Του Γιώργου Κακαρελίδη*
Η Ευρωζώνη κατέρρευσε όχι μόνο γιατί βασίστηκε πάνω σε ένα νόμισμα, που δεν κάλυπτε καμμία από τις προϋποθέσεις ενός κοινού νομίσματος, αλλά και διότι το ίδιο το νόμισμα ήταν οθνείο, δηλαδή αλλοεθνές, ξένο.
Αυτό σημαίνει πως το ευρώ δύσκολα μπορούσε να αναγνωρισθή ως Ευρωπαϊκό δηλαδή Ευρωεενωτικό κρατικό νόμισμα, διότι δεν υπήρχε Πολιτική Ενωση στην ΕΕ, τουλάχιστον σε βαθμό ικανό να νομιμοποιεί στην συνείδηση τών Ευρωενωσιακών λαοτήτων το κοινό νόμισμα και να το προβάλλει ως “εθνικό – κρατικό”.
Η Πολιτκή ένωση είναι προϋπόθεση και όχι επιστέγασμα οικονομικής, γι αυτό και όπου αποτολμήθηκε απέτυχε. Αυτό το εγνώριζαν πολύ καλά οι Γαλλοι, που ήθελαν όμως να ελέγξουν μέσω ενός ευρωνομίσματος την Γερμανική Κεντρική Τράπεζα σε ευρωπαϊκό επίπεδο και οι Γερμανοί, που ήθελαν να επιβάλλουν στα μέλη τής ΕΕ μια γερμανικού τύπου κεντρική τράπεζα, έτσι ώστε να αποκτήσουν πλεονάσματα, μετά την άφρονα οικονομικά –όπως έγινε, επανένωσή τους με την τέως Ανατολική Γερμανία. Το ‘πρότυπό’ τους ήταν η πολιτική για την ‘ενωμένη ευρώπη’ που επεξεργάσθηκαν κατά τα χρόνια τού Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου.
Μπορεί η δημιουργία τής ΕΕ να ενθαρρύνθηκε λόγω τού, μεταπολεμικά, Ψυχρού Πολέμου, όμως η βάση δημιουργίας της ήταν η διατήρηση τών εθνών κρατών και όχι η αποδόμησή τους. Γι αυτό και συνέκλιναν μεν τις απόψεις τους ή λείαιναν τις διαφορές τους, διατηρούσαν δε τις αντιηγεμονικές ως προς την ΕΕ θέσεις τους. Με άλλα λόγια καθήλωναν τα, μη νομιμοποιηθέντα ποτέ, όργανα τής ΕΕ σε δευτερεύοντα, εξουσιαστικά, ρόλο, τα υποχρέωναν σε ενασχολήσεις που αναβάθμιζαν τον κοινωνικό χαρακτήρα, ώστε να αναβαθμισθούν διακρατικά τα βασικά δικαιώματα τών πολιτών και όχι να τα εξαφανίσουν.
Το ‘πρώϊμο’ ευρώ, χωρίς την προϋπόθεση πολιτικής ενώσεως, που δεν διεφαίνετο στον ορίζοντα ως αίτημα τών Ευρωπαϊκών εθνών κρατών, για να επιβιώσει είχε ανάγκη τεχνητής συντήρησης, που μόνο με διακυβέρνηση δικτατορικού τύπου μπορούσε να επιτευχθεί. Οπως εύστοχα επισημαίνει ο καθ. Παναγιώτης Ηφαιστος, ή ΟΝΕ ήταν πολιτικό πραξικόπημα. Μια θεσμική φούσκα που τοποθετήθηκε πάνω σε μια μηδενική υπερεθνική πολιτική ανθρωπολογία.
Η ευρωζώνη απετέλεσε, έτσι, ένα παραμάγαζο, που διοικείτο όχι ευρωενωσιακά, αλλά καθαρά ‘τεχνοκρατικά’ με την διπλή έννοια: χωρίς θεσμική νομιμοποίηση και χωρίς αναφορά στο γενικό συμφέρον τών ευρωενωσιακών εθνών κρατών. Κατέληξε σε ένα μηχανισμό αποδοχής, και διατήρησης κάθε χρηματιστικής, απορρύθμισης, παραπροϊόντος και δράσης σε τοπικό, ευρωενωσιακό και διεθνές επίπεδο, που οδηγούσε νομοτελειακά όχι μόνο στην διακεκριμένη μεταφορά πλούτου απο τις ασθενέστερες οικονομικά χώρες στην Γερμανία κυρίως (και σε ελάχιστες άλλες όπως πχ Ολλανδία), αλλά και στην αποδημοκρατικοποίηση τών εθνών κρατών τής Ευρωζώνης. Σε τέτοιο βαθμό που να ξορκίζεται η προσφυγή σε εκλογές ως συνώνυμο τής καταστροφής, να απαιτείται μόνο η απλή υπογραφή κάθε κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για την αλλαγή τών συνθηκών τής ΕΕ, αλλά και να γινονται με διατάγματα δεκτές πρακτικές που νοθεύουν βασικές παραμέτρους τής λαϊκής κυριαρχίας, όλων τών ευρωενωσιακών κρατών. ¨ολα σε επίπεδο ‘αποφασίζομεν και διατάσσομεεν΄.
Τέτοιου, όμως, είδους εγχειρήματα στρέφονται ευθέως κατά του μοναδικού αρμού τής ΕΕ, που ήταν η απόρριψη κάθε ηγεμονίας και η διατήρηση τής ισοδυναμίας τών εθνών κρατών, ολοκληρούμενο στο ευρωπαϊκό εποικοδόμημα (με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ένας κύκλος είναι στην πραγματικότητα “γρανάζι” και εξαιρετικά λειτουργικό) ακριβώς γιατί αυτές οι ηγεμονίες ήταν που προκάλεσαν την φρίκη τών τελευταίων ευρωπαϊκών πολέμων.
Η καταστροφική επιμονή στην καταρρεύσασα Ευρωζώνη και η μη άμεση και συντεταγμένη από κοινού, διάλυσή της, για να ελαχιστοποιηθούν οι επιπτώσεις σε οικονομικό επίπεδο, σημαίνει είτε την αποδοχή τής ολοκληρωτικής πραξικοπηματικής διακυβέρνησης τών μελών της, δηλαδή και ημών, από την Γερμανία και τους εγκαθέτους τους και την παραδοχή τού γερμανικού κοσμοειδώλου (των ‘..υπολογιστικών στα πάντα βαρβάρων..’, όπως επισημαίνει ο Φρειδερίκος Χαίλντερλιν, ένας από τούς μεγαλύτερους Γερμανούς ποιητές όλων τών εποχών στο έργο του ‘Υπερίων’ , ήδη από το 1794 μΧ) είτε την κατάρρευση μαζί με την Ευρωζώνη και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, τουλάχιστον ως προς τα θεμέλια στα οποία βασίσθηκε.
Αυτη η οθνεία στάση ΓαλλοΓερμανών, έναντι του πολιτικού πολιτισμού τής Ευρώπης, που προήρχετο από την Αρχαία Ελληνική Πολιτεία και την πολιτεία τής Αυτοκρατορίας τής Νέας Ρώμης, όπως μπολιάστηκε από την χριστιανική μεταφυσική, που απέρριπτε κάθε διάκριση, ιεραρχία και τάξη, ως μη ηθικά νομιμοποιούμενη, βρήκε δυστυχώς και πρόθυμους υποστηρικτές της σε κυβερνήτες της χώρας μας ,ήδη από την δεκαετία τού ’90. Με αποτέλεσμα το σημερινό χάλι της Ελλάδος για το οποίο ευθύνονται αφού το εκμεταλλευθηκαν αυτοί, ως ηγετική ελίτ.
*Ο Γιώργιος Κακαρελίδης είναι Καθηγητής Εφαρμογών στην Επιχ. Ερευνα & Στατιστική τού ΤΕΙ Πατρών
κανένα σχόλιο