Ψήφος με σύνεση και χωρίς "τσίμπλες"

Η τυφλή εμμονή της ΝΔ και του Πασοκ στην σκληρή λιτότητα, ακολουθήθηκε ως (αναμενόμενο) εκλογικό αποτέλεσμα από μία επίσης τυφλή και απόλυτη άρνηση της Ευρώπης, του μνημονίου και των συμβατικών σχέσεων της χώρας μας με την ΕΕ. Η αντίδραση αυτή του κόσμου (από το ένα άκρο πήγαμε στο άλλο) οφείλεται σε μονοδιάστατη και όχι στην συνδυαστική σκέψη που απαιτείται και η οποία περιλαμβάνει  δύο βασικά επίπεδα: α) το δίκαιο και β) την πολιτική. Η χώρα μας σήμερα δέχεται επίθεση όχι μόνο στο νομικό - οικονομικό επίπεδο αλλά και στο γεωπολιτικό (διεθνής αρνητική στοχοποίησή μας) και γι' αυτό οι σκέψεις και αντιδράσεις μας πρέπει να είναι ανάλογες.

Έτσι άλλωστε δουλεύει και το όλο σύστημα. Πολιτική αντίδραση του κόσμου στην ατιμωρησία των επίορκων πολιτικών (πχ γιαούρτια) θα αντιμετωπιστεί με την νομική προβολή του άρθρου 86 του Συντάγματος. Νομική επίκληση ακυρότητας του μνημονίου λόγω φαλκίδευσης της εθνικής μας ανεξαρτησίας (από μόνο του το δικαίωμα κατάσχεσης = ξεπούλημα), θα αντιμετωπιστεί με την επίκληση της πολιτικής επιλογής αποφυγής της χρεοκοπίας. Δηλαδή  όταν αντιδρά κάποιος πολιτικά του έρχεται νομική απάντηση, και όταν νομικά, πολιτική.

Αυτή την τακτική του όλου συστήματος πρέπει να την συνειδητοποιήσουν όποια κόμματα αντιμάχονται το μνημόνιο σήμερα. Πρέπει να μάθουν να σκέπτονται όχι μόνο νομικά, αλλά και πολιτικά. Ένας νομικός θρίαμβος της ακυρότητας του μνημονίου σήμερα, μπορεί κάλλιστα να σημάνει την πολιτική καταδίκη της Ελλάδας σε διεθνή απομόνωση λόγω του ότι η συντριπτική πλειοψηφία των δανειστών μας είναι σήμερα οι θεσμικοί μας εταίροι στην ΕΕ (βλ. πρόσφατες δηλώσεις του κ. Βενιζέλου). Άλλο είναι να έχουμε απέναντί μας τραπεζίτες με πούρα ή διεθνείς επενδυτές συνηθισμένους στα ρίσκα και τις χασούρες και άλλο να μας καταδιώκουνε εξαγριωμένοι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι πολίτες κατηγορώντας μας ότι τους φάγαμε τα λεφτά.

Ο λαός στις εκλογές της 6^ης Μαΐου απάντησε με καθαρά νομικό κριτήριο (τιμωρία και χλεύη των πολιτικών απατεώνων), ξεχνώντας όμως την πολιτική διάσταση της επιλογής του. Γι’ αυτό ανέβηκαν αρκετά τα ποσοστά των αντιμνημονιακών κομμάτων που διακήρυξαν την τυφλή και μονόπλευρη καταγγελία του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων που υπέγραψαν οι εκπρόσωποι της χώρας με τους Ευρωπαίους εταίρους. Δηλαδή, από την τυφλή υπογραφή χωρίς διαπραγμάτευση, πήγαμε στην τυφλή καταγγελία χωρίς διαπραγμάτευση, με ορατό πλέον τον κίνδυνο να εκτεθούμε ανεπανόρθωτα σε διεθνές επίπεδο.

Είναι άλλο πράγμα να πεις ότι αναγνωρίζω την υπογραφή της Κυβέρνησης της χώρας στο μνημόνιο, αλλά απαιτώ επαναδιαπραγμάτευση των όρων που απειλούν την κοινωνική συνοχή της χώρας και την επιβίωση του λαού και άλλο να κραυγάσεις ότι το μνημόνιο είναι άκυρο και να πάρεις τα μπογαλάκια σου και να φύγεις βρίζοντας τους πάντες ως τοκογλύφους. Τα μέτρα του μνημονίου έχουν περάσει από τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια ως μέσο πίεσης προς την Ελλάδα για μεταρρυθμίσεις που υποτίθεται ότι θα εξασφαλίσουν την επιστροφή των χρημάτων που μας δίνουν οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι πολίτες.

Ως εκ τούτου πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί όταν μιλάμε γενικά και αόριστα για τοκογλύφους και απατεώνες, γιατί απομονωνόμαστε διεθνώς με δημιουργία εκτεταμένου ανθελληνικού κλίματος που θα μας στοιχίσει μακροπρόθεσμα. Δεν πρέπει να κολλάμε στο δέντρο (νομική καταδίκη του μνημονίου) και να χάσουμε το δάσος που είναι το κύρος της χώρας μας στο διεθνές προσκήνιο (πολιτική διάσταση της κρίσης).

Η εναλλαγή πολιτικής και νομικής επιχειρηματολογίας δεν σταματά στο οικονομικό επίπεδο, αλλά προχωρά και στο θεσμικό. Η εξαπάτηση του «λεφτά υπάρχουν» που κυριολεκτικά αποτέλεσε βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια της Δημοκρατίας μας (λόγω της σοβαρής κοινωνικής αναταραχής που προκάλεσε το εν λόγω δούλεμα), διορθώθηκε με την πολιτική επιλογή της προσφυγής στις κάλπες της 6^ης Μαΐου 2012. Και πράγματι ο λαός έβγαλε από μέσα του την οργή από το απίστευτο δούλεμα του «λεφτά υπάρχουν», την αηδία από τις προκλητικές δηλώσεις πολιτικών που του φόρτωναν ευθύνες (από εκεί που του χάιδευαν τα αφτιά) και την περιφρόνηση σε πολιτικούς νάνους και αναίσθητους τεχνοκράτες που υπέγραφαν τα πάντα χωρίς να διαπραγματευτούν το παραμικρό.

Όμως διέλαθε από πολλούς ότι την νομική αντίδραση του κόσμου και σοβαρών συνταγματολόγων για τα πάσης φύσεως ελαττώματα της Κυβέρνησης Παπαδήμου, φρόντισε το όλο σύστημα να την διορθώσει με την πολιτική πράξη της προκήρυξης εκλογών, όχι σε οποιοδήποτε χρονικό σημείο, αλλά σε σημείο που ο κυριότερος αντίπαλος του μνημονίου να αναδειχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα έχει αρκετά αξιόλογα στελέχη με ήθος, αριστερές ιδέες προσαρμοσμένες στο ελληνικό Σύνταγμα και κοινοβουλευτική εμπειρία. Όμως έχει το πολύ μεγάλο μειονέκτημα των συνιστωσών της σκληροπυρηνικής αριστεράς, οι οποίες φλερτάρουν με την αναρχία και την σταλινική νοοτροπία του ΚΚΕ. Το μνημονιακό μπλοκ σκέφτηκε ως εξής: αφού δεν μπορώ να αποφύγω τις εκλογές θα τις κάνω όταν επιλέξω τον σωστό αντίπαλο και καταλληλότερο αντίπαλο από τον ΣΥΡΙΖΑ με στελέχη που ρέπουν προς την αναρχία και την κατάλυση του Συντάγματος δεν μπορούσαν να βρουν.

Από αυτή την έξυπνη πολιτική επιλογή δεν άργησε να τσιμπήσει η ΝΔ κηρύσσοντας «πανστρατιά» για την γιγάντωση μιας κεντροδεξιάς παράταξης που θα αποτρέψει την «νεκρανάσταση του σφυροδρέπανου» στην Ελλάδα. «Πρόβατα επιστρέψετε στο μαντρί» γιατί το μνημόνιο είναι χάδι μπροστά στην αναρχία και τα σφυροδρέπανα των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ.

Την ίδια στιγμή το ΠΑΣΟΚ, τρίβει τα χέρια του από αυτήν την πόλωση καθώς σπεύδει να παρουσιαστεί ως ο μετριοπαθής πολιτικός φορέας που δήθεν «ενώνει» τους Έλληνες και κυρίως ως το προσωποπαγές κόμμα του «ανανεωτή» Βενιζέλου, ο οποίος δεν ακολουθεί την λογική των μαντριών. Βεβαίως αυτή η τακτική θα έπειθε τους ψηφοφόρους υπέρ του ΠΑΣΟΚ αν στην θέση του κ. Βενιζέλου βρίσκονταν κάποιο νέο πρόσωπο και όχι ένα άτομο πολιτικά αναξιόπιστο όπως ο κ. Βενιζέλος, ο οποίος μπορεί να υποστηρίξει το ίδιο σθεναρά δύο τελείως αντιφατικές πολιτικές, σα να μην τρέχει τίποτα. Ο κ. Βενιζέλος όχι απλά γνωρίζει να παίζει με τα όρια του δικαίου με την πολιτική, αλλά μετέφερε την ίδια την δικηγορία στην πολιτική. 

Στην παρούσα φάση ο κ. Βενιζέλος προσπαθεί να μιμηθεί ανεπιτυχώς τον κ. Κουβέλη, ο οποίος πράγματι έχει δείξει μέχρι στιγμής την, μετριοπάθεια και την τήρηση αποστάσεων ανάμεσα στα άκρα που έχει ανάγκη η χώρα.

Δίκαιο και πολιτική στους θεσμούς.  

Αφού το μνημονιακό μπλοκ κατάφερε να μπερδέψει τους ψηφοφόρους με τις παραπάνω πολιτικές επιλογές, προχώρησε στην κατάρριψη του τελευταίου επιχειρήματος της αντιμνημονιακής πλευράς περί «ανθρωπιστικής κρίσης». Όταν η μνημονιακή πτέρυγα προέταξε τον νομικό ισχυρισμό περί «pacta sunt servanda» αναφορικά με το μνημόνιο και την δανειακή σύμβαση, ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ σωστά αντέτεινε το πολιτικό επιχείρημα της ανθρωπιστικής κρίσης, με την λογική ότι απλές χρηματικές απαιτήσεις έπονται έναντι θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων στην ζωή και την αξιοπρέπεια.

Και όμως το μνημονιακό μπλοκ δεν τα παράτησε και απάντησε στο επιχείρημα αυτό με την επίκληση μιας άλλης κρίσης έναντι της ανθρωπιστικής: της πολιτικής κρίσης της ακυβερνησίας, με την λογική ότι μπορεί τώρα να υπάρχει ανθρωπιστική κρίση (αύξηση 22% των αυτοκτονιών, 27% των αστέγων, 169,4% της δουλείας της εκ περιτροπής εργασίας), όμως αν δεν ψηφίσετε μνημόνιο θα επέλθει χειρότερη κρίση στην χώρα από το χάος της ακυβερνησίας. 

Συμπέρασμα

Ο κόσμος δεν πρέπει να παρασυρθεί από την λογική μαντριών. Ούτε του μαντριού της Δεξιάς, ούτε του νέου μαντριού της Αριστεράς που εσφαλμένα πάει να δημιουργήσει ο κ. Τσίπρας. Επίσης πρέπει να δείξει σύνεση και να αποφύγει τα άκρα της τυφλής υποταγής στο μνημόνιο που θα διαλύσει την κοινωνική συνοχή, αλλά και της τυφλής άρνησης της Ευρώπης που θα διαλύσει την συνοχή μας με τους απλούς Ευρωπαίους πολίτες (δανειστές μας στο μεγαλύτερο μέρους του χρέους μας). Μονομερής καταγγελία του μνημονίου ήταν δυνατή όσο είχαμε απέναντί μας ιδιώτες. Τώρα που έχουμε απέναντί μας απλούς Ευρωπαίους πολίτες χρειάζονται πιο προσεκτικές κινήσεις. Γι’ αυτό και η επιλογή μας στις επόμενες εκλογές πρέπει να στραφεί σε μετριοπαθείς ηγέτες (ή της δεξιάς ή της αριστεράς) που πράγματι έχουν θέληση να επαναδιαπραγματευτούν τους επαχθείς όρους του μνημονίου και όχι σε μαντριά, ούτε σε αναξιόπιστους χορευτές της πολιτικής που έφεραν το μνημόνιο στην χώρα παρουσιάζοντάς το ως μονόδρομο (ενώ όλοι πλέον ξέρουν ότι δεν ήταν)  και νομίζουν ότι με ένα «συγγνώμη» ξεμπέρδεψαν.