...Μοιράσαν δώρα οι οχτροί...

Του Γιώργου Κακαρελίδη*

… Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

μοιράσαν δώρα οι οχτροί

κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά

την πέμπτη μέρα….

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

κρατούσαν δίκιο οι οχτροί

κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια

σαν κάθε μέρα.

(Από το «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί», Στίχοι: Γιώργος Σκούρτης, Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος. Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης & Μαρία Δημητριάδη /Ντουέτο)

Εξαιρετικά προφητικοί – πρίν 40 ακριβώς χρόνια, αυτοί οι στίχοι, που δείχνουν ανάγλυφα το σημερινό (προχθεσινό) κατάντημα τόσο τού πτώματος που λέγεται μεταπολιτευτικός πολιτκός κόσμος, όσο και ενός περήφανου, το πάλαι ποτέ, λαού, που αφέθηκε να εκμαυλιστεί από τις σειρήνες αυτών που επέλεγε να τον κυβερνήσουν, καθιστάμενος έτσι πολιτικός πολτός. Τουλάχιστον ο Οδυσσέας είχε προνοήσει να τον δέσουν οι σύντροφοί του, αφού τους είχε βουλώσει τα αυτιά προηγουμένως.

Όμως οι πάσης κοπής Αννούλες, αρχής γενομένης από τούς Ράλλη και Βερυβάκη  είχαν φροντίσει να διαλύσουν το μόνο που είχε απομείνει στούς Ελληνες: την γλώσσα (δηλαδή τον σύνολο πολιτισμό τους), με αποτέλεσμα να αγνοούν πλήρως την Οδύσσεια. Ούτε λόγος φυσικά για τον Αγιο Γρηγόριο τον Παλαμά.

Ετσι γυμνοί από κάθε πνευματικό στολίδι οδηγηθήκαμε ως πρόβατα επί σφαγήν, στα πάσης ‘βερσιόν’ μνημόνια, συνόδους, μέτρα και ευραποφάσεις, με επιστέγασμα (προσωρινό) το PSI.

Αφωνοι, είδαν οι Ελληνες, εξωνημμένους τηλεπαρουσιαστές και πασιχαρείς υπουργούς και πρωθυπουργούς να επιχαίρονται για το PSI, λές και είχαν κερδίσει το Λόττο. Και να ρίχνουν κροκοδείλιες ατάκες ότι σκέφτονται τάχα τους μικροομολογιούχους και ότι θα προβληματιστούν γι αυτό και θα μάθουν από τα λάθη τους (Παπαδήμος 9/3/12).

Ω τής υποκρισίας το κάγκελο! Μετέτρεψαν με τα προηγούμενα μνημόνια το μέγιστο ποσοστό τού χρέους τής χώρας πρός ιδιώτες σε δημόσιο (δηλαδή σε οφειλές προς χώρες), έτσι ώστε να μην μπορεί να αμφισβητηθεί. Υποχρέωσαν τα εγχώρια ασφαλιστικά ταμεία να αγοράζουν ελληνικά ομόλογα και τώρα τα καθυβρίζουν που αρνήθηκαν ( και σωστά αφού ευθύνονται έναντι τών ασφαλισμένων) κούρεμα και ο επηρμένος μάλιστα αντιπρόεδρος δήλωσε ότι θα αλλάξει τις διοικήσεις τους με άλλες (προφανώς πρόθυμες). Κατά τα άλλα ήταν εθελούσια ιδιωτική ..πρωτοβουλία το ανεκδιήγητο Ψ (PSI).

Πέτυχαν δήθεν συνολικό κούρεμα του υπόλοιπου ιδιωτικού χρέους χωρίς να θίξουν ‘ορισμένους’ κατόχους και χωρίς να αναφέρουν ότι τα περισσότερα εξ αυτών ομόλογα είχαν αγοραστεί ως αποτέλεσμα τού -καταργηθέντος από το επόμενο, μνημονίου τής 21^ης Ιουλίου 2011 στο 30 με 40% τής αξίας τους και όχι στο 100% όπως δυστυχώς έγινε με τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία και και τους ελληνες μικροομολογιούχους. Που σημαίνει πρακτικά καμμιά άσχημη επίπτωση αλλά κέρδη για τους μέν και καταστροφή για τους δε. Είπαμε τα παιδία παίζει στου κασίδι το κεφάλι.

Ας δούμε τι έγινμε με το PSI. Πρώτον δεν στήθηκε για να εξυπηρετήσει την Ελλάδα, αλλά τις Ευρωπαϊκές Τράπεζες και παρατράπεζες, που διέθεταν ή αγόρασαν πρόσφατα, ομόλογα μας. Αρκετές εξ αυτών είναι πτωχευμένες στην πράξη και χρειάζονται ενέσεις ρευστότητος, που οι ευρωκυβερνήτες δυσκολεύονταν να αποσπάσουν από τους φορολογουμένους τους. Ετσι μετά το τρελλό πάρτυ (τού 30%) που προαναφέραμε, χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως ενδιάμεσο λογαριασμό, που δανείζεται, ουσιαστικά από τις χώρες μελη, πληρώνει  τις τράπεζές τους και ...χρωστάει στις χώρες πλέον, με εγγύηση αμέσως ή εμμέσως όλες τις πλουτοπαραγωικές πηγές και την περιουσία τού Ελληνικού Δημοσίου. Πλήρης υποτέλεια δηλαδή. Α, ναί και με ‘το δίκιο, (το Αγγλικό) που κρατούσαν, οι οχτροί’ όπως λέει και η δεύτερη στροφή, που παραθέσαμε.

Μήπως όμως θα απαλλαγούμε από χρέη 105 δις ευρώ, που φαμφαρονικά αναγγέλθηκε; Ούτε κατά διάνοιαν. Γιατί δεν χάνει τίποτε το παρατραπεζικό κύκλωμα ακόμη και αν αγόρασε με 30% (πολύ περισσότερο αν αγόρασε παραπάνω) να αρνηθεί το εθελοντικό κούρεμα, να συνεχίσει να αγοράζει και να προσφύγει στην ISDA (Διεθνή των τραπεζομάγαζων) και τα Δικαστήρια ζητώντας ενεργοποίηση τών τοξικών ασφαλίστρων αν γίνει υποχρεωτικό, στοχεύοντας βέβαια  σε πολύ μικρότερο κούρεμα. Με ένα σμπάρο δυό τρυγόνια που λένε οι κυνηγοί.

Φυσικά όλοι οι συστημικοί παπαγάλοι και τα κυβερνητικά ανθρωπάρια, κραδαίνουν τα 130 δις που θα ‘ πάρουμε’ . Αποκρύπτουν βέβαια ότι αυτά  δεν είναι δωρεάν, αλλά είναι ένα δυσβάσταχτο δάνειο, που από αυτό στην χώρα δεν θα ρεύσει ούτε σταγόνα. Θα πάνε όλα για εξόφληση μέρους χρέους και δανεικών (και τών 110 δις από το πρώτο μνημόνιο).

Εχοντας για άλλη μια χρονιά ύφεση 7% που σημαίνει πρακτικά αφαίρεση από την στεναζουσα οικονομία κύκλου 15 δις το χρόνο, συν έλλειμμα άλλα 5 δις αντιλαμβάνεσθε ότι δεν υπάρχει διέξοδος ακόμη και αν κλείσει τελείως το δημόσιο ή μείνει η χώρα με τους τοποτηρητές μόνο, χωρίς πολίτες. Και το 2020 όχι 120% , αλλά, μέ αυτούς τους ρυθμούς , πάνω από 170% τού ΑΕΠ θα είναι το χρέος.

Με άλλα λόγια, ‘κατάφερε’ η διακυβέρνηση ΓΑΠ και κηπουρών να μετατρέψει ένα πρόβλημα ρευστότητος σε μη βιώσιμο χρέος. Και κανένα PSI ούτε τα μέτρα που θα παρθούν τον Ιούνιο, ούτε φαύλοι κύκλοι δανεισμών, ούτε άλλα τέτοιου είδους, μπορούν να το εξυπηρετήσουν.

Οπότε η μοναδική λύση είναι η απλή αναγνώριση τής στάσης πληρωμών (ή πτώχευσης) και η άμεση αναδιάταξη τής παραγωγής μας, πριν οριστικοποιηθούν οι αντιευρωπαϊκές μεθοδεύσεις γαλλογερμανών και συνοδοιπόρων, τού περασμένου Δεκεμβρίου, για την οικονομική πολιτική. Λύση λιγώτερο δυσβάστακτη από αυτήν την μη λύση, που εφαρμόζουν τώρα και θα συνεχίσουν με τρομακτικά μέτρα μετά τις εκλογές. Για την εφαρμογή της όμως, απαιτούνται άλλου είδους πολιτικοί κι όχι αυτός ο μεταπολιτευτικός συρφετός.

Και ένα ερώτημα: Αφού οι ευρωκυβερνήτες θεωρούν πετυχημένο το PSI, γιατί απεφάσισαν (ορθά) ότι τέτοια μεθοδολογία δεν θα εφαρμοστεί σε καμμιά άλλη χώρα; Και γιατί οι δικοί μας ήσαν μες την τρελλή χαρά;

Ως φαίνεται, κάπου στούς στίχους που παραθέσαμε, ο Σκούρτης είχε κάνει ένα μικρό λάθος. Οι οχτροί ήσαν ήδη μέσα.

Σ.Σ. Είχε γραφεί το άρθρο αυτό, όταν- κατόπιν προσφυγής, η ISDA μάς επαλήθευσε πλήρως. Αποφάσισε ότι με το ‘εθελούσιο’ (πλήν υποχρεωτικό) κούρεμα συνέβη όντως πιστωτικό γεγονός. Οτι δηλαδή η Ελλάδα έχει αδυναμία εξυπηρέτησης δανείων, που απλοελληνικά λέγεται στάση πληρωμών ή χρεωκοπία. Αυτό δηλαδή που συνεχώς γράφαμε ότι έπρεπε να γίνει δυό χρόνια πρίν, αντί να διαλύσουν μιά χώρα, να εκμηδενίσουν την ζήτηση και τα δημόσια έσοδα,  να φεσώνουν τούς πολίτες της, με επιπλέον 235 δις δανεικά, να ξεπουλούν τούς πόρους της και να εκχωρούν εθνική κυριαρχία, όχι συντεταγμένα και καθολικά αποδεκτά, στην ΕΕ, αλλά σε πάσης φύσεως γκαουλάϊτερς.

Αν αυτό δεν είναι ορισμός τής εσχάτης προδοσίας τότε ποιός είναι;