Του Γιώργου Κακαρελίδη*
Στα δημόσια πράγματα, την δημόσια ζωή, στο Δημόσιο (ως άμεσα ή έμμεσα εργοδότη) και την κοινωνία, υπάρχει δυστυχώς ένα τμήμα ‘πολιτών’ που χαρακτηρίζεται ως ‘συστημικό’ ή ‘καθεστωτικό’. Με άλλα λόγια αντί να εργάζονται ή λειτουργούν με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και την Πόλη ή να προωθούν αυτό, εργάζονται αποκλειστικά για το ‘καθεστώς’ ή ‘σύστημα’, με την έννοια ότι προτάσσουν τα συμφέροντα τής εξουσίας ή του εγκαθιδρυμένου συστήματος ή τρίτων, ακόμη και όταν δεν είναι στην εξουσία.
Έτσι βλέπουμε πχ επιστήμονες, αναλυτές, δημοσιογράφους, δημόσιους υπαλλήλους, ακαδημαϊκούς, διαμορφωτές γνώμης, ΜΜΕ κλπ να παραμερίζουν τις αρχές δεοντολογίας τής -κατά περίπτωσιν, εργασίας τους ή τις επιστημονικές μεθοδολογίες και να βγαίνουν κραυγάζοντες πολωτικά, είτε υπέρ τών καθεστωτικών επιταγών είτε κατά τών όποιων εκφράζουν ακόμη και απλή επιφύλαξη, για να προωθήσουν και επιβάλλουν άκριτα στο ‘πόπολο’ την καθεστωτική γνώμη. Χωρίς ίχνος ειλικρινείας, ούτε βέβαια συνέπειας. Πολλές φορές μάλιστα διαπράττουν και δολοφονίες χαρακτήρων (τών μη αρεστών φυσικά).
Πάρτε για παράδειγμα την εποχή τής πρότασης για ένταξή μας στο ευρώ. Το γεγονός ότι στα σύγχρονα πολιτικά, δηλαδή εδώ και τρισήμισυ χιλιάδες χρόνια, δεν νοείται κοινό νόμισμα χωρίς κοινή δημοσιονομική πολιτική, δηλαδή χωρίς κοινό ‘κράτος’ , με άλλα λόγια χωρίς ενιαία αμυντική και εξωτερική πολιτική και κυρίως χωρίς κυρίαρχο πολιτισμό και γλώσσα (ετσι ωστε εκτός τών άλλων, να μην υπάρχει περιορισμένη κινητικότητα εργασίας), ήταν ψιλά γράμματα για σωρεία καθεστωτικών παπαγάλων από επιστήμονες μέχρι δημοσιογράφους, τραπεζικούς, παρατρεχάμενους και πολιτικούς. Που προχώρησαν σε μια προπαγάνδα τύπου ‘γαστέρας’ (‘Θα τρώμε με χρυσά κουτάλια !!!!’) και οποιοδήποτε σκεπτικιστή τον λοιδωρούσαν ως αντιευρωπαϊστή, δήθεν.
Κι η ‘καθεστωτική’ (με την έννοια την προσηλωμένη στο τέως σοβιετικό καθεστώς) αριστερά, όμοια και απλώς με αντίθετης φοράς επιχειρηματολογία γαστέρας, κατακεραύνωνε το ευρώ, χωρίς να αναφέρεται στην πρότερη αναγκαιότητα εμβάθυνσης τής ΕΕ πριν το τόλμημα τού ευρώ. Γιατί δεν συνέφερε. Ο καθένας με το ιδιοτελές συμφέρον του. Και όχι με πρόταξη τού γενικού συμφέροντος.
Μούγκα φυσικά, ότι θεωρήθηκε απολύτως ‘φυσικό’ να υπάρχει, επί ευρώ, διαφορά επιτοκίων δανεισμού επιχειρήσεων στην Ισπανία πχ, από ότι αντίστοιχων στην Γερμανία, πράγμα που αντικειμενικά κατέρριπτε το παραμύθι της ανταγωνιστικότητος, που θα έφερνε δήθεν το ενιαίο νόμισμα.
Και η κυβέρνηση Σημίτη τότε, αντί να αναθέσει σε εμπειρογνώμονες που σέβονται τον εαυτό τους και το δημόσιο συμφέρον να κάνουν σοβαρές εκθέσεις για το θέμα (και δεν εννοώ φυσικά τους καθεστωτικούς τής τράπεζας τής Ελλάδος) πήρε ‘πολιτική’ δήθεν απόφαση, καταδικάζοντας, ατιμωρητί, την Ελλάδα, σε μόνιμη υστέρηση.
Οπως ακριβώς έγινε με το μνημόνιο τών ΓΑΠ – Παπακωνσταντίνου: οπου σύσσωμοι οι καθεστωτικοί (εφημερίδες, σχολιαστές, πανεπιστημιακοί, δήθεν ανεξάρτητοι κεντρικοί τραπεζίτες, πολιτικάντηδες και πολιτικοί, επιχειρηματίες τής διαπλοκής και άλλοι θεσμικοί δήθεν εκπρόσωποι) τάχθηκαν αναφανδόν υπέρ τού μνημονίου χωρίς, όπως εκ τών υστέρων ομολόγησαν, να το έχει διαβάσει ουδείς και ιδίως –πράγμα χειρότερο, οι βουλευτές και υπουργοί.
Μια κυβέρνηση, δηλαδή, έκανε κρισιμώτατη επιλογή χωρίς να έχει μια σοβαρή μεθοδολογικά και τεκμηριωμένη επιστημονικά, μελέτη, για τις βραχυπρόθεσμες και μεσοπρόθεσμες επιπτώσεις και τα εναλλακτικά σενάρια. Ακόμη χειρότερα δεν υπήρξε (τουλάχιστον δεν έγινε γνωστό δυο χρόνια μετά κάτι τέτοιο) ούτε μία έγγραφη υπόμνηση, από -έστω και ένα, μέλος τού κρατικού μηχανισμού, που να εκδήλωνε την αντίθεσή του για το τελείως αμέθοδο, αν όχι αντιεπιστημονικό, τού πράγματος. Και όπου υπήρξαν ελάχιστες επιστημονικές φωνές σε θεσμικό ρόλο (μιας σε επιτροπή τής βουλής και μιάς τής ΕΣΥΕΑ) κυβερνητικοί και ΜΜΕ σε αγαστή συνεργασία φρόντισαν –όχι να τις αντικρούσουν, αλλά να τις απαξιώσουν.
Το ίδιο συνέβη και για το θέμα ευρώ ή δραχμή. Αντί οι ασόβαρες κυβερνήσεις τού ΓΑΠ να αναθέσουν σε αποδεδειγμένα μη καθεστωτικούς επιστήμονες, που να έχουν ‘βρέξει την φανέλα’ –όπως λέει ο θυμόσοφος λαός και να έχουν πλειστάκις επαληθευτεί, να συντάξουν (κάτι που θα έπρεπε με αντίστοιχο τρόπο να είχε κάνει και η ΤτΕ και πού είμαι βέβαιος ότι έχει κάνει για το μάρκο η Μέρκελ, ως σοβαρή ηγέτις σοβαρού κράτους ) λεπτομερέστατη έκθεση για τις επιπτώσεις σε τοπικό και ευρωπαϊκό επίπεδο τής εξόδου τής Ελλάδος από την Ευρωζώνη, ώστε να γνωρίζει η κυβέρνηση τίς εναλλακτικές επιλογές, αλλά και να μπορεί να διαπραγματευθεί σε ευρωπαϊκό πλέον τερραίν, το ναι ή όχι σε μνημόνια, κυβέρνηση, βουλευτές και παπαγαλάκια, αναμασούσαν πρόθυμα φληναφήματα ψευδοδιλημμάτων. Στοχεύοντας αυτή την φορά όχι στην γαστέρα, αλλά στα φάρμακα και τη θέρμανση. Φαίνεται ότι απευθύνονται σε ομαδικά .....αρρωστημένους, ανίκανους να κρίνουν, πολίτες.
Η φοβερή διαπλοκή φάνηκε σε όλο της το μεγαλείο, όταν υπουργοί και βουλευτές, αναλυτές και ‘επιστήμονες’ μιλούσαν και τα ΜΜΕ ευχαρίστως μετέδιδαν και προπαγάνδιζαν, ότι είναι περίπου προδότης όποιος μιλά για κούρεμα (το 2010), ενώ ενάμιση χρόνο αργότερα, όλοι αυτοί ‘ορκίζονταν’ στην αποδοχή και επιτυχία τού ....PSI κατηγορώντας τούς ...... αντιρρησίες. Αποκρύπτοντας το γεγονός ότι το κούρεμα κατά βάση γινόταν στα ομολογοποιημένα (αιφνιδιαστικά ακόμη και την παραμονή) αποθεματικά ελληνικών ασφαλιστικών Ταμειων, φορέων και πολιτών.
Όμοια έλιωσαν από ‘χαρά’ οι καθεστωτικοί προπαγανδιστές, από την δήθεν νίκη –προχθές, τού Ντράγκι (τού Ιταλού προέδρου τής ΕΚΤ) για την από μέρους τής ΕΚΤ αγορά κρατικών ομολόγων. Αγορά που είναι αφ’ ενός παρωνυχίδα έτσι όπως πετσοκόπηκε η πρόταση (και θα φανεί αυτό με την μετά από λίγο άνοδο τών διαφορών επιτοκίων), αφ’ ετέρου δεν αφορά την Ελλάδα. Όπως δεν αφορούσε την Ελλάδα και η απόφαση κορυφής για την αναχρηματοδότηση τραπεζών της Ισπανίας. Αν δείτε τούς τίτλους τών συγκροτημάτων ΜΜΕ αυτά τα δύο χρόνια θα διαπιστώσετε ποιοι είναι καθεστωτικοί και ποιοί όχι.
Τώρα βέβαια οι αιτίες τού γιατί κάποιος εντάσσεται στην χορεία τών συστημικών και καθεστωτικών ενεργούμενων και προπαγανδιστών έτσι ώστε στο ερώτημα τού τίτλου τού παρόντος, να απαντά ‘ναί , πετάει’, είναι πολυποίκιλες, έχουν αναλυθεί από άξιους συγγραφείς. Το πρόβλημα είναι ότι όταν κάποιος βάζει το ιδιοτελές συμφέρον (αυτού, τής οικογένειάς του, τού κόμματός του, τής επιχείρησή του, τής εξουσίας, ή αλλότριων δυνάμεων και κρατών) υπεράνω τού δημοσίου συμφέροντος, όχι μόνο προδίδει την ίδια την συλλογική του οντότητα, αλλά και το ελεύθερο μέλλον τών απογόνων του. Καθιστάμενος διπλά προδότης.
Άπειρα τα παραδείγματα καθεστωτισμού στην ταλαίπωρη χώρα. Ιδιοτελή φληναφήματα μητροπολιτικών κέντρων για παγκοσμιοποίηση, δήθεν ελεύθερη αγορά και ασυδοσία αντί συνοριακό έλεγχο προϊόντων, υπηρεσιών και προσώπων γίνονταν ασμένως δεκτά από τους καθεστωτικούς εγκάθετους και τα πρόθυμα παγαλάκια. Ακόμη και από την πεφωτισμένη δήθεν αριστερά. Και μεταξύ αυτών περίοπτη, πλήν θλιβερή, θέση κατέχει το σχέδιο Αννάν και η συστηματική ακύρωση τών διπλωματικών μηχανισμών υπέρ τής παράδοσης τής Κύπρου σε Τούρκους και ξένους. Μια καλά προπαρασκευασθείσα πράξη εσχάτης προδοσίας που ανέκοψε ευτυχώς ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Αν και προσωρινά. Για την οποίαν δεν πλήρωσε κανείς δυστυχώς.
Εσχάτη προδοσία βεβαίως διαπράττεται ακόμη και όταν η δικαιολογία είναι τού τύπου ‘δεν ήξερα, δεν διάβασα κλπ’. Γιατί και η εσχάτη βλακεία ισοδυναμεί με εσχάτη προδοσία ανεξαρτήτως προθέσεων, όπως εύστοχα αναλύει ο Κώστας Ζουράρις στο πρόσφατο βιβλίο του « Ελληνική Δημοκρατία: Σπουδή στα σπουδαρχίδια τής εδώ κοπροκρατίας», εκδόσεις Αρμός, 2012.
*Ο Γιώργιος Κακαρελίδης είναι Καθηγητής Εφαρμογών στην Επιχ. Ερευνα & Στατιστική τού ΤΕΙ Πατρών.
gkakarel@gmail.com
κανένα σχόλιο