Του Γιώργου Κακαρελίδη*
Η λέξη «μηχανή» είναι αρχαιοτάτη ελληνική λέξη και προέρχεται από το ‘μήχος’ που σημαίνει μέσον, τρόπος, βοήθημα, μηχανή, αλλά και τέχνασμα ή απάτη. Με άλλα λόγια η χρήση μηχανής έχει σκοπό να καθορίσει μια διαδικασία ή να υπερκεράσει μια δυσκολία όπως πχ βάρος, απόσταση, χρόνο και άλλα εμπόδια.
Για να λειτουργήσει μια μηχανή απαιτεί αφ’ ενός ενέργεια, αλλά και να υπερνικηθεί η, ενυπάρχουσα φυσικώ τώ τρόπω, κάθε είδους, ‘τριβή’. Πρακτικά μιλώντας, κάθε ‘μηχανή’ θέλει και το … ‘λαδάκι’ της, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Αυτό το λαδάκι αποτελεί μικρό μέρος τών λειτουργικών εξόδων και υπολογίζεται στον προϋπολογισμό, συνήθως μαζί με το όποιο καύσιμο και ανταλλακτικά. Από αυτήν την άποψη, η έννοια τής “διαφθοράς” για την οποίαν κρώζουν, έκπληκτοι δήθεν, Γραμματείς, Φαρισαίοι, ‘παραθυράδες’ και πολιτικοί, είναι άνευ νοήματος, οπως είναι άνευ νοήματος και τα διάφορα σώματα ‘αδιαφθόρων’.
Άλλωστε, πρώτη πρώτη, η ίδια η Πολιτεία με τα ποικίλα ‘ειδικά’ μισθολόγια και επιδόματα, καθιέρωσε το ‘λαδάκι’, που αντί να ρέει μέσα στην μηχανή, κατευθύνεται πρός πάσης φύσεως ‘χειριστές’, για να διασφαλίσει την εκτέλεση τής εργασίας ή την ‘αμεροληψία’ σε κάποια απόφαση. Δεν παρέμεινε όμως μέχρι εκεί, αλλά κατέστη, μάλιστα, η πρώτη χώρα, που ‘πέρασε’ στο Σύνταγμα (!!!), επιταγές μισθολογικής αμοιβής δίκην συνεταιριστικής εταιρείας.
Καθιερώνοντας σωρεία διακρίσεων και ταυτοχρόνως ωθώντας τούς πολίτες σε άκρατο ευδαιμονισμό, παρέβη επίσης την βασική αρχή τού μεθυπερβατικού πολιτεύματος «ολιγωδείας και ολιγοκτησίας», κατά τον Αγιο Γρηγόριο Παλαμά. Ο οποίος, μάλιστα, με το δεινόν « ... Επεί ούν πάντα μέν έκαστος, ούκ έχει τα προς την χρείαν παρ’ εαυτού, πάντων δε τών τοιoύτων αναγκαίως έκαστος δείται, μέσον ευρέθη το νόμισμα, δι’ ού βιωφελώς και το περιττεύον εκκενούται και το ενδέον πληρούται» (Ομιλία ΜΗ΄1), διέλυσε κάθε μάκρο-, μικρο- ή πολιτική- ‘Οικονομική’ Θεωρία τής μεταμοντέρνας εποχής.
Με το αμείλικτο ανωτέρω «..οπωσδήποτε όμως ο καθένας τα έχει ανάγκη όλα αυτά..» ο Αγιος καταργεί κάθε προνομία, εγκαθιδρύει ισομοιρία, χωρίς τα τάχα μου δήθεν ‘ελάχιστα όρια φτώχειας’, χωρίς διάκριση είδους εργασίας ή ‘ετών σπουδών’. Τέρμα η αναξιοπρέπεια τών πολλών και η αυτόνομη ‘προνομία’ τών ολίγων. Όπως αναλύει ο Ζουράρις στην πραγματεία του «Εισαγωγή στην Απογείωση τής Πολιτικής», ο Παλαμάς με την κατ’ ισομοιρίαν, αλληλοπεριχώριση τών αναγκών, αποτρέπει την έκρηξη τής οργής που εκκρίνει αλλοιώς η πλουτοκρατική άβυσσος.
Πάπαλα λοιπόν η νομιμοποιητική βάση κάθε ‘ελέγχου’ χωρίς ισομοιρία. Αλλά ούτε καν ηθικά, μπορεί να επιβάλη η Πολιτεία, αφ’ ής στιγμής ώθησε τούς πολίτες στον τυφλό τζόγο (Χρηματιστήριο ’99), υποχρεώνοντας το νόμισμα τών πολιτών να ‘γεννήσει’ νόμισμα. Γιατί το νόμισμα (ετυμ. από το νέμω δηλαδή διανέμω) υφίσταται ως μέσον αναδιανομής πραγματικών αγαθών ή υπηρεσιών μεταξύ τών εν ισομοιρία πολιτών και όχι ‘παραγώγων’ , παιχνιδιών, τζόγου ή άλλων ‘νομισματικών’ δήθεν, υποπροϊόντων, που οι χρηματιστηριακοί και τραπεζικοί αεριτζήδες χρησιμοποιούν για την μεταφορά κεφαλαίου από τους ανθρώπους και τις χώρες, στα θυλάκια τών σακκακιών τους, που καλύπτουν τις βουλιμικές κοιλιές τους. Μιλάμε βέβαια για την ουσία τών πραγμάτων και όχι τα νομικίστικα τερτίπια και διατάξεις, που καλύπτουν αποκλειστικά και μόνο, το ‘αυτόνομον’ τών ολίγων γαλαζοαίματων, προνομιούχων ή ‘ξύπνιων’.
Μην μας πούνε βέβαια περί ‘στατιστικών’ που φέρουν την χώρα πρώτη σε διαφθορά, πχ Υγεία, γιατί στην Αμερική πχ, δεκάδες εκατομμύρια πολιτών αν πάθουν κάτι βγάζουν από την τσέπη τους ό,τι μπορούν είτε ως ανασφάλιστοι, είτε ως ιδιωτικά ασφαλιζόμενοι, άρα εκεί η διαφορά είναι ότι το μεν φακελλάκι γίνεται επίσημα και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερη τάξη μεγέθους, η δε ‘εγκυρη’ στατιστική τους, δεν το μετράει (!!!).
Αλλά και στο θέμα τής ‘αμεροληψίας’ δηλαδή τής ‘διαφθοράς τής μίζας’, είναι αναποτελεσματική η οποιαδήποτε ξιφούλκηση τής ‘Πολιτείας’. Διότι σε συνθήκες τού σύγχρονου κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού αυτό είναι πρακτικά ανέφικτο, όπως άλλωστε εδίδαξε και η περίπτωση τής Λόκχηντ στο παρελθόν, αλλά και πρόσφατα τής Ζήμενς. Διότι η κυβέρνηση τών κάθε ΗΠΑ, Γερμανίας κτλ, θέλει τις εταιρείες της να μονοπωλούν τις αγορές τών άλλων πελατών- χωρών, για λόγους αύξησης συναλλάγματος, μείωσης τής ανεργίας, πολιτικής επιρροής και διεθνούς ισχύος.
Επειδή όμως, διαρκώς μειούνται, λόγω τής παγκοσμιας διάχυσης τής Τεχνολογίας, αφ’ ενός οι τεχνολογικές διαφορές τών χαρακτηριστικών μεταξύ τών ανταγωνιστικών αυτών προϊόντων, αφ’ ετέρου οι τιμές σύμφωνα πάντα με την τρέχουσα οικονομική θεωρία τείνουν να εξισώνονται και, τέλος, επειδή η έρευνα απαιτεί δισεκατομμύρια δολλάρια, που θα επενδυθούν μόνο αν προδιασφαλιστεί η πελατεία για την αγορά μελλοντικού προϊόντος, αυτό επιτυγχάνεται και με το ‘λαδάκι’. Οπότε τι μπορούν να κάνουν οι δύσμοιρες επιτροπές ‘επιλογής’ πέρα από την κλήρωση (που δεν προβλέπεται) ή την μεροληψία; Που βεβαίως ‘ενίοτε’ επιβάλλεται και γίνεται αποδεκτό από τις ίδιες τις κυβερνήσεις. Θα μπορούσε πχ η κυβέρνηση να αποφασίσει την αγορά τών- ας δεχτούμε για το παράδειγμα, υπέρτερων ρωσσικών αεροσκαφών Μιγκ έναντι τών αμερικάνικων F16; Φυσικά όχι. Είναι αυτό αμεροληψία; Ή είναι ‘ηθικό’ οι κατευθυνόμενοι ‘εισαγγελείς’ τών τηλεπαραθύρων να ‘δέχονται’ το κλείσιμο, όπως όπως, της υπόθεσης Ζήμενς για να δουλέψει δήθεν η ….σηματοδότηση τών επεκτάσεων τού Μετρό, αφού επί χρόνια ούρλιαζαν στα παράθυρα ενάντια στην, όπως φαίνεται αμέτοχη, κυβέρνηση Καραμανλή; Λές και η σηματοδότηση είναι καμμιά τεχνολογία διαστημικής φυσικής.
Η ιστορική έννοια τής διαφθοράς, δεν οφείλεται σε κάποιες ‘εκ γενετής’ ιδιότητες τών λαών, όπως αφρόνως ο ΓΑΠ και ο Παπακωνσταντίνου ξεφώνιζαν σε καθε μάζωξη ομολόγων τους και τούς άφηναν άναυδους, όχι για ‘ηθικούς’ λόγους, ούτε επειδή κατηγορούσαν την Ελλάδα, αλλά γιατί αυτό έδειχνε ανήκουστη άγνοια βασικών παραμέτρων τού κεφαλαιακού συστήματος, από τον ΓΑΠ και τον Υπουργό του, που παρίσταναν τούς αυτόκλητους ιεροεξεταστές, χωρίς να αντιλαμβάνονται κάν την ανωμαλία, που δημιουργούσαν στις σύγχρονες διεθνείς σχέσεις.
Δεν υπάρχει χώρα στην Δύση, που εξετάζουμε εδώ, που να μην συμβαίνουν αυτά, για τούς λόγους που προείπαμε, με την ενεργό μάλιστα συμμετοχή τών κυβερνήσεών τους στο παζάρι των προϊόντων τους, μέσω τής διπλωματίας, ακόμη και με λαδάκια και, σε αρκετές περιπτώσεις, με ωμούς εκβιασμούς. ‘....Έως αν η αυτή φύσις τών ανθρώπων ή...’, όπως λέει, ξεκαρδισμένος στα γέλια, ο σύγχρονος πάντα Θουκυδίδης. Ή ο Νηπτικός Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς.
Γιατί το πρόβλημα τής Ελλάδος είναι ότι τα λεφτά τής ‘διαφθοράς’ ή και τής πάσης φύσεως κοινοτικής ή άλλης ‘βοήθειας’, δεν πιάνουν τόπο ως προς τούς δότες και τούς αποδέκτες παρά μόνο «..αν αναλώνονται στον τόπο που δίδονται...» όπως εύστοχα υποδεικνύει ο πρόωρα θανών μαθηματικός Γεράσιμος Κακλαμάνης, στο βιβλίο του ‘Ανάλυση της Νεοελληνικής Αστικής Ιδεολογίας’. Για να αναλωθούν όμως εδώ, χρειάζονται να υπάρχουν προϊόντα, τα οποία προϋποθέτουν ιδέες, κάτι εξαιρετικά σπάνιο στην χώρα της απαιδείας, που δημιουργεί το αναλυτικόν πρόγραμμα και οι εσωτερικοί κανονισμοί εξάρτησης πανεπιστημίων, τού Υπουργείου δια βίου.
Και επειδή ο εκτοξεύων κατηγορίες Πρωθυπουργός και οι άλλοι πολιτικοί, το μόνο που έδειχναν ήταν την πλήρη ανικανότητά τους να κατανοήσουν ότι η έννοια χρήμα έχει σχέση με το μυαλό κι όχι με την κοιλιά, άρα και ότι η διαφθορά είναι κοινωνιολογικής και ιστορικής υφής και όχι ‘ηθικής’ τάξεως ζήτημα, ήταν προδιαγεγραμμένο το εξωπέταγμα τους από την διεθνή πολιτική σκηνή.
Με αυτα και μ’ αυτά, νομίζω μπορούμε, πλέον, ‘βασίμως’ να … προσδιορίσωμε την μέχρι σήμερα αγνώστου ετυμολογίας λέξη ‘λαδάκι’ (έλαιον), που προέρχεται από το αττικόν ‘Ελάα’ (δηλαδή Ελαία), ως προκύπτουσα από το …. ‘Ελαύνω’ που σημαίνει και συνθλίβω (Λεξ. Αρχ.Ελλ.Γλ. Σταματάκου), αλλά και θέτω εις κίνησιν (όπως προηγ.). Διότι έχει αμφότερα τα χαρακτηριστικά.
* Ο Γιώργιος Κακαρελίδης είναι Καθηγητής Εφαρμογών στην Επιχ. Ερευνα & Στατιστική τού ΤΕΙ Πατρών
κανένα σχόλιο