα σε τέτοια μαγαζιά. Κάτω από το σολάριουμ, για να συνάδουμε και με την εποχή, αν ξύσεις, ανακαλύπτεις τη δορά του θηρίου, που αν δεν ανήκεις στο συνάφι του σε κατασπαράσσει.
Το αξιοσημείωτο στη δική μου περίπτωση (και ο λόγος που δημοσιεύω αυτό το άρθρο για τις πρακτικές τέτοιων μαγαζιών) ήταν ότι καθ' όλη τη διάρκεια του περιστατικού της "πόρτας" που έφαγα, ήταν παρούσα η αρραβωνιαστικιά μου, η οποία είχε ήδη μπει και κάτσει στο bar τρία τέταρτα νωρίτερα με μία φίλη της, και όταν έφτασα βγήκε έξω να επιβεβαιώσει ότι με περίμεναν. Μια απλή ενημέρωση όμως μετατράπηκε σε θερμό επεισόδιο διεκδίκησης του αυτονόητου, ότι δηλαδή ήμασταν μία παρέα μαζί και δεν μπορούν έτσι προκλητικά να μας διασπάσουν. Ακόμα χειρότερα, φάνηκε δυστυχώς ότι η βερμούδα που επίσης φορούσε η αρραβωνιαστικιά μου δεν αποτέλεσε εμπόδιο να την "αφήσουν" να μπει, μια που μάλλον γούσταραν να μπανίζουν τις ωραίες της γάμπες, σε σχέση με το δικό μου τριχωτό αντρικό πόδι....
Σε ανθρώπους υποκριτές και ρηχούς, άψυχα ανδρείκελα του lifestyle τίποτα δεν είναι επαίσχυντο αρκεί να αποφέρει κέρδος. Τα συμπεράσματα δικά σας.
4 Ιουλίου 2009 στις 4:39 μ.μ.
Νίκο μου, σε ενημερώνω:
Αποζημίωση για παράνομο«face control»
*Χίλια ευρώ αποζημίωση για παράνομη προσβολή προσωπικότητας από «face control»
*Η απαγόρευση εισόδου εκρίθη αναίτια επειδή δεν γινόταν κάποια ιδιωτική εκδήλωση στο μπαρ
*Το ότι επετράπη σε άλλους να εισέλθουν και όχι στον παραπονούμενο, ήταν μειωτικό για τον ίδιο
Της Μαρίας Θεριστή*
Σύμφωνα με πρόσφατη απόφαση που εξέδωσε δικαστής του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης, η ιδιοκτήτρια ενός μπαρ στην Θεσσαλονίκη καταδικάστηκε να πληρώσει 1.000 ευρώ αποζημίωση και μέρος των δικαστικών εξόδων, σε πελάτη που ήθελε να μπει στο μπαρ μαζί με έναν φίλο του, αλλά δεν του το επέτρεψε ο πορτιέρης.
Το γεγονός ότι αυτό έγινε, όπως απεφάνθη το Δικαστήριο, χωρίς εύλογη αιτία (δεν γινόταν κάποια ιδιωτική εκδήλωση στο μπαρ) καθώς σε άλλους επιτράπηκε να εισέλθουν, αποτελούσε παράνομη προσβολή της προσωπικότητας και υπέδειξε ότι η συγκεκριμένη συμπεριφορά τού πορτιέρη ήταν «μειωτική» απέναντι στον παραπονούμενο.
Με την πιο πάνω απόφαση, η οποία δεν χρειάζεται κάποια ειδική νομοθεσία για να αποτελέσει αντικείμενο προβληματισμού, εάν αυτή αποτελέσει αντικείμενο δικαστικής διαδικασίας και στον τόπο μας, δημιουργούνται εύλογα ερωτηματικά αναφορικά με τη νομιμότητα της γνωστής πόρτας ή face control.
Είναι πρόδηλο ότι θα πρέπει να τίθεται ένα πλαίσιο που να οριοθετεί το κατά πόσον το face control (εάν συμβαίνει στην Κύπρο) μπορεί να λαμβάνει χώρα μέσα στα πλαίσια του δημόσιου χώρου ή μόνο του ιδιωτικού.
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=875020&-V=archivearticles