ΣΥΡΙΖΑ, ο ‘εχθρός’ τού Αλέξη

Του Γιώργου Κακαρελίδη*

Νά λοιπόν, που ο Σύριζα πιθανόν να είναι πρώτο κόμμα. Επίτευγμα αποκλειστικά τού ... Αντώνη Σαμαρά και όχι τού πολιτικού ‘λόγου’, που αυτό κομίζει. Παρά το ότι μεταπολεμικά η ευρύτερη ‘Αριστερή’ (ή γράφουμε δημοτική ή όχι) στην Ελλάδα κυμαινόταν συνολικά γύρω στο δέκα – δεκαπέντε τοίς εκατό. Με ευλαβική προσήλωση μην τυχόν και ξεφύγει από τα συμπεφωνημένα τής .... Γιάλτας.

Οπως και τώρα που, το ‘συνεπέστατο’ ΚΚΕ, έθεσε πρώτο στόχο την επικράτηση τού μαρξιστικού παραδείσου, δια τών εργατικών αγώνων στούς χώρους δουλειάς και μετά βλέπουμε, για τα ήσσονος σημασίας θέματα όπως το Μνημόνιο, η Τρόϊκα, το παρατραπεζικό κύκλωμα, το Δ’ Ράϊχ και η ανάληψη τής εξουσίας. Ομως αμα βλέπεις μόνο το δάσος,  αναγκαστικά τρακάρεις πάνω στα δέντρα.

Πώς λοιπόν, ξέφυγε από τον κανόνα ο Σύριζα; Απλούστατα, τού έδωσε άφθονο πολιτικό χώρο η ΝΔ. οταν υπέστρεψε ψηφίζοντας το αλήστου μνήμης μνημόνιο, λίγες μέρες αφότου ο Αντώνης είχε μπουκάρει στην Βουλή, μετά την ανεκδιήγητη πρόταση για δημοψήφισμα τού ολίγιστου (εψηφισμένου, να μην ξεχνάμε) ΓΑΠ και είχε ζητήσει άμεσες εκλογές με καταγγελία τού μνημονίου.

Ενα μεγάλο μέρος τών αναποφάσιστων και μη εντεταγμένων, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, σε κομματικούς σχηματισμούς ή και μηχανισμούς, ψηφοφόρους, υποστήριζε τις απόψεις τού Αντώνη, αποδεχόταν την τακτική του να ψηφίζει όσα άρθρα θεωρούσε σωστά και, το κυριώτερο, συναινούσε στις όποιες θυσίες εχρειάζοντο, για να αποτινάξει το μνημόνιο και να προχωρήσει σε αναπτυξιακή πορεία, με αλλαγή όλων τών σάπιων δομών, περιλαμβανομένου και τού –όπως το κατήντησαν, Συντάγματος.

Η μεγάλη τούμπα έδιωξε μονομιάς τον χώρο εκείνο που αποτελεί ραχοκοκαλιά τής ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ζωής. Ολους εκείνους που είναι προσηλωμένοι στην Πατρίδα, την Πίστη και την Οικογένεια. Ολους εκείνους που, μέσω τού Αντώνη, αντιλήφθηκαν επιτέλους ότι Αντρέας, Σημίτης και ΓΑΠ, δηλαδή το Πασόκ, δεν αποτελούσαν τίποτε άλλο από Σειρήνες που ξαπέστελναν κατ’ ευθείαν στην Χάρυβδη, όποιους πιάνονταν στο λόγο τους.

Ολους εκείνους που διείδαν ότι η συστημική ΝΔ, όπως σχηματικά εκφραζόταν από την Ντόρα, δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα πασοκικό κακέκτυπο και μάλιστα στην χωρίς όριο ξεπουλήματος εκδοχή του. Τόσο στα εθνικά, όσο και στα πτωχο- κλεπτο- τραπεζοκρατικά θέματα.

Αυτό το νόημα είχε η υποστήριξη τού Αντώνη, τόσο κατά την εκλογή του, όσο και κατά την όλη πορεία του μέχρι την 11/11/11. Ημερομηνία τής συγκυβέρνησης, που στο κοινό αίσθημα, ο Αντώνης πέρασε σαν κάποιος πού λύγισε, ακριβώς τότε που έπρεπε να σταθεί όρθιος. Γιατί αν είχε δίκαιο μετά ‘ανακαλύπτοντας’ γκρεμό, τότε δεν ήξερε πριν τί τού γινόταν άρα δεν ήταν ακριβώς ο καλύτερος καπετάνιος.

Και δυστυχώς απεδείχθη λίγος όταν ξαναμάζεψε την Ντόρα και και το κόμμα της και μάλιστα δίνοντάς της την πρώτη, σίγουρη και περίοπτη βουλευτική θέση. Ενώ ο λαός τήν είχε, διά τής ψήφους του, αποστείλει στο περιθώριο. Και μάλιστα δύο φορές: μία στην εκλογή τού Αντώνη και μία στις εκλογές τής πρόσφατες. Αν αυτό δεν είναι υπόδειγμα κοροϊδίας τότε τί είναι;

Ετσι η συγκεκριμένη κατηγορία τών ψηφοφόρων εστράφησαν στους συγγενέστερους αντιμνημονιακούς σχηματισμούς, υπό τον Καμμένο και τον Τσίπρα. Καθιστώντας αξιωματική αντιπολίτευση τον δεύτερο. Με τον Κουβέλη να παίζει τον ρόλο τής Ντόρας.

Ο οποίος Αλέξης μπορεί να παρομοιαστεί με τον Αντώνη (κι όχι με τον Αντρέα). Το ίδιο καθαρό πρόσωπο, η ίδια δυνατή ματιά και η ίδια αποφασιστικότητα να κυβερνήσει. Σε αντίθεση όμως με τα τού Αντώνη, ο Αλέξης έχει δύο χτυπητές διαφορές: πρώτον δεν περιμάζεψε τον Κουβέλη όπως έκανε ο Αντώνης για την Ντόρα,  αλλά δείχνει πλήρη αδιαφορία και αποστασιοποίηση, αφήνοντας τον Κουβέλη να φαίνεται ότι εκλιπαρεί πότε με τον Σύριζα, πότε με Πασοκ και πότε με ΝΔ για συγκυβέρνηση. Δεύτερον, σε αντίθεση με την ΝΔ που κατέστησε εχθρό της τον Σύριζα, ως οιονεί μοναδικό εκπρόσωπο τής σύνολης ‘Αριστεράς’, δίνοντάς του έτσι μεγαλύτερη αίγλη και δυνατότητα προσέλκυσης ψηφοφόρων και από αριστερά, ο Αλέξης έχει εχθρό του τον ... Σύριζα.

Εξηγούμαι: ο Συριζα είναι ένα ετερόκλητο συνονθύλευμα αντιρροπων τάσεων που πρεσβεύουν  αντιφατικές απόψεις ακόμη και σε βασικά θέματα. Οχι για το μνημόνιο, που κανείς εχέφρων πλην τής ΝΔ, Πασοκ και Κουβέλη, δεν πρεσβεύει ότι λύνει προβλήματα. Ούτε καν το ίδιο το ΔΝΤ. Αλλά σε βασικά, στοιχειώδη για ένα συγκροτημένο κράτος, θέματα από Εξωτερική πολιτική (όπως  για Τουρκία, ΠΓΔΜ, Αιγαίο, ΑΟΖ),  Λαθρομεταναστευτικό και μεταναστευτικό, Οικονομικοκοινωνικά (όπως παγκοσμιοποίηση (sic) και πολυπολιτισμικότητα (ξανά sic)) μέχρι Εκπαιδευτικά (όπως  ελληνικός πολιτισμός και ιστορία κατά Ρεπούση και Τατσόπουλο).

Τάσεις όπως Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά (ΑΚΟΑ), Δημοκρατικό Κοινωνικό Κίνημα (ΔΗΚΚΙ), Διεθνιστική Εργατική Αριστερά (ΔΕΑ), Ενεργοί Πολίτες, Κίνηση για την Ενότητα Δράσης της Αριστεράς (ΚΕΔΑ), Κόκκινο, Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας (ΚΟΕ), Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας, Ρόζα, Συνασπισμός της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας (ΣΥΝ), Ανένταχτοι Αριστεροί του Χώρου Διαλόγου, Αντικαπιταλιστική Πολιτική Ομάδα (ΑΠΟ), Ριζοσπάστες (πηγή Ελληνική Βικιπαιδεία), όπου εμπλέκονται αντίστοιχα πρόσωπα εκφραστες τής κάθε τάσεως από αριστερούς και σοσιαλιστές μέχρι μαοϊστές (πάντα στα χαρτιά και ποτέ στην καθημερινή πρακτική δηλαδή την εκκλησία τής κοινότητος), με κοινό όμως γνώρισμα την απόρριψη κάθε τι εθνικού, κάθε τι ελληνικού, κάθε τι ορθόδοξου, μπλέκοντας διεθνισμό με παγκοσμιοποίηση, πολιτισμική ετερότητα με τον πολυπολιτισμό και ορθοδοξία με το κοσμικό κράτος. Εκμεταλλευόμενοι απλά την ορθή στάση τών Ελλήνων πολιτών για απόρριψη ενός βλακώδους , εκμεταλλευτικού και υποστηρίζοντος αποκλειστικά την πτωχευμένη τραπεζοκρατία, τούς διαπλεκόμενους πολιτικούς και τους διεθνώς δρώντες, μνημονίου.

Αυτά βλέποντας ο Αλέξης αντιλαμβάνεται ότι η ψήφος τών ανθρώπων δεν έχει καμμία σχέση με τις άγνωστες στο πολύ κοινό, συνιστώσες. Αντιλαμβάνεται επίσης την προσωρινότητα τών ψήφων (πέραν τού ‘κλασικού’ του 4%),  καθώς και την γνώμη τών πολιτών αν ήξεραν ό,τι ο Συριζα πραγματικά πρεσβεύει. Αντιλαμβάνεται εξ ίσου όμως, ότι δεν μπορεί να έλθει σε ευθεία αντιπαράθεση με τις συνιστώσες του, που δεν τόχουν σε τίποτε να διαλύσουν τον συνασπισμό, έστω κι άν αποτελεί ενιαίο πλέον κόμμα.

Γι αυτό και τούς κάνει την χάρη, δίνοντάς τους ψίχουλα ‘ικανοποίησης’ όπως αντικληρικαλισμού και  μένους κατά της Πίστης για να –κατά το κοινώς λεγόμενο, απασχολούνται ή νάχουν να παίζουν. Κρατώντας για τον ίδιο τις υψηλές επαφές με τον Αρχιεπίσκοπο.  Το ίδιο κάνει και στα εθνικά θέματα, αφήνοντας μερικούς όπως την ανεκδιήγητη κα Δούρου να μιλάνε για μειονότητες, για την ΑΟΖ με Τουρκία, χωρίς να έχουν επίγνωση τού τι λένε. Μαντρώνοντάς τους από την άλλη στο Πεντάγωνο και την ενημέρωση (τύπου πόσα απίδια πιάνει ο σάκκος), υπό τού Υπουργού Άμυνας στρατηγού Φραγκούλη.

Αντί λοιπόν να δεί ο Αντώνης τον πραγματικό εχθρό τού Αλέξη και τής ΝΔ και να  ‘υποβοηθήσει’ τον πρώτο, ώστε εξ αυτού να προκαλέση διάσπαση τών συνιστωσών, γεφυροποιεί, με τον λόγο του, τα ρήγματά τους, ομογενοποιώντας τες και εντάσσοντάς τες σε μια εμφυλιοπολεμική ρητορική ίδια με αυτή που είχε εξαπολύσει ενάντια στην ΝΔ, το 2004, ο Σημίτης, ο οποίος φυσικά και έχασε.  Και παράλληλα ωθεί ακριβώς όλους όσους τον ψήφισαν, με το περιμάζεμα τής Ντόρας, στην αγκαλιά τού Alexis. Τί άλλο μένει να δούμε πιά αυτήν την εβδομάδα!!