«Γιατί έδωσες Ελπίδα, Αντώνη;»

Του Γιώργου Κακαρελίδη*

Αυτό είναι το ερώτημα που μού απηύθυναν οι ‘βουλευτές’ τής Σ.Ε.Κ.Τ.Ας (Συνέλευσης Ελληνων Καφενόβιων Τής Αχαϊας), όπου με εκάλεσαν πρόσφατα για σχετική ‘ενημέρωση’ επί τών οικονομικών προτάσεών τους (ως είναι γνωστό, στα ελληνικά καφενεία μπορεί να λυθεί κάθε πρόβλημα), αλλά και μια γενικώτερη πολιτική κουβέντα επί τών δημοσκοπήσεων.

Ιδού η, εκ μνήμης ανακληθείσα, συζήτηση:



-Να σε ρωτήσουμε, (μού είπαν) είναι κακό τα μνημόνια; Απέτυχαν;

-Ασυζητητί. Και μόνο ότι μετά από κάθε βήμα (μνημόνιο, έκδοση εφαρμοστικού νόμου, έλεγχο κλπ) οι εταίροι και τροϊκανοί διαπίστωναν βάθεμα τής ύφεσης, οπότε άλλαζαν άποψη, πετούσαν το παλιό, έριχναν το άδικο στην Ελλάδα, για κάτι που αποφάσισαν οι ίδιοι (με την συνεργασία τού ΓΑΠ και τών προθύμων του), και μετά από νέα νυχτερινά κονγκλάβια, κατέληγαν σε κάτι εξ ίσου λανθασμένο, δείχνει την τρικυμία που δέρνει την ανέτοιμη από κάθε άποψη ΟΝΕ και ιδιαίτερα την Γερμανία.

 

-Αρα είχε δίκαιο ο Σαμαράς με τα Ζάπεια Ι, ΙΙ και τις προτάσεις που έκανε;

-Φυσικά. Μόνο που για να πετύχουν, προαπαιτούσαν η Ελλάδα να ....μην  κάνει τίποτε. Να μην φορτωθεί δηλαδή νέα δάνεια (όπως έγινε δυστυχώς και με την Αργεντινή). Να μην μετατραπεί σε δημόσιο, το χρέος προς Ευρωτράπεζες και ιδιαίτερα τα παραμάγαζά τους. Ωστε να αναγκαστεί η Ευρώπη να αποφασίσει τι θα κάνει με την κρίση συνολικά. Δηλαδή το πρόβλημα τών τραπεζών, το πρόβλημα τών πλεονασμάτων και το πρόβλημα τών επενδύσεων.

 

-Εννοείτε ότι η Ευρώπη είναι σε κρίση και όχι μόνο η Ελλάδα;

-Μα, ναί! Πέρα από τα προβλήματα τών λεγομένων χωρών τού Νότου, σοβαρά προβλήματα χρέους τουλάχιστον πέρα από το ανόητο όριο τού Μααστριχτ, αντιμετωπίζουν σωρεία χωρών μελών τής ΕΕ. Επί πλέον, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει γεμίσει, χρηματοδοτώντας τις τράπεζες, με εγγυήσεις από ομόλογα - σκουπίδια. Για να μην αναφερθώ στο μεγάλο πρόβλημα χρηματοδότησης τών Ευρωπαϊκών Τραπεζών και τα διάφορα ημίμετρα που έχουν σκαρφιστεί όπου το ‘κυριώτερο’ πρόβλημά τους είναι η ... ονομασία τους (LTRO, Target κλπ).  Οπως και η μεγάλη έκθεση πολιτών τους στο χρέος, κάτι που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό.

 

-Τί θέλετε να πείτε;

-Μπορεί η Ελλάδα να χρωστά τα μαλλιοκέφαλά της, εξ αιτίας ανίκανων ηγεσιών, οι Έλληνες όμως ως ιδιώτες και ως ιδιωτικές επιχειρήσεις είναι πολύ - πολύ λιγώτερο εκτεθειμένοι σε χρέη από ότι οι άλλοι Λαοί. Και διαθέτουν πάνω από 160 δις σε καταθέσεις. Μιά αναγνώριση τής αδυναμίας εξυπηρέτησης τού χρέους και μια συνακόλουθη στάση πληρωμών θα είχε λυτρωτικές επιπτώσεις. Θα στρίμωχνε βέβαια τις τράπεζες, αλλά δεν θα ήταν και τού θανατά. Εξ άλλου και τώρα έχουν ξεμείνει και με δανεικά δικά μας θα πάρουν, αυτοί, κεφάλαια. Παρ’ ότι έχουν ήδη βγάλει όλα τα πρόσφατα χρόνια τεράστια κέρδη. Το Δημόσιο θα αναγκαζόταν να λειτουργήσει με ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Και οι μισθοί θα έπεφταν σ’ αυτό. Αυτά έχουν γίνει και τώρα, πλήν όμως δεν θα είχαμε φορτωθεί νέα τεράστια χρέη, δεν θα αναγκαζόμασταν να υποθηκεύσουμε και ξεπουλήσαμε τούς πόρους. Μια στάση πληρωμών και μάλιστα ενός επαχθούς χρέους (σε ποσοστό περίπου 70%, που είναι ανέντιμα καταγεγραμμένο, όπως διατύπωσε ο Rawls), μαζί με τα αναπτυξιακά μέτρα και την επανεκκίνηση τής οικονομίας, σύντομα θα οδηγούσε σε αναπτυξιακή τροχιά. Δεδομένης τής ιδιότητος τής αμνησίας που κυριαρχεί στις αγορές και τους δανειστές, μια επόμενη ρύθμιση όρων τού παλιού χρέους, υπό συνθήκας ανάπτυξης, θα τους έκανε να σχηματίζουν ουρές για να μας χορηγήσουν δάνεια. Με πολύ καλύτερους όρους και με  τούς πόρους τού κράτους ανέπαφους.

 

-Οπότε όλη η ιστορία που στήθηκε με το τελευταίο μνημόνιο, το κούρεμα κτλ είναι άνευ πρακτικής σημασίας;

-Ναί. Και ενώ όλοι αναγνωρίζουν ότι ούτε PSI και τα δανεικά επαρκούν, κανείς δεν παραδέχεται ότι α) η Ελλάδα (κι όχι μόνο αυτή) έχει χρεοκοπήσει, β) δεν θα διασωθεί με αυτά, όπως άλλωστε δείχνει τόσο η αγορά των νέων ομολόγων όσο και το ίδιο το ΔΝΤ στις εκθέσεις του, εφ’ όσον βέβαια κάποιος διαβάζει μέσα στις γραμμές, γ) ότι το ευρώ (καθώς και το ΕΕ αντί ΕΟΚ) ήταν ένα κακοσχεδιασμένο παιχνίδι λόγω ανυπαρξίας Ένωσης και λόγω αντιπαλότητος ισχύος τών παικτών δηλαδή τών χωρών Γερμανίας, Αγγλίας, Γαλλίας. Και ορθά το διέβλεψε η Αγγλία και δεν συμμετείχε. Αλλά και δικοί μας αναλυτές, όπως ο Κ. Κόλμερ από το 2000 στο βιβλίο του «Η ιστορία τής Μεγαλειώδους απάτης τού Ευρώ» (Εκδόσεις Κάκτος) είχε προβλέψει την απαξίωση τής ελληνικής παραγωγής, την περιθωριοποίηση περιοχών και την μεταφορά πλούτου έξω. Μιά απάτη μεγαλύτερη τού σημιτικού χρηματιστηρίου που είχε τότε ανέλθει στα 35 τρισεκατομμύρια δραχμές. Κι’ όλα αυτά χωρίς ουδέποτε να ερωτηθεί ο λαός.

 

-Άρα ο ΓΑΠ είχε δίκαιο για το δημοψήφισμα;

-Όχι. Ήταν μια απέλπιδα προσπάθειά του να παραμείνει αγκιστρωμένος στην πρωθυπουργία, σε μια πολιτική Μνημονίου, που με την ραγδαία απαξίωση τού ιδίου δεν μπορούσε πλέον να εφαρμοστεί. Γι αυτό και εξωπετάχθη.

 

-Οπότε σωστά ζήτησε τότε εκλογές για τις 4 Δεκεμβρίου ο Σαμαράς;

Ναί. Για να σταματήσει την σπέκουλα, γιατί δεν ετίθετο δίλημμα ευρώ – δραχμής ή άλλα διχαστικά, για το ξεπέρασμα τής κρίσης και να διώξει ένα πολιτικό πτώμα και έναν εσωτερικό κίνδυνο, ώστε να επαναφέρει τον τόπο σε στοιχειώδη διακυβέρνηση.

 

-Συνεπώς τα διλήμματα δραχμή – Ευρώ, Μνημόνιο – χρεοκοπία ήταν μαύρη προπαγάνδα και θα έπρεπε η Ελλάδα να πεί το μεγάλο Οχι;

- Αναμφιβόλως. Δεν υπήρχε περίπτωση εξωπετάγματος τής Ελλάδος (και .......εδώ ήταν που την πάτησα).

 

-Και τότε αφού έτσι κι αλλοιώς το Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμα και PSI είναι καταδικασμένα, και αφού αυτά που σας διατύπωσα στην προηγούμενη ερώτηση ήταν –με καταφατική μάλιστα εκφορά, ακριβώς τα ίδια τα λόγια τού Σαμαρά, που είχαν δώσει ελπίδα στον Λαό, γιατί άλλαξε λίγες μέρες μετά στάση ο Σαμαράς;

-(αφού οι ΣΕΚΤΑριστές, μου την έστησαν τόσο δεξιοτεχνικά, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να υπεκφύγω, αλλάζοντας ρόλους και να ρωτήσω). Δηλαδή πείτε εσείς, ότι έχετε μπροστά σας τον Αντώνη και σας ρωτούσε «Τί θα μπορούσα να κάνω;’» τι θα τού λέγατε;

 

«-Να σού πώ Αντώνη:  Γιουρούσι, Αέρα, Αντώνη. Μόνο έτσι μπορείς να διαλύσεις ένα τακτικό Στρατό. Αυτό έκαναν οι Έλληνες το ΄21, απέναντι στην Τουρκιά. Και το ’40 έναντι πάνοπλων Ιταλών. Και νίκησαν ένα σύστημα. Και το ΠΑΣΟΚ είχε καταντήσει ένας συστημικός κίνδυνος. Σε παρακολουθήσαμε όταν μπήκες θυμωμένα στην Βουλή, αμέσως μετά το ανεκδιήγητο αίτημα για παραπλανητικό δημοψήφισμα, τού ΓΑΠ, βούτηξες το μικρόφωνο και απαίτησες εκλογές για τις 4 Δεκέμβρη.

 

»Εκεί ο λαός κράτησε την αναπνοή του. Και η Ιστορία συνάμα. Γιατί δεν χρειαζόταν να κάνεις τίποτε άλλο παρά να μαζέψεις το ασκέρι τών βουλευτών σου, να βροντήξεις φεύγοντας την πόρτα τής Βουλής, να ροβολήσεις στο Σύνταγμα για να συναντήσεις και να ενωθείς με τον κόσμο, να τον βγάλεις από τα μαγαζιά, τα σπίτια και τις πλατείες και όλοι μαζί να βαδίσετε στην Βουλή και να απαιτήσετε εδώ και τώρα την προκήρυξη εκλογών.

 

»Αυτός ο εσμός τών αρουραίων, τών πολιτικών απατεώνων και αρπαχτικών τού Λαού (που τ’ αρπαξαν κατά δήλωση τού ίδιου τού Πάγκαλου και τού Τσουκάτου) και τών δωσιλόγων, θα είχε διαλυθεί σε δευτερόλεπτα, μπροστά στην σύμπνοια ηγεσίας και Λαού.

 

»Αντ’ αυτών τών απλών Μακρυγιαννικών κινήσεων, εσύ προτίμησες την επομένη ακριβώς να συνταχθείς με το σύστημα. Και φυσικά να ψαλιδίσεις την ελπίδα που ενστάλαζες στον κόσμο τόσο χρόνια. Έφτασες μάλιστα στο σημείο να διαγράψεις βουλευτές, που μαζί σηκώσατε όλον το αγώνα ενάντια στις επιλογές, που εσείς οι ίδιοι ‘θεωρούσατε λάθος, που δεν θα συναινούσατε’. Βουλευτές που έμειναν σύμφωνοι στα Ζάππεια Ι, ΙΙ, κλπ, που μαζί  διαλαλούσατε. Μια ΝΔ που για πρώτη φορά στην ιστορία της, δεν απευθυνόσασταν κακομοίρικα μόνο στους ‘δικούς σας’ ψηφοφόρους, αλλά σ’ όλο τον Λαό. Που τα βάζατε, καθημερινά, και αποτελεσματικά, με όλα τα καθεστωτικά Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης (δηλαδή πρακτικά όλα τα μεγάλα κανάλια) και δεν σκύβατε το κεφάλι στις αργυρώνητες παλλακίδες τής ‘ενημέρωσης’.

 

»Με τι μάτια θα αντικρύσετε την χλευαστική ματιά  τών παρουσιαστών αυτών, όταν αυτοί κρατάνε το χαρτί με τις ψήφους υποταγής, που δώσατε όχι μόνο με την υπερψήφιση τών μνημονίων, αλλά και τών μέτρων.

»Πού είναι το ‘δεν συναινούμε στο λάθος’; Το ‘δεν θα συναινέσουμε στην καταστροφή’; Το ότι ‘ναι μπορούμε’; Γιατί δώσατε ελπίδα; »

 

(Εδώ ο συζητητής μου ίσως και η ίδια η Ιστορία, άφησε την ανάσα της. Και το σφύριγμα τού αέρα, που έβγαινε, έμοιαζε με αποχαιρετισμό ή με λυγμό μάλλον που συμπύκνωνε το μαράζωμα μιάς ελπίδας).

 

Και εδώ, ακριβώς, αισθάνθηκα ότι χρειάζεται μια ευρύτερη επεξήγηση. Οχι από μένα φυσικά. Ίσως από τον Σαμαρά. Και έφυγα.

 

* Ο Γιώργιος Κακαρελίδης είναι Καθηγητής Εφαρμογών στην Επιχ. Ερευνα & Στατιστική τού ΤΕΙ Πατρών

gkakarel@gmail.com