Α) Είναι λάθος η εννοιολογική ταύτιση του Δημοσίου Συμφέροντος με τα ατομικά.
Η έννοια του κράτους περιλαμβάνει τα στοιχεία του λαού, του συγκεκριμένου εδάφους και της εξουσίας που ασκείται κυριαρχικά, δηλ. ανεξάρτητα από την βούληση άλλων κρατών και οργανισμών. Άρα, όταν μιλάμε για κράτος εννοούμε την Κυριαρχική Διοίκηση σε ορισμένο σύνολο ατόμων σε συγκεκριμένο έδαφος. Η εξουσία αυτή μπορεί να πηγάζει από δύο παράγοντες α) από τον Μονάρχη (εξουσία από πάνω προς τα κάτω) και β) από τον λαό (εξουσία από κάτω προς τα πάνω).
Επίσης, σε ένα οργανωμένο σύνολο ενυπάρχουν δύο διαφορετικά είδη συμφερόντων: α) το συμφέρον των ατόμων ξεχωριστά και β) το συμφέρον όλου του συνόλου (βλ. νομική έννοια του Δημοσίου Συμφέροντος). Το Δημόσιο Συμφέρον αποτελεί τον υπέρτατο σκοπό του κράτους, όμως τίθεται ζήτημα αν αυτό ακυρώνει ή συμπιέζει το ατομικό συμφέρον του καθενός. Βεβαίως δεν μπορούν να επιβιώσουν- υπάρξουν τα μεμονωμένα άτομα χωρίς οργανωμένο σύνολο να τα προστατεύει, ούτε όμως μπορεί να υπάρξει και το σύνολο αν δεν επιβιώσουν τα μεμονωμένα άτομα που το αποτελούν.
Η παραπάνω διάκριση αποδεικνύεται και από την τακτική της σημερινής Κυβέρνησης, η οποία συμπιέζει-προσβάλλει ατομικά συμφέροντα μεγάλων ομάδων του πληθυσμού, προκειμένου υποτίθεται να υπηρετήσει το σύνολο. Βλ. χαρακτηριστικά τον σχετικό νόμο για το χαράτσι της ΔΕΗ που προσβάλει βάναυσα τα ατομικά συμφέροντα των πολιτών και το οποίο επιβλήθηκε στο όνομα του «εθνικού συμφέροντος». Όπως επίσης είναι λάθος η ταύτιση του συμφέροντος των ατόμων με το σύνολο γιατί έτσι από την μία οδηγούμαστε στην αναρχία και από την άλλη δημιουργείται το άτοπο ορισμένοι μεγαλοπαράγοντες να θεωρούν ότι αυτοί αποτελούν το σύνολο.
Β) ο παράγοντας του θεσμού των κομμάτων έχει μετατρέψει τους βουλευτές από εκπροσώπους του έθνους σε εκπροσώπους συγκεκριμένων ατόμων-συμφερόντων.
Συνεχίζοντας από την διαπίστωση ότι έχουμε δύο ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ συμφέροντα (ατομικό, και συλλογικό) πάμε στο ισχύον Σύνταγμα για να δούμε τι προβλέπει αυτό ως προς την εξυπηρέτησή τους:
α) για το συμφέρον των ατόμων έχουν θεσπιστεί διατάξεις για τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα. (βλ. αρ. 4 παρ. 1, 5 παρ. 1 κτλ)
β) για το συμφέρον του συνόλου στο β μέρος του Συντάγματος έχει προβλεφθεί ότι αυτό εξυπηρετείται και αντιπροσωπεύεται από την Βουλή. Η Βουλή αποτελεί τον ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ, όπως ορίζεται από το αρ. 51 παρ. 2 (οι βουλευτές είναι οι εκπρόσωποι του έθνους).
Επίσης οι βουλευτές («εθνοπατέρες») ορίζουν και όλα τα υπόλοιπα κρατικά όργανα όπως την Κυβέρνηση (αρ. 84 παρ. 1), τον Πρ. της Δημοκρατίας (αρ. 32 παρ. 1), ενώ παράλληλα νομοθετούν (αρ. 70 παρ. 1) και δικάζουν τους εαυτούς τους (αρ. 86). Και μάλιστα, η Βουλή έχει και το τεκμήριο αρμοδιότητας για τα πάντα.
Ειδικά όσον αφορά τον Πρ. της Δημοκρατίας που υποτίθεται είναι ένας εκπρόσωπος της εκτελεστικής εξουσίας (αρ. 26 παρ. 2) πρέπει να πούμε ότι αυτός δεν αποτελεί (με βάση το ισχύον Σύνταγμα) τίποτα παραπάνω από ένα απλό υπηρέτη της Βουλής:
1. Συγκαλεί την Βουλή αρ. 40 παρ. 1.
2. Διαλύει την Βουλή μόνο αν αυτή παραιτηθεί/ καταψηφιστούν 2 Κυβερνήσεις αρ. 41 παρ. 1.
3. Υπογράφει τους νόμους της Βουλής αρ. 42 παρ. 1
4. Διορίζει τον πρωθυπουργό που έχει εκλέξει η Βουλή 35 παρ. 2β και 84 παρ. 1.
5. Δημοσιεύει τον νόμο που ψηφίζει η Βουλή περί κατάστασης πολιορκίας αρ. 48 παρ. 1.
Κατά συνέπεια, με το ισχύον Σύνταγμα φαίνεται α) να προστατεύονται τα άτομα από τα ατομικά δικαιώματα, β) να υπηρετείται το σύνολο από την Βουλή και γ) να εφαρμόζεται η αρχή της διάκρισης των εξουσιών (αρ. 26 παρ. 1) με το γεγονός ότι άλλος ψηφίζει (η Βουλή) και άλλος εφαρμόζει (Πρ. Δημοκρατίας και οι δημόσιοι υπάλληλοι).
Ωστόσο, τα παραπάνω αναιρούνται από την υπεισέλευση του παράγοντα των ΚΟΜΜΑΤΩΝ.
Δηλαδή, ενώ οι βουλευτές φαίνονται να αντιπροσωπεύουν το Έθνος-σύνολο (αρ. 60 παρ. 1 και 51 παρ. 2), ταυτόχρονα εφαρμόζουν το ατομικό δικαίωμα του αρ. 12 παρ. 1 (δικ. Συνεταιρίζεσθαι) και εκπροσωπούν τα συγκεκριμένα συμφέροντα του κόμματός τους, των επιχειρηματιών που διαπλέκονται με αυτούς και των συγκεκριμένων ψηφοφόρων τους.
Αυτό ενισχύεται απόλυτα από την σημερινή κατάσταση όπου τα ίδια τα κόμματα καταπατούν τις ιδεολογίες τους (που υποτίθεται τις είχαν για την υπεράσπιση του Δημοσίου συμφέροντος), προκειμένου να υπηρετήσουν τα συγκεκριμένα άτομα-συμφέροντα που τα υποστηρίζουν (πχ παραμονή στο ευρώ με κάθε θυσία γιατί έτσι το υπαγορεύει ο επιχειρηματίας που τα χρηματοδοτεί).
Άμεση συνέπεια αυτού είναι ότι το ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ (Δημόσιο συμφέρον) δεν εκπροσωπείται και κάθε κυβερνόν κόμμα ερμηνεύει-ταυτίζει ως δημόσιο συμφέρον το συμφέρον της πλειοψηφίας που το ανέδειξε στην εξουσία.
Γ) Ο Πρ. Δημοκρατίας ως λύση στην έλλειψη εκπροσώπησης του ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ.
Δεδομένου λοιπόν του γεγονότος ότι η Βουλή αποτελείται από απλούς εκπροσώπους συμφερόντων (βλ. άμεση σύνδεση βουλευτή με το κόμμα που υπηρετεί και τα οικονομικά συμφέροντα που χρηματοδοτούν το κόμμα) ο ρόλος του Πρ. Δημοκρατίας δεν είναι να αναιρέσει τα συγκεκριμένα αυτά συμφέροντα (τα οποία πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν), αλλά να υπηρετήσει αυτό που αναφέραμε παραπάνω: να υπηρετήσει αυτός πλέον το Δημόσιο Συμφέρον.
Πώς θα μπορέσει να το κάνει αυτό, από την στιγμή που με βάση το αρ. 26 παρ. 1 ισχύει η αρχή της διάκρισης των εξουσιών; Βάζοντας κόκκινες γραμμές (όχι απλά στα ατομικά δικαιώματα των πολιτών, καθώς αυτό είναι έργο των δικαστών), στα θέματα που άπτονται με την υπόσταση του κράτους του οποίου ηγείται:
α) σε θέματα εθνικής ανεξαρτησίας
β) σε θέματα εδαφικής ακεραιότητας
γ) σε θέματα επιβίωσης του λαού(πχ. μισθοί πείνας και εξαθλίωσης).
Ο Πρόεδρος Δημοκρατίας δεν νομοθετεί αλλά εφαρμόζει τους νόμους. Αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Αφήνει στα κόμματα την νομοθετική εξουσία, αλλά κρατά την εκτελεστική βάζοντας κόκκινες γραμμές σε νόμους που προσβάλλουν τα 3 στοιχεία της υπόστασης του κράτους του οποίου ηγείται (εθνική ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα και επιβίωση του λαού).
Τις κόκκινες αυτές γραμμές ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΙΣ ΒΑΛΟΥΝ ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ μέσω των ατομικών δικαιωμάτων γιατί είναι εκπαιδευμένοι από την νομική τους παιδεία να υποτάσσουν το ατομικό συμφέρον στο δημόσιο. Βλ. σημερινή κατάσταση όπου οι Κυβερνώντες έμπλεξαν το Δημόσιο Συμφέρον με τα ατομικά δικαιώματα και οι Δικαστές έτρεξαν να κρυφτούν ως γνήσιοι απόγονοι του Δικαστή (!) Πόντιου Πιλάτου (βλ. και σχετικές δηλώσεις του πρ. του ΣτΕ ότι δεν είναι ο ρόλος των Δικαστών να παρεμβαίνουν στην πολιτική).
Αυτό σημαίνει ανάγκη θέσπισης ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ του Πρ. Δημοκρατίας στην χάραξη της γενικής πολιτικής της χώρας (αμυντικά) και ως εκ τούτου πρέπει να έχει τον ίδιο τον λαό πίσω του γι’ αυτή την παρέμβαση-σύγκρουση. Μόνο αν είναι ψηφισμένος από τον λαό και δεν εξαρτάται από την Βουλή θα μπορεί να προβαίνει σε παρεμβάσεις και όχι απλές διακηρύξεις όπως σήμερα. Επειδή όμως (ως εκπρόσωπος του έθνους και του κράτους δεν πρέπει να ξεπέφτει σε «ξεκατίνιασμα» προεκλογικών συγκεντρώσεων και αντιπαραθέσεων προτείνεται η διατήρηση της ψήφισής του από τα 2/3 της Βουλής (όπως σήμερα), αλλά αμέσως μετά να ακολουθεί ψηφοφορία έγκρισης (με ναι ή όχι) από τον λαό.
Με αυτό τον τρόπο και ο εκάστοτε Πρ. Δημοκρατίας δεν θα εκτίθεται σε αντιπαραθέσεις που θίγουν το κύρος του θεσμού, και ο εκάστοτε πρωθυπουργός ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ να προτείνει και επιβάλει ανεξέλεγκτα όποιον Πρ. Δημοκρατίας θέλει (όπως σήμερα).
Στο ζήτημα του τι αρμοδιότητες πρέπει να απονεμηθούν πλέον σε ένα εκλεγμένο από τον λαό Πρ. Δημοκρατίας πρέπει να επισημανθούν τα εξής:
Αν του δοθεί η νομοθετική αρμοδιότητα της χάραξης της γενικής πολιτικής της χώρας, τότε θα μετατραπεί ο ίδιος σε απλό εκπρόσωπο της πλειοψηφίας, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τον ρόλο τους ως εκπροσώπου του Δημοσίου συμφέροντος-συνόλου. Επομένως, πρέπει να περιοριστεί στην άσκηση της εκτελεστικής εξουσίας με το παραπάνω αμυντικό δικαίωμα παρέμβασης.
Το δε δικαίωμα παρέμβασης έχει να κάνει με ΕΛΕΓΧΟ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑΣ των ψηφισμένων νομοσχεδίων και ΑΡΝΗΣΗ ΚΥΡΩΣΗΣ τους σε 2 περιπτώσεις:
- Όταν το ψηφισμένο νομοσχέδιο είναι σε προφανή αντίφαση με τις προεκλογικές υποσχέσεις του κόμματος.
- Όταν το ψηφισμένο νομοσχέδιο πλήττει τα ανωτέρω 3 στοιχεία της υπόστασης του κράτους (το οποίο εκπροσωπεί ο Πρ. Δημοκρατίας), δηλ. την εθνική ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και την επιβίωση του λαού.
Όταν επιστραφεί το νομοσχέδιο στην Βουλή για επαναψήφιση και ξαναψηφιστεί, τότε ο Πρ. Δημοκρατίας θα πρέπει να έχει ΑΠΟ ΜΟΝΟΣΗ ΤΟΥ την δυνατότητα να φέρει τον εν λόγω νόμο στον λαό με ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Οι ανωτέρω αλλαγές προς ενίσχυση το Πρ. Δημοκρατίας κρίνονται απαραίτητες για την δημιουργία ενός αποτελεσματικού αντίβαρου στην αυθαιρεσία, εξαπάτηση και κατάχρηση εξουσίας που κάνουν εκλεγμένες Κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης.
Τον ρόλο του αντίβαρου στην αυθαίρετη αυτή εξουσία δεν μπορεί να τον διαδραματίσει ούτε η αντιπολίτευση, ούτε ο απλός λαός με υποχρεωτικά δημοψηφίσματα.
Βεβαίως, ως ανάσχεση στην παντοδυναμία της νομοθετικής εξουσίας του Κυβερνώντος κόμματος υπάρχει η αντιπολίτευση, η οποία ασκεί κριτική ακόμα και ξεσηκώνοντας τον κόσμο. Όμως πολλές φορές, οι αντιδράσεις της είναι ΗΔΗ ΦΑΛΚΙΔΥΕΜΕΝΕΣ εκ των προτέρων καθώς όπως είπαμε ανωτέρω, τα αντίθετα συμφέροντα των κομμάτων της αντιπολίτευσης αντιμάχονται τα συμφέροντα που εκπροσωπεί το κυβερνών κόμμα. Και τελικά όλες οι συζητήσεις στην Βουλή καταλήγουν σε καβγάδες ανάμεσα σε αντιδίκους σαν σε Δικαστήριο.
Παράλληλα, είναι γνωστή η κάλυψη της ανικανότητας μιας νέας Κυβέρνησης με την δικαιολογία ότι πάντα φταίει η προηγούμενη, ενώ όσο μένει στην αντιπολίτευση περιορίζεται σε ρόλο «δημοσιογράφου» (καταγγελίες).
Βεβαίως τα διάφορα συμφέροντα ΔΕΝ ΤΙΘΑΣΕΥΟΝΤΑΙ και πάντα θα υπάρχουν. Το κρίσιμο ζήτημα όμως είναι κάποιος να αντιπροσωπεύσει και το ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ και αυτός δεν είναι άλλος από τον Πρ. Δημοκρατίας εκλεγμένο και από την Βουλή και από τον λαό κατά τα ανωτέρω. Άλλωστε, μία ισχυρή Διοίκηση (εκτελεστική εξουσία) θα εξαλείψει τον κλασικό εκβιασμό από το εκάστοτε κυβερνών κόμμα ότι αν δεν το ξαναψηφίσει ο λαός, θα οδηγηθεί η χώρα στην ακυβερνησία. Ένα κράτος μπορεί να επιβιώσει χωρίς νομοθετική εξουσία, όχι όμως χωρίς Διοίκηση.
Τα ίδια ισχύουν περίπου και για το θέμα την «μόδας» των υποχρεωτικών δημοψηφισμάτων. Δεν μπορεί ο κάθε πολίτης να ψηφίζει ΑΝΕΥΘΥΝΑ στις βουλευτικές εκλογές (βλ βουλευτές life style) και όταν καταλάβει ότι αυτοί κάνουν μόνο για να λένε ΝΑΙ σε όλα, να τρέχει να πατήσει ένα «κουμπί» (δημοψήφισμα) για να διορθώσει τις ανοησίες και την ανικανότητά τους.
Ο πολίτης πρέπει να εκπαιδευτεί να ξεχωρίζει τον άξιο για εκπρόσωπό του και όχι να βάζει στην Βουλή όποιον να ναι και μετά να τρέχει. Ακόμα και στο θέμα του δημοψηφίσματος είναι κομβικός ο ρόλος του Πρ. Δημοκρατίας και γι’ αυτό πρέπει να του δοθεί η δυνατότητα να προκηρύσσει δημοψήφισμα ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, όταν τίθεται ζήτημα απειλής των 3ων στοιχείων του κράτους που αναφέραμε παραπάνω.
10 Μαρτίου 2012 στις 5:24 μ.μ.
Ύστερα από την πρόσφατη ΕΠΙΣΗΜΗ ΚΥΡΥΞΗ της χώρας μας σε ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ (με την ενεργοποίηση των cds) αποδείχτηκε πλέον περίτρανα ότι ο κ. Κάρολος Παπούλιας είναι η τραγικότερη και θλιβερότερη φιγούρα της νεότερης ελληνικής ιστορίας.
Ο κ. Σαμαράς, ο κ. Παπανδρέου, ο κ. Καρατζαφέρης, ο κ. Καραμανλής κτλ εκπροσωπούσαν και εκπροσωπούν συμφέροντα και ως εκ τούτου μπορεί κανείς να εξιχνυάσει το τι κάνουν και πως το κάνουν. Όμως ο κ. Παπούλιας είναι ο αρχηγός του ελληνικού κράτους, ο εκπρόσωπος του έθνους, ο ρυθμιστής του πολιτεύματος (εγγυητής της συνέχειας του κράτους) και ο φύλακας του Συντάγματος, αλλά δυστυχώς αποδείχθηκε πολύ κατώτερος του ρόλου του.
α) ανέχθηκε επί μήνες να διασύρονται οι Έλληνες ως διεφθαρμένοι και τεμπέληδες από τον ανεκδιήγητο κ. Παπανδρέου, χωρίς να τον καλέσει να σταματήσει τον διεθνή διασυρμό μας.
β) ανέχθηκε τον διεθνή εξευτελισμό του ελληνικού στρατεύματος από στελέχη του Πασοκ περί δήθεν πραξικoπήματος.
γ) υπέγραψε κατάφωρα αντισυνταγματικούς νόμους όπως αυτός με το χαράτσι της ΔΕΗ που εξευτέλιζε τους πολίτες με τον απάνθρωπο εκβιασμό με το ηλεκτρικό ρεύμα, κάτι που επεσήμανε και το ΣτΕ.
δ) ανέχθηκε την πολιτική εκτροπή της παραίτησης της Κυβέρνησης Παπανδρέου και αντί να οδηγήσει την χώρα σε εκλογές όπως όφειλε με βάση το Συντ. αρ. 38 παρ. 1 και 37 παρ. 3γ.
διόρισε εξωκοινοβουλευτικούς εντολοδόχους ξένων συμφερόντων.
ε) υπέγραψε νόμους εξαθλίωσης που μετατρέπουν ελεύθερους πολίτες σε σκλάβους, και ένα ελεύθερο ΚΡΑΤΟΣ (του οποίου είναι αρχηγός) σε αποικία.
Και όλα αυτά για να μην χρεοκοπήσουμε, κάτι που τελικά ΕΓΙΝΕ και πλέον κατέστη το ΜΕΛΛΟΝ όλων των πολιτών και του ελληνικού κράτους ΑΒΕΒΑΙΟ για πολλά χρόνια.
Ακόμα και ο κ. Σόιμπλε τον έβαλε στην "θέση του" ΑΠΑΝΤΩΝΤΑΣ στην πρόσφατη έκρηξή του ότι ....."μάλλον ο κ. Παπούλιας παράκουσε..!!", αφήνοντας σαφές υπονούμενο για το προχωρημένο της ηλικίας του...
Αν δεν μπορεί ο άνθρωπος να επιτελέσει το έργο του ως αρχηγός του κράτους ας πάει σπίτι του για να έλθει στην θέση αυτή κάποιος άξιος.