H απίστευτη σύγχυση νομικών όρων και πραγματικών καταστάσεων που γίνεται από τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών είναι χωρίς προηγούμενο. Έμπλεξαν την έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (δικ. ζωής, τιμής, ελευθερίας κτλ) που απολαμβάνουν και πρέπει να απολαμβάνουν όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο, με τα πολιτικά δικαιώματα (δικ. εκλέγειν και εκλέγεσθαι, δικ. διορισμού στο Δημόσιο) που μπορούν να έχουν μόνο Έλληνες πολίτες.
Με αυτόν τον τρόπο (περί δήθεν επιταγής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων) προσπαθούν να καλύψουν την δική τους ελεύθερη (και ακατανόητη για πολλούς) επιλογή να κάνουν Έλληνες πολίτες, με εξευτελιστικά κριτήρια, παράνομους μετανάστες και να αλλάξουν την εθνική ομοιογένεια της κοινωνίας μας, παρά την αντίθετη γνώμη της συντριπτικής πλειοψηφίας του απλού ελληνικού λαού.
Ελπίζουμε, με αυτό το άρθρο να απογυμνωθούν από τις όποιες ασαφείς νομικά δικαιολογίες, περί δήθεν επιταγής από ανθρωπιστικές αξίες, και να αποκαλύψουν στον απλό λαό τις πραγματικές τους προθέσεις: εκμεταλλευόμενοι το άρθρο 44 παρ. 2 του Συντάγματος περί μη υποχρεωτικών δημοψηφισμάτων (ώστε να μη φανεί η πραγματική βούληση του ελληνικού λαού), αλλάζουν την εθνική ομοιογένεια της ελληνικής κοινωνίας γιατί απλά έτσι επέλεξαν, γιατί, όπως λέει ο λαός "έτσι τους γουστάρει"...
Καταρχήν με τον όρο δικαίωμα εννοούμε την εξουσία που το δίκαιο απονέμει σε ένα φυσικό ή νομικό πρόσωπο για να προβαίνει σε πράξη – παράλειψη ή να απαιτεί πράξη – παράλειψη από άλλα φυσικά ή νομικά πρόσωπα και από το κράτος.
Ανθρώπινο δικαίωμα είναι αξιώσεις που απορρέουν από τις ανθρώπινες βασικές ανάγκες και που πρέπει να αναγνωρίζονται σε όλα τα ανθρώπινα όντα ακριβώς λόγω του γεγονότος ότι είναι ανθρώπινα πλάσματα. Έχουν δε να κάνουν με την ζωή, και την προσωπικότητα όλων των ανθρώπων, ενώ στη έννοια της προσωπικότητας υπάγονται ως δευτερογενείς έννοιες το δικαίωμα στην τιμή, την υγεία και την ιδιωτική ζωή.
Η σύγχρονη ιστορία της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ξεκινά από το 1945, μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε και δημιουργήθηκε ο ΟΗΕ με πρωταρχικό σκοπό την διασφάλιση της ειρήνης, γι’ αυτό και περιέλαβε στον Καταστατικό του Χάρτη αρχές περί μη επέμβασης στο εσωτερικό των κρατών αρ. 2 παρ. 7 και απαγόρευση παράνομης χρήσης βίας αρ. 2 παρ. 4.
Όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα περιορίστηκε σε γενικολογίες και αόριστα άρθρα περί δικαιώματος αυτοδιάθεσης των λαών αρ. 1 παρ. 2 και σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα αρ. 55 και 56. Για να καλύψει αυτές τις γενικολογίες ο ΟΗΕ ίδρυσε την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (1946), η οποία συνέταξε την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του ανθρώπου (10-12-1948), στην οποία περιλαμβάνει άρθρα για την απαγόρευση των φυλετικών διακρίσεων, το δικαίωμα στην ζωή, στην έκφραση και στην προσωπική ελευθερία, την απαγόρευση των βασανιστηρίων και της αυθαίρετης σύλληψης κτλ.
Ωστόσο, η Οικουμενική αυτή Διακήρυξη, παρόλο που είναι Οικουμενική, δεν είναι δεσμευτική για τα κράτη, γιατί αποτελεί απλή Διακήρυξη και γι’ αυτό τα κράτη, επικαλούμενα την αρχή του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ «περί μη επέμβασης στο εσωτερικό των κρατών», έκαναν ό,τι ήθελαν για τα ανθρώπινα δικαιώματα αποκρούοντας κάθε επέμβαση και έλεγχο.
Από τότε ο ΟΗΕ προσπάθησε να προστατέψει τα ανθρώπινα δικαιώματα με επιμέρους διεθνείς συμβάσεις, τηρώντας την αυστηρή διάκριση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με τα πολιτικά δικαιώματα που είναι ελεύθερο να διαχειρίζεται ένα κράτος, και τα οποία αφορούν στην εθνική του κυριαρχία και κρατική υπόσταση.
Εκτός λοιπόν από τις συμβάσεις που υπογράφτηκαν στο πλαίσιο του ΟΗΕ κατά της Γενοκτονίας (1948), περί Προσφύγων (Γενεύη 1951), κατά των φυλετικών διακρίσεων (1965), στο 1966 υπογράφτηκε το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα. Αυτόματα λοιπόν κάποιος που ασχολείται με αυτά τα θέματα για πρώτη φορά βλέπει μπροστά του δύο άγνωστους όρους: εκτός από τα ανθρώπινα υπάρχουν και τα ατομικά και τα πολιτικά δικαιώματα.
Ατομικά δικαιώματα ή θεμελιώδεις ελευθερίες είναι δικαιώματα του ατόμου που το κράτος δεν μπορεί να προσβάλει (υπάρχει ένας απαραβίαστος πυρήνα τους) και έχουν να κάνουν με τον ιδιωτικό βίο (ελευθερία ιδιοκτησίας, σκέψης κτλ) και τον δημόσιο βίο του ατόμου – ανθρώπου (ελευθερία έκφρασης, θρησκευτικής συνείδησης κτλ) στα πλαίσια ενός κράτους.
Τα ατομικά δικαιώματα ως παρακλάδι των ευρύτερων ανθρωπίνων δικαιωμάτων αναγνωρίζονται σε όλους τους κατοίκους ενός κράτους είτε είναι νόμιμοι υπήκοοι, είτε παράνομοι λαθρομετανάστες. Ενώ επίσης απαγορεύεται η κατάργησή τους και επιτρέπεται αν χρειαστεί, μόνο μία ελεγχόμενη αναπροσαρμογή τους. Με το Ελληνικό Σύνταγμα του 2001 αναγνωρίζονται πληθώρα ατομικών δικαιωμάτων για όλους τους κατοίκους της Ελλάδας, νόμιμους και παράνομους, όπως το άρθρο 8 του Συντάγματος για τον νόμιμο δικαστή, το άρθρο 6 για απαγόρευση αυθαίρετης σύλληψης, το άρθρο 13 για ελευθερία θρησκευτικής συνείδησης και το άρθρο 17 για ελευθερία ιδιοκτησίας.
Γι’ αυτό και όταν συλλαμβάνεται ένας παράνομος μετανάστης δεν του κατάσχονται τα χρήματα που βρίσκονται πάνω του (ελευθερία ιδιοκτησίας), γι’ αυτό και είδαμε στα γεγονότα με το σκίσιμο σελίδας από το κοράνι την άνοιξη του 2009, να συμμετέχει νόμιμα σε διαδήλωση διαμαρτυρίας πλήθος από παράνομους λαθρομετανάστες (ελευθερία θρησκευτικής συνείδησης) και γι’ αυτό όταν συλλαμβάνεται ένας παράνομος μετανάστης οδηγείται στις νόμιμες αρχές και δεν γίνονται «λαϊκά δικαστήρια» (αρχή του νόμιμου δικαστή).
Αυτά λοιπόν τα ατομικά δικαιώματα που αναγνωρίζει το Ελληνικό Σύνταγμα (ως παρακλάδι των ευρύτερων ανθρωπίνων δικαιωμάτων) ερμηνεύονται με βάση τις δύο γενικές ρήτρες του Συντάγματος: το αρ. 2 παρ. 1 για την αξία του ανθρώπου και το αρ. 5 παρ. 1 για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ενώ τέλος η σύνδεση όλων των ατομικών δικαιωμάτων του ελληνικού Συντάγματος με τα ανθρώπινα δικαιώματα πραγματοποιείται με το αρ. 5 παρ. 2 το οποίο απλά επαναλαμβάνει το αυτονόητο: ότι τα ατομικά – ανθρώπινα δικαιώματα ισχύουν για όλους τους κατοίκους της Ελλάδας, νόμιμους και παράνομους.
Όμως, όπως φαίνεται και από το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα του ΟΗΕ, υπάρχει και μια άλλη κατηγορία δικαιωμάτων που διακρίνεται σαφέστατα από τα ατομικά και τα ανθρώπινα δικαιώματα: Τα Πολιτικά δικαιώματα.
Πολιτικά δικαιώματα είναι αυτά του εκλέγειν και εκλέγεσθαι (Σύντ. αρ. 51 και 55), του διορισμού στο Δημόσιο (Σύντ. αρ. 4 παρ. 4), της ανάληψης καθηκόντων δημόσιου Λειτουργού (Συντ. αρ. 31 για τον Πρ. Δημοκρατίας, 55 παρ. 1 για του βουλευτές), της σύστασης ενώσεων με πολιτικό σκοπό, κομμάτων (Σύντ. αρ. 12 παρ. 1). Έχουν δε να κάνουν με την συμμετοχή στην πολιτική ζωή της χώρας, είτε είναι η Κυβέρνηση, είτε η Δημόσια Διοίκηση, και αφορούν την εθνική – κρατική ύπαρξη, ανεξαρτησία και κυριαρχία και σε καμία περίπτωση δεν συνδέονται με τα ανωτέρω ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα, που πρέπει να απολαμβάνουν όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο.
Γι’ αυτό και η αναφορά από ιθύνοντα του ΠΑΣΟΚ ότι το άρθρο 5 παρ. 2 του Συντάγματος περί ατομικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του δίνει νομικό έρεισμα για την απονομή πολιτικών δικαιωμάτων (μέσω της απονομής της ελληνικής ιθαγένειας) σε μετανάστες είναι νομικά λάθος και κατάφωρα αντισυνταγματική, οφειλόμενη προφανώς σε προχειρότητα. Όσο για την παθητική στάση των συνταγματολόγων Βενιζέλου και Λοβέρδου προς το παρόν τουλάχιστον δεν μπορεί να εξηγηθεί.
Το άρθρο 5 παρ. 2 του Συντάγματος ως γενικό, δεν κατισχύει και έχει υποδεέστερη ισχύ από τα άρθρα 4 παρ. 4, το 12 παρ. 1, το 55 παρ. 1 κτλ τα οποία είναι ειδικά και δίνουν πολιτικά δικαιώματα μόνο σε Έλληνες πολίτες.
Πρέπει επίσης να γίνει κατανοητό, ότι αν δοθεί η ελληνική ιθαγένεια σε μετανάστες, κατά το Συντ αρ. 4 παρ. 1,2 και 3, οι μετανάστες αυτόματα θα αποκτήσουν εκτός από το δικαίωμα του εκλέγειν και το δικαίωμα εκλέγεσθαι και σχηματισμού κομμάτων κατά το Συντ. αρ. 12 παρ. 1, και οι όποιες βλακώδεις εξαιρέσεις θα τεθούν (πχ. περί απονομής μόνο του δικ. εκλέγειν), θα πέσουν στο κενό.
Για την ιστορία, η Ελλάδα, όπως και πολλά άλλα κράτη, δεν υπέγραψε το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα 1966 του ΟΗΕ, γιατί εκτός από τα δικαιώματα στη ζωή, την κατάργηση της δουλείας κτλ, αναγνώριζε για πρώτη φορά πολιτικά δικαιώματα για τα πρόσωπα που ανήκουν σε μειονότητες (αρ. 27), ενώ αναγνώριζε ως μειονότητες και τους μετανάστες εργάτες. Αντίθετα, η Ελλάδα το 1978 προσχώρησε στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (του1950).
Η Σύμβαση αυτή έχει τα χαρακτηριστικά και την δεσμευτική ισχύ Διεθνούς Συνθήκης και κατά το Συντ. αρ. 28 παρ. 1, από την επικύρωσή της με νόμο και τη θέση της σε ισχύ αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύει από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου, ενώ τα αναγνωριζόμενα σε αυτήν ανθρώπινα δικαιώματα δεν τελούν υπό τον όρο της αμοιβαιότητας. Ωστόσο, πρέπει να διευκρινιστούν τα εξής:
1) Η Σύμβαση αυτή είναι περιττή από την στιγμή που όλοι οι κάτοικοι της Ελλάδας, νόμιμοι και παράνομοι, απολαμβάνουν, όπως προείπαμε, πλήθος από ατομικά δικαιώματα (τα οποία είναι παραπλήσια των ανθρωπίνων της ΕΣΔΑ).
2) Η Σύμβαση αυτή ως διεθνής Συνθήκη, νομικά, δεν υπερισχύει του Συντάγματος και γι’ αυτό οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δεν αποτελούν δεδικασμένο για τα ελληνικά δικαστήρια.
3) Η Σύμβαση αυτή αφορά μόνο ανθρώπινα δικαιώματα (πχ. αρ. 4 περί απαγόρευσης της δουλείας, αρ. 2. δικαίωμα στην ζωή, αρ. 10 περί ελευθερίας έκφρασης) και πουθενά δεν κάνει λόγο για πολιτικά δικαιώματα, πχ. δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι, για δικαίωμα συμμετοχής στην δημόσια διοίκηση ή για δικαίωμα πολιτικών συγκεντρώσεων σε αλλοδαπούς.
4) Ακόμα και το δικαίωμα του συνέρχεσθαι (σε συγκεντρώσεις με όχι πολιτικούς σκοπούς) και συνεταιρίζεσθαι αλλοδαπών σε ένα κράτος κατά το άρθρο 11 παρ. 1, η ίδια η Σύμβαση το θέτει σε περιορισμούς κατά τις επιταγές της εθνικής και δημόσιας ασφάλειας κατά την παρ. 2.
Μάλιστα, ο περιορισμός υπέρ της δημόσιας ασφάλειας ισχύει και για όσους υποστηρίζουν την δημιουργία Ισλαμικού Τεμένους στην Αθήνα, το οποίο κατά τα όσα έχουν συμβεί μέχρι τώρα σε άλλες χώρες, θα γίνει άντρο παρακρατικής εξουσίας: τυφλή υποταγή των μουσουλμάνων στους μουφτήδες οι οποίοι έχουν και πολιτική επιρροή. Η δε υπακοή των Μουσουλμάνων στους ελληνικούς νόμους θα γίνεται μόνο επειδή θα τους το λένε οι Μουφτήδες, ενώ αν τους πουν κάτι άλλο, είναι σίγουρο ότι θα… παρακούσουν.
Με λίγα λόγια η δημιουργία Ισλαμικού Τεμένους στην Αθήνα θα δώσει στους Μουσουλμάνους Μουφτήδες που θα έρθουν, εκτός από «ανθρώπινα» και κεκαλυμμένα πολιτικά δικαιώματα (μέσα από την άμεση και καταλυτική πολιτική επιρροή που θα έχουν στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς). Και γι’ αυτό ούτε η ΕΣΔΑ, ούτε καμία άλλη σύμβαση για ανθρώπινα δικαιώματα δεν δίνει νομικό έρεισμα για δημιουργία Ισλαμικού Τεμένους στην Αθήνα ή οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα. Πλην βέβαια της Θράκης όπου εκεί είναι θέμα της Συνθήκης της Λωζάνης και όχι ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
5) Η ΕΣΔΑ ως μια απλή σύμβαση δεν μπορεί να καταργήσει την αρχή της Δημοκρατίας, όπως αυτή εκφράζεται με την αρχή της πλειοψηφίας, επιβάλλοντας πχ διαχωρισμό Εκκλησίας Κράτους, ή αφαίρεση θρησκευτικών συμβόλων τα οποία θέλει η πλειοψηφία να είναι αναρτημένα στα δημόσια κτίρια, στο όνομα προστασίας των μειονοτήτων. Οι μειονότητες δεν μπορούν να προσβάλουν τα δικαιώματα της πλειοψηφίας γιατί έτσι καταργείται η δημοκρατία. Με αφορμή το παράδειγμα των θρησκευτικών συμβόλων στην εκπαίδευση, φαίνεται καθαρά ότι δεν μπορούν ανθρώπινα δικαιώματα να επεμβαίνουν στα πολιτικά δικαιώματα (όπως είναι η θέληση της πλειοψηφίας), γιατί από πουθενά δεν προκύπτει η νομική έννοια της προσβολής (παράνομη και υπαίτια βλάβη) του ανθρωπίνου δικαιώματος της ελευθερίας της θρησκευτικής συνείδησης.
Τελειώνοντας το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της διαπλοκής τους με τα πολιτικά, καταλαβαίνουμε ότι σε καμία περίπτωση τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορούν να επέμβουν και να αλλοιώσουν πολιτικές ελευθερίες που αποδίδονται μόνο σε Έλληνες πολίτες.
Το ζήτημα λοιπόν του ποιος θα γίνει Έλληνας πολίτης ώστε να μετέχει των πολιτικών δικαιωμάτων εξαρτάται αποκλειστικά από την ελεύθερη επιλογή του λαού και των κυβερνώντων του (Συντ. αρ. 4 παρ. 3) και εξειδικεύεται με τους νόμους που αυτοί ελεύθερα επιλέγουν να ψηφίζουν.
Οι δε κυβερνώντες σήμερα, αν επιλέξουν να αλλάξουν τον νόμο περί απονομής της ελληνικής ιθαγένειας και να δώσουν την ελληνική ιθαγένεια σε στίφη μεταναστών και λαθρομεταναστών (εκμεταλλευόμενοι και το Συντ. αρ. 44 παρ. 2 για μη υποχρεωτικά δημοψηφίσματα, ώστε να μην εφαρμοστεί η πραγματική βούληση του ελληνικού λαού), και ως εκ τούτου να αλλοιώσουν την εθνική ομοιογένεια της ελληνικής κοινωνίας, θα το κάνουν απλά γιατί έτσι ελεύθερα αποφάσισαν και δεν πρέπει να κρύβονται πίσω από ανύπαρκτες επιταγές από ανθρώπινα δικαιώματα....
Θα το κάνουν απλά γιατί κατά το Σύντ. αρ. 4 παρ. 3 Έλληνες πολίτες είναι όσοι έχουν τα προσόντα που ορίζει ο νόμος. Δηλαδή ένα νομικό κείμενο, με βάση τις ορέξεις του εκάστοτε κυβερνώντα, θα καθορίζει ποιος θα αποδεχτεί και θα ενστερνιστεί την παράδοση, την ιστορία, τους πόνους και τις ελπίδες της φυλής που λέγεται Έλληνες κατά την αιώνια πορεία της. Και γι’ αυτό στο Συντ. αρ. 1 παρ. 3 αναφέρεται ότι όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό και όχι από το Έθνος. Δηλαδή η κοινή καταγωγή (Έθνος) εξοβελίζεται από το ίδιο μας το Σύνταγμα ως πηγή των εξουσιών του ελληνικού κράτους και αντικαθίσταται από την νομική έννοια Λαός = υπήκοος.
Όσο για τα άρθρα Συντ. αρ. 31: ο Πρ. Δημοκρατίας να έχει ελληνική καταγωγή, και το 51 παρ. 2: οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το έθνος, αποτελούν μερικά από τα αντιφατικά σημεία του Συντάγματος, τα οποία θα αναθεωρηθούν από τους πολιτογραφημένους αλλοδαπούς όταν θα έρθει η ώρα.
Στην σύγχρονη δε κοινοβουλευτική μας δημοκρατία, δεν είναι η πρώτη φορά που μία Κυβέρνηση, σε κρίσιμο εθνικό ζήτημα, εφαρμόζει μετεκλογικά κάτι τελείως αντίθετο από την θέληση των ψηφοφόρων που την ψήφισαν, χωρίς να τους έχει προεκλογικά προειδοποιήσει για κάτι τέτοιο (κουκούλωμα των σκανδάλων, αφαίρεση θρησκεύματος από τις ταυτότητες, πανωτόκια, σχέδιο Ανάν, πολιτογράφηση λαθρομεταναστών κτλ). Είναι δε απερίγραπτο το θράσος μερικών να παίζουν με την νοημοσύνη μας, κρύβοντας την ελεύθερη (και ακατανόητη ομολογουμένως) επιμονή τους για αλλοίωση της εθνικής ομοιογένειας της ελληνικής κοινωνίας, πίσω από νομικές αοριστίες περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
31 Δεκεμβρίου 2009 στις 11:27 μ.μ.
Μά, ἀγαπητέ κύριε Παπαγεώργη, τὸ νὰ εἶναι κάποιοι ἐθνομηδενιστὲς καὶ ἀρνησιπάτριδες, εἶναι μὲν ἀπαράδεκτον, ἀλλὰ ἔχει τὴν λογική του. Τὸ νὰ εἶναι ὅμως κάποιοι τόσο ἀμόρφωτοι καὶ ἠλίθιοι, τόσο ἀνορθολογικοί, νὰ παραβιάζουν ἔτσι ἀπροκάλυπτα τὴν λογικὴ μπροστὰ στὰ μοῦτρα μας, εἶναι ἄνω ποταμῶν! Μὲ συγχωρεῖτε γιὰ τὸ ὕφος μου, ἀλλὰ ὁ ἀνορθολογισμὸς καὶ ἡ ἠλιθιότης τῶν δῆθεν «ἀντιρατσιστῶν» εἶναι ἀνυπόφορη. Καὶ πρέπει νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους -καὶ ἐγὼ τὰ λέγω ἐπωνύμως. Πολὺ καλὰ κάνετε λοιπὸν καὶ τὸ ἀποσαφηνίζετε πλήρως τὸ ζήτημα ἀπὸ νομικῆς πλευρᾶς, ἀφοῦ ἡ ἁπλὴ λογικὴ δὲν ἀρκεῖ!
Ἐπὶ τέλους, τὸ δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας, προσωπικῆς, ποὺ προϋποθέτει καὶ τὴν ἐθνική, καὶ αὐτὴ τούτη ἡ δημοκρατία καὶ ἡ ἐθνικὴ αὐτοδιάθεσις καὶ ἀνεξαρτησία (προϋπόθεσις τῆς δημοκρατίας), σημαίνουν ὅτι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἔχουμε τὸ αὐτεξούσιο νὰ ἀποφασίζουμε τὰ τῆς χώρας ΜΑΣ, τῆς Ἑλλάδος, οἱ Κινέζοι τὰ τῆς Κίνας, οἱ Κογκολέζοι τὰ τοῦ Κογκό. Δὲν σημαίνει ἐγὼ νὰ ἀποφασίζω μὲ τὸ ἔτσι θέλω γιὰ τὴν Κίνα, ὁ Κινέζος γιὰ τὸ Μεξικὸ καὶ ὁ Μεξικάνος γιὰ τὸ Κογκό! Ἔλεος δηλαδή!
Ἀντιθέτως, ἐντελῶς ἀντιθέτως, ἐὰν γιὰ τὴν χώρα ΜΟΥ ἀποφασίζουν οἱ ξένοι ἀφροασιάτες ἔποικοι (καὶ γιὰ τὴν Κύπρο οἱ Τοῦρκοι ἔποικοι, γιατί ὄχι, μὲ αὐτὴν τὴν λογική; ), τότε αὐτομάτως καταργεῖται ἡ δική ΜΟΥ πολιτικὴ ἐλευθερία, ἡ δική ΜΟΥ ἐθνικὴ αὐτοδιάθεσις καὶ ἀνεξαρτησία, τὰ δικά ΜΟΥ πολιτικά δικαιώματα. Παύω ΕΓΩ νὰ ἀποφασίζω γιὰ τὴν χώρα ΜΟΥ, διότι ἀποφασίζει ὁ... Πακιστανός!
Ἡ ἀπόδοσις ὑπηκοότητος σὲ μὴ ἀφομοιώσιμους πληθυσμοὺς ἀλλοφύλλων καὶ ἀλλοθρήσκων τριτοκοσμικῶν εἰσβολέων καὶ καταληψιῶν, θὰ ἦταν ΠΑΡΑΝΟΜΗ, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΜΕ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ -πόσο μᾶλλον τώρα, πραξικοπηματικῶς. Διότι θὰ καταργοῦσε θεμελιώδεις διατάξεις τοῦ Συντάγματος (ἐθνικὴ αὐτοδιάθεσις καὶ δημοκρατία), ἀλλὰ καὶ θεμελιώδη ἀτομικά ΜΟΥ δικαιώματα (πολιτικὲς ἐλευθερίες ΜΟΥ, ἀλλὰ καὶ δικαίωμα ἀτομικῆς ἰδιοκτησίας ΜΟΥ -διότι οἱ κύριοι μοῦ κλέβουν μέρος τῆς ἀτομικῆς ΜΟΥ ἰδιοκτησίας καὶ τὴν παραδίδουν σὲ ξένους.)
Τὸ ὅτι ἀπαιτοῦμε δημοψήφισμα γιὰ νὰ ξεσκεπάσουμε τὴν ἀντιδημοκρατικότητα τῶν πραξικοπηματιῶν, δὲν σημαίνει ὅτι ἡ προδοσία, ἡ ἐθνοκτονία, ὁ ἀφανισμὸς ἑνὸς ἔθνους καὶ ἑνὸς πολιτισμοῦ τόσων χιλιάδων ἐτῶν, θὰ ἦταν ἐπιτρεπτὰ ἀκόμη καὶ τότε! Ὁ ἀφανισμὸς ἑνὸς εὐρωπαϊκοῦ πληθυσμοῦ καὶ πολιτισμοῦ καὶ ἡ ἀντικατάστασίς του ἀπὸ ξένους ἀλλοφύλλους καὶ ἀλλοθρήσκους τριτοκοσμικοὺς ἀφροασιάτες, εἶναι ἔγκλημα ἀκόμη καὶ μόνον ὡς οἰκολογικὴ καταστροφή, ὡς ἀλλοίωσις τοῦ οἰκοσυστήματος -ἕνας φυσιολάτρης θὰ ἀγανακτοῦσε ἀκόμη καὶ ἐὰν εἴμαστε ζῶα· καὶ ὁ ΟΗΕ, ἐπὶ τέλους, προνοεῖ γιὰ τὴν προστασία τῶν αὐτοχθόνων πολιτισμῶν!
31 Δεκεμβρίου 2009 στις 11:36 μ.μ.
Προφανῶς δέ, καὶ μὲ συγχωρεῖτε γιὰ τὴν μακρηγορία, οἱ Πακιστανοὶ καὶ οἱ Νιγηριανοὶ δὲν στεροῦνται πολιτικῶν δικαιωμάτων, γιὰ νὰ χρειάζεται νὰ τοὺς ἀποδοθοῦν τέτοια. Ἔχουν -στὸ Πακιστάν καὶ στὴν Νιγηρία (καὶ ἂν δὲν ἔχουν ἐκεῖ, πρέπει φυσικὰ νὰ τοὺς ἀποδοθοῦν ἐκεῖ).
Τέλος, ἂν καὶ τὸ σύνταγμα τοῦ 1974 κατήργησε, ὅπως εὔστοχα παρατηρήσατε, τὸ «πηγάζουν ἐκ τοῦ Λαοῦ καὶ τοῦ Ἔθνους» καὶ κράτησε μόνον τὸ «ἐκ τοῦ Λαοῦ» (σημαίνει αὐτὸ ἄραγε ὅτι ὁ εὐκαιριακὸς «Λαός», ἡ κοινὴ γνώμη μιᾶς δεδομένης χρονικῆς στιγμῆς, δηλαδή, δικαιοῦται νὰ καταργήσῃ τὴν βούλησι τοῦ Κολοκοτρώνη καὶ τοῦ Παύλου Μελᾶ καὶ τῶν ἀγέννητων ἀπογόνων μας, γιὰ πάντα; ), ἂν λοιπὸν τὸ κατήργησε -κακῶς-, αὐτό, ἐν τούτοις διετήρησε τὸ «ὑπάρχουν ὑπὲρ αὐτοῦ καὶ τοῦ Ἔθνους». Ἑπομένως, πολιτικὴ ἀντεθνική, ποὺ καταργεῖ, ἀντὶ νὰ προάγῃ, τὸ Ἔθνος, εἶναι εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς παράνομη ἀκόμη καὶ μὲ τὸ σημερινὸ σύνταγμα.
8 Ιανουαρίου 2010 στις 1:59 π.μ.
Πώς είναι δυνατόν άτομα με διαφορετική καταγωγή από τους Έλληνες, τα οποία θα έχουν γίνει Έλληνες πολίτες στα χαρτιά, να παίρνουν αποφάσεις "υπέρ του Έθνους", όπως λέει το Σύνταγμα;
Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν τα άτομα αυτά γίνουν αστυνομικοί, αρχηγοί κομμάτων, δικαστές και θα αποφασίζουν αργότερα οι ίδιοι για το τι θα είναι "αντισυνταγματικό" και τι όχι...!!!
Ιδιαίτερα όταν τα παιδιά αυτά, παράλληλα με την ελληνική παιδεία που θα έχουν πάρει στα ελληνικά σχολεία, οι αλλοδαποί γονείς τους θα έχουν φροντίσει να διατηρήσουν στο σπίτι, στην ιδιωτική τους ζωή και στις καθημερινές τους συνήθειες, την γλώσσα, τις παραδόσεις και τον πολιτισμό του κράτους καταγωγής τους, ώστε να μην ξεχνάνε τις ρίζες τους.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, για ποια "ελληνική παιδεία", που υποτίθεται θα αφομοιώσει τους αλλοδαπούς, κάνουμε λόγο;
Και για ποιο ελληνικό Έθνος,με αλλοδαπούς δημόσιους λειτουργούς (στρατιωτικούς, δικαστές, εκπαιδευτικούς, πολιτικούς κτλ) μιλάμε;
Αγαπητέ αναγνώστη, λυπάμαι που θα σε στενοχωρήσω, αλλά μην περιμένεις λύσεις από το Σύνταγμα. Το Σύνταγμα έχεί ήδη καταργηθεί στις περισσότερες διατάξεις του.
Πχ. για να καταλάβεις τον ανύπαρκτο ρόλο του, δες τους νόμους παραγράφής σκανδάλων που ψηφίστηκαν στην Βουλή, και στις σχετικές ψηφοφορίες συμμετείχαν και βουλευτές και υπουργοί που έμπλέκονταν στα σκάνδαλα..!!! Και δεν βγήκε κανείς να μιλήσει για αντισυνταγματικότητα των νόμων αυτών...!!!
Ο μόνος ρόλος του Συντάγματος πλέον είναι απλά να μας χαϊδεύει τα αυτιά με γενικές αρχές - ευχολόγια και στην ουσία να διαιωνίζει (μέσα από έναν νομικό μανδύα) το υπάρχον σάπιο σύστημα στις συνειδήσεις των αφελών Ελλήνων.
15 Ιανουαρίου 2010 στις 4:56 μ.μ.
Νίκο, μια μικρή διόρθωση. Η Ελλάδα έχει κυρώσει το ΔΣΑΠ με το Ν.2462/1997 (ΦΕΚ Α΄25/26.2.1997). Το άρθρο 27 του συμφώνου αυτού αναφέρεται στο δικαίωμα των προσώπων που ανήκουν στις μειονότητες (ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΩΝ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ) να έχουν την πολιτιστική τους ζωή, να εκδηλώνουν τη δική τους θρησκεία και να χρησιμοποιούν τη δική τους γλώσσα. Πουθενά δεν υπάρχει αναφορά σχετικά με πολιτικά δικαιώματα των προσώπων που ανήκουν σε μειονότητες. Άλλωστε στο άρθρο 1 της σύμβασης αναφέρεται ρητά ότι "όλοι οι λαοί έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Σύμφωνα με το δικαίωμα αυτό καθορίζουν ελεύθερα το πολιτικό καθεστώς τους..." ενώ το άρθρο 25 αναφέρεται στα δικαιώματα του πολίτη, χωρίς να αγγίζει το θέμα του ποιος θεωρείται πολίτης, που ρυθμίζεται κυριαρχικά από το Λαό σύμφωνα με την αρχή της αυτοδιάθεσης.
Κατά τα λοιπά, στη συνταγματικο-πολιτική συζήτηση που έχει ανοίξει, επισημαίνω τη ρύθμιση της παρ. 4 του άρθρου 25 του Συντάγματος, σύμφωνα με την οποία "το κράτος δικαιούται να αξιώνει από όλους τους ΠΟΛΙΤΕΣ την εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ". Από τη ρύθμιση αυτή θα μπορούσε να συναχθεί ερμηνευτικά σε συνδυασμό με το άρθρο 4 παρ.3 ένα κριτήριο αναγνώρισης πολιτικών δικαιωμάτων σε πρόσωπα τα οποία αναπτύσσουν πέρα από μια "λαική"-κοινωνική συνείδηση και ειλικρινή αισθήματα εθνικής αλληλεγγύης-συνείδησης. Αυτό άλλωστε ενισχύεται και από τη ευρεία διατύπωση του άρθρου 4 σύμφωνα με την οποία αφαιρείται η ιθαγένεια σε περίπτωση που κάποιος αναλαμβάνει σε ξένη χώρα υπηρεσία αντίθετη προς τα "εθνικά συμφέροντα".
Πιστεύω λοιπόν Νίκο ότι θα πρέπει να εξετάσουμε ενδελεχώς τα συνταγματικά όρια μέσα στα οποία μπορεί να κινηθεί ο νομοθέτης. Υπάρχουν επίσης πολλά άλλα επιμέρους ζητήματα, στα οποία θα επανέλθω με αναλυτικό άρθρο.
23 Ιανουαρίου 2010 στις 8:15 μ.μ.
[...] κονιορτοποιεῖ βεβαίως ἀπὸ νομικῆς πλευρᾶς ὁ κ. Νίκος Παπαγεώργης [...]
3 Ιανουαρίου 2011 στις 12:48 π.μ.
[...] [...]
21 Αυγούστου 2013 στις 6:52 μ.μ.
[…] Καὶ κονιορτοποιεῖ βεβαίως ἀπὸ νομικῆς πλευρᾶς ὁ κ. Νίκος Παπαγεώργης [7] τὴν τεραστία σύγχυσι ἀνθρωπίνων καὶ πολιτικῶν δικαιωμάτων στὰ τρικυμισμένα «προοδευτικὰ» κρανία, ἀλλὰ τὸ πρᾶγμα εἶναι ἐξωφρενικόν. (Προφανῶς δέ, οἱ Πακιστανοὶ καὶ οἱ Νιγηριανοὶ δὲν στεροῦνται πολιτικῶν δικαιωμάτων, γιὰ νὰ χρειάζεται νὰ τοὺς ἀποδοθοῦν τέτοια. Ἔχουν -στὸ Πακιστάν καὶ στὴν Νιγηρία (καὶ ἂν δὲν ἔχουν ἐκεῖ, πρέπει φυσικὰ νὰ τοὺς ἀποδοθοῦν ἐκεῖ).) […]