Κλείνει η αυλαία της Μεταπολίτευσης;: Μια πρώτη αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος της 06.05.2012

Βουλευτικές εκλογές 06.05.2012:

Η λαϊκή ετυμηγορία είναι αμείλικτη και δεν επιτρέπει παρερμηνείες. Ο ελληνικός λαός πρόταξε ένα βροντερό ΌΧΙ στην εφαρμογή πολιτικών που εκβαρβαρίζουν την κοινωνία και καταλύουν το Σύνταγμα και τη δημοκρατία. Ο ελληνικός λαός όρθωσε ανάστημα αξιοπρέπειας απέναντι στους εκβιαστές και εκμεταλλευτές του. Έστρεψε επιδεικτικά την πλάτη του απέναντι στις υπόγειες μεθοδεύσεις και την ασυνέπεια λόγων και έργων των κομμάτων εξουσίας, αλλά και των Ευρωπαίων εταίρων.

Είναι σαφές από το αποτέλεσμα των εκλογών της 06.05.2012 ότι τα κόμματα που απορρίπτουν τη νομιμότητα των «Μνημονίων» στηρίζονται από τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ασχέτως αν ορισμένα από αυτά δεν κατόρθωσαν να έχουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Ένα δε μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων των κομμάτων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι βέβαιο ότι ψήφισαν αυτά τα κόμματα ενδίδοντας στα καταστροφολογικά διλήμματα περί ακυβερνησίας, ενώ στην πραγματικότητα οι ψηφοφόροι αυτοί επιθυμούν την ανατροπή της αποτυχημένης μνημονιακής πολιτικής.

Αναμφισβήτητα συνεπώς ο ελληνικός λαός έδωσε ένα ιστορικό, ηχηρό μήνυμα στις πολιτικές ηγεσίες της Ελλάδας, των Βρυξελλών, της Ουάσιγκτον, αλλά και στους διεθνείς τοκογλύφους, υπέρ της απονομιμοποίησης των δόλιων πράξεων και παραλείψεων τους, που με παράκαμψη της λαϊκής κυριαρχίας, δίχως δηλ. να τηρηθούν οι προβλεπόμενες θεσμικές, δημοκρατικές εγγυήσεις, οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό καθεστώς των «Μνημονίων». Σε ένα καθεστώς που συνεπάγεται την απαράδεκτη συρρίκνωση της οικονομικοπολιτικής ανεξαρτησίας της χώρας, αλλά και των κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών της, ενώ de facto το καθεστώς αυτό καθιστά τη χώρα σε προτεκτοράτο των δανειστών της.

Με άλλα λόγια, ο λαός έδωσε καθαρή εντολή στο πολιτικό σύστημα για την αποκατάσταση της δημοκρατίας και της συνταγματικής νομιμότητας στη χώρα, αλλά και για την άμεση αλλαγή φιλοσοφίας ως προς την πολιτική αντιμετώπιση της κρίσης χρέους που έχει ενσκήψει στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Οι μονόπλευρες πολιτικές στραγγαλισμού της εθνικής οικονομίας, χάριν της εξυπηρέτησης του ασύδοτου διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι φανερό ότι αντίκεινται τόσο στη δημοκρατική βούληση των λαών, όσο και στο κοινό συμφέρον και την κοινή προοπτική των λαών της ΕΕ. Θα πρέπει συνεπώς πάραυτα να αναθεωρηθούν.

 Η λαϊκή ετυμηγορία αποκάλυψε, ότι οι μνημονιακές συμφωνίες με τις οποίες οι Κυβερνήσεις του Γ. Α. Παπανδρέου και Λ. Παπαδήμου δέσμευσαν τις επόμενες γενιές των Ελλήνων, υπό την πίεση του κραταιού χρηματοπιστωτικού συστήματος και των Ευρωπαίων υποστηρικτών αυτού, κάθε άλλο παρά ήταν σύμφωνες με τη λαϊκή βούληση, το Σύνταγμα, τη δημοκρατία και εν γένει τον ελληνικό και ευρωπαϊκό νομικό πολιτισμό. Τώρα πλέον γίνεται φανερή η εθελοτυφλία και εθελοδουλία των πολιτικών ηγετών της χώρας και κατ’ επέκταση των κομματικών παρατάξεων από τις οποίες προήλθαν και υποστηρίχτηκαν, απέναντι σε αλλότρια χρηματοπιστωτικά συμφέροντα και σε βάρος του ελληνικού λαού.

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 06.05.2012 αποτελεί ένα πρώτο βήμα, ώστε οι ηγέτες που καταχράστηκαν την εξουσία που ο ελληνικός λαός τους εμπιστεύτηκε, να τεθούν πλέον προ των παντός είδους ευθυνών τους. Αυτός είναι και ο λόγος που κατά τη γνώμη του γράφοντος, οι ηγέτες αυτοί οφείλουν πλέον να παραιτηθούν από τις ηγεσίες των κομμάτων τους, αν υποτεθεί ότι στόχος τους είναι, να διευκολύνουν τις αναπόφευκτες πολιτικές εξελίξεις στη χώρα, που σηματοδοτούνται από το εκλογικό αποτέλεσμα της 06.05.2012, αλλά και να διασώσουν το πολιτικό μέλλον και την πολιτική προοπτική των υπό κατάρρευση κομμάτων τους. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δύσκολα θα μπορούσε να ελιχθεί στο νέο πολιτικό σκηνικό της 06.05.2012 διατηρώντας στην ηγεσία τους πολιτικούς αρχηγούς που υπέγραψαν, στήριξαν και εφάρμοσαν ανεπιτυχώς τη γνωστή, αποτυχημένη μνημονιακή συνταγή. Οι πολιτικοί αυτοί ηγέτες, βρίσκονται εγκλωβισμένοι στις καταχρητικές πράξεις και παραλείψεις τους, που εγκανίασαν την εποχή του “Μνημονίου”. Κατά συνέπεια,  έχουν απωλέσει πλήρως την αξιοπιστία τους ενώπιον του λαού, πράγμα που καθιστά εξαιρετικά προβληματική τη συμμετοχή τους στο σχηματισμό μίας νέας Κυβέρνησης διευρυμένης συνεργασίας, που θα είχε στόχο την υλοποίηση της εντολής που έδωσε ο λαός στις 06.05.2012.

Στο πλαίσιο αυτό, θα ήταν σκόπιμος ο ακριβής επαναπροσδιορισμός των αρχών, των αξιών και προ πάντων των πολιτικών στρατηγικών και των μέσων επίτευξης του συγκεκριμένου σχεδίου και εν γένει οράματος που έχουν για την Ελλάδα τα δύο πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, εφόσον βέβαια αυτά επιθυμούν να προσελκύσουν ξανά μέρος της λαϊκής βάσης που τα στήριξε κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης,  προτού εξαφανιστούν από το πολιτικό σκηνικό.

Είναι ενδεικτικό, ότι τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ), δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν αθροιστικά περισσότερο από το 32% των ψήφων του εκλογικού σώματος. Πρόκειται για ένα ιστορικά πρωτοφανές χαμηλό ποσοστό, που ενδεχομένως σηματοδοτεί και την αυλαία της Μεταπολίτευσης (σημειωτέον, ότι στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές του έτους 2009 τα κόμματα αυτά είχαν συγκεντρώσει αθροιστικά πάνω από το 77% των ψήφων). Ιδιαίτερη σημασία έχει ότι και τα μικρότερα κόμματα, προερχόμενα από τα σπλάχνα της ΝΔ, τα οποία στήριξαν το μνημονιακό καθεστώς που βιώνει σήμερα η χώρα (ο λόγος για το ΛΑΟΣ και την  ΔΗΣΥ) αποδοκιμάστηκαν από τον ελληνικό λαό και τέθηκαν εκτός του ελληνικού Κοινοβουλίου. Σε αντίθεση με αυτά τα κόμματα, όλα τα κόμματα της Αριστεράς, αλλά  και το νεοσύστατο κόμμα των «Ανεξάρτητων Έλληνων», που προέκυψε μετά την απόσχιση βουλευτών της ΝΔ, που θέλησαν να μείνουν σταθεροί στην υιοθέτηση της αρχικής αντιμνημονιακής κομματικής γραμμής, επιβραβεύτηκαν από τον ελληνικό λαό για τη στάση τους.

Έχει ιδιαίτερη σημασία, ότι για πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική ιστορία οι Έλληνες πολίτες εξέφρασαν εκλογικά την έντονη αντίθεσή τους απέναντι στην ανεύθυνη πολιτικάντικη νοοτροπία, που με διάφορα απατηλά τερτίπια – πλην ορισμένων εξαιρέσεων – για σχεδόν 4 δεκαετίες η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, κατά κύριο λόγο, εγκαθίδρυσαν και καλλιέργησαν στη χώρα. Μία νοοτροπία, που, όπως τα γεγονότα έχουν δείξει, ναι μεν δημιουργούσε μία επίπλαστη εικόνα κούφιας, υλικής ευημερίας του λαού, που βασιζόταν σε αλόγιστο δανεισμό, στην ουσία όμως η νοοτροπία αυτή αντιστρατευόταν τη διαφάνεια, την αξιοκρατία, τον ειλικρινή διάλογο, την δίκαιη αξιοποίηση και κατανομή του δημοσίου πλούτου, την ισόρροπη και πραγματικά ανταγωνιστική οικονομική ανάπτυξη, την αποτελεσματικότητα του δημοσίου τομέα, τον μακρόπνοο στρατηγικό σχεδιασμό των κυβερνητικών εθνικών πολιτικών, την ανεξάρτητη λειτουργία της δικαιοσύνης. Πρόκειται για μία νοοτροπία σήψης και διαφθοράς που οδήγησε νομοτελειακά, με δραματικό τρόπο στην αμαχητί -ερήμην του λαού- είσοδο της χώρας στο καθεστώς του «Μνημονίου» από τις ίδιες τις ηγεσίες των κομμάτων που πρωτοστάτησαν στην προαναφερόμενη διάβρωση των θεμελιωδών δομών του κράτους και της κοινωνίας.

Οι συντονισμένες προεκλογικές προσπάθειες των κομμάτων εξουσίας να συσπειρώσουν, έστω τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους των υπό κατάρρευση κομμάτων τους, π.χ. με τη συστηματική άρθρωση εκβιαστικών ψευτοδιλημμάτων καταστροφής της χώρας, σε περίπτωση που δεν ακολουθηθεί ο δήθεν αδιαπραγμάτευτος “μονόδρομος” των “Μνημονίων”, απέτυχαν να πειθαναγκάσουν τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ψηφοφόρων. Οι Έλληνες ψηφοφόροι δεν πτοήθηκαν ούτε από τις προκλητικές, στοχευμένες παρεμβάσεις των επικυρίαρχων δανειστών στην πολιτική ζωή της χώρας υπέρ του «μνημονιακού μονοδρόμου». Διόλου τυχαία οι παρεμβάσεις αυτές κορυφώθηκαν ιδιαίτερα κατά τις παραμονές των εκλογών. Η σαθρότητα αυτών των διλημμάτων αρχίζει ήδη να καταφαίνεται, καθώς ήδη λίγο μετά το αναπάντεχο για τον δικομματισμό εκλογικό μήνυμα της 06.05.0212, οι ένθερμοι πολιτικοί θιασώτες του αδιαπραγμάτευτου του «μνημονιακού μονοδρόμου», σε μία απεγνωσμένη προσπάθεια να διασώσουν το πολιτικό τους μέλλον, αρχίζουν πλέον να ψελλίζουν – ως εκ θαύματος- ότι υπάρχουν τώρα περιθώρια διαπραγμάτευσης αυτών των συμφωνιών.

Οι Έλληνες ψηφοφόροι έδειξαν, ότι έστω και την έσχατη ώρα, άρχισαν επιτέλους να «ξυπνούν» δειλά δειλά από τον βαρύ μεταπολιτευτικό λήθαργο στον οποίο είχαν περιπέσει, υιοθετώντας άκριτα τη συνταγή εθνικής ύπνωσης που τους συνέστησαν οι πολιτικοί ταγοί τους. Οι Έλληνες ψηφοφόροι σε αυτές τις εκλογές έδειξαν ότι έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται το πραγματικό πρόσωπο των πολιτικών πρωταγωνιστών της Μεταπολίτευσης, αλλά και τους δηλητηριώδεις καρπούς των πράξεων και των παραλείψεων τους. Ο δρόμος βέβαια για την αλλαγή της νοσηρής αυτής νοοτροπίας και του εθισμού στην πολιτική αδράνεια είναι μακρύς και δύσκολος. Η αρχή όμως, που κατά τον θυμόσοφο λαό αποτελεί το ήμισυ του παντός, φαίνεται ότι ήδη έχει γίνει.

Ουδείς βέβαια μπορεί να αρνηθεί εκ του αποτελέσματος, ότι τόσο οι Έλληνες πολίτες, όσο και τα μικρότερα κόμματα, δεν φέρουν και αυτοί μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση της χώρας, ανάλογα με την εξουσία που εκχώρησαν ή κλήθηκαν να διαχειριστούν. Είναι όμως κρίσιμο να κατανοήσουν τα κόμματα που ενισχύθηκαν σε αυτές τις εκλογές, ότι η ενίσχυσή τους δεν οφείλεται τόσο στο αποτελεσματικό έργο τους, αλλά μάλλον στην θυμική αποστροφή του ελληνικού λαού απέναντι στο «βρώμικο παιχνίδι» των κομμάτων εξουσίας σε βάρος της Ελλάδας και της δημοκρατίας. Δεν πρέπει να παραβλέπεται εξάλλου ότι το 1/5 περίπου των Ελλήνων ψηφοφόρων ψήφισαν μικρά κόμματα, τα οποία δεν εξέλεξαν εκπροσώπους στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Για να μπορέσουν να συγκρατήσουν και αυξήσουν αυτή την εκλογική δύναμη, τα κόμματα που ενισχύθηκαν στην ελληνική Βουλή από το εκλογικό αποτέλεσμα, οφείλουν να λειτουργήσουν με νέο ήθος, το οποίο θα διαφέρει σαφώς από το ήθος και την πρακτική που επέβαλε ο δικομματισμός. Θα πρέπει να καλλιεργήσουν με συνέπεια πολιτικό ήθος που θα έχει γνώμονα το κοινό συμφέρον, το «εμείς» και όχι το «εγώ», το «είναι» και όχι το «έχειν».

Αξιοπρόσεχτο στοιχείο της εκλογικής αναμέτρησης αποτελεί η αναμενόμενη εκλογική άνοδος της νεοναζιστικής “Χρυσής Αυγής”, η οποία για πρώτη φορά  αντιπροσωπεύεται στα έδρανα της ελληνικής Βουλής. Πρόκειται για μία κατά τα φαινόμενα ευκαιριακή εκλογική άνοδο που οφείλεται ιδίως στην απουσία άσκησης συγκροτημένης εθνικής μεταναστευτικής πολιτικής από τα κόμματα εξουσίας. Η άνοδος αυτή οφείλεται όμως και στην επιπόλαιη αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ζητημάτων από τα μικρότερα αριστερά κόμματα, με ανεύθυνες  πρακτικές, που βρίσκονται σε ευθεία αντίθεση τόσο με το κοινό λαϊκό αίσθημα, όσο και με τις εξαιρετικά σοβαρές κοινωνικές συνέπειες που προκαλεί η έκρηξη του φαινομένου της παράνομης μετανάστευσης στη χώρα την τελευταία εικοσαετία.  Η τυφλή και άκριτη οργή, η γενικότερη αηδία σημαντικής μερίδας των πολιτών απέναντι στο σύγχρονο, διεφθαρμένο και ανεπαρκές πολιτικό σύστημα οδήγησε πολλούς ψηφοφόρους στην στήριξη της «Χρυσής Αυγής», έτσι ώστε εύλογα μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι η άνοδος αυτού του κόμματος αποτελεί προϊόν της σήψης του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Με άλλα λόγια η άνοδος της “Χρυσής Αυγής” φαίνεται ότι είναι γέννημα της πολιτικής ανευθυνότητας των πρωταγωνιστών του πολιτικού προσκηνίου της χώρας. Και τούτο, διότι όταν το κράτος δεν μεριμνά επαρκώς για τα φλέγοντα πολιτικά ζητήματα, τότε έρχεται νομοτελεικά η στιγμή που το κενό αυτό υποκαθίσταται, ακόμη και από το παρακράτος. Κατά τη γνώμη του γράφοντος, η διαμόρφωση και αποτελεσματική υλοποίηση συγκροτημένης εθνικής μεταναστευτικής και οικονομικής στρατηγικής από την πολιτική ηγεσία του τόπου, θα αφαιρούσε τον  βασικό λόγο  ύπαρξης και εκλογικής ανόδου αυτού του νεοφασιστικού κόμματος. Υπό τις συνθήκες αυτές, πολιτικοί που αποδοκιμάζουν μετά βδελυγμίας το φαινόμενο αυτό, καλό θα ήταν να κάνουν την αυτοκριτική τους, εξετάζοντας με σοβαρότητα και τις δικές τους κρίσιμες ευθύνες, όσον αφορά την ανάδειξη νοοτροπιών τύπου «Χρυσής Αυγής» στο ελληνικό Κοινοβούλιο.

Ο νέος εκλογικός νόμος, κομμένος και ραμμένος στα μέτρα ύστατης διάσωσης του καταρρέοντος πλέον δικομματισμού, φαίνεται ότι δεν εξυπηρετεί επαρκώς τις απαιτήσεις των καιρών για την επίτευξη ευρύτερων και ισότιμων κοινοβουλευτικών συνεργασιών για τον σχηματισμό Κυβέρνησης, που θα εγγυάται την πολιτική σταθερότητα και θα είναι ικανή να θέσει τα θεμέλια ανατροπής της παρούσας αδιέξοδης πολιτικής που βιώνει η χώρα. Σύμφωνα άλλωστε και με την εντολή που έδωσε ο λαός στην πολιτική εξουσία στις 06.05.2012. Χρειάζεται επομένως η αντικατάσταση αυτού του νόμου από έναν δικαιότερο και αναλογικότερο εκλογικό νόμο, που θα ικανοποιεί το λαϊκό αίσθημα, εξυπηρετώντας παράλληλα μεε λειτουργικό τρόπο το συμφέρον της χώρας.

Σε ενδεχόμενες επικείμενες εκλογές ο ελληνικός λαός έχει την ιστορική ευκαιρία να δώσει το τελειωτικό χτύπημα στα κόμματα εξουσίας που τις τελευταίες δεκαετίες απομύζησαν το ελληνικό κράτος και τους Έλληνες πολίτες, εμπαίζοντας τη δημοκρατία και τον λαό, με τα γνωστά σημερινά αποτελέσματα. Ο ελληνικός λαός οφείλει να αποδείξει, ότι έχει πλέον ωριμάσει, έτσι ώστε δεν εκφοβίζεται με ψευτοδιλήμματα, με επικλήσεις παρωχημένων φαντασμάτων, αλλά και με τη διαρκή προπαγανδιστική επανάληψη κούφιων λόγων και υποσχέσεων από αυτόκλητους σωτήρες εγχώριων ή ξένων δυνάμεων. Ο ελληνικός λαός καλείται να αποδείξει ότι έχει συνειδητοποιήσει, ότι η έξοδος της χώρας από την κρίση, σε άρρηκτη συνάφεια με την ανάκτηση της εκχωρηθείσας εθνικής κυριαρχίας, δεν θα επέλθει αναίμακτα, δίχως κόπους, θυσίες και επίπονες αναμετρήσεις με δυνάμεις της Ελλάδας και της Ευρώπης που επέβαλαν στη χώρα το παρόν καθεστώς. Ο ελληνικός λαός, με ψηλά το κεφάλι, δίχως να υποκύπτει σε έσωθεν και έξωθεν πολιτικοοικονομικούς εκβιασμούς, οφείλει να αντιληφθεί ότι η ανάκτηση της κυριαρχίας της χώρας θα επιτευχθεί με την αξιοποίηση των δικών του δυνάμεων και τη δυναμική αλλαγή νοοτροπίας στην καθημερινότητά του, γεγονός που κατ’ επέκταση θα αντακλάται και στην πολιτική ζωή.

Υπό τις συνθήκες που δημιουργεί το παρόν εκλογικό αποτέλεσμα, καθίσταται ίσως πιο αναγκαία παρά ποτέ η επίτευξη ενός διευρυμένου ενωτικού συνασπισμού συνεργασίας, ει δυνατόν ακόμη και όλων των κομμάτων, που αφουγκράζονται με νηφαλιότητα, δίχως τις παρωπίδες του κομματισμού το καθαρό εκλογικό μήνυμα του ελληνικού λαού. Ο συνασπισμός αυτός οφείλει να έχει στόχο τη δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών, που θα συντείνουν και θα επιτρέψουν την ισότιμη και αντικειμενική επαναδιαπραγμάτευση των ταπεινωτικών και θεσμικά έωλων συμφωνιών που σύναψαν Έλληνες πολιτικοί, υπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα – παρά τη θέληση του λαού – με τους δανειστές Ευρωπαίους εταίρους της χώρας και το ΔΝΤ. Υπό τις προδιαγραφές που συνοπτικά αναλύθηκαν ανωτέρω, ο εθνικός αυτός κυβερνητικός συνασπισμός θα στοχεύει κατ’ αρχήν στην υλοποίηση της καθαρής δημοκρατικής εντολής που έδωσε η πλειοψηφία του ελληνικού λαού για ριζική αναθεώρηση των σύγχρονων μνημονιακών πολιτικών, την τιμωρία των υπευθύνων του σύγχρονου εθνικού δράματος, αλλά και την ανοικοδόμηση των θεμελίων ενός στρατηγικού μοντέλου πραγματικής εξορθολογισμένης ανάπτυξης της χώρας, που θα σέβεται τα κοινωνικά δικαιώματα και θα αξιοποιεί κατάλληλα την τεράστια δυναμική του ανθρώπινου, πολιτισμικού και υλικού κεφαλαίου που διαθέτει ο τόπος.

Κορυφαίο ίσως διακύβευμα από εδώ και πέρα αποτελεί το αν πράγματι οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας θα έχουν την ωριμότητα και το σθένος να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, ανταποκρινόμενες αποτελεσματικά στην υλοποίηση της δημοκρατικής εντολής που τους παρείχε ο ελληνικός λαός στις εκλογές τις 06.05.2012. Αυτό θα φανεί σύντομα στο επόμενο διάστημα. Μέχρι στιγμής όμως δίδεται σε γενικές γραμμές η εντύπωση ότι οι πολιτικές ηγεσίες του τόπου όντας αιφνιδιασμένες από το εκλογικό αποτέλεσμα, είτε ηθελημένα κωφεύουν στην εκλογική εντολή που έστειλε ο ελληνικός λαός, παραμένοντας αγκιστρωμένες στους θώκους και τα πολιτικάντικα συμφέροντα που εκπροσωπούν, είτε όντως δεν έχουν αποκωδικοποιήσει επαρκώς το μήνυμα της κάλπης. Όποια από τις δύο περιπτώσεις και να ισχύει, οι πολιτικές ηγεσίες του τόπου οφείλουν το συντομότερο δυνατό να αναμορφωθούν, ανταποκρινόμενες στις ανάγκες και τις προκλήσεις της νέας πολιτικής περιόδου που φαίνεται ότι ανατέλλει στην Ελλάδα και την Ευρώπη, αφήνοντας πίσω τους οριστικά τα ερείπια της Μεταπολίτευσης μαζί με τη νοσηρή νοοτροπία που τα δημιούργησε.