H αναζήτηση του "τελειότερου" πολιτεύματος και η απάτη του Συντάγματος.

Απ’ τα πιο δύσκολα ερωτήματα που αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν οι ενεργοί πολίτες στις διάφορες κοινωνίες ανά τους αιώνες ήταν και είναι το ποιο είναι το καλύτερο πολίτευμα. Δηλαδή ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος διακυβέρνησης ενός συνόλου ανθρώπων. Οι δε δυνατοί τρόποι διακυβέρνησης όπως αναδείχθηκαν από την ιστορική πρακτική είναι τρεις: η Μοναρχία, η Ολιγαρχία και η Δημοκρατία

Το άμεσο λάθος λοιπόν που κάνουμε πριν ακόμα ξεκινήσουμε την έρευνά μας είναι το να έχουμε ήδη φτιάξει τρία μοντέλα διακυβέρνησης (με τις όποιες παραλλαγές τους) και να προσπαθήσουμε να προσαρμόσουμε τα ανθρώπινα σύνολα σε αυτά, σύμφωνα με την γνωστή στις μέρες μας τακτική της άκριτης ταμπελοποίησης (ηρωοποίησης και δαιμονοποίησης ατόμων, ηγετών και πολιτευμάτων). Ενώ το σωστό είναι να δούμε και να προσδιορίσουμε πρώτα τι σύνολο ανθρώπων έχουμε και μετά να φτιάξουμε ειδικά γι’ αυτό το σύνολο ένα πολίτευμα για την οργάνωση και διακυβέρνησή του. Δεν υπάρχουν δηλαδή τέλεια πολιτεύματα, αλλά ο κάθε λαός, κάθε φορά καθορίζει, ανάλογα με τις συνθήκες, τι πολίτευμα θέλει και του ταιριάζει.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το υποτίθεται τελειότερο πολίτευμα της Δημοκρατίας= συμμετοχή όλων των πολιτών στην εξουσία (άμεσα= δικαίωμα εκλέγεσθαι και έμμεσα= δικαίωμα εκλέγειν). Λειτουργεί το ίδιο σε πληθυσμούς με κοινή καταγωγή και σε πληθυσμούς πολυεθνικούς; Φυσικά όχι. Και αυτό γιατί πραγματική Δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει μόνο σε πληθυσμούς με κοινή καταγωγή (εθνικές κοινωνίες), γιατί κοινή καταγωγή σημαίνει κοινή ιστορία, παραδόσεις, κοινές ελπίδες για το μέλλον και κατά συνέπεια κοινά συμφέροντα. Και το υπέρτατο κοινό συμφέρον είναι η διατήρηση και διαιώνιση του συγκεκριμένου αυτού συνόλου, με ταυτόχρονη διατήρηση των συγκεκριμένων εδαφών που αυτό κατέχει.

Αντίθετα, αν ενταχθούν σε ένα ομοιογενές σύνολο άτομα με διαφορετική καταγωγή, χρησιμοποιούν τις νομικές δυνατότητες που τους παρέχει το σύνολο όπου ζουν, προκειμένου να ικανοποιήσουν διαφορετικά συμφέροντα από αυτά του συνόλου. Και ποια είναι αυτά τα διαφορετικά συμφέροντα; Η επιβίωση και ευημερία των ατόμων με την δική τους ξεχωριστή καταγωγή, που ζουν σε διάφορα άλλα μέρη του πλανήτη. Και δεν μιλάμε μόνο από άποψη οικονομίας (πχ ένας Φιλιππινέζος που εργάζεται στην Ελλάδα ή ακόμα και μία Γαλλική Εταιρία που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα, ό,τι χρήμα κερδίζουν το στέλνουν στην πατρίδα τους, στους συγγενείς τους, “αποσύροντάς” το από την εγχώρια αγορά με όλες τις σχετικές δυσμενείς συνέπειες για την ελληνική οικονομία).

Αλλά και από άποψη πολιτική ας δούμε τι ψηφίζει κάθε φορά η Μουσουλμανική Μειονότητα την Θράκης υπό την άμεση επιρροή του τουρκικού προξενείου. Θα ψηφίσει το κόμμα που θα συμφωνεί περισσότερο από τα άλλα με τις επιδιώξεις της Τουρκίας (σχέδιο Ανάν, μείωση των ελληνικών εξοπλισμών, υποχωρητικότητα- ή όπως αλλιώς βαφτίστηκε “ψυχραιμία”- στις τουρκικές εναέριες παραβιάσεις των ελληνικών συνόρων). Ακόμα και αν βλάπτονται άμεσα τα συμφέροντα του συνόλου ανθρώπων που λέγονται Έλληνες, οι Μουσουλμάνοι της Θράκης ζουν στον κόσμο τους με τα “δικά τους” συμφέροντα, τα οποία νομίζουν ότι βρίσκονται πιο κοντά με την Τουρκία, όχι λόγω καταγωγής (αφού οι Μουσουλμάνοι της Θράκης έχουν ποικίλη καταγωγή όπως Πομάκοι, Έλληνες μουσουλμάνοι, Τσιγγάνοι και λιγότερους Τουρκογενείς), αλλά λόγω θρησκείας.

Ως Μουσουλμάνοι δηλαδή θεωρούν τους εαυτούς τους πιο κοντά με την Τουρκία, επειδή αυτή είναι μουσουλμανική χώρα. Η δε Τουρκία, με τις ευλογίες και την προώθηση της Αμερικής ιδιαίτερα από την εκλογή Ομπάμα και μετά, έχει αυτοαναγορευτεί ως προστάτιδα των Μουσουλμάνων της Ασίας και της Ευρώπης, μετά την καταστροφή του Ιράκ και την αναχαίτιση του Ιράν (λόγω των αμερικανικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν). Γι΄ αυτό βλέπουμε τους Τούρκους να προστατεύουν ως “ειρηνευτική” δύναμη τους Μουσουλμάνους Βόσνιους της τέως Γιουγκοσλαβίας και τους Μουσουλμάνους Αλβανούς του Κοσσυφοπεδίου, βλέπουμε τον Ερντογάν να επικρίνει τους Ισραηλινούς για τους βομβαρδισμούς των Μουσουλμάνων αμάχων της Παλαιστίνης στο 2008, ή ακόμα βλέπουμε τους Τούρκους να κόπτονται τώρα για τα δικαιώματα των Μουσουλμάνων Ουγούρων Τούρκων της Κίνας κτλ. Παρουσιάζονται ως προστάτες των Μουσουλμάνων προκειμένου να βάλουν χέρι στους Μουσουλμανικούς πληθυσμούς ως προστάτες και ως δοχεία του επεκτατισμού τους, χρησιμοποιώντας την Μουσουλμανική θρησκεία, η οποία είναι από την φύση της επεκτατική. Και ανάμεσα στους Μουσουλμανικούς πληθυσμούς που θεωρούν ως προστατευόμενούς τους είναι και οι Μουσουλμάνοι της Θράκης.

Χρειάζεται πολύ προσοχή για να αναχαιτιστεί το θρησκευτικό (και κατά συνέπεια πολιτικό) ειδύλλιο που αναπτύσσεται ανάμεσα στους Μουσουλμάνους της Θράκης με την Μουσουλμανική Τουρκία….καθώς μπορεί να έχει σοβαρές, αρνητικές νομικές- εδαφικές συνέπειες στο εγγύς μέλλον.

Ως επίρρωση των παραπάνω, ας διαβάσει κανείς, στην τουρκική εφημερίδα Χουριέτ, τα πανηγύρια των Τούρκων στην άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία στις ελληνικές βουλευτικές εκλογές του 2000. Επειδή η διαφορά των ψήφων με την ΝΔ ήταν γύρω στις 70000 ψήφοι, όσες δηλαδή και οι ψήφοι των Μουσουλμάνων της Θράκης τότε, οι Τούρκοι πανηγύριζαν ότι ανέβασαν στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ που εξυπηρετούσε καλύτερα τα συμφέροντα της Τουρκίας (Οτσαλάν, συμφωνία Μαδρίτης, Ίμια κτλ). Και όπως αποδείχθηκε αργότερα με την εκκόλαψη και  προώθηση του σχεδίου Ανάν από το ΠΑΣΟΚ (και ύστερα από την ΝΔ), είχαν δίκιο να πανηγυρίζουν.

Ας επιστρέψουμε στον προβληματισμό μας για την φαλκίδευση της Δημοκρατίας στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες και ας δούμε τι ψηφίζουν η Εβραϊκή αλλά και η Ελληνική Κοινότητα της Αμερικής. Η μία θα ψηφίσει την Αμερικανική Κυβέρνηση που θα δώσει στο Ισραήλ την μεγαλύτερη οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη και η άλλη θα ψηφίσει την κυβέρνηση που θα έχει τις ποιο συμφέρουσες θέσεις με τα ελληνικά εθνικά θέματα. Και όλα αυτά άσχετα με την προσωπική ικανότητα των υποψηφίων Αμερικανών Προέδρων αλλά και με τα συμφέροντα των άλλων Αμερικανών. Το  ίδιο και η Κοινότητα των Μαύρων της Αμερικής. Ψήφισαν σχεδόν όλοι τους τον Ομπάμα επειδή ήταν μαύρος (δηλαδή είχε αφρικανική καταγωγή αφού μαύροι δεν υπάρχουν αλλού παρά μόνο στην Αφρική), άσχετα με τις προσωπικές του ικανότητες και επιδιώξεις της κυβέρνησής του. Δύσμοιρη Αμερική τι έρμαιο έχεις γίνει χωρίς να φταις…!!

Η Δημοκρατία λοιπόν σε πολυεθνικές κοινωνίες καταλήγει σε σοβαρές πολιτικές συγκρούσεις και τελικά σε ακυβερνησία και οχλοκρατία. Αυτό μας επιβεβαιώνουν και οι Έλληνες αρχαίοι συγγραφείς Αριστοτέλης, Παυσανίας και Θουκυδίδης για την κατάρρευση της Αθηναϊκής δημοκρατίας, όταν ο Περικλής και κυρίως οι Αθηναίοι ηγέτες πριν από αυτόν έδωσαν το δικαίωμα του Αθηναίου πολίτη και σε μη Αθηναίους εμπόρους και ναύτες (για την στελέχωση και ανάπτυξη του περιβόητου Αθηναϊκού στόλου), οι οποίοι νοιάζονταν πρώτα για την ικανοποίηση των οικονομικών τους συμφερόντων, εις βάρος των λοιπών Αθηναίων. Οι λεγόμενοι γνήσιοι στην καταγωγή Αθηναίοι ονομάστηκαν “αριστοκρατικοί” και “ευγενείς” και οι νεότεροι Αθηναίοι υπήκοοι (δηλαδή οι ναύτες, εργάτες κτλ) “δημοκρατικοί” και όλοι τους συμμετείχαν στις αποφάσεις για τα κοινά στην εκκλησία του Δήμου.

Το τι ακολούθησε έγινε γνωστό από την ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου. Οι αριστοκρατικοί (πχ Νικίας, Κίμωνας κτλ), έχοντας συνείδηση της κοινής τους καταγωγής με τους Λακεδαιμόνιους και τους άλλους Έλληνες προσπάθησαν να αποφύγουν την ένοπλη σύγκρουση με αυτούς, ενώ οι απλοί ναύτες, τεχνίτες και έμποροι που έγιναν Αθηναίοι από τον Περικλή και κυρίως από τους Αθηναίους ηγέτες πριν από αυτόν, με τυχάρπαστη καταγωγή (τις περισσότερες φορές ούτε καν ελληνική), έχοντας ως άξονα το οικονομικό και προσωπικό τους συμφέρον, δεν δίστασαν να κηρύξουν τον πόλεμο στους άλλους Έλληνες όταν είδαν να απειλούνται τα οικονομικά τους συμφέροντα από τον εμπορικό στόλο των Κορινθίων. Έτσι λοιπόν εξηγείται πως το θαύμα της Αθηναϊκής δημοκρατίας μεταμορφώθηκε σε οχλοκρατία αλλά και τυραννία (“ενός ανδρός αρχή” κατά τον Θουκυδίδη), αφού πλέον οι “δημοκρατικοί” υποστήριζαν συνεχώς και αδιαλείπτως τον Περικλή που τους οδήγησε στον πόλεμο για την εξασφάλιση των οικονομικών τους συμφερόντων.

Αλλά το ίδιο έγινε και στους αρχαίους Σπαρτιάτες. Ξεκίνησαν με την ιδιότυπη δημοκρατία της εκκλησίας της Απέλλας (ψήφιση νομοσχεδίων δια βοής), η οποία προϋπέθετε άτομα με κοινή καταγωγή, τους “ομοίους”. Οι “όμοιοι” δε, είχαν ανάγκη από τεχνίτες και αγρότες, και γι΄ αυτό χρησιμοποίησαν ως πολίτες χωρίς πολιτικά δικαιώματα τους περίοικους, μετατρέποντας την δημοκρατία της Απέλλας σε καθαρή Ολιγαρχία.  Όταν όμως επί Κλεομένη του 3^ου αναγκάστηκαν να δώσουν, λόγω λειψανδρίας από τους συνεχείς πολέμους, την Σπαρτιατική υπηκοότητα σε πολυάριθμους δούλους και απελεύθερους (διάφορης καταγωγής ο καθένας), δεν άργησαν αυτοί οι “νέοι Σπαρτιάτες”, καθώς έγιναν πολλοί, να ανατρέψουν την ιδιότυπη δημοκρατία των Σπαρτιατών (Απέλλα) και να την μετατρέψουν σε Τυραννία- Μοναρχία, ανεβάζοντας στην εξουσία τυχάρπαστους τυράννους (Μαχανίδας, Νάβις τέλη 3^ου αι. πΧ.).

Τα ίδια έπαθαν και οι Ρωμαίοι. Ξεκίνησαν την ιστορική τους πορεία με την ρωμαϊκή δημοκρατία, γνωστή ως  Res Publika, η οποία προϋπέθετε άτομα με κοινή καταγωγή  (τους patres) οι οποίοι έπαιρναν αποφάσεις στην “λοχίτιδα εκκλησία”. Όμως το πολίτευμά τους κατέρρευσε όταν λόγω των αλλεπάλληλων πολέμων αναγκάστηκαν να δώσουν την ρωμαϊκή υπηκοότητα και σε μη Ρωμαίους πολίτες, προκειμένου να τους κάνουν στρατιώτες. Για ένα χρονικό διάστημα κατάφεραν να διατηρήσουν την δική τους “δημοκρατία” μέσα από την συγκέντρωση σε αυτούς της γης των κατακτημένων περιοχών (μετατρέποντας την res Publika σε καθαρή πλέον Ολιγαρχία). Όμως μετά την καταστροφή της Καρχηδόνας στον Γ Καρχηδονιακό πόλεμο,  η γη που συγκέντρωσαν οι patres ήταν τόσο προκλητικά μεγάλη και οι απλοί ρωμαίοι στρατιώτες (ανεξαρτήτου καταγωγής) έγιναν τόσο πολύ φτωχοί αλλά πολυάριθμοι, ώστε αντέδρασαν διεκδικώντας το δικό τους μερίδιο στην εξουσία. Ύστερα λοιπόν από μεγάλη περίοδο Οχλοκρατίας (γνωστή από τους εμφυλίους πολέμους των Ρωμαίων), με την δύναμη των όπλων ανέβασαν τον Ιούλιο Καίσαρα σαν ισόβιο Δικτάτορα μετατρέποντας  το πολίτευμα των Ρωμαίων από Res Publika και Ολιγαρχία, σε καθαρή Μοναρχία- Αυτοκρατορία.

Ιστορικά λοιπόν δεν υπάρχουν τέλεια πολιτεύματα, αλλά συνέβαινε η αέναη εναλλαγή πολιτευμάτων λόγω των εκάστοτε ιστορικών συνθηκών, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο μεγάλος ιστορικός Πολύβιος. Δηλαδή πολλά άτομα με κοινή καταγωγή (δεσμούς αίματος) σε συγκεκριμένο μέρος, καθώς έχουν κοινά συμφέροντα επιβίωσης (λόγω κοινής εθνικής καταγωγής) και καθώς προσπαθούν όλοι να βοηθήσουν στην επιβίωση του συνόλου, συμμετέχουν όλοι στην εξουσία δημιουργώντας την Δημοκρατία. Μετά, όταν στα άτομα με κοινή καταγωγή προσκολληθούν και άλλα με διαφορετική καταγωγή (λόγω πολέμων, ανάγκη για στρατιώτες και εργατικό δυναμικό, κατασκευές, εμπορικές συναλλαγές), οι πρώτοι κάτοικοι κρατούν γι’ αυτούς την οικονομία και την λήψη αποφάσεων, χρησιμοποιώντας τα νέα άτομα για τις δουλειές τους ως δούλους (δηλαδή ως απλούς εργάτες ή στρατιώτες χωρίς πολιτικά δικαιώματα) ή αλλιώς ως “οικονομικούς μετανάστες” θα λέγαμε σήμερα, δημιουργώντας την Ολιγαρχία ή Αριστοκρατία.

Όταν τα άτομα με διαφορετική καταγωγή αποκτήσουν τα πολυπόθητα πολιτικά δικαιώματα που θέλουν (πχ με παράνομες ελληνοποιήσεις όπως σήμερα, ή με παράνομες συναλλαγές με πολιτικούς όπως γίνεται με ξένες πολυεθνικές εταιρίες) και αρχίσουν να συμμετέχουν στην εξουσία του ευρύτερου συνόλου (επιλέγοντας κάθε φορά πρωθυπουργούς με πελατειακά, οικονομικά- ατομικιστικά κριτήρια) οδηγούμαστε στην Οχλοκρατία και την δημαγωγία (δηλαδή ό,τι έχουμε σήμερα).  Και τέλος, όταν  από την οχλοκρατία και την δημαγωγία οδηγηθούμε στην ακυβερνησία, τότε παρουσιάζεται ένας υποτίθεται ικανός μονάρχης που θα βγάλει την χώρα από το αδιέξοδο και εγκαθιδρύει Μοναρχία.

Την ίδια σειρά εναλλαγής πολιτευμάτων ακολούθησε η Ελλάδα από το 1950 έως το 1974, αλλά και από το 1974 έως σήμερα. Κατά την 10ετία 1974 έως 1985, οι Έλληνες είχαν το πολυπόθητο πολίτευμα της Δημοκρατίας, όταν ελεύθεροι μπορούσαν να επιλέξουν την νομοθετική εξουσία της χώρας, δηλαδή τα κόμματα και τους ηγέτες τους. Ηγέτες μάλιστα, που είχαν καταξιωθεί στην συνείδηση του κόσμου για τις ικανότητές τους και για το ενδιαφέρον τους για όλους τους Έλληνες. Όμως από το 1986 έως το 2000 τα πράγματα άλλαξαν και η Δημοκρατία μετατράπηκε σε Ολιγαρχία- Αριστοκρατία.

Αυτό έγινε γιατί ορισμένοι Έλληνες επιχειρηματίες (προφανώς θεωρώντας τους εαυτούς τους πιο γνήσιους Έλληνες από τους υπόλοιπους) απορρόφησαν εκατομμύρια χρημάτων από τα κονδύλια της ΕΟΚ γιγαντώνοντας τις επιχειρήσεις τους εις βάρος των απλών πολιτών, ενώ άλλοι Έλληνες τραπεζίτες με κόλπα της αγοράς (ας θυμηθούμε τα τεράστια επιτόκια καταθέσεων της 10ετίας του 80, αλλά και το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου) μάζεψαν το χρήμα του κόσμου στις τράπεζές τους. Παράλληλα, οι περισσότεροι δημοκράτες πολιτικοί προώθησαν τους διαφόρους γόνους τους σε διάφορα βουλευτικά και κυβερνητικά πόστα (οικογενειοκρατία), πάλι εις βάρος των απλών πολιτών που ήθελαν να συμμετάσχουν στα κοινά. Και το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να δημιουργηθεί η Ελλάδα των δύο ταχυτήτων, δηλαδή η Ολιγαρχία: οι λίγες οικογένειες των “ευγενών”, που συγκέντρωσαν στα χέρια τους το χρήμα και τα κυβερνητικά πόστα και οι υπόλοιποι Έλληνες των εξευτελιστικών μισθών και Συντάξεων, οι οποίοι αν και παραγκωνισμένοι, ευχαριστούσαν τους “ευγενείς” για την μεγαλοψυχία τους λόγω των χιλιάδων θέσεων στο Δημόσιο που τους εξασφάλιζαν (μόνιμοι και συμβασιούχοι).

Κάπως έτσι λειτούργησε η κατάσταση, μέχρι τελικά να λιγοστέψουν οι θέσεις στο Δημόσιο, ενώ από την άλλη γιγαντώθηκε ο ξένος παράγοντας: δηλαδή η συσσώρευση και νομιμοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών (οι οποίοι ψήφιζαν κυβερνήσεις με αποκλειστικό κριτήριο ποια έδινε τις περισσότερες ιθαγένειες), την στιγμή που οι ξένες πολυεθνικές εταιρίες έδιναν “δωράκια” σε πολιτικούς παράγοντες για την εξασφάλιση των δικών τους συμφερόντων προκειμένου να συνεχίσουν την αφαίμαξη της ελληνικής οικονομίας. Χωρίς πλέον το παλαιότερο πλήθος των θέσεων στο Δημόσιο και με τις ξένες πολυεθνικές (με τους Έλληνες βέβαια συνεργάτες τους, επιχειρηματίες και δημοσιογράφους) να κάνουν παράνομες συναλλαγές με τις κυβερνήσεις (παράνομα καρτέλ βιομηχανιών τροφίμων κτλ, περίεργη ανοχή στο εμπόριο ναρκωτικών ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας –Ομόνοια-, στημένοι διαγωνισμοί για προμήθεια από το Δημόσιο υλικών και εμπορευμάτων, υπερκοστολογημένες κατασκευές δημοσίων έργων κτλ) δημιουργήθηκε η Οχλοκρατία, που έχουμε σήμερα, την ίδια στιγμή που οι Έλληνες πολιτικοί, (προκειμένου να εξακολουθήσουν να είναι γαντζωμένοι στην εξουσία, το χρήμα γαρ πολλοί εμίσησαν αλλά την δόξα ουδείς) προέβαιναν σε ανεκδιήγητες πολιτικές παροχολογίας.

Δυστυχώς, κατά την ιστορική νομοτέλεια που προαναφέραμε, η Οχλοκρατία θα οδηγήσει σε ακυβερνησία (ήδη οι Έλληνες άρχισαν να νιώθουν απαξιωτικά για το πολιτικό σύστημα) και η ακυβερνησία θα φέρει την Μοναρχία, δηλαδή τον υποτίθεται ικανό ηγέτη που θα βγάλει την χώρα από το αδιέξοδο. Ήδη οι αριστεροί άρχισαν να ονειρεύονται τον κομμουνιστή δικτάτορα που θα φέρει την ευημερία στον λαό και ορισμένοι ακροδεξιοί τον ηθικό “Συνταγματάρχη” που θα φέρει την δικαιοσύνη στους Έλληνες….!! Ο Θεός να βάλει το χέρι του..!

Πολιτειολογικά λοιπόν, ακόμα και μετά την Μοναρχία συνεχίζεται η αέναη εναλλαγή πολιτευμάτων. Θα βρεθούν δηλαδή λίγοι πλούσιοι (πχ Γαλλική επανάσταση) ή “ευγενείς” (Magna Carta στην μεσαιωνική Αγγλία), οι οποίοι βάζοντας μπροστά τον δύσμοιρο λαό που συντηρούν, θα θέσουν στον Μονάρχη περιορισμούς στην αυθαίρετη εξουσία του. Θα δημιουργηθεί έτσι ένας Καταστατικός Χάρτης απαράγραπτων ανθρώπινων και ατομικών δικαιωμάτων, γνωστός ως Σύνταγμα, ο οποίος το μόνο που θα κάνει θα είναι να περιορίζει τον Μονάρχη μέχρι να του πάρουν πλήρως την εξουσία  οι πλούσιοι. O πρώτος μάλιστα  ιστορικά καταγεγραμμένος "καταστατικός χάρτης" απαράγραπτων ανθρώπινων δικαιωμάτων που χρησίμευσε σαν περιορισμός του συγκεντρωτισμού του Μονάρχη ήταν οι αρχές του Χριστιανισμού ως περιορισμός των αυθαιρεσιών και της απολυταρχίας του Ρωμαίου Αυτοκράτορα. Μία ευεργετική παρέμβαση της Εκκλησίας στην πολιτική, που οδήγησε στην δημιουργία του Βυζαντίου.

Mε εξαίρεση όμως την παρέμβαση της Εκκλησίας στον περιορισμό του Μονάρχη στο Βυζάντιο (σε αντίθεση με τον Πάπα που δεν θέλησε να περιορίσει, αλλά να αντικαταστήσει έμμεσα τον Μονάρχη), σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, τα Συντάγματα έγιναν δούρειος ίππος για την Ολιγαρχία. Δηλαδή, ενώ στην αρχή οι πλούσιοι και ισχυροί κάνουν τον απλό λαό προσωρινά κυρίαρχο (Δημοκρατία), λίγο αργότερα οι ίδιοι θα καταργούν το Σύνταγμα στην πράξη (ο ρόλος του εξαντλήθηκε στον περιορισμό της Μοναρχίας),  προκειμένου να συνεχιστεί νομοτελειακά και πάλι η αέναη εναλλαγή πολιτευμάτων…Και φτου και από την αρχή: Μοναρχία, Δημοκρατία, Ολιγαρχία, Οχλοκρατία, Ακυβερνησία και πάλι Μοναρχία και ου το κάθε εξής….

Ας δούμε λοιπόν ποιος ήταν και είναι ο ρόλος και η αποτελεσματικότητα του Συντάγματος, του ηρωοποιημένου, “σωτήριου” και θεμελιώδους Καταστατικού Χάρτη, σε όλη αυτή την άτυπη πολιτειακή μετάλλαξη της ελληνικής Δημοκρατίας από το 1974 έως σήμερα. Και θα καταλάβουμε πως το περιβόητο Σύνταγμά μας σε συνθήκες Δημοκρατίας δεν είναι παρά ένα κουρελόχαρτο. Η δε αξία (και αυτός ήταν και είναι στην ουσία του ο ιστορικός του ρόλος) εξαντλήθηκε στον περιορισμό της αυθαιρεσίας και του συγκεντρωτισμού του Μονάρχη.

Συντ αρ. 1 παρ. 3:  όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό ή από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που διαμορφώνουν την γνώμη και την άποψη του λαού, με τις εντυπώσεις που δημιουργούν έντεχνα οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, με τα φακελώματα και τους έμμεσους εκβιασμούς σε πολιτικούς,  καθώς και τις πληροφορίες που κάθε φορά κρύβουν ή επιλέγουν σε συγκεκριμένο χρόνο να αποκαλύψουν;

Συντ αρ. 4 παρ.5 : οι Έλληνες συνεισφέρουν στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους. Τότε γιατί εφαρμόζεται ο έμμεσος φόρος ΦΠΑ αδιακρίτως σε όλους τους πολίτες ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση, εκτινάζοντας την ακρίβεια στην οικονομία;

Συντ αρ.4 παρ. 6: κάθε Έλληνας που μπορεί να φέρει όπλα είναι υποχρεωμένος να συνεισφέρει στην άμυνα της Πατρίδας σύμφωνα με τους ορισμούς των νόμων. Τότε γιατί θεσπίστηκε ο νόμος για την άοπλη θητεία για τους αντιρρησίες συνείδησης, ο οποίος προσβάλλει κατάφωρα την οργάνωση της άμυνας (δηλαδή της ένοπλης αντίστασης) της Χώρας;

Συντ αρ. 5 παρ. 2: απαγορεύεται η έκδοση αλλοδαπού που διώκεται για δράση του υπέρ της ελευθερίας. Τότε γιατί εκδιώχθηκε από την χώρα σε εξευτελιστικές συνθήκες ο Οτσαλάν;

Συντ αρ. 7 παρ.1: έγκλημα δεν υπάρχει ούτε ποινή επιβάλλεται χωρίς νόμο που να ισχύει πριν από την τέλεση της πράξης και να ορίζει τα στοιχεία της. Όμως γιατί η επιβολή ποινών σε εγκλήματα περιορίζεται στον απλό λαό, ενώ σχεδόν πάντα προστατεύονται παραβάτες υπουργοί και βουλευτές; Επίσης, ας δει κάποιος τι γίνεται με το σύστημα εξαγοράς των ποινών με χρήμα, όπως και πόσο γρήγορα βγαίνουν από την φυλακή (πχ ακόμα και με ελικόπτερα..!!) οικονομικά ευκατάστατοι βαρυποινίτες.

Συντ αρ. 9 παρ. 1: η κατοικία του καθενός είναι άσυλο. Η ιδιωτική και οικογενειακή ζωή του ατόμου είναι απαραβίαστη. Τότε γιατί λειτουργούν οι κάμερες στους περισσότερους δημόσιους χώρους, οι οποίες έχουν τη δυνατότητα να καταγράφουν οπτικά και ακουστικά το τι γίνεται στο σπίτι του καθενός; Για να μην αναφέρουμε τις συνεχείς παρακολουθήσεις σε ιδιωτικές συνδιαλέξεις του καθενός. Εδώ, ακόμα και ο πρωθυπουργός της Ελλάδας έπεσε θύμα υποκλοπών και το σκάνδαλο φυσικά κουκουλώθηκε. Ας φανταστούμε τι γίνεται στους απλούς πολίτες, που μας συμπεριφέρονται σαν δυνάμει εγκληματίες. Είναι ικανοί ακόμα και τσιπάκια να μας φυτέψουν και το Σύνταγμα θα εξακολουθεί να λέει τα δικά του…

Συντ αρ. 12 παρ. 1: οι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνιστούν ενώσεις και μη κερδοσκοπικά σωματεία τηρώντας τους νόμους. Η λάθος χρήση αυτού του άρθρου έγινε η αιτία της κομματικοποίησης της νεολαίας (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ. ΠΚΣ κτλ), με όλες τις σχετικές συνέπειες διχασμού και φανατισμού των Ελλήνων πολιτών.

Συντ αρ. 14 παρ. 1: καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του τηρώντας τους νόμους του Κράτους. Τότε γιατί κάθε μέρα ακούμε στα κανάλια τις ίδιες και τις ίδιες πολυπολιτισμικές απόψεις, ενώ σχεδόν αποκλείονται οι πατριωτικές;

Συντ αρ. 16 παρ. 2: η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες. Τότε γιατί η εθνική παιδεία που επιτάσσει το Σύνταγμα μετατράπηκε σε πολυπολιτισμική; Έχουμε Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων ή Υπουργείο Πολυπολιτισμικής Παιδείας και Θρησκειολογίας; Προάγεται με το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα ή θάβεται η εθνική συνείδηση; Για να μην μιλήσουμε για την απάτη της υποτιθέμενης δωρεάν παιδείας ως αναφαίρετο Συνταγματικό δικαίωμα των Ελλήνων.

Συντ αρ. 17 παρ. 1: η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Κράτους και τα δικαιώματα που αντλούνται από αυτή δεν μπορούν να ασκούνται εις βάρος του γενικού συμφέροντος. Τότε γιατί η πρώτη κατοικία των πολιτών βγαίνει στον πλειστηριασμό για λίγες χιλιάδες ευρώ που μπορεί να χρωστάει κανείς από μία ατυχία που του συνέβη; Υπερτερεί η προστασία των ενοχικών δικαιωμάτων; Τόσο ισχυρές και ανεξέλεγκτες είναι οι τράπεζες;

. Συντ αρ. 20 παρ. 1: καθένας έχει δικαίωμα για παροχή έννομης προστασίας από τα δικαστήρια. Ας δει κανείς τις εξευτελιστικά χρονοβόρες διαδικασίες απονομής δικαιοσύνης στα περισσότερα δικαστήρια της χώρας, ιδίως τα διοικητικά, που καταλήγουν σε de facto αρνησιδικία.

Συντ αρ. 21 παρ. 1: η οικογένεια, ως θεμέλιο Συντήρησης και προαγωγής του έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους. Τότε γιατί κινδυνεύουμε να εξαφανισθούμε ως έθνος λόγω της υπογεννητικότητας; Και ακόμα περισσότερο, εφόσον εδώ αναγνωρίζεται η οικογένεια (δηλαδή οι δεσμοί αίματος) ως η βάση του έθνους, γιατί αν μιλήσει κανείς για κοινή καταγωγή και για εθνικό κράτος θα χαρακτηριστεί φασίστας;

Συντ αρ. 22 παρ. 1: η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το κράτος, που μεριμνά για την δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού. Βλέπουμε όμως την “μέριμνα” του κράτους να εξαντλείται στα stage χωρίς ασφάλιση, στην αιχμαλωσία χιλιάδων Ελλήνων σε συμβάσεις και στην ομηρία των αγροτών από τα διάφορα καρτέλ εμπόρων τροφίμων, λιπασμάτων κτλ. Γιατί οι εκάστοτε κυβερνώντες δεν εισπράττουν τα πρόστιμα που επιβάλλονται στα διάφορα καρτέλ;

Συντ αρ. 23 παρ. 1: το κράτος λαμβάνει τα προσήκοντα μέτρα για την διασφάλιση της συνδικαλιστικής ελευθερίας και την ανεμπόδιστη άσκηση των συναφών με αυτή δικαιωμάτων, εναντίον κάθε προσβολής τους μέσα στα όρια του νόμου. Η κομματικοποίηση των συνδικαλιστών, η οποία αποτελεί εμπόδιο και αλλοίωση του συνδικαλιστικού δικαιώματος, γιατί επιτρέπεται;

Συντ αρ. 24 παρ. 1: η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του κράτους και δικαίωμα του καθενός. Τότε γιατί δημιουργήθηκε το έκτρωμα της τσιμεντοποιημένης Αθήνας- Αττικής, όπου είναι στοιβαγμένοι 6 εκατομμύρια Έλληνες; Ακόμα περισσότερο, γιατί οι Πολεοδομίες (δηλαδή το κράτος) ανέχονταν για τοσα χρόνια το χτίσιμο των ημιυπαίθριων; Και έρχονται σήμερα με την γελοία και κατάφωρα αντισυνταγματική ρύθμιση περί "τακτοποίησης" (έννοια η οποία δεν στέκει ούτε νομικά, ούτε λογικά), να αφήσουν ανέγγυχτους τους μεγαλοκατασκευαστές και μεγαλοιδιοκτήτες που ευθύνονται για το χτίσιμο των ημιυπαίθριων (και στους οποίους έπρεπε νομικά να επιβληθεί το πρόστιμο γιατί αυτοί αποκόμισαν το όφελος) και να ρίξουν τα πρόστιμα στους δύσμοιρους απλούς πολίτες που έψαχναν να βρουν σπίτι να αγοράσουν και τελικά τους πλήρωσαν τους χτισμένους ημιυπαίθριους ήδη κατά την αγορά του σπιτιού. Και άντε και πλήρωσαν το πρόστιμο οι πολίτες. Γιατί να είναι ο απέναντι γείτονας υποχρεωμένος να ανέχεται το τσιμέντο του χτισμένου ημιυπαίθριου απέναντί του; Δεν θα μπορεί να ζητήσει με βάση το Συντ αρ 24 παρ. 1 την κατεδάφισή του; Δεν θα δικαιούται αποζημίωση ακόμα και  από το ίδιο το κράτος, για την προσβολή του δικαιώματός του στο περιβάλλον; Η κουρελοποίηση του Συντάγματος στο αποκορύφωμά της...

Συντ αρ. 28 παρ. 1: οι γενικά παραδεδεγμένοι κανόνες διεθνούς δικαίου, καθώς και οι διεθνείς συμβάσεις, από την επικύρωσή τους με νόμο και την θέση τους σε ισχύ, σύμφωνα με τους όρους καθεμιάς, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου. Τότε γιατί μία διεθνής συνθήκη (η Συνθήκη ΕΟΚ και ΕΕ) αναγνωρίζεται σήμερα ότι υπερέχει, πέραν των νόμων, και από τον ανώτατο καταστατικό χάρτη της χώρας, το Σύνταγμα; Ποιο άρθρο του Συντάγματος προβλέπει υπεροχή διεθνούς συνθήκης από αυτό το ίδιο; Εξηγήθηκε στον απλό λαό τι σημαίνει η αόριστη έννοια της “ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης”;

Συντ αρ. 29 παρ. 2: τα κόμματα έχουν δικαίωμα στην οικονομική τους ενίσχυση από το κράτος για τις εκλογικές και λειτουργικές τους δαπάνες, όπως νόμος ορίζει. Νόμος ορίζει τις εγγυήσεις διαφάνειας ως προς τις εκλογικές δαπάνες και γενικά την οικονομική διαχείριση των κομμάτων κτλ. Για ποια διαφάνεια μιλάμε για την οικονομική διαχείριση και τις πηγές χρηματοδότησης των κομμάτων, όταν οι πηγές χρηματοδότησής τους παραμένουν κρυφές στον απλό λαό, από τον οποίο πηγάζουν υποτίθεται όλες οι εξουσίες Συντ αρ. 1 παρ. 3;

Συντ αρ. 30 παρ. 1: ο Πρόεδρος Δημοκρατίας είναι ρυθμιστής του Πολιτεύματος. Μπορεί να είναι κάποιος ρυθμιστής του πολιτεύματος μόνο με ωραίες υπογραφές στην έκδοση των νόμων και με ωραία διαγγέλματα; Μπορεί να θεωρείται ρυθμιστής του πολιτεύματος χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες σε θέματα διαφθοράς των κομμάτων, των βουλευτών και των υπουργών, ενώ η εκλογή του κάθε φορά γίνεται παιχνίδι εξουσίας ανάμεσα στα κόμματα;

Ας σημειωθεί δε και το Συντ αρ. 35 παρ. 1: καμία πράξη του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν ισχύει, ούτε εκτελείται χωρίς προσυπογραφή του αρμόδιου Υπουργού κτλ. Ακόμα και για τα διαγγέλματα στον ελληνικό λαό χρειάζεται την “έγκριση” του Πρωθυπουργού Συντ αρ. 44 παρ. 3…. Ωραίος ρυθμιστής του Πολιτεύματος….

Συντ αρ 41 παρ. 2: ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαλύει την Βουλή με πρόταση της Κυβέρνησης που έχει λάβει ψήφο εμπιστοσύνης, για ανανέωση της λαϊκής εντολής προκειμένου να αντιμετωπιστεί εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας. Όμως στις βουλευτικές εκλογές του 2007, μάθαμε (ύστερα από 30 χρόνια Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας) ότι εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας είναι και η δύσκολη κατάσταση της εθνικής οικονομίας. Κάθε δηλαδή πρωθυπουργός θα μπορεί από τώρα και στο εξής να προκηρύσσει εκλογές οποτεδήποτε κρίνει συμφέρουσες τις συνθήκες για το κόμμα του, με το πρόσχημα της “κακής οικονομίας”, καταλύοντας κάθε αίσθηση πολιτικής σταθερότητας στην χώρα.

Συντ αρ. 44 παρ. 2: ο Πρόεδρος Δημοκρατίας προκηρύσσει με διάταγμα δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα ύστερα από απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας του όλου αριθμού των βουλευτών που λαμβάνεται με πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου. Δημοψήφισμα προκηρύσσεται από τον Πρόεδρο Δημοκρατίας με διάταγμα και για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, εκτός από τα δημοσιονομικά, εφόσον αυτό αποφασιστεί από τα τρία πέμπτα του συνόλου των βουλευτών, ύστερα από πρόταση των δύο πέμπτων του συνόλου. Είδε κανείς κάποιο δημοψήφισμα από το 1975 και μετά…;;;;

Ή μήπως έλειψαν τα κρίσιμα εθνικά και κοινωνικά ζητήματα; Πχ  περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας από την ΕΕ χωρίς να ρωτηθούμε αν το θέλουμε, ασήκωτη ακρίβεια από την Νομισματική Ένωση, αθρόα εισροή και ενσωμάτωση των μεταναστών χωρίς ποσόστωση, δημιουργία πολυπολιτισμικής εκπαίδευσης και κοινωνίας στην Ελλάδα χωρίς να ρωτηθούμε αν το θέλουμε, διαχωρισμός Εκκλησίας- Κράτους πάλι χωρίς να ρωτηθούμε αν το θέλουμε. Ακόμα και το Σχέδιο Ανάν στην Κύπρο τέθηκε σε δημοψήφισμα από τους Κυπρίους, ενώ εδώ προωθείται η σύνθετη ονομασία των Σκοπίων πάλι “χωρίς κουβέντα” αν το θέλουμε εμείς οι Έλληνες να πουλήσουμε μέρος της ιστορίας μας και του πολιτισμού μας, με δυσμενείς μακροπρόθεσμες εδαφικές συνέπειες.

Συντ αρ. 45: ο Πρόεδρος Δημοκρατίας είναι ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, που τη διοίκησή τους ασκεί η Κυβέρνηση, όπως νόμος ορίζει. Το γεγονός ότι βάλαμε “γεροντάκια” (Πρόεδροι Δημοκρατίας) και “καρεκλοκένταυρους” (Υπουργούς) ως αρχηγούς των ενόπλων δυνάμεων εξηγεί την βαθμιαία διάλυση του στρατεύματος με την μείωση της θητείας και των εξοπλισμών, τις μίζες για προμήθεια άχρηστων οπλικών συστημάτων, αλλά και την συνεχή υποχωρητικότητά μας (που βαφτίστηκε “ψυχραιμία”) στις απαιτήσεις της Τουρκίας. Αν πει κάποιος ότι αυτά είναι υπερβολές, ας απαντήσει στην εξής ερώτηση: γιατί άραγε να μην προτείνονται και απόστρατοι αξιωματικοί του στρατού (πολλοί από τους οποίους μάλιστα έχουν σπουδάσει και νομικά) ως Πρόεδροι Δημοκρατίας; Εργαζόμενοι Έλληνες πολίτες δεν είναι και αυτοί;

Συντ αρ. 51 παρ. 2: οι Βουλευτές αντιπροσωπεύουν το έθνος. Τότε γιατί τους επιβάλλεται συνεχώς η κομματική πειθαρχία; Το συμφέρον του κόμματος υπερέχει του έθνους;

Συντ αρ. 52: η ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης, ως έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, τελεί υπό την εγγύηση όλων των λειτουργών της Πολιτείας που έχουν υποχρέωση να την διασφαλίζουν σε κάθε περίπτωση. Η πριμοδότηση του πρώτου κόμματος στις βουλευτικές εκλογές με πχ 10 έδρες, είναι ή όχι νόθευση της λαϊκής θέλησης;

Συντ αρ. 57 παρ. 1: τα καθήκοντα του βουλευτή είναι ασυμβίβαστα με τα έργα ή την ιδιότητα του ιδιοκτήτη, εταίρου ή μετόχου ή διοικητή ή διαχειριστή ή μέλους του διοικητικού συμβουλίου ή γενικού διευθυντή ή των αναπληρωτών τους επιχείρησης η οποία: α) αναλαμβάνει έργα ή μελέτες ή προμήθειες του Δημοσίου…, β) απολαμβάνει ειδικών προνομίων, γ) κατέχει ή διαχειρίζεται ραδιοφωνικό ή τηλεοπτικό σταθμό, ή εκδίδει εφημερίδα πανελληνίας κυκλοφορίας. Εδώ, με τους συγγενείς των βουλευτών- υπουργών να κάνουν όλα τα παραπάνω, απλά γελάμε…

Συντ αρ. 60 παρ. 1 : οι βουλευτές έχουν απεριόριστο δικαίωμα της γνώμης και ψήφο κατά συνείδηση. Εδώ, με την κομματική πειθαρχία που υφίσταται, πάλι γελάμε..

Συντ άρ. 68 παρ. 2: η βουλή συνιστά από τα μέλη της εξεταστικές επιτροπές, με απόφαση που λαμβάνεται με πλειοψηφία των δύο πέμπτων του συνόλου των βουλευτών, ύστερα από πρόταση του ενός πέμπτου του όλου αριθμού των βουλευτών. Και το ρητό λέει: αν θες να κουκουλώσεις ένα σκάνδαλο κάνε εξεταστική επιτροπή.

Συντ αρ. 73 παρ.1 : το δικαίωμα πρότασης νόμων ανήκει στην Βουλή και την Κυβέρνηση. Όμως το άρθρο του Συντάγματος 26 παρ. 1 ορίζει ότι η νομοθετική λειτουργία ασκείται μόνο από την Βουλή και τον Πρόεδρο Δημοκρατίας. Ο πρωθυπουργοκεντρισμός σε όλο του το μεγαλείο και το άρθρο 26 μια ακόμα απλή, θλιβερή θεωρία του Συντάγματος.

Συντ αρ. 86 παρ. 1: μόνο η βουλή έχει αρμοδιότητα να ασκεί δίωξη κατά όσων διατελούν ή διετέλεσαν μέλη της Κυβέρνησης ή Υφυπουργοί, για ποινικά αδικήματα που τέλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους όπως νόμος ορίζει. Παρ.2 και 3: δίωξη, ανάκριση, προανάκριση ή προκαταρκτική εξέταση για τα παραπάνω γίνεται με προηγούμενη απόφαση της βουλής , με πρόταση 30 τουλάχιστον βουλευτών και με απόφαση της Βουλής, με απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών για συγκρότηση κοινοβουλευτική επιτροπής για προκαταρκτική εξέταση κτλ…..Όπως καταλαβαίνει κανείς η κάθε κυβέρνηση, η οποία έχει την πλειοψηφία του αριθμού των βουλευτών, καλύπτει τους βουλευτές της, είτε άμεσα (άρνηση για προκαταρκτική εξέταση), είτε έμμεσα (με νόμους παραγραφής).

Συντ αρ. 87 παρ. 2: οι δικαστές κατά την άσκηση των καθηκόντων τους υπόκεινται μόνο στο Σύνταγμα  και στους νόμους κτλ… Και όμως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συνεχώς αλληλοκατηγορούνται για παρεμβάσεις στο έργο της δικαιοσύνης.

Συντ αρ. 101 παρ. 1: η διοίκηση του κράτους οργανώνεται σύμφωνα με το αποκεντρωτικό σύστημα. Ωραία…και που απέκτησαν τα περιφερειακά όργανα του κράτους αποφασιστική αρμοδιότητα για τα τοπικά ζητήματα τι έγινε; Έμειναν καθόλου Έλληνες στην επαρχία για να υπάρξουν τοπικά ζητήματα; Οι περισσότεροι, 6 εκατομμύρια Έλληνες, στοιβάχτηκαν στην Αττική.

Συντ αρ. 103 παρ. 7: η πρόσληψη υπαλλήλων στο Δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα…γίνεται είτε με διαγωνισμό, είτε με επιλογή σύμφωνα με προκαθορισμένα και αντικειμενικά κριτήρια και υπάγεται στον έλεγχο ανεξάρτητης αρχής, όπως νόμος ορίζει. Στην πράξη βέβαια το ρουσφέτι και το μέσον οργιάζει…

Συντ αρ. 106 παρ. 2: η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία δεν επιτρέπεται να αναπτύσσεται εις βάρος της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ή προς βλάβη της εθνικής οικονομίας. Άραγε αυτό ισχύει για τις περισσότερες ιδιωτικές τράπεζες σήμερα, με τους επαχθείς όρους δανεισμού που επιβάλλουν στους Έλληνες πολίτες;

Συντ αρ. 116 παρ. 2: δεν αποτελεί διάκριση λόγω φύλου η λήψη θετικών μέτρων για την προώθηση της ισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών. Το κράτος μεριμνά για την άρση των ανισοτήτων που υφίστανται στην πράξη, ιδίως σε βάρος των γυναικών.  Μετά από “πολύ σκέψη”, μερικοί νοσηροί εγκέφαλοι (ελληνικοί και ευρωπαϊκοί) κατάλαβαν ότι οι γυναίκες πρέπει να βγαίνουν στην σύνταξη στα ίδια χρόνια με τους άνδρες, λες και το καθήκον της μητρότητας που επωμίζονται οι γυναίκες είναι αμελητέο. Μπέρδεψαν την ισότητα με την ισοπέδωση, ενώ αδιαφορούν για την  προστασία των γυναικών στον ιδιωτικό τομέα, όπου τα διάφορα αφεντικά  τις εκβιάζουν να μην κάνουν παιδιά για να μην πέσει η παραγωγικότητά τους και τελικά τις απολύουν.

Συντ αρ. 120 παρ. 4: η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με την βία; Για ποιο Σύνταγμα αναφέρεται αυτό το άρθρο; Γι’ αυτό που έχει καταλυθεί στην πράξη (με νόμιμες πάντα διαδικασίες) στις περισσότερες διατάξεις του;

Το συμπέρασμα όλων των παραπάνω είναι ότι η Δημοκρατία μας από το 1974 και μετά, έκανε τον συνήθη κύκλο που έχει κάνει ιστορικά σε όλα τα έθνη όπου εφαρμόστηκε. Έγινε Ολιγαρχία (οικογενειοκρατία στα πολιτικά αξιώματα), Οχλοκρατία (δημαγωγία- πελατειακό σύστημα) και σιγά σιγά με την απαξίωσή της από το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων πολιτών (σκάνδαλα, υποχωρητικότητα στα εθνικά θέματα κτλ) κινδυνεύει να οδηγήσει σε ακυβερνησία. Την οποία βέβαια θα εκμεταλλευτεί ένας εκκολαπτόμενος Μονάρχης- σωτήρας. Το δε Σύνταγμα έχει καταργηθεί στην πράξη και παραμένει ένα απλό ευχολόγιο με γενικές αρχές περί της αξίας (Συντ αρ 2) του ανθρώπου και της ελευθερίας ανάπτυξης της προσωπικότητάς του (Συντ αρ 5) οι οποίες υποτίθεται τριτενεργούν στις σχέσεις των πολιτών μεταξύ τους.

Λάθος… Το περιβόητο Δημόσιο συμφέρον, από την επιβίωση του συνόλου που λέγεται Έλληνες, έγινε μια ακαθόριστη νομική έννοια που θα προσδιορίζεται κατά το δοκούν από τον εκάστοτε ανέλεγκτο και ανεξέλεγκτο Πρωθυπουργό. Ο Αστικός Κώδικας σήμερα (ελευθερία συμβάσεων ΑΚ361 και η ζούγκλα του κεφαλαίου) έχει αντικαταστήσει το Σύνταγμα. Όποιος δεν έχει χρήματα σήμερα, δεν έχει καμία δυνατότητα ανάπτυξης της προσωπικότητάς του, αναγνώρισης της αξίας του και έκφρασης των απόψεών του. Ούτε καν επιβίωσης.. Και ας του αναγνωρίζει το Σύνταγμα, θεωρητικά, ένα σωρό δικαιώματα και δυνατότητες. Μόνη διέξοδος είναι να διοριστεί στο δημόσιο (με κάθε τρόπο) ή να φύγει στο εξωτερικό. Το Σύνταγμα έχει καταργηθεί στην πράξη και απλά “παρακολουθεί” στο που θα οδηγήσει η Οχλοκρατία που έχουμε σήμερα… O Θεός να βάλει το χέρι του…!!

span.jajahWrapper { font-size:1em; color:#B11196; text-decoration:underline; } a.jajahLink { color:#000000; text-decoration:none; } span.jajahInLink:hover { background-color:#B11196; }

span.jajahWrapper { font-size:1em; color:#B11196; text-decoration:underline; } a.jajahLink { color:#000000; text-decoration:none; } span.jajahInLink:hover { background-color:#B11196; }