του
Βασίλη Στοϊλόπουλου (ΑΡΔΗΝ-ΡΗΞΗ, φύλλο 62/2010)
Τους τελευταίους μήνες οι ελληνογερμανικές σχέσεις
βρίσκονται στο χειρότερο σημείο της μεταπολεμικής περιόδου. Παρά τις
πιέσεις που δέχεται διεθνώς για τη ληστρική εμπορική ισχύ της Γερμανίας,
η καγκελάριος Μέρκελ θέτει σκληρούς όρους στη «φίλη» Ελλάδα και στέλνει
τελεσίγραφα στους λοιπούς εταίρους, έχοντας μαζί της μια πειθαρχημένη
στρατιωτική φάλαγγα, αποτελούμενη όχι μόνο από το πολιτικό,
επιχειρηματικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο της χώρας της, αλλά και τη
συντριπτική πλειοψηφία του γερμανικού λαού1.Κάτω από αυτές τις συνθήκες
ήταν αναμενόμενο να επανέλθει στο προσκήνιο το ζήτημα των αποζημιώσεων
για τα εγκλήματα και τις λεηλασίες που διέπραξαν οι Γερμανοί στην
Ελλάδα, όμως η ελληνική κυβέρνηση κατέφυγε στη δοκιμασμένη συνταγή του
«εν ευθέτω χρόνω» και στους ανέξοδους, για εσωτερική κατανάλωση,
παγκάλειους βρυχηθμούς, εισπράττοντας για άλλη μια φορά μόνο τη χλεύη
των γερμανικών ΜΜΕ.
Διαφορετική είναι όμως η συμπεριφορά της Γερμανίας για τις «επανορθώσεις» στο εβραϊκό Ολοκαύτωμα, χωρίς το οποίο πιθανότατα δεν θα υπήρχε σήμερα ούτε το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, ούτε το παλαιστινιακό ζήτημα. Το Ολοκαύτωμα είναι αυτό που καθορίζει ακόμη τις γερμανοϊσραηλινές σχέσεις, στη βάση του τρίπτυχου: έγκλημα–ακριβοπληρωμένη διαρκής μετάνοια–γεωπολιτικές σκοπιμότητες. Το όλο σύστημα των «επανορθώσεων» για τη γενοκτονία των Εβραίων φτιάχτηκε με τέτοιο τρόπο που απαιτούσε –στο διηνεκές– συνεχώς νέες διαπραγματεύσεις, άρα νέες αποζημιώσεις2.
Σε θεσμικό επίπεδο, το ζήτημα των «επανορθώσεων» άρχισε με τη συμφωνία του Λουξεμβούργου το 1952, η οποία υπογράφτηκε από το Ισραήλ, τη Γερμανία και τον διακεκριμένο σιωνιστή Ναούμ Γκόλντμαν, εκπρόσωπο της Jewish Claims Conference (ICC)3. Κατά ένα περίεργο παιχνίδι της μοίρας, συνομιλητές των Γερμανών στο Λουξεμβούργο ήταν οι ίδιοι σιωνιστές της Jewish Agency, που τον Αύγουστο του 1934 συνυπέγραψαν με τους ναζί την επαίσχυντη «Συνθήκη Χααβάρα», για την επιλεκτική μετοίκιση χιλιάδων Εβραίων της Γερμανίας στην Παλαιστίνη, χωρίς τελικά να πετύχουν τον στόχο τους, αφού μόνο 20.000 από τις 700 χιλιάδες Εβραίων που ζούσαν προπολεμικά σε Γερμανία και Αυστρία μετοίκισαν πριν τον πόλεμο στη κατεχόμενη από τους Άγγλους Παλαιστίνη4. Οι Γερμανοί κατάφεραν να περιορίσουν τον αριθμό των θυμάτων, που έπρεπε να αποζημιώσουν, καθώς οι «επανορθώσεις» θα αφορούσαν μόνο θύματα που κατοικούσαν εντός της Δυτικής Γερμανίας. Έτσι το ποσό της αποζημίωσης περιορίστηκε καταρχάς στα τρία δισ. μάρκα για το Ισραήλ και 450 εκατομμύρια για την ICC5. Συνολικά για επανορθώσεις θυμάτων του ναζισμού η Γερμανία διέθεσε μέχρι και το 1997 πάνω από 102 δισ. μάρκα, χωρίς να περιλαμβάνονται σε αυτά αποδόσεις για ασφαλιστικά ταμεία, εξαναγκαστική εργασία ομήρων, κ.λπ., που ανέρχονται επίσης σε αρκετά δισ. μάρκα, το 80% των οποίων μεταφέρθηκε εκτός Γερμανίας6.
Τα πρώτα χρόνια οι «επανορθώσεις» για το Ισραήλ γινόταν κατά κύριο λόγο σε προϊόντα και σε κατασκευές υποδομών. Ανεξάρτητα όμως από τα παραπάνω, επιπλέον γερμανική οικονομική και στρατιωτική βοήθεια στο Ισραήλ συμφωνήθηκε επανειλημμένα και στα επόμενα χρόνια, με μια σειρά από νόμους και διμερείς συνθήκες. Έτσι, για παράδειγμα, το 1999 δόθηκαν δωρεάν τρία υποβρύχια στο Ισραήλ, αξίας 1,1 δισ. μάρκων, που μπορούν να φέρουν πυρηνικές κεφαλές.
Η συμφωνία του Λουξεμβούργου υπήρξε πάνω απ’ όλα και μια ιδεολογική νίκη του σιωνισμού, γιατί ήταν χωρίς ιστορικό προηγούμενο και δεν είχε καμία βάση ή ανταπόκριση στο Διεθνές Δίκαιο, καθώς αφενός το Ισραήλ δεν υπήρχε σαν κρατική οντότητα όταν διαπράχτηκαν τα εγκλήματα, αφετέρου διότι η ICC δεν είχε τη νομιμότητα να εκπροσωπεί πολίτες ανεξάρτητων κρατών. Θλιβεροί απόντες και εδώ η συντριπτική πλειοψηφία των επιζώντων του Ολοκαυτώματος, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν αποζημιώθηκαν ποτέ, παρά τα 65 δισ. μάρκα που κατέβαλε γι’ αυτούς μέχρι το 2006 η Γερμανία7.
Για τους σιωνιστές της ICC, το «χρήμα της μετάνοιας» έπρεπε να εξυπηρετήσει κυρίως κρατικά συμφέροντα, με στόχο να παραμείνει το Ισραήλ «μια μοναδικότητα στην Εγγύς Ανατολή: να χρηματοδοτείται από τον ιμπεριαλισμό, αλλά να μην υπόκειται στην εκμετάλλευση από αυτόν»8. Το γεγονός ότι, σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση της γερμανικής κυβέρνησης, μόνο το 15% των δισ. που διαχειρίστηκε η ICC μεταβιβάστηκαν τελικά στα θύματα του ναζισμού, είναι ενδεικτικό για την πραγματική εικόνα αυτής της οργάνωσης, η οποία μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων προωθεί και την παράνομη επέκταση των οικισμών στα παλαιστινιακά εδάφη.
Για τους Γερμανούς η συμφωνία του Λουξεμβούργου το 1952 ήταν το «εβραϊκό εισιτήριο» επανόδου στον «πολιτισμένο κόσμο» της Δύσης και η «άφεση αμαρτιών», που είχε σαν αποτέλεσμα, στα αμέσως επόμενα χρόνια, την ενσωμάτωσή της στο ΝΑΤΟ και στην ΕΟΚ.
Για το Ισραήλ, το «χρήμα του αίματος» ήταν αυτό που μαζί με τις συνεισφορές των απανταχού Εβραίων έθεσε τις βάσεις για την οικονομική ασφάλεια και στρατιωτική υπεροπλία του σιωνιστικού κράτους στην καρδιά του αραβικού κόσμου. Μόνο στη διάρκεια των 12 πρώτων χρόνων της καταβολής των «επανορθώσεων» το ΑΕΠ του Ισραήλ τριπλασιάστηκε. Το Ισραήλ κέρδισε τον Πόλεμο των Έξι Ημερών με γαλλικά αεροπλάνα και γερμανικά και βρετανικά άρματα μάχης και μόνο αργότερα οι ΗΠΑ πήραν την πρωτοκαθεδρία στην οικονομική και στρατιωτική στήριξη του Ισραήλ, με τη Γερμανία να ακολουθεί από κοντά. Τα μεμονωμένα θύματα του ναζισμού θεωρήθηκαν από τον ίδιο τον Γκουριόν «ανθρώπινη σκόνη» κι ανάλογη υπήρξε η στάση του Ισραήλ απέναντί τους επί πολλές δεκαετίες, προσβλέποντας, μετά την «τελική λύση» των ναζί, στη «βιολογική λύση».1. Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, 22-3-2010.
2. Μόλις το 2000, κατόπιν μακροχρόνιων διαπραγματεύσεων, αποφασίστηκε να δοθούν αποζημιώσεις για τους επιζώντες ομήρους εξαναγκαστικής εργασίας, μέσω ενός ιδρύματος που θα διαχειρίζεται τα 10 δισ. μάρκα που θα καταβάλλονταν αναλογικά από τη γερμανική κυβέρνηση και τη γερμανική βιομηχανία (Siemens, Krupp AG, IG Farben κ.ά.), σε εργάτες αποκλειστικά από πέντε χώρες της Αν. Ευρώπης, το Ισραήλ και τις ΗΠΑ.
3. Η ICC αποτελούνταν από 52 οργανώσεις που εκπροσωπούσαν Εβραίους από τις ΗΠΑ, την Αγγλία, τον Καναδά, τη Γαλλία, την Αργεντινή, την Αυστραλία και τη Ν. Αφρική. Δεν εκπροσωπούνταν Εβραίοι από τη Σοβιετική Ένωση, την Αν. Ευρώπη και τα αραβικά κράτη. Μοναδικός στόχος της οργάνωσης ήταν η απαίτηση από τη Γερμανία όσο το δυνατόν μεγαλύτερης αποζημίωσης.
4. «Holocaoust, deutscher Imperialismus und Zionismus», Spartakist, No 148, Φθινόπωρο 2002.
5. http://www.bundestag.de/dasparlament/2005/15/Thema/002.html
6. «Deutsche Reparationszahlungen: Milliarden ohne jede Buchfuerung», UN-Unabhaengige Nachrichten, 7/2000.
7. P. Holimamm, E. Dödtmann, «Die Biologische Lösung», NRZ, 28-1-2009. Σύμφωνα με άλλες εκτιμήσεις το ποσό αυτό ανέρχεται στα 80 έως 100 δισ. ευρώ.
8. Matzpen: «The Other Israel», 1972.
Διαφορετική είναι όμως η συμπεριφορά της Γερμανίας για τις «επανορθώσεις» στο εβραϊκό Ολοκαύτωμα, χωρίς το οποίο πιθανότατα δεν θα υπήρχε σήμερα ούτε το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, ούτε το παλαιστινιακό ζήτημα. Το Ολοκαύτωμα είναι αυτό που καθορίζει ακόμη τις γερμανοϊσραηλινές σχέσεις, στη βάση του τρίπτυχου: έγκλημα–ακριβοπληρωμένη διαρκής μετάνοια–γεωπολιτικές σκοπιμότητες. Το όλο σύστημα των «επανορθώσεων» για τη γενοκτονία των Εβραίων φτιάχτηκε με τέτοιο τρόπο που απαιτούσε –στο διηνεκές– συνεχώς νέες διαπραγματεύσεις, άρα νέες αποζημιώσεις2.
Σε θεσμικό επίπεδο, το ζήτημα των «επανορθώσεων» άρχισε με τη συμφωνία του Λουξεμβούργου το 1952, η οποία υπογράφτηκε από το Ισραήλ, τη Γερμανία και τον διακεκριμένο σιωνιστή Ναούμ Γκόλντμαν, εκπρόσωπο της Jewish Claims Conference (ICC)3. Κατά ένα περίεργο παιχνίδι της μοίρας, συνομιλητές των Γερμανών στο Λουξεμβούργο ήταν οι ίδιοι σιωνιστές της Jewish Agency, που τον Αύγουστο του 1934 συνυπέγραψαν με τους ναζί την επαίσχυντη «Συνθήκη Χααβάρα», για την επιλεκτική μετοίκιση χιλιάδων Εβραίων της Γερμανίας στην Παλαιστίνη, χωρίς τελικά να πετύχουν τον στόχο τους, αφού μόνο 20.000 από τις 700 χιλιάδες Εβραίων που ζούσαν προπολεμικά σε Γερμανία και Αυστρία μετοίκισαν πριν τον πόλεμο στη κατεχόμενη από τους Άγγλους Παλαιστίνη4. Οι Γερμανοί κατάφεραν να περιορίσουν τον αριθμό των θυμάτων, που έπρεπε να αποζημιώσουν, καθώς οι «επανορθώσεις» θα αφορούσαν μόνο θύματα που κατοικούσαν εντός της Δυτικής Γερμανίας. Έτσι το ποσό της αποζημίωσης περιορίστηκε καταρχάς στα τρία δισ. μάρκα για το Ισραήλ και 450 εκατομμύρια για την ICC5. Συνολικά για επανορθώσεις θυμάτων του ναζισμού η Γερμανία διέθεσε μέχρι και το 1997 πάνω από 102 δισ. μάρκα, χωρίς να περιλαμβάνονται σε αυτά αποδόσεις για ασφαλιστικά ταμεία, εξαναγκαστική εργασία ομήρων, κ.λπ., που ανέρχονται επίσης σε αρκετά δισ. μάρκα, το 80% των οποίων μεταφέρθηκε εκτός Γερμανίας6.
Τα πρώτα χρόνια οι «επανορθώσεις» για το Ισραήλ γινόταν κατά κύριο λόγο σε προϊόντα και σε κατασκευές υποδομών. Ανεξάρτητα όμως από τα παραπάνω, επιπλέον γερμανική οικονομική και στρατιωτική βοήθεια στο Ισραήλ συμφωνήθηκε επανειλημμένα και στα επόμενα χρόνια, με μια σειρά από νόμους και διμερείς συνθήκες. Έτσι, για παράδειγμα, το 1999 δόθηκαν δωρεάν τρία υποβρύχια στο Ισραήλ, αξίας 1,1 δισ. μάρκων, που μπορούν να φέρουν πυρηνικές κεφαλές.
Η συμφωνία του Λουξεμβούργου υπήρξε πάνω απ’ όλα και μια ιδεολογική νίκη του σιωνισμού, γιατί ήταν χωρίς ιστορικό προηγούμενο και δεν είχε καμία βάση ή ανταπόκριση στο Διεθνές Δίκαιο, καθώς αφενός το Ισραήλ δεν υπήρχε σαν κρατική οντότητα όταν διαπράχτηκαν τα εγκλήματα, αφετέρου διότι η ICC δεν είχε τη νομιμότητα να εκπροσωπεί πολίτες ανεξάρτητων κρατών. Θλιβεροί απόντες και εδώ η συντριπτική πλειοψηφία των επιζώντων του Ολοκαυτώματος, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν αποζημιώθηκαν ποτέ, παρά τα 65 δισ. μάρκα που κατέβαλε γι’ αυτούς μέχρι το 2006 η Γερμανία7.
Για τους σιωνιστές της ICC, το «χρήμα της μετάνοιας» έπρεπε να εξυπηρετήσει κυρίως κρατικά συμφέροντα, με στόχο να παραμείνει το Ισραήλ «μια μοναδικότητα στην Εγγύς Ανατολή: να χρηματοδοτείται από τον ιμπεριαλισμό, αλλά να μην υπόκειται στην εκμετάλλευση από αυτόν»8. Το γεγονός ότι, σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση της γερμανικής κυβέρνησης, μόνο το 15% των δισ. που διαχειρίστηκε η ICC μεταβιβάστηκαν τελικά στα θύματα του ναζισμού, είναι ενδεικτικό για την πραγματική εικόνα αυτής της οργάνωσης, η οποία μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων προωθεί και την παράνομη επέκταση των οικισμών στα παλαιστινιακά εδάφη.
Για τους Γερμανούς η συμφωνία του Λουξεμβούργου το 1952 ήταν το «εβραϊκό εισιτήριο» επανόδου στον «πολιτισμένο κόσμο» της Δύσης και η «άφεση αμαρτιών», που είχε σαν αποτέλεσμα, στα αμέσως επόμενα χρόνια, την ενσωμάτωσή της στο ΝΑΤΟ και στην ΕΟΚ.
Για το Ισραήλ, το «χρήμα του αίματος» ήταν αυτό που μαζί με τις συνεισφορές των απανταχού Εβραίων έθεσε τις βάσεις για την οικονομική ασφάλεια και στρατιωτική υπεροπλία του σιωνιστικού κράτους στην καρδιά του αραβικού κόσμου. Μόνο στη διάρκεια των 12 πρώτων χρόνων της καταβολής των «επανορθώσεων» το ΑΕΠ του Ισραήλ τριπλασιάστηκε. Το Ισραήλ κέρδισε τον Πόλεμο των Έξι Ημερών με γαλλικά αεροπλάνα και γερμανικά και βρετανικά άρματα μάχης και μόνο αργότερα οι ΗΠΑ πήραν την πρωτοκαθεδρία στην οικονομική και στρατιωτική στήριξη του Ισραήλ, με τη Γερμανία να ακολουθεί από κοντά. Τα μεμονωμένα θύματα του ναζισμού θεωρήθηκαν από τον ίδιο τον Γκουριόν «ανθρώπινη σκόνη» κι ανάλογη υπήρξε η στάση του Ισραήλ απέναντί τους επί πολλές δεκαετίες, προσβλέποντας, μετά την «τελική λύση» των ναζί, στη «βιολογική λύση».1. Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, 22-3-2010.
2. Μόλις το 2000, κατόπιν μακροχρόνιων διαπραγματεύσεων, αποφασίστηκε να δοθούν αποζημιώσεις για τους επιζώντες ομήρους εξαναγκαστικής εργασίας, μέσω ενός ιδρύματος που θα διαχειρίζεται τα 10 δισ. μάρκα που θα καταβάλλονταν αναλογικά από τη γερμανική κυβέρνηση και τη γερμανική βιομηχανία (Siemens, Krupp AG, IG Farben κ.ά.), σε εργάτες αποκλειστικά από πέντε χώρες της Αν. Ευρώπης, το Ισραήλ και τις ΗΠΑ.
3. Η ICC αποτελούνταν από 52 οργανώσεις που εκπροσωπούσαν Εβραίους από τις ΗΠΑ, την Αγγλία, τον Καναδά, τη Γαλλία, την Αργεντινή, την Αυστραλία και τη Ν. Αφρική. Δεν εκπροσωπούνταν Εβραίοι από τη Σοβιετική Ένωση, την Αν. Ευρώπη και τα αραβικά κράτη. Μοναδικός στόχος της οργάνωσης ήταν η απαίτηση από τη Γερμανία όσο το δυνατόν μεγαλύτερης αποζημίωσης.
4. «Holocaoust, deutscher Imperialismus und Zionismus», Spartakist, No 148, Φθινόπωρο 2002.
5. http://www.bundestag.de/dasparlament/2005/15/Thema/002.html
6. «Deutsche Reparationszahlungen: Milliarden ohne jede Buchfuerung», UN-Unabhaengige Nachrichten, 7/2000.
7. P. Holimamm, E. Dödtmann, «Die Biologische Lösung», NRZ, 28-1-2009. Σύμφωνα με άλλες εκτιμήσεις το ποσό αυτό ανέρχεται στα 80 έως 100 δισ. ευρώ.
8. Matzpen: «The Other Israel», 1972.
Σχετικά με τον συντάκτη της ανάρτησης:
Η ιστοσελίδα μας δημιουργήθηκε το 2008.Δείτε τους συντελεστές και την ταυτότητα της προσπάθειας. Επικοινωνήστε μαζί μας εδώ .
κανένα σχόλιο