Παίρνοντας κανείς τα αρνητικά σε κάθε πολίτευμα, θα συμπεράνει, ότι συγκεντρωτικά καθεστώτα (μοναρχία) έχουν σαν αρνητική πλευρά την καταπίεση του λαού και τις συνεχείς εμφύλιες διαμάχες, ενώ δημοκρατικά πολιτεύματα έχουν σαν αρνητική πλευρά την ανάδειξη στην κυβέρνηση κάποιου ανίκανου, απαίδευτου και άσχετου, μόνο και μόνο επειδή έχει καλές δημόσιες σχέσεις και συμπαθητικό προφίλ στον λαό.
Όταν μάλιστα μιλάμε για δημόσιες σχέσεις το ρουσφέτι είναι το λιγότερο, καθώς επιστρατεύονται επικοινωνιακές τακτικές, από την δωρεάν επίσκεψη πελατών σε έναν ελεύθερο επαγγελματία με πολιτικές φιλοδοξίες, έως την ωραία εμφάνιση, τα γλυκόλογα και το character assassination του αντιπάλου.
Επομένως, η ανάδειξη του υπέρτατου εκπροσώπου του κράτους (Συντ. αρ. 36) και του έθνους (Συντ. αρ. 31) και του συμβόλου ενότητας όλων μέσα στην ελληνική επικράτεια, με εκλογές από τον λαό, υποκρύπτει τον κίνδυνο να αναδειχθεί σε αυτό το αξίωμα κάποιος ανίκανος και άσχετος, αλλά με καλές δημόσιες σχέσεις. Άλλωστε, η πρόσφατη προεκλογική ατάκα «λεφτά υπάρχουν» απέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι ο λαός μπορεί να εξαπατηθεί και ότι στην κυβέρνηση μπορούν να αναδειχθούν άτομα ανίκανα, αλλά με καλές δημόσιες σχέσεις και επικοινωνιακές τακτικές.
Το θέμα όμως είναι ότι μία ανίκανη κυβέρνηση που εξαπάτησε τον λαό, μπορεί να αντιμετωπιστεί από τον θεσμό της αντιπολίτευσης. Ένας ανίκανος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ως ο υπέρτατος εκπρόσωπος του έθνους και του κράτους, από ποιον θα αντιμετωπιστεί; Από ποιον θα δεχτει κριτική; Μπορούμε να φανταστούμε αντιπολίτευση στο σύμβολο ενοτητας του λαού; Και αν δεν υπάρχει αντιπολίτευση, από ποιον θα δεχτει κριτική για τα λάθη του;
Τυχόν επιχείρημα ότι δεν χρειάζεται να πολυνοιαζόμαστε για λάθη του Πρ. Δημ. γιατί δήθεν δεν έχει ουσιαστικές αρμδιότητες αλλά τυπικές, είναι λάθος. Η πραγματικότητα έδειξε ότι και μία απλή υπογραφή των νόμων (Συντ. αρ. 43) έχει σημαίνουσα βαρύτητα, ειδικά αν με αυτή την υπογραφή καταργούνται συνταγματικά δικαιώματα των Ελλήνων, ή παραδίνεται «αμετακλήτως και άνευ όρων» ολόκληρη η Δημόσια περιουσία σε αμφιλεγόμενους ξένους «προστάτες».
Με βάση τα ανωτέρω, και αναφορικά με τον κ. Παπούλια, υπάρχει διάχυτη η λαϊκή δυσαρέσκεια (σε μεγάλο μέρος του κόσμου) για το πόσο αψήφιστα υπέγραψε μνημόνιο, περικοπές και άγρια φορολογία στον λαό, παραβλέποντας το γεγονός ότι από κόμματα της αντιπολίτευσης υπήρχαν άλλες προτάσεις, πιο σωστές για την οικονομία και τον λαό και δείχνοντας πλήρη αδιαφορία στο γεγονός ότι τα μέτρα αυτά απέτυχαν και οι θυσίες του λαού πήγαν χαμένες αφού η ύφεση βαθαίνει.
Του αναγνωρίζονται φυσικά οι εύστοχες παρεμβάσεις τύπου «την κρίση να την πληρώσουν οι έχοντες και όχι ο λαός», «ο λαός δεν αντέχει άλλο», «να μπει και κάποιος φυλακή», όμως, καθώς δεν εισακούστηκε σε τίποτα, έδωσε την εντύπωση σε μέρος του κόσμου ότι λειτουργεί πλέον όχι σαν σύβολο ενότητας του λαού, αλλά σαν ένα απλό πρώην στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που καλύπτει την κυβερνητική ανικανότητα του κ. Παπανδρέου. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν μετά την σύνοδο του Ιουλίου πανηγύριζε ότι σωθήκαμε και βαδίζουμε στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, αποκρύβοντας από τον λαό το τι ανταλλάγματα δώσαμε.
Η ίδια η κ. Μέρκελ επισήμανε στους ψηφοφόρους της ότι «δώσαμε πολλά για να πάρουμε περισσότερα». Αλλά φαίνεται ότι κάτι τέτοιες δηλώσεις δεν απασχολούν πλέον τον σημερινό «αισιόδοξο» Πρ. Δημοκρατίας. Και να φανταστεί κανείς ότι είναι ο ίδιος Πρ. Δημοκρατίας που αποδέχτηκε την πρωτοφανή πρόωρη παραίτηση της κυβέρνησης Καραμανλή, με κρίσιμο εθνικό θέμα την οικονομία ( Συντ. 41 παρ.2), για να φτάσει η Ελλάδα σήμερα στο βάραθρο της ύφεσης και του διεθνούς εξευτελισμού.
Εν πάσει περιπτώσει, αυτή η λαϊκή δυσαρέσκεια υπήρξε η ουσιαστική αφορμή ώστε μέρος της αντιπολίτευσης να προβεί σε πρόταση συνταγματικών αλλαγών με εκλογή του Πρ. Δημ. από τον λαό. Ωστόσο, αν κάποιος πολιτειακός παράγοντας σήμερα επιμένει στην ανάδειξη του Πρ. Δημ. από τον λαό, πρέπει πρώτα να πει ευθαρσώς και φανερά το αν ο σημερινός Πρ. Δημ. απέτυχε στο έργο του ως εκπρόσωπος όλων των Ελλήνων και ύστερα να αναλογιστεί τα ανωτέρω αδιέξοδα που θα φέρει η βάσανος των λαϊκών εκλογών για την ανάδειξει κάποιου σε αυτό το αξίωμα.
Άλλωστε, οι εκλογές στην Ελλάδα σήμερα συνδέονται με την οικονομική ευρωστία κάποιου υποψηφίου και ως εκ τούτου, ένας «πλούσιος» και «καλοταϊσμένος» Πρ. Δημοκρατίας δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτελέσει εκπρόσωπο των χαμηλότερων οικονομικά τάξεων.
Δεν αμφισβητείται φυσικά ότι και το υπάρχον καθεστώς ανάδειξης του Πρ. Δημ. (κατά το οποίο υποψήφιος Πρ. Δημ. προτείνεται μόνο από τα κόμματα της Βουλής και κατά συνέπεια ο εκάστοτε πρωθυπουργός έχει πάντα τον πρώτο λόγο στην πρόταση και εκλογή του) έχει ατέλειες. Ατέλειες οι οποίες ίσως να φαίνονται ακόμα πιο έντονες από την όλη στάση του κ. Παπούλια σήμερα. Όμως η ανάδειξη Πρ. Δημ. από τον λαό, χωρίς θεσμό αντιπολίτευσης να τον ελέγχει και με έντονο τον οικονομικό παράγοντα στις σύγχρονες εκλογικές αναμετρήσεις, μόνο κακό μπορεί να κάνει.
Οι παλαιότεροι είχαν λύσει το πρόβλημα ανάδειξης του υπέρτατου εκπροσώπου του κράτους και του έθνους με τον θεσμό της Βασιλείας. Η κληρονομικη διαδοχή απέκλειε την υπεισέλευση του χρήματος και των δημοσίων σχέσεων στην ανάδειξη του εκπροσώπου του έθνους, ενώ τον ρόλο της αντιπολίτευσης τον ασκούσε όχι ο λαός, αλλά αντίπαλες οικογένειες ευγενών που περίμεναν το λάθος του βασιλιά για να τον ρίξουν.
Όμως και αυτό το σύστημα κατέρρευσε γιατί τα «κριτήρια καταγωγής» των οικογενειών των ευγενών, δημιουργούσαν διάσπαση των υπηκόων του κράτους ανάμεσα σε ευγενείς και «λαουτζίκο», με αποτέλεσμα στις δύσκολες καταστάσεις να υποφέρει ο απλός λαός. Μάλιστα, δεν ήταν λίγες οι φορές που ένας καλοταϊσμένος βασιλιάς με υπηρέτες και αυλοκόλακες είχε χάσει την επαφή με τον λαό και ζούσε στον κόσμο του.
Φυσικά, ο θεσμός της Βασιλείας φάνηκε χρήσιμος σε καιρούς αλλεπάλληλων πολεμικών αναμετρήσεων (πχ Βυζαντινή Αυτοκρατορία), όπου οι έκτακτες συνθήκες καθιστούσαν επιτακτική την συγκέντρωση των εξουσιών σε ένα πρόσωπο για γρήγορη λήψη αποφάσεων. Κάτι που γίνεται και σήμερα σε περίπτωση πολέμου, με την αναστολή ισχύος αρκετών ατομικών ελευθεριών (Συντ. αρ. 48 παρ. 1). Αφού όμως έχουμε ειρήνη, έχουμε την πολυτέλεια χρόνου να κάνουμε διάλογο, άρα και διάκριση των εξουσιών, και αφού στις εκλογές σήμερα κυριαρχούν οι οικονομικά εύρωστοι, είναι σαφές ότι ο Πρ. Δημ. δεν πρέπει να δοκιμάζει την βάσανο των εκλογών. Ο σημερινός τρόπος ανάδειξης του Πρ. Δημ. κρίνεται πιο σωστός (με όλες του τις ατέλειες) από την διαδικασία των εκλογών, και όσοι είναι υπέρ των εκλογών πρέπει να καταλάβουν ότι άλλο είναι να αμφισβητείς το έργο του συγκεκριμένου Πρ. Δημ. και άλλο να αμφισβητείς τον τρόπο που εκλέχτηκε.
Όσον αφορά δε τον όντως υπάρχοντα πρωθυπουργικοκεντρισμό, αυτός θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί πρωτίστως με την παύση των κομματικών παρεμβάσεων στο έργο της Δικαιοσύνης και τις αρχαιρεσίες του στρατού, ενώ θα αρκούσε μία απλή διοικητική ενίσχυση του Πρ. Δημοκρατίας ως ελεγκτή για την διαφθορά των δημοσίων υπαλλήλων (σε συνδυασμό με το Συντ. αρ. 46 παρ. 1). Τέλος, ακόμα και προτάσεις για ανάδειξη στο υπέρτατο αυτό αξίωμα και μη πολιτικών (αφού οι περισσότεροι πολιτικοί έχουν θητεύσει στα δύο μεγάλα κόμματα), πχ ακαδημαϊκών, δικαστών ή και μορφωμένων απόστρατων αξιωματικών του στρατού κρίνονται προς την σωστή κατεύθυνση.
κανένα σχόλιο