Εκλογές στη χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού

Ένα λεπτό όμως. Ας παγώσουμε λίγο το βίντεο. Και ας το γυρίσουμε λίγο πιο πίσω. Ή αρκετά πιο μπροστά, σε σχέση με τις εποχές στις οποίες μας ταξιδεύει η προεκλογική πόλωση. Είναι Ιούλιος του 2011. Εκατομμύρια Ελλήνων βρίσκονται αγανακτισμένοι στις πλατείες της πρωτεύουσας και των μεγάλων πόλεων. Η συνάθροιση, πέρα από ογκώδης είναι και ετερόκλητη. Σε κάποια μέρη της πλατείας Συντάγματος διακρίνει κανείς ελληνικές σημαίες, αλλού σφυροδρέπανα, αλλού μαυροκόκκινες. Μία συζήτηση με το πλήθος πείθει και τον πλέον δύσπιστο. Δεν υπάρχει καμιά πολιτική ιδεολογία, κανένας πολιτικός χώρος όπως είχε καταγραφεί τον Οκτώβριο του 2009, στις τελευταίες εκλογές της προμνημονιακής Ελλάδας, που να μην εκπροσωπείται στην πλατεία. Οι "Αγανακτισμένοι" βεβαίως δεν έχουν εγκαταλείψει τις προσωπικές τους ιδέες. Η συνάντηση είναι πρωτοφανής και με ποικίλα αποτελέσματα. Αλλού κυριαρχεί η δυσπιστία, η καχυποψία, αλλού η συγκίνηση, αλλού το ενδιαφέρον, αλλού η εχθρότητα και η οργή.

Καθένας είδε τους Αγανακτισμένους από τη δική του σκοπιά. Οι "μνημονιακοί" που το παρακολουθούσαν από την τηλεόραση με φιλοκατήγορη διάθεση, είδαν μία φαιοκόκκινη συμμαχία κατά της αστικής δημοκρατίας. Οι ακροδεξιοί είδαν μία κίνηση πατριωτικής αναγέννησης, που αμαύρωναν οι εθνοπροδότες αριστεροί και αναρχικοί. Οι τελευταίοι θεωρούσαν τις ελληνικές σημαίες σαν δείγμα λουμπενοποίησης και εκφασισμού του νεοπαγούς προλεταριάτου. Οι κεντρώοι αγανακτισμένοι προτιμούσαν να επικεντρώνουν στο συναισθηματικό λόγο και τα άμεσα οικονομικά αιτήματα. Υπήρξαν όμως πολλοί που δεν αρκέστηκαν να παρακολουθούν τους "απέναντι". Πλησίασαν τον μέχρι τότε άγνωστο πολιτικό τους αντίπαλο για να ανταλλάξουν απόψεις. Να συζητήσουν σε πλαίσια και επίπεδα που ποτέ πριν δεν είχαν θεωρήσει πιθανά. Παραδοσιακοί πολίτες μάθαιναν την έννοια της συνέλε υσης, προβληματίζονταν για την άμεση δημοκρατία, ζητούσαν νέο Σύνταγμα. Προοδευτικοί πολίτες αναγνώριζαν την εθνική ανεξαρτησία ως διακύβευμα, θυμούνταν τις από καιρό ξεχασμένες εαμικές καταβολές.

Κι όμως, αυτό το ετερόκλητο πλήθος συνυπήρξε ειρηνικά, αναγνωρίζοντας την ύπαρξη ενός ελάχιστου κοινού παρονομαστή, που δεν ήταν άλλος από την υπαγωγή τους στις ανεξαρτήτως ιδεολογίας πληττόμενες από τη μνημονιακή πολιτική λαϊκές τάξεις. Αν μπορούσε κανείς να στύψει τα αιτήματα αυτής της πολυσύνθετης κινητοποίησης, θα εξήγαγε σε αδρές γραμμές ένα μείγμα παραδοσιακών δεξιών και αριστερών / αντιεξουσιαστικών πυλώνων: Εθνική ανεξαρτησία, άμεση δημοκρατία, κοινωνική χειραφέτηση, οικολογική ισορροπία (ναι, ακόμη και το τελευταίο). Για να επιτευχθεί αυτή η σύνθεση, έστω στην κλίμακα που συνέβη, χρειάστηκε να εγκαταλείψουν τις προκαταλήψεις και να ξεπεράσουν τα τραύματα, βιώματα και φανατισμούς, πολίτες που μέχρι πριν το 2010 δεν είχαν φανταστεί την υπέρβαση. Ποιός άραγε έχασε από όλη αυτή τη ζύμωση, αν όχι όσοι προσπαθούν να επιβάλλουν τεχνητούς διαχωρισμούς και τρομοκρατικά διλήμματα, για να διατηρήσουν τον μικροπρεπή και χυδαίο πολιτικό τους ρόλο; Αν όχι εκείνοι που κινδύνευαν να χάσουν την "πελατεία" και έπρεπε να αλλάξουν τις τακτικές του μάρκετινγκ για να επαναφέρουν την εμπορευματοποιημένη ψήφο στο μαντρί;

Ένα πανό των Αγανακτισμένων έγραφε: "Ξυπνήσαμε". Θα τους αφήσουμε να μας ξανακοιμήσουν;