Ώρα εξοστρακισμού τής Γερμανίας

Του Γιώργου Κακαρελίδη*

Ο οστρακισμός ή εξοστρακισμός (βλ. Ι. Σταματάκο) ήταν μια πρακτική (αποδίδεται στον Κλεισθένη) προσωρινής εξορίας, μέσω ενός ειδικού ‘δημοψηφίσματος’ με αναγραφή ονομάτων σε όστρακα, που εφαρμοζόταν στην Αρχαία Αθήνα, όχι ως ποινή, αλλά ως προληπτικό μέτρο, όποτε συνέφερε στην Πόλη να απαλλαγεί από Αθηναίους πολίτες της, όταν μεγάλωνε επικίνδυνα για τούς δημοκρατικούς θεσμούς, η δύναμή τους. Ή για να αποφευχθεί κλιμάκωση πόλωσης μεταξύ πολιτικών αντιπάλων, αποσύροντας τον ένα, από την πολιτική σκηνή. Ή τέλος για να ‘απαλλαγεί’ η Πόλη από κάποιον που εθωρείτο πιθανή απειλή για την ίδια την Πόλη.

Η εξορία ήταν στην αρχη δεκαετής και μετά μειώθηκε στα πέντε χρόνια. Απαιτούνταν τουλάχιστον 6000 ‘ψήφοι – όστρακα’ για να εξορισθεί κάποιος. Σημειωτέον ότι δεν ακολουθείτο δικαστική διαδικασία, δεν αποδίδοντο κατηγορίες, ούτε υπήρχε υπεράσπιση ή δυνατότητα έφεσης.

Παρά τα αντιθέτως νομιζόμενα, ήταν μια σχετικά ανώδυνη πολιτική πράξη αφού α) οι εξοριζόμενοι ήσαν κατά τεκμήριο ισχυροί και σχετικά πλούσιοι και δεν εστέλνοντο ακριβώς σε .... ‘Μακρονήσια’ και δεύτερον και κυριώτερον, δεν οδηγούντο σε ποινική δίκη κατά το Αττικό Δίκαιο, ως αντιστρατευόμενοι το δημόσιο συμφέρον, αποφεύγοντας έτσι και την ατιμία και τις πολύ βαρύτερες ποινές (θάνατος, δήμευση περιουσίας, αφαίρεση τών πολιτικών δικαιωμάτων τους κλπ).

Οσο και να υπήρχαν πολιτικές σκοπιμότητες ή και ‘στημένες’ διαδικασίες εξοστρακισμού, το γεγονός είναι ότι η  προσωρινή εξορία δι’ οστρακισμού μείωνε τα πολιτικά πάθη και τις εντάσεις ώστε με ψυχραιμία να χαραχθούν οι πολιτικές δράσεις.

Σήμερα δεν υπάρχουν τέτοιες δυνατότητες, εν μέρει λόγω τού ‘αντιπροσωπευτικού’ συστήματος. Στο οποίο προβλέπεται ότι  πχ. σε κάποιες χώρες ο Πρόεδρος δεν μπορεί να βάλει υποψηφιότητα για τρίτη φορά. Θα μπορούσε να πεί κάποιος ότι οι εκλογές είναι ένα είδος ‘εξοστρακισμού’ τών ανεπιθύμητων, από το εκλογικό σώμα. Όμως αυτό το εκλογικό σώμα δεν μετέχει τών κοινών παρά μόνο μιά φορά κάθε 4-ετία. Που δεν είναι ακριβώς η πεμπτουσία τής Δημοκρατίας δηλαδή η λειτουργία τής Πόλης. Και εντείνει αντί να μειώνει τα πάθη καθιστώντας την εξουσία στόχο γιουρουσιού.

Τα παραδείγματα εξορίας Κίμωνα, Θεμιστοκλη κλπ οι οποίοι είδαν την δύναμή τους να εξαφανίζεται στην στιγμή, έρχονται σε κατάφωρη αντιθεση, με το γάντζωμα στην εξουσία τών Αντρέα και Γιωργάκη. Οπου η υπερβολική άνοδος ισχύος των, οδήγησε την Ελλάδα σε δεινά οικονομικά και κυριαρχικά για τα οποία θα έπρεπε να λογοδοτήσουν ως αντιστρατευθέντες το δημόσιο συμφέρον.

Περισσότερο ίσως ανάλογο είναι το παράδειγμα τής Ευρωπαϊκής Ενωσης -υποτίθεται ισότιμων και ισόκυρων κρατών, σε σχέση με την πολύ μεγάλη άνοδο οικονομικής και κρατικής ισχύος τής Γερμανίας. Η οποία όμως θέλει, για άλλη μια φορά τους τελευταίους δύο αιώνες, να ηγεμονεύσει τής Ευρώπης, υπέρ τού ‘Λαού’ της και εις βάρος τής Ευρώπης.

Αυτό αποδεικνύεται από την στάση της στην ΕΕ και το ευρώ.  Στάση όχι μόνο ηγεμονική, αλλά βαθύτατα αποικιοκρατική και μεσαιωνικά αυτοκρατορική. Με άλλα λόγια η Γερμανία προσπαθεί να αναδημιουργήσει το Γ’ Ραϊχ, ως Δ’ χωρίς την (όπως υπολογίζει) αιματηρή, για την ίδια, προσπάθειά της στον Α και Β’ ΠΠ.

Ακριβώς η αρπαγή τού πλούτου τών κατακτηθέντων κρατών κατά τον Β΄Π.Π. γίνεται και τώρα μέσω τού αφρόνως δημιουργηθέντος ευρώ, εν ονόματι δήθεν τής Ευρώπης, με την δημιουργία τεχνητά χαμηλών τιμών τών προϊόντων της Γερμανίας και επικράτησης των στις ευρωπαϊκές αγορές, σε ένα πλαίσιο εσωτερικής κοινωνικής δικαιοσύνης εξαιρετικά διαφοροποιημένο (ή επιβεβλημένο) από το αριστοτελικό αντίστοιχο, αλλά και από τα αντίστοιχα χωρών όπως Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία και εν γένει τών Μεσογειακών κρατών, με πολιτισμικό και θεσμικό πλούτο.

Η λειτουργία τού ευρώ, όπως δεν έχουμε- σχεδόν δύο δεκαετίες, κουραστεί να φωνάζουμε, προϋπέθετε όχι μόνο νομισματική, αλλά και δημοσιονομική και το κυριώτερο, κοινωνική ένωση με συγκεκριμένο αποδεκτό τρόπο λύσεων τού προβλήματος τής παραγωγής, διανομής τών προϊόντων, την προσφορά και εξασφάλιση εργασίας και αμοιβών και την αναδιανομή τού πλούτου. Με συγκεκριμένο δηλαδή μοντέλο κοινωνικής δικαιοσύνης. Τις βασικές δηλαδή προϋποθέσεις κοινοτικής συμβίωσης και συντεταγμένης λειτουργίας τής κοινωνίας.  Ετσι ώστε να μην αυξάνεται υπέρμετρα η ισχύς και ευημερία ενός μέλους έναντι κάποιου άλλου. Κάτι που είναι αδύνατον να συμβεί εφ’ όσον είναι άλλα τα πολιτισμικά, εθνοτικά, κοινωνικά, νομικά κλπ πρότυπα που έχει κάθε λαός και όχι μόνον τής ΕΕ.

Προϋπέθετε επίσης την προτιμησιακή για τα ευρωπαϊκά προϊόντα, πολιτική και όχι την ‘παγκοσμιοποίηση’ (sic) , τον αυστηρό έλεγχο τού χρηματοπιστωτικού συστήματος και όχι την ανεξέλεγκτη και αδηφάγα πτωχοτραπεζοκρατία. Και σε καμμία περίπτωση την απαίτηση για την παραχώρηση από τα κράτη δημόσιας περιουσίας, πόρων, πρώτων υλών και ‘εγγυήσεων’ έναντι τοκογλυφικών δανείων, με την επιβολή συνθηκών και όρων ‘οικονομικής εναρμόνισης’.  Χωρίς δηλαδή την αναδιανομή τού πλούτου σε όλη την Ευρώπη.

Τέλος προϋπέθετε και την ιδία και ενιαία αντίληψη γεωπολιτικής για την χάραξη στρατηγικής.

Με όλα αυτά τα στοιχεία να λείπουν, ο μόνος τρόπος τής όποιας λειτουργίας τού ευρώ είναι η άκριτη υποταγή στη ηγεμονεύουσα οικονομική δύναμη. Η ΕΟΚ όμως δημιουργήθηκε ακριβώς για να μην υπάρχει ηγεμονεύουσα δύναμη και ειδικά η Γερμανία.  Να ελέγχεται δηλαδή στο πολιτικό, οικονομικό, αμυντικό (και εξωτερικής πολιτικής) πεδίο.

Η όλη παγκόσμια χρηματοπιστωτική αλογία έκανε την Αμερική να ονειρεύεται την δική της ηγεμονία και επιβολή ακόμη και στην Κίνα. Την δε Ρωσσία θεωρούσε ηττημένη σε κάθε επίπεδο. Παραγνωρίζοντας ανεπέτρεπτα στην εικοσαετή αυτή ευφορία τήν Γερμανική Ανοδο, παρά τις συνεχείς προειδοποιήσεις τού Λονδίνου και την ορθή, μη συμμετοχή του στην ανοησία τού Ευρώ.

Ευτυχώς η Ρωσσία μεθοδικά, δια τού ικανώτατου και βαθύ γνώστη τής Γεωστρατηγικής, Πούτιν κατάφερε να ανανήψει από τις γελοιότητες δυτικών πειραματισμών τύπου Γιέλτσιν, να επανακτήσει την θέση της και να αποτελεί το μόνο σοβαρό ανάχωμα κατά τών ηγεμονικών αξιώσεων και επιβουλών τής Γερμανίας.

Η Γερμανία, λοιπόν, όχι μόνο αυξάνει υπέρμετρα κατά παράβασιν τής λογικής τής ΕΕ την δύναμή της, αλλά και διαταράσσει  με την αυτοκρατορική και νεοαποικιοκρατική στάση της τις διεθνείς σχέσεις. Καθιστάμενη ανεξέλεγκτη. Σε βαθμό που το σύνολο μεταπολεμικο σκηνικό σε όλα τα πεδία να κινδυνεύει να καταρρεύσει. Επί πλέον διαταράσσει τις σχέσεις μεταξύ τών κρατών μελών της ΕΕ δημιουργώντας ανισότιμους ‘κύκλους’ . Και τέλος ακόμη και μεταξύ των πολιτών των χωρών περιλαμβανομένης τής ιδίας, προοιωνίζεται ή εφαρμόζει απαράδεκτες διακρίσεις.

Άρα πληρούνται όλες οι περιπτώσεις εξοστρακισμού, που οι Έλληνες νομοθέτες προέβλεψαν και μάλιστα σωρευτικά. Οπότε για να  γλυτώσει υπέρτερα δεινά η ΕΕ (και όχι μόνον) είναι πλέον παρπάνω από εμφανής η αναγκαιότητα εξοστρακισμού τής Γερμανίας, για ένα διάστημα, από τα θεσμικά όργανα τής ΕΕ και της Ευρωζώνης, με παράλληλη άμεση εφαρμογή εφικτών προτάσεων εξόδου από την κρίση, όπως τών Holland και Βαρουφάκη, με ταυτόχρονη έναρξη εκπόνησης σχεδίου για συντεταγμένη ανάκληση τού ευρώ.