«Να οι προτάσεις μου, μελετήστε τες, εγώ πάω για ...μπύρες, θα σας περιμένω εκεί»

Του Γιώργου Κακαρελίδη*

Ακριβώς σαράντε πέντε (45) δευτερόλεπτα όλα κι όλα, πρέπει να κρατήσει η εισήγηση Σαμαρά στον Συμβούλιο Κορυφής τής ερχομένης Πέμπτης, στις Βρυξέλλες. Όσο χρειάζεται για να πεί τα ακόλουθα:

« Αγαπητοί Συνάδελφοι,

-σας έφερα τις προτάσεις μου για έξοδο από την κρίση. Και όχι μόνον τής Ελλάδος, αλλά όλης τής Ευρωζώνης. Περιλαμβάνουν θέματα από ‘ευρωζωνοποίηση’ τών πτωχευμένων (δηλαδή όλων ουσιαστικά) τραπεζών της, μέχρι ανάληψη υπό τής ΕΚΤ τού κατά Μάαστριχτ χρέους κάθε χώρας και από την ενεργοποίηση τής Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, έως τον άμεσο μηδενισμό τών ελλειμμάτων τών χωρών.

-Επειδή σέβομαι τους κόπους τών φορολογουμένων σας, αλλά και όλων τών πολιτών, δεν μπορώ να δεχθώ άλλα δανεικά από αυτούς, αν δεν αποφασίσουμε να λύσουμε το συνολικό ευρωπαϊκό πρόβλημα, μακριά από κάθε διάσωση τύπου αποτυχημένων μνημονίων, συμβάσεων κλπ.

-Μελετήστε τες, εγώ θα είμαι για μπύρες στην διπλανή πάμπα. Αν συμφωνείτε θα σας περιμένω σε μία ώρα, εκεί, για κέρασμα. Αν δεν συμφωνείτε και για να μην κοροϊδεύουμε τούς εαυτούς  και τούς λαούς μας, εγώ επιστρέφω στην χώρα μου. Γειά σας.»

Και να φύγει αφήνοντας στο τραπέζι τήν λεγομένη modest proposal (βλ. Holland, Varoufakis) χωρίς να κοιτάξει πίσω του τον ντόρο που θά ‘χει ξεσπάσει, ούτε να προσθέσει οτιδήποτε. Ειδ’ άλλως έχασε.

Η πλάκα είναι ότι αρχής γενομένης, αμέσως,  από την Ισπανία, ο ένας μετά τον άλλον θα συμφωνούν. Και θα ομνύουν στο όνομα τής Ελλάδος, που για άλλη μια φορά θα τολμούσε, θα προέτασσε τα στήθη της, θα έβγαζε κοροϊδευτικά την γλώσσα της στα φληναφήματα τής πτωχοτραπεζοκρατίας και τής παγκόσμιας απάτης και θα έσωζε την Ευρώπη, ναί, για άλλη μια φορά, μέσα στα τελευταία δυόμιση χιλιάδες χρόνια. Α! και το ευρώ, επίσης. Ανιδιοτελώς.

Ειδ’ άλλως δεν έχει νόημα να πάει εκεί. Ουδείς, ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο Μόντι, ούτε ο Ραχόϊ, ούτε άλλος κανείς. Θα είναι και χάσιμο χρόνου και -το κυριώτερο, χρημάτων. Όχι βέβαια για το ταξείδι, αλλά για αυτά που θα αποφασίσουν για Ελλάδα (επιμήκυνση μικρή τών πληρωμών), Ισπανία (ξανά μπούκωμα στο βαθύ λαρύγγι τών πτωχευμένων τραπεζών), Ιταλία που οσωνούπω μπαίνει στην μηχανισμό δομημένης σίγουρης πτώχευσης, που ευφημιστικά απεκλήθη διάσωσης (με τις ανιστόρητες όσο και παράλογες επιλογές των ΓΑΠ, Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλου). Που όλα αυτά μπορούν να γίνουν -και ατυχώς θα γίνουν, με ένα απλό τηλεφώνημα.

Και είναι τραγικό να βλέπει κανείς ευρωπαίους ηγέτες να κάθονται γύρω από ένα τραπέζι σαν εξαπατημένες σύζυγοι και να μην τολμούν να απευθυνθούν ανοιχτά χωρις περιστροφές και τζιριτζάντζουλες ο ένας στον άλλον, βάζοντας τα δάχτυλα στον τύπο τών ήλων. Σε αγοραία εν ανάγκη γλώσσα:

Ότι όλες αυτές οι ‘διασώσεις’, τα μνημόνια και οι ενισχύσεις τών αχόρταγων πτωχευμένων τραπεζών εις βάρος τού Δημοσίου κάθε χώρας μαζί με όλες αυτές τις θεωρίες τού ‘κ@λου’, για την διεθνή ελευθερία τών αγορών, που πρέπει, δήθεν, να αφήνονται ασύδοτες και ανεξάρτητες από κάθε δημόσια παρέμβαση ή ρύθμιση, ώστε να  μας βγάλουν από την κρίση, αυτές οι οποίες μας έφεραν σε αυτή, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο ορισμός τής υποδούλωσης και υποταγής τών λαών και κυβερνήσεων και αφαίμαξης κάθε οικονομικής - και όχι μόνον, ικμάδας τους. Και ότι πρέπει άμεσα να δούνε κατάματα το πρόβλημα και να προχωρήσουν σε λύσεις πραγματικές. Ειδ’ άλλως θα παρακολουθήσουμε την εκρηκτική αποσύνθεση τής ευρωζώνης. Τάχιστα.

Ακόμη πιο κωμική είναι η απόφαση της κυβέρνησης (ή μήπως ΚΔΕ -Κυβέρνησης Διάχυσης Ευθύνης) να πάνε όλοι μαζί, αντάμα στις Βρυξέλλες. Χωρίς τον Τσίπρα, παρά τίς πιέσεις, που ορθά δεν δέχθηκε.

Αλλά να κάνουν τί, εκεί; Η απάντηση γνωστή: ‘όπως κάνει η Κύπρος’. Αλλά ξεχνούν ότι άλλο σύστημα (προεδρικό) έχει η Κύπρος και ότι το Συμβούλιο Αρχηγών (όλων βεβαίως) λειτουργεί ‘συμβουλευτικά’. Όπως ξεχνούν ότι ακόμη και αυτό αποτελεί ουσιαστικά μια ‘ελαχιστογραφία’ της Βουλής. Που δεν λειτούργησε στο κρίσιμο τότε σχέδιο Ανάν και έπρεπε να βγεί  με το περίφημο διάγγελμά του ο Τάσος Παπαδόπουλος για να παρακάμψει τις ...κάμψεις, που ήταν διατεθειμένοι οι άλλοι αρχηγοί να κάνουν και να απορριφθεί πανηγυρικά.

Οπότε τι επιζητεί με το να σέρνει μαζί του το περίφημο Συμβούλιο αρχηγών τής .... Κυβέρνησης; Θα μαντρώσει, δηλαδή,  σε ένα ξενοδοχείο, Βενιζέλο και Κουβέλη και θα πηγαινοέρχεται να τους λέει τί ειπώθηκε, τι προτείνουν οι εταίροι και τι πρέπει να κάνουν οι Έλληνες; Αυτή η διαδικασία εμπεριέχει μόνο γελοιότητα. Διότι:

-Αν θέλει ο Σαμαράς να λέγεται Πρωθυπουργός Κυβέρνησης τής Ελλάδος, οφείλει να λειτουργεί ως Πρωθυπουργός Κυβέρνησης. Με τους Υπουργούς του και την Βουλή. Αν θέλει όποια συμβουλή, παίρνει τηλέφωνο ή μπορεί να διαπιστεύσει όποιον θέλει και να τον πάρει μαζί του. Εκεί στη Σύνοδο Κορυφής.

-Αλλοιώς αυτό το συμβούλιο αρχηγών της .... κυβέρνησης μπορεί να θεωρηθεί ότι δείχνει δύο πράγματα. Πρώτον ότι ο Σαμαράς δεν κυβερνά, αλλά συγκυβερνά και δεύτερον ότι οι ‘αρχηγοί’ το χρειάζονται για δικαιολόγηση υποχωρήσεων και ενδοτισμό. Να μπορεί δηλαδή να ειπωθεί για εσωτερική κατανάλωση ότι η υποχώρηση ‘συν’ αποφασίσθηκε.

Διότι, φαντάζομαι, να μην μιλούν στα σοβαρά για μοχλό ...πίεσης. Με ποιόν, με τον Βενιζέλο; Που μετά τους λεονταρισμούς τους, όταν ανέλαβε πέρισυ Υπουργός, έκανε στροφή και ‘παρακάλαγε’ την Τρόϊκα να επιστρέψει; Αυτόν που δέχθηκε ασμένως κάθε ανοησία που επέβαλλε η Τρόϊκα, εις βάρος τών συμφερόντων Ελλάδος και ΕΕ; Ή με τον Κουβέλη, που μοναδικός ρόλος του είναι να δίνει επίφαση ‘ευρέως φάσματος’ συναποδοχής μέτρων μια και αποτελεί μικρότατο τμήμα τροφοδοτηθέν από τέως πασόκους, που προστέθηκε απλά, στην  προηγούμενη συγκυβέρνηση ως εταίρος;

Τό ότι θα ‘χαλαρώσουν’, με ακριβό αντίτιμο, τα μέτρα τού Μνημονίου για Ελλάδα είναι κάτι προαποφασισμένο και δεν έχει να κάνει ούτε με τον Σαμαρά, ούτε με τον Τσίπρα. Γιατί αφού κατάλαβαν –επιτέλους, οι Ευρωπαίοι (Μέρκελ, Ολάντ, Μόντι) ότι τα μνημόνια οδηγούν σε ανεξέλεγκτη πτώχευση και σε συνακόλουθη διάλυση τήε ευρωζώνης, βιάζονται να ανασταλεί κάτι τέτοιο μέχρι να αποφασίσουν (και δυστυχώς σ’ αυτό δεν βιάζονται) τι θα κάνουν με το Ευρώ. Ιδίως η Γερμανία τής οποίας το Συνταγματικό Δικαστήριο δεν αστειεύεται. Και , πάλι δυστυχώς, οι ηγέτες τής ΕΕ αποδείχθηκαν πολύ λίγοι. Ο καθένας τους ελπίζοντας απέλπιδα, ότι θα σώσουν οι υπόλοιποι την .... παρτίδα.

Υπομονή, άλλωστε όπως πάει το πράγμα και αν δεν αλλάξει ρότα το συμβούλιο κορυφής ή αν ο Αντώνης δεν πάει για ....μπύρα, το ευρώ θα έχει μπεί σε επιθανάτιο ρόγχο.