του Χάρη Κατσιβαρδά
Η κυβερνώσα παράταξη για άλλη μια φορά επέδειξε ανενδοίαστα το σκληρό αντιλαϊκό και προδήλως αντιδημοκρατικό πρόσωπό της, βαθαίνοντας το ρήγμα με την κοινωνία. Αυτή τη φορά τα λαμβανόμενα μέτρα ήταν ιδιαίτατα επαχθή κατά των Συνταγματικώς κατοχυρωμένων δικαιωμάτων των απεργών (πολιτική επιστράτευση), διαμηνύοντας ευθαρσώς την αυταρχική διάθεση της να καταστρατηγεί απροκάλυπτα τις κείμενες διατάξεις του κανονιστικού μας ερείσματος που δεν είναι άλλο από τον Καταστατικό χάρτη της Ελλάδας.
Η ολοκληρωτική στάση του Πασόκ συνιστά με νεοπαγή μορφή δικτατορίας, όπου μια ολιγαρχία νέμεται την εξουσία σε δυσαρμονία με τη βούληση του εκλογικού σώματος το οποίο στενάζει υπό τον ασφυκτικό κλοιό που θέτει, εις βάρος των ελευθεριών του.
Η πολιτική του Πασόκ συνίσταται στην πάταξη των αντιφρονούντων, στην πλήρη φαλκίδευση άσκησης θεμελιωδών δικαιωμάτων και την στανική επιβολή των αυθεντικών λύσεων που προτείνει αυτό, άνευ ετέρου τινός.
Η σύγχρονη μορφή αυτής της τυραννίας δομείται στους εξής πυλώνες :
α)Εγκαθίδρυση ενός βίαιου συστήματος εκμηδένισης οιασδήποτε ελεύθερης ετερόκλητης άποψης, β) η εξουδετέρωση της πολυφωνίας στην κοινωνία, με ευφάνταστα μέσα που ονοματίζει αυθαιρέτως ως προσήκοντα κατά την περίσταση και «εθνοσωητήρια» για να πειθαναγκάζει τη αφιονισμένη, από τη ασκούμενη εκ μέρους του φαιά προπαγάνδα, λαϊκή μάζα και γ) εμπεριστατωμένοι μηχανισμοί αισχρής και βάναυσης πλύσης εγκεφάλου των πολιτών από τα τελούντα σε διατεταγμένη υπηρεσία ΜΜΕ των διαφόρων επιχειρηματικών λόμπυ.
Η παρελκυστική τακτική και προσφιλής πολιτική του Πασόκ να αναδύει διάτρητη εν γένει και ουσία αβάσιμη επιχειρηματολογία περί ικανοποίησης του υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος προκειμένου να ικαναποιήσει εθελόδουλα τις επιταγές του εντολέα του, (το Δ.Ν.Τ. )και συγχρόνως να υπερπροβάλλει, καθ’υπαγόρευση αυτού, (του εντολέα), μια κατ’επίφαση ευαισθησία για το σύνολο της κοινωνίας, είναι εμφανώς αντινομικό τη στιγμή την οποία, το Πασόκ, δια των απαράδεκτων ληφθέντων δυσβάστακτων οικονομικών μέτρων, αγνοεί παντελώς και απαξιώνει επιδεικτικά την κοινωνία.
Η διοίκηση του τόπου, ουδέποτε είχε απωλέσει σε τέτοιο βαθμό το κοινωνιοκεντρικό της φρόνημα ούτε ποτέ στο παρελθόν ελάμβανε κατάπτυστες αποφάσεις που αποδομούν μεσοβραχυπρόθεσμα την εθνική ιδιοπροσωπεία, δημιουργώντας προϋποθέσεις κατακερματισμού του ελληνικού πολιτισμού.
Η παγκοσμιοποίηση στη χώρα μας, διαχέεται αποκλειστικά από φενακισμένους «κεντροαριστερούς» που έχουν απλώς το άλλοθι του «επαναστάτη» καπηλευόμενοι ανοσίως, την περίοδο της Κατοχή και εντεύθεν, μετά ταύτα, φρονούν πως ο « επαναστάτης» θεμελιώνει κληρονομικό δικαίωμα επί των «εθνικών-κοινωνικών αγώνων», αποκλείοντας κάθε αντικειμενική πρόοδο επ΄ αυτού (…..). Μια τέτοια αντίληψη ερμηνεύεται πως ο σύγχρονος αριστερισμός αποτελεί το νέο όχημα του ολοκληρωτισμού, εν είδει «Δούρειου Ίππου», δοθέντος ότι, ο ελληνικός λαός κοιμώμενος τον «νήδυμον ύπνον» στο όπιο της καταναλωτικής κενότητας, αδυνατεί να συνειδητοποιήσει εναργώς, τις επαπειλούμενες παρηλλαγμένες μορφές φασισμού, όπως και «τα ψιλά γράμματα» της σύγχρονης μορφής γεωστρατηγικών σχεδιασμών.
Κοντολογίς, αναπτυσσόμαστε, εν τοις πράγμασι, σε ένα ανελεύθερο κράτος, όπου η βία και η αυθαιρεσία αποτελούν τις κεντρικές συνιστώσες στο επιλήψημο μίγμα πολιτικής που εφαρμόζει αδίστακτα η κυβέρνηση. Η νεότευκτη αυτή δικτατορία με ηθικό αυτουργό την «Ιθύνουσα Ισχυρή Παγκόσμια Τάξη», παραβιάζει κατάφωρα πλην, υποδορίως, θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και μετατρέπει τη χώρα μας, σε διεθνές πειραματόζωο, ενείδει, προτεκτοράτου, προκειμένου να εξυπηρετηθούν άδηλα και σκοτεινά στο μέσο πολίτη, οικονομικά εξωεθνικά συμφέροντα.
Η νέα μορφή αυτή καταπίεσης και υπόσκαψης των θεμελίων του Δημοκρατικού κεκτημένου σε άρρηκτο σύνδεσμο με την αποδόμηση της εθνικής μας ετερότητας-ταυτότητας κάτι σημαίνει….
Η Ελλάς έχει περιαχθεί, ανεκκλήτως, σε μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που χρήζει άμεσης παρέμβασης των ανθρώπων εκείνων που ποθούν διακαώς την αλλαγή και αδημονούν την αναδόμηση της κοινωνίας επί μηδενικής βάσης, καθίσταται επιτακτική για να νεκραναστηθούμε και να ζωντανέψει η ε λ π ί δ α. Το ριζοτόμο τούτο εγχείρημα θα το κάνουν οι τελούντες σε εγρήγορση, η μαχόμενη δημοκρατική εμπροσθοφυλακή ή άλλως επιβάλλεται η κυοφορία ενός νέου «Πολυτεχνείου», ενάντια στην κρατική βία προς ανατροπή της φαύλης καθεστηκυίας τάξης.
12 Σεπτεμβρίου 2010 στις 2:48 μ.μ.
Είναι ορθή η επισήμανση του κειμένου ότι οι κοινωνικές σχέσεις μεταλλάσσονται προς την κατεύθυνση της βίας. Η μεταπολιτευτική ελληνική «κοινωνία της συνενοχής» μετατρέπεται σταδιακά σε «κοινωνία της βίας». Βάσιμος φαίνεται ακόμα ο ισχυρισμός ότι οι πολιτικές της παγκοσμιοποίησης συνδέονται αιτιωδώς με την επέλαση αυτού του νέου τύπου φασισμού. Είναι ωστόσο πολύ αμφίβολο το αν οι υπερασπιστές της διαχέονται μόνο στον χώρο της Κεντροαριστεράς (η οποία άλλωστε, μόνο κεντροαριστερή πολιτική δεν ακολουθεί). Χωρίς μεγάλη ανάλυση μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι και άλλοι πολιτικοί φορείς ακολουθούν τις ίδιες βασικές θέσεις και περαιτέρω ότι αυτές αποτελούν την ιδεολογία της πραγματικής κυβέρνησης του τόπου, των αλλοδαπών κρατικών και ιδιωτικών συμφερόντων και της εξαρτημένης από αυτά ελληνικής ελίτ.
Είναι πάντως αλήθεια ότι αυτές οι εξελίξεις δεν προέκυψαν εκ του μηδενός. Αντίθετα, πρόκειται για μία εμβάθυνση και εντατικοποίηση της ολιγαρχικής πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών η οποία λαμβάνει τη μορφή που προσιδιάζει στο τέλος της πρώτης περιόδου και στην αρχή της νέας. Διότι βία χωρίς συνενοχή γεννά αντίσταση, ενώ η βία εναντίον του συνενόχου αποσπά πειθαναγκαστικά τη συμμόρφωση.
Νίκο, νομίζω ότι στο σχόλιο σου ταυτίζεις την παραταξιακή με την πελατειακή πολιτική. Τα δύο αυτά φαινόμενα όμως όχι μόνο δεν είναι συνώνυμα, αλλά μάλλον είναι αντίθετα. Δηλαδή, η πελατειακή πολιτική προϋποθέτει ένα είδος οργάνωσης/κόμματος που να λειτουργεί σαν λόμπι ιδιωτικών, στενά προσωπικών συμφερόντων. Η παραταξιακή λογική αντίθετα (πέρα από τον εννοιολογικό βανδαλισμό που υπέστη στην Ελλάδα) προϋποθέτει την επιδίωξη πολιτικών αρχών, όχι προσωπικών συμφερόντων. Επομένως τα εν Ελλάδι κόμματα, παρά την πρόφαση ιδεολογίας (η οποία ούτως ή άλλως συν τω χρόνω φθίνει) είναι προσωποπαγή κόμματα και περαιτέρω το χαρακτηριστικό τους αυτό της προσωποπάγειας είναι η αιτία του ολέθριου για τη δημοκρατία ρόλου τους. Η ιδεολογική πρόφαση δεν αλλάζει την ουσία τους, είναι ένα εξωτερικό επικοινωνιακό τρικ που καθόλου δεν επηρεάζει τις μεθόδους τους. Άλλωστε ακόμα και οι επικοινωνιακές τους εκστρατείες για "καταλληλότητα των πρωθυπουργών" ή η προβολή του αρχηγού και μόνον αυτού επιβεβαιώνει του λόγου του αληθές. Είναι χαρακτηριστική εδώ η διαφορά με τα κόμματα της Αριστεράς όπου σπάνια δίνεται έμφαση στον αρχηγό και πολύ περισσότερο στο Κόμμα ή τον σχηματισμό. Ενδεικτικά, στις αφίσες του ΛΑΟΣ, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ συνήθως δεν δεσπόζει κάποιο πολιτικό μήνυμα αλλά το πρόσωπο του εκάστοτε αρχηγού
Επομένως, η πρόταση για τη δημιουργία προσωποπαγών φορέων, που μας γυρίζει στην προ Βενιζέλου περίοδο, είναι ατελέσφορη διότι αντί να επιλύσει το πρόβλημα, το επιτείνει, απενοχοποιώντας το lobbying των συμφερόντων. Αλλά είναι και ανέφικτη: Στον εκλεγμένο αντιπρόσωπο δεν δίνεται λευκή επιταγή λόγω δημοτικότητας ή λόγω προσωπικότητας, αντίθετα καλείται αυτός να εφαρμόσει την πολιτική που εξαγγέλλει. Η λογική σύμφωνα με την οποία η πολιτική δεν μπορεί παρά να είναι μόνο μία και απλώς αναζητούνται κατάλληλοι τεχνοκράτες διαχειριστές, η λογική του νεοφασισμού της παγκόσμιας Αγοράς, υπήρξε η μάστιγα του τόπου τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια και μας οδήγησε ακριβώς στα τραγικά αδιέξοδα που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Όμως η διαφορετική πολιτική σκέψη συνιστά αυτό ακριβώς που αποκαλούμε «ιδεολογία».
Είναι καιρός για τον ελληνικό λαό να απαλλαγεί από τη μυθολογία του στιβαρού και σοφού «Ηγέτη» που θα κυβερνήσει το καράβι. Ο ηγέτης σε ένα ιεραρχικό σύστημα προκύπτει πάντα με τους όρους που θέτει το σύστημα αυτό. Και από τους όρους του συστήματος έχουμε πια πικρή πείρα.
Θα συμφωνήσω απόλυτα ωστόσο με τη διαπίστωση περί χαμαιλεοντισμού του ΠΑΣΟΚ, το οποίο για άγνωστους λόγους διατηρεί ακόμη τον όρο «σοσιαλισμός» στο όνομά του. Όπως και με την ανάγκη που υπογραμμίζεις στο σχόλιο σου, να υπάρξει ηχηρή απόρριψη των εκλεκτών των υπερμάχων υποψηφίων του Μνημονίου. Άλλωστε μία τέτοια απόρριψη έχει και αυτοδιοικητική όψη: την αποδοκιμασία του Καλλικράτη, ως χαριστική βολή στον θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης.
12 Σεπτεμβρίου 2010 στις 4:28 μ.μ.
Και όμως Αλέξανδρε, στον σωστό προβληματισμό που παραθέτεις για την σχέση των αρχηγικών κομμάτων και των κομμάτων παρατάξεων, πρέπει να επαναλάβω ότι ο Γιώργος Παπανδρέου συνέτριψε την ΝΔ το 2009 παρουσιαζόμενος ως ο "αρχηγός", ο "άφθαρτος" ηγέτης που παραγκώνισε τον "κακό" Σημίτη και που θα σώσει την Ελλάδα...
Θυμήσου συνθήματα: "Γιώργο άλλαξέ τα όλα", το "Νέο ΠΑΣΟΚ του Γιώργου", "Ο Γιώργος δεν χρωστάει σε κανένα". Σωστά το επεσήμανες και εσύ με τα συνθήματα στις αφίσες του ΠΑΣΟΚ.
Το θέμα όμως είναι ότι ο κόσμος το 2009 ψήφισε το ΠΑΣΟΚ και αδιαφόρησε προκλητικά στην ΝΔ, γιατί απλούστατα προτίμησε τον υποτιθέμενο ΗΓΕΤΗ, έναντι του παραταξιακού κόμματος της ΝΔ, η οποία περιχαρακώθηκε πίσω από την παράταξη της Δεξιάς που θα έκανε "επανίδρυση του κράτους" απέναντι στο "σύστημα ΠΑΣΟΚ" κτλ...
Αλέξανδε, μπορεί να υποστηρίζεις ότι ο κόσμος πρέπει να απαλλαγεί από την "μυθολογία του στιβαρού ηγέτη", όμως το 2009 ο ίδιος ο κόσμος ψήφισε ηγέτη ("Γιώργο άλλαξέ τα όλα) και όχι παράταξη. Ο ίδιος ο κόσμος είναι αυτός που ζητάει ηγέτη και όχι αρχηγούς-γρανάζια μιας παράταξης.
Επειδή μάλιστα ο Γιώργος Παπανδρέου, με το ΔΝΤ, πρόδωσε τον κόσμο που τον ψήφισε, ο κόσμος θα στραφεί σε άλλο ηγέτη με καθαρά πατριωτικές απόψεις και κινήσεις (επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου). Δεν θα στραφεί σε κόμμα-παράταξη. Δεν πιστεύει πια σε παρατάξεις με ταμπέλες. Εδώ δες το πως ψήφισε το μνημόνιο ο Καρατζαφέρης, ο οποίος πλασάρει το κόμμα του ως "πατριωτική παράταξη", ως "παράταξη της λαϊκής Δεξιάς" κτλ...Ή ακόμα δες το πως η παράταξη της "κεντροδεξιάς" που αντιπροσώπευε η ΝΔ, διοικούνταν για πολλά χρόνια από έναν "ηθικό" μεν, αλλά ανίκανο Καραμανλή. Όσο για την "φιλοεργατική παράταξη" του ΚΚΕ, μετά την απόλυση υπαλλήλων της Τυποεκδοτικής (που ανήκει στο ΚΚΕ) γιατί αποτελούσαν εμπόδιο για την κερδοφορία της... τι να πω... Είναι σίγουρο πως ο κόσμος πλέον δεν πιστεύει σε παρατάξεις.
Είναι πολύ ωραία η συζήτηση για τα συν και πλην των αρχηγικών κομμάτων και των κομμάτων παρατάξεων. Όμως οι εξελίξεις μας έχουν προλάβει: το 2009 το οριοθετώ ως χρόνο "θανάτου" του κόμματος-παράταξη και ως απαρχή μιας νέας εποχής για την Ελλάδα. Αυτής του αρχηγικού κόμματος, στο οποίο ο αρχηγός θα κυβερνά (διαλύοντας τις "βαρωνείες"-οικογενειοκρατεία των κομμάτων), αλλά και θα αναλαμβάνει τις ευθύνες του για τις αποτυχίες του. Η αποτυχία του "ηγέτη Γιώργου" δεν σημαίνει πως πρέπει να επιστρέψουμε στο κόμμα-παράταξη, αλλά σημαίνει πως πρέπει να αναζητηθεί άλλος ηγέτης.
Πολύ εύστοχη και η επισήμανσή σου για την καταψήφιση των υποψηφίων του ΠΑΣΟΚ και ως αντίδραση στο σχέδιο Καλλικράτη του Ραγκούση, με το οποίο θα ερημωθεί η ελληνική επαρχία.
18 Ιανουαρίου 2011 στις 6:13 μ.μ.
θα γράψω κάτι άσχετο, αλλά κάπου πρέπει να καταγραφεί. Αφορά ένα γεγονός που δυστυχώς δεν μπορώ να αποδείξω ότι συνέβη, κι όμως...συνέβη.
Πριν μπω στην ιστοσελίδα σας, διάβαζα κάποια πράγματα από blogs πανεπιστημιακών για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Προσπάθησα να πάω πίσω σε μιά σελίδα και για λίγα δευτερόλεπτα έβγαλε η οθόνη ένα μήνυμα:
io-slave
Έχω ξαναπαρατηρήσει ανάλογα μηνύματα (πχ 'stop-now').
Το θέτω προς ενημέρωσή σας, και σκέφτομαι τον υποσυνείδητο ή και συνειρμικό χειρισμό των ανθρώπων μέσω των HY (και άλλων νέων τεχνολογιών).
οργουελικό το σενάριο, αλλά νομίζω πως το ζούμε και αυτό.
Κατά τα άλλα οι σελίδες σας είναι όαση...
18 Ιανουαρίου 2011 στις 11:56 μ.μ.
Μάλλον τα μηνύματα stop-now και io-slave δεν είναι για υποσυνείδητο έλεγχο αλλά για προειδοποίηση για μη επίσκεψη στις συγκεκριμένες ιστοσελίδες.. Απλή υπόθεση κάνω γιατί δεν έχω ξανακούσει κάτι παρόμοιο.
Ίσως, επειδή σε ιστοσελίδες γράφονται σοβαρά πράγματα που δεν μπορούν να ειπωθούν από επίσημα ΜΜΕ, κάποιοι θέλουν αυτά να τα κρατήσουν κρυφά από τον κόσμο, φοβερίζοντάς τον για να μην επισκέπτεται τις ιστοσελίδες αυτές.
Παίζει πάντως ρόλο, σε τι είδους ιστοσελίδες είδες αυτά τα μηνύματα.