Τους τελευταίους μήνες, ο απλός Έλληνας παραμιλάει για την τρομοκρατία της «χρεοκοπίας», για τα «spread» που εκτοξεύτηκαν σε δυσθεώρητα ύψη και αναρωτιέται για το μέλλον της σύνταξής του, του μισθού του και των παιδιών του. Πριν προλάβει να σηκώσει κεφάλι από τον προβληματισμό, τον βομβαρδίζουν με κατηγορίες τύπου Focus (όλοι οι Έλληνες είναι κλέφτες), ή ότι «τόσο καιρό ζούσες καλά, τώρα θα πληρώσεις», ενώ ακόμα ψάχνει τα λεφτά που υποσχέθηκε ο Παπανδρέου πριν τις εκλογές του Οκτ. 2009, υφαρπάζοντας έντεχνα την ψήφο του.
Η απάντηση που παίρνει στην πρώτη απορία του «γιατί απειλούμαστε με χρεοκοπία» είναι ότι οι Έλληνες απειλούνται με χρεοκοπία γιατί πλέον πρέπει να δανειστούν από τις διεθνείς αγορές με επιτόκια 12% (δηλαδή αδυναμία δανεισμού, άρα χρεοκοπία) αντί για 2% μέχρι το 2007 και 7% μέχρι το 2009. Στην δεύτερη ερώτηση «γιατί έφτασε το κράτος να δανείζεται με τέτοιο επιτόκιο» έρχεται η απάντηση ότι αυτό γίνεται γιατί το κράτος έχει μεγάλο έλλειμμα, μεγάλο χρέος (133% του ΑΕΠ για το 2010), δεν παράγουμε τίποτα και είμαστε και διεφθαρμένοι.
Όμως, στην τρίτη ερώτηση «τι άλλαξε στην Ελλάδα του 2009 σε σχέση με την Ελλάδα του 2002 αναφορικά με το έλλειμμα, το δημόσιο χρέος, την έλλειψη παραγωγής και την διαφθορά, ώστε να εκτοξευτούν τα επιτόκια από το 2% στο 12%», απάντηση δεν έρχεται.... Κάτι δεν «κολλάει» με τα προηγούμενα....
H Eλλάδα το 2009 είχε δημόσιο χρέος 115,1% του ΑΕΠ, λίγο παραπάνω από το χρέος που είχε και το 2002 (112,2% του ΑΕΠ). Επίσης, όσον αφορά την διαφθορά και την έλλειψη παραγωγής και σοβαρής ανάπτυξης (αν αφαιρεθεί η φούσκα των ολυμπιακών κατασκευαστικών έργων), πάλι δεν υπάρχει ιδιαίτερη διαφορά ανάμεσα στο 2002 και στο 2009. Για ποιο λόγο λοιπόν, ενώ το 2002 μπήκαμε στο ευρώ, στο 2009 φτάσαμε στα πρόθυρα χρεοκοπίας???
Κάποιοι κάνουν λόγω για την αύξηση του ελλείμματος (δηλαδή τα έξοδα του κράτους υπερβαίνουν τα έσοδα) από το 4,1% του ΑΕΠ το 2002 στο 7,7% το 2008 και στο 13,6% το 2009. Αντίστοιχα στην Ευρωζώνη, ο μέσος όρος του ελλείμματος ήταν 2% το 2008, και εκτοξεύθηκε στο 6,3% το 2009. Όπως λοιπόν βλέπουμε από τις τεράστιες διακυμάνσεις του ελλείμματος και στην Ευρωζώνη (εκτός από την Ελλάδα), ούτε το έλλειμμα μπορεί να δικαιολογήσει την τραγική αύξηση των επιτοκίων εις βάρος της Ελλάδας.
Ιδιαίτερα μάλιστα όταν είναι γνωστό ότι το έλλειμμα είναι πλασματικό μέγεθος, στο οποίο συμπεριλαμβάνονται δαπάνες του κράτους (πχ κατασκευή δρόμων, σιδηροδρομικών γραμμών, αρδευτικών έργων κτλ), οι οποίες όμως μπορούν να φέρουν μακροπρόθεσμα μεγάλη ανάπτυξη στην χώρα.
Η Ελλάδα το 2008 είχε έλλειμμα 7,7% και η Ευρωζώνη το 2009 είχε μέσο όρο ελλείμματος 6,3%. Ούτε το χρονικό διάστημα είναι τόσο μεγάλο, ούτε οι αριθμοί τόσο διαφορετικοί, ώστε να μιλάμε για εξοντωτικά επιτόκια εις βάρος της Ελλάδας. Και ειλικρινά ως μέσος πολίτης δεν έχω καταλάβει πως το έλλειμμα στην Ελλάδα εκτοξεύθηκε από το 7,7% του ΑΕΠ το 2008, στο υποτιθέμενο 13,6% το 2009.
Να σημειωθεί δε ότι η Ιρλανδία το 2009 είχε έλλειμμα 14,3% του ΑΕΠ και η Αγγλία 11,5% του ΑΕΠ. Όσον αφορά το δημόσιο χρέος, η Ιταλία πάλι το 2009 είχε 115,8% του ΑΕΠ (την στιγμή που η Ελλάδα είχε 115,1% του ΑΕΠ). Άκουσε κανείς την τρομοκρατία των κερδοσκόπων για εξοντωτικά επιτόκια σε αυτές τις χώρες...?? Την στιγμή μάλιστα που η οικονομία της Ελλάδας δεν ξεπερνά το 3% του ΑΕΠ των χωρών της Ευρωζώνης.
Προσπαθώντας να καταλάβουμε τι συμβαίνει, επιστρέφουμε στο 2008, όταν ξέσπασε η "παγκόσμια οικονομική κρίση" και οι Αμερικανοί έκοβαν πληθωριστικό χρήμα για να σώσουν αμερικανικές τράπεζες, όπως η Goldman Sachs, σύμφωνα με τον Αμερικανό οικονομολόγο Max Kaiser. Όπως είναι φυσικό, αυτό το πληθωριστικό δολάριο, έφερε σημαντική υποτίμηση του δολαρίου έναντι του ευρώ (1 ευρώ = 1,6 δολάρια τον Ιούλιο του 2008) και το 2009 (αφού ανέκαμψαν οι Αμερικανοί) έπρεπε πάσει θυσία να αποσυρθεί από την Αμερικανική αγορά και από τα αποθεματικά των τραπεζών που ωφελήθηκαν.
Μέχρι στιγμής λοιπόν έχουμε τα εξής δεδομένα:
1. Η κατάσταση της Ελλάδας το 2009 όσον αφορά το δημόσιο χρέος, την διαφθορά και την έλλειψη παραγωγής δεν διαφέρει ιδιαίτερα με αυτή το 2002, όταν μπήκαμε στο ευρώ.
2. Όσον αφορά το έλλειμμα, δεν έχει εξηγηθεί επακριβώς, πως από το 7,7% του ΑΕΠ το 2008, φτάσαμε στο 13,6% το 2009.
3.Παρόλαυτά, οι αγορές «αποφάσισαν ξαφνικά» να δανείζουν στην Ελλάδα με επιτόκια πάνω από 10%...
4. Άλλες χώρες όπως η Αγγλία (11,5%) και η Ιρλανδία (14,3%) έχουν περίπου το ίδιο έλλειμμα με εμάς, αλλά καμία από αυτές δεν αντιμετωπίζει προβλήματα δανεισμού.
5. Η Αμερική το 2008 έριξε πληθωριστικό δολάριο για να σώσει αμερικανικές τράπεζες και το οποίο οδήγησε σε υποτίμηση του δολαρίου έναντι του ευρώ.
6. Αυτό το πληθωριστικό δολάριο πρέπει πλέον οι Αμερικανοί, από το 2009 και μετά να το ξεφορτωθούν.
Συνεχίζοντας να ξετυλίγουμε το κουβάρι φεύγουμε από τον Αμερικανό οικονομολόγο Max Kaiser και πάμε στην Μέρκελ, η οποία σε συνέντευξή της σε διεθνή ΜΜΕ (που μετέδωσαν οι ειδήσεις της Ερτ 3 την 7-5-2010), είπε μεταξύ άλλων ότι: «είναι πάγια τακτική Μεγάλων δυνάμεων να ξεφορτώνονται πληθωριστικό χρήμα που έχουν ρίξει στην αγορά τους, δίνοντάς το ως «πακέτο βοήθειας» σε υπερχρεωμένες χώρες».
Μέχρι στιγμής έχουμε τα εξής κομμάτια του παζλ: α) έχουμε μία Ελλάδα ξαφνικά και από το πουθενά έτοιμη να χρεοκοπήσει, γιατί ξαφνικά οι αγορές είδαν στην Ελλάδα τα ίδια περίπου που έβλεπαν και το 2002 β) οι Αμερικανοί να επείγονται να ξεφορτωθούν το πληθωριστικό δολάριο που έκοψαν το 2008 και γ) ω...τι σύμπτωση....να ετοιμάζονται να «σώσουν» την Ελλάδα με αρκετά δις ευρώ μέσω του ΔΝΤ.
Τα επόμενα κομμάτια του παζλ, είναι γνωστά. Ο Ομπάμα, σε επίσκεψή του στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 2009, δηλώνει στον Καραμανλή ότι «είμαι fan της Ντόρας», σα να του λέει «άντε σπίτι σου και κάνε εκλογές με την Ντόρα αρχηγό». Οι δε απόψεις της Μπακογιάννη για το ΔΝΤ είναι γνωστές.
Μετά ο Καραμανλής, ενώ ξέρει ότι θα κάνει ζημιά στον δανεισμό της χώρας, κάνει εκλογές και ρίχνει ο ίδιος την κυβέρνησή του. Ανεβαίνει ο Παπανδρέου, ο οποίος ενώ έλεγε ότι υπάρχουν χρήματα, μετά τις εκλογές, βρίσκει ότι «δεν υπάρχει σάλιο», ενώ το έλλειμμα υποτίθεται ότι βρίσκεται στο 13,6%. Κάνει πρωτοφανείς περιοδείες σε όλο τον κόσμο διακηρύσσοντας το πόσο διεφθαρμένη είναι η Ελλάδα, την ίδια στιγμή που έχει αφήσει τον κρατικό μηχανισμό χωρίς στελέχη για μήνες (η περιβόητη «πατέντα» με τα βιογραφικά εν μέσω υποτιθέμενης «απειλούμενης χρεοκοπίας»).
Μετά εμφανίζονται και διάφοροι «οίκοι» που αποφασίζουν να «υποβαθμίσουν» την πιστοληπτική δυνατότητα της χώρας και οι κερδοσκόποι που θα μας δανείζουν με επιτόκιο 12% αν δεν μπούμε στο ΔΝΤ. Και τέλος το ΔΝΤ λέει (αν κατάλαβα καλά) πως θέλει έμμεσα να εισπράξει από την Ελλάδα το ποσό που θα της δώσει, μέσα από την μείωση του κόστους εργασίας στην Ελλάδα για εταιρείες και τράπεζες που συνεργάζονται με αυτό. Και αυτό γιατί αν έδινε χρήματα για να πάρει πίσω χρήματα δεν θα ξεφορτώνονταν το πληθωριστικό πλεόνασμα, ενώ με το έμμεσο κέρδος από την μείωση του κόστους εργασίας στην Ελλάδα θα καταφέρει και το πληθωριστικό χρήμα να διώξει και να ωφεληθεί. Εξ ου και οι εξευτελιστικές ("ελαστικές" τις βάφτισαν) συνθήκες εργασίας που ετοιμάζονται να υπογραφούν για τους Έλληνες εργαζόμενους.
Προσωπικά συμπεράσματα δεν μπορώ να βγάλω γιατί δεν είμαι οικονομολόγος. Μπορεί άλλωστε να μου έχει ξεφύγει και κάτι, αφού και εγώ όπως και οι περισσότεροι Έλληνες άλλωστε, ξαφνικά παρατήσαμε τις δουλειές μας και αρχίσαμε να ασχολούμαστε με τα spread και τα «ισοζύγια πληρωμών», για πρώτη φορά στην ζωή μας. Γι' αυτό και όπου τυχόν κάνω λάθος, όποιος θέλει ας με διορθώσει. Ωστόσο, χαζός δεν είμαι. Όπως επίσης δεν πιστεύω ότι είναι χαζός και ο Μax Kaiser ο οποίος δήλωσε ότι η Ελλάδα ετοιμάζεται να γίνει «πλυντήριο» των αμερικανικών τοξικών ομολόγων.
Εν πάσει περιπτώσει, όταν όλα τα παραπάνω έγινα γνωστά, άρχισαν να εμφανίζονται πλήθος από απορίες και από φωνές διαμαρτυρίας. Ο Σαμαράς έφτασε στο σημείο να λέει στον Παπανδρέου στην Βουλή, κατά την επίμαχη ψηφοφορία των μέτρων «στήριξης», «καλύτερα να μην πήγαινες πουθενά τόσο καιρό», ενώ η Παπαρήγα αναρωτιόταν από που προκύπτει η αδυναμία της Ελλάδας να πληρώσει συντάξεις κτλ.
Γι’ αυτό και ξαφνικά, πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, άρχισαν να φτύνουν την καραμέλα του κόμματος-παράταξη και θυμήθηκαν ότι το κόμμα τους είναι αρχηγικό....Και αυτό γιατί στο κόμμα-παράταξη υπάρχει συλλογική ευθύνη, ενώ στο αρχηγικό κόμμα η ευθύνη πέφτει μόνο στον αρχηγό και τους στενούς συνεργάτες του. Σαν κάτι να αρχίζουν να φοβούνται...
Προσωπικά πιστεύω πως η μετατροπή του κόμματος-παράταξη σε κόμμα-αρχηγικό είναι η σωτηρία της Ελλάδας για 3 λόγους: α) γιατί τα κόμματα θα απαλλαγούν από αιωνόβια κομματικά στελέχη με παρασκηνιακές ραδιουργίες και οικογενειοκρατικές επιρροές, β) γιατί ο αρχηγός του κόμματος θα είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του (επιτέλους σε αυτή την χώρα να αναλαμβάνει κάποιος την άμεση ευθύνη για κάτι) και δεν θα κρύβεται πίσω από κομματικούς συμβούλους, ούτε θα απειλείται από «βαρόνους» και γ) γιατί οι Έλληνες θα απαλλαγούν από τον εγκλωβισμό τους σε κόμματα παρατάξεις που τους διχάζουν, τους οδηγούν σε συγκρούσεις μεταξύ τους, όπως οι παρατάξεις αντίπαλων στρατιωτών που πολεμούν μεταξύ τους (πχ δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι κτλ) και με ιδεολογίες, τις οποίες κορυφαία στελέχη όλων των παρατάξεων καταπατούν καθημερινά με την συμπεριφορά τους.
Έστω και κατόπιν «φόβου», η μετατροπή των γνωστών κομμάτων- παρατάξεων σε κόμματα- αρχηγικά, αποτελεί, μέσα στο όλο χάος, ένα ελπιδοφόρο μήνυμα. Όσο για τους πραγματικούς λόγους που ήλθε το ΔΝΤ, ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.
18 Ιουλίου 2010 στις 10:04 μ.μ.
Ας μου επιτραπεί η άποψη ότι δεν αποτελεί, "μέσα στο όλο χάος, ελπιδοφόρο μήνυμα, η μετατροπή των γνωστών κομμάτων- παρατάξεων σε κόμματα- αρχηγικά".
Ελπιδοφόρο μήνυμα αποτελεί η (κατόπιν λόγου γνώσεως)πλήρης απαξίωση των (αλωμένων από τη νοοτροπία της κομματοκρατίας*) κομμάτων στα μάτια (και στο μυαλό) του Έλληνα πολίτη, όπως δείχνουν όλες οι έγκυρες δημοσκοπήσεις.
*κομματοκρατία: η πολιτική νοοτρροπία, που προτάσσει το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό όφελος και έχει καταστεί "κρατούσα άποψη" στην πολιτική πρακτική".
(http://hkommatokratia.blogspot.com )
19 Ιουλίου 2010 στις 10:57 π.μ.
Σε απάντηση των (σωστών, μέχρις ενός σημείου) παρατηρήσεων σου, σου προτρέπω να επισκεφθείς το blog: http://hkommatokratia.blogspot.com
Πέραν αυτού, επέτρεψέ μου να ανταπαντήσω, εν συντομία, με την εξής ερώτηση: - Το ότι τα κόμματα λειτουργούν ως παράταξη (με όλα τα χαρακτηριστικά που περιγράφεις)σε τί θα πείραζε, αν η νοοτροπία και η πρακτική τους διακατείχετο από την πρόταξη του δημοσίου οφέλους, αντί του συμφέροντος τού κόμματος; (π.χ, θα απομυζούσαν από το Δημόσιο Ταμείο, επί σειρά ετών, πακτωλούς χρημάτων για να εξαγοράσουν τις ψήφους των (όπως τους κατάντησαν)ψηφοφόρων ανδραπόδων/αργοσχόλων δημοσίων υπαλλήλων;)
Και για να θελελιώσω την άποψή μου ότι το αρχηγικό κόμμα δεν λύνει κανένα πρόβλημα, να σου θυμίσω ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου,(κατ' εξοχήν πρότυπο κομματικής αρχηγίας)ήταν ο πρώτος που άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου (εκτινάσοντας το Δημόσιο Χρέος, κατά την πρώτη 8ετία του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, από 1,972 δίς Ευρώ που παρέλαβε, σε 15,8 δίς Ευρώ (αύξηση κατά 800%)ή από 24,1% του ΑΕΠ, σε 66,4% του ΑΕΠ (αύξηση κατά 275%)με ταυτόχρονη αύξηση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, αναλόγου μεγέθους με τα παραπάνω.
Χαίρομαι για τη διάθεσή σου προς διάλογο χωρίς δογματικές αγκυλώσεις.
20 Ιουλίου 2010 στις 2:55 π.μ.
Διάβασα το blog σου και χάρηκα στο ότι σχεδόν σε όλα συμφωνούμε. Εύστοχα συνδέεις την οικονομική Ολιγαρχία που κυβερνά ουσιαστικά την Ελλάδα σήμερα, με την οικογενειοκρατία στα κόμματα, και την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος. Μάλιστα, από ότι βλέπω και σε άλλα blog, ήδη οι Έλληνες αρχίζουν να ξυπνούν...
Συμφωνούμε επίσης στο ότι ο Α. Παπανδρέου ήταν ένα παράδειγμα αρχηγικού κόμματος. Το ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΣ ΟΜΩΣ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ του αρχηγικού κόμματος έναντι των κομμάτων παρατάξεων που υπάρχουν σήμερα είναι το εξής: λόγω του ότι ο Α. Παπανδρέου ήταν ο ΑΡΧΗΓΟΣ του ΠΑΣΟΚ (αρχηγικό κόμμα), όταν έκανε την κακοδιαχείριση που ανέφερες και κάποια σκάνδαλα χρηματισμού, ΟΔΗΓΗΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ και δεν μπόρεσε να κρυφτεί πίσω από κομματικά στελέχη.
Τι εννοώ; Ναι μεν έκανε κάποια οικονομικά σκάνδαλα (πολύ μικρότερα βέβαια σε μέγεθος και σε αριθμό σε σχέση με αυτά που έγιναν επί Σημίτη), όμως τελικά λόγω του αρχηγικού χαρακτήρα του κόμματός του, ΔΙΚΑΣΤΗΚΕ και θα καταδικαζόταν αν δεν του έδινε αθωωτική ψήφο ο Πρ. του ΑΠ Βασίλης Κόκκινος. Όταν ρώτησαν τον Κόκκινο γιατί τον αθώωσε, απάντησε ότι φοβήθηκε ότι αν τον καταδίκαζε θα γινόταν εμφύλιος πόλεμος...
Τι γίνεται όμως σήμερα με τα κόμματα -παρατάξεις; Δες ορισμένα παραδείγματα.
1. Κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ και στενοί συνεργάτες του Σημίτη βούταγαν μαύρα χρήματα και ο Σημίτης έκανε ... ότι δεν ήξερε...Κρύφτηκε πίσω από το κόμμα-παράταξη, ρίχνοντας το μπαλάκι σε "κακά" στελέχη της παράταξης. Μια τόσο "μεγάλη" παράταξη όπως το ΠΑΣΟΚ, δεν είναι δυνατόν (κατά την λογική αυτή) να ελεγχθεί...
2. Επί Καραμανλή βουτήχτηκαν λεφτά των Ταμείων και παίχτηκαν στον Ευρωπαϊκό τζόγο και ο Καραμανλής πάλι έκανε ότι δεν ήξερε... κρύφτηκε και αυτός πίσω από το κόμμα-παράταξη...και τα πολλά στελέχη του κόμματος που δεν μπορεί να ελέγξει...
3. Έλαβε χώρα πληθώρα σκανδάλων επί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (από το χρηματιστήριο μέχρι το Βατοπέδι) και ο Σημίτης και ο Καραμανλής πάντα έκαναν τους ανήξερους, φορτώνοντας τις λαμογιές σε ΚΑΚΑ..στελέχη που τους παραπλάνησαν. Μέχρι και ο Γιώργος Παπανδρέου βγήκε και είπε ότι ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ούτε και αυτός ότι ο Τσουκάτος έβαζε μαύρο χρήμα στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ.
Τελικά απατεωνιές πάντα μπορούν να γίνονται είτε από κόμματα αρχηγικά, είτε από κόμματα παρατάξεις. Η διαφορά είναι ότι στα αρχηγικά κόμματα ξέρεις τον υπεύθυνο και τον οδηγείς στην δικαιοσύνη, ή τουλάχιστον τον στιγματίζεις πολιτικά, ενώ στα κόμματα παρατάξεις ο ένας τα ρίχνει στον άλλο και τελικά τα πάντα καλύπτονται.
Τελειώνω με μία πρόβλεψη: Επειδή ο Γ. Παπανδρέου κάνει κινήσεις αρχηγικού κόμματος, ενώ ο Σαμαράς περιχαρακώνεται πίσω από το παραταξιακό κόμμα της "δεξιάς", ο Γ. Παπανδρέου έχει αποκτήσει ένα πολύ σοβαρό πλεονέκτημα εις βάρος της ΝΔ.
Από την μία είναι ο "Γιώργος"και όχι το ΠΑΣΟΚ ("Γιώργο άλλαξέ τα όλα")και από την άλλη η "Παράταξη της δεξιάς και των αξιών" που διακηρύσσει ο Σαμαράς. Αν μάλιστα γίνονταν βουλευτικές εκλογές τώρα, η ΝΔ θα οδηγούνταν σε ιστορική πανωλεθρία...
Πιστεύω ότι αυτό το πλεονέκτημα θα το εκμεταλλευθούν στο ΠΑΣΟΚ και θα ΠΡΟΚΗΡΥΞΟΥΝ ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ μέχρι τον Δεκέμβρη, και κατά πάσα πιθανότητα μαζί με τις δημοτικές-νομαρχιακές.
Με μία συντριπτική νίκη του ΠΑΣΟΚ, οι κυβερνώντες θα δικαιωθούν για τα σκληρά μέτρα του ΔΝΤ, ο κόσμος θα σταματήσει να τους κατηγορεί για προδότες και θα μπλοκάρουν με τον καλύτερο τρόπο τις μεγάλες κινητοποιήσεις που ετοιμάζονται το φθινόπωρο. Από την άλλη ο Σαμαράς θα πάρει πόδι από την ΝΔ και θα επιστρέψει η Μπακογιάννη, γνωστή υπέρμαχος και αυτή του ΔΝΤ...