Είναι γνώρισμα της ελληνικής φυλής να μην παραδέχεται την ήττα και να συνεχίζει να πιστεύει σε ηρωισμούς της τελευταίας στιγμής, τύπου «μαρμαρωμένου βασιλιά» μετά την καταστροφή του Βυζαντίου, ή τύπου «μαύρου καβαλάρη» μετά την καταστροφή της Μικράς Ασίας. Έτσι και τώρα ο ελληνικός λαός δεν μπορεί ακόμα να συνειδητοποιήσει ότι το οικονομικό μέλλον της χώρας καταστράφηκε συμπαρασύροντας θεσμούς και κοινωνία, ύστερα από τον διεθνή εξευτελισμό που υπέστη η χώρα από τον κ. Παπανδρέου, ο οποίος έδιωξε κάθε σοβαρή επένδυση που θα ερχόταν στην χώρα με τις κραυγές περί «τιτανικού», «συστημικής διαφθοράς» και «διεφθαρμένης χώρας».
Για το γεγονός ότι κλείνουν οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα, δεν έρχονται νέες και ο κόσμος μένει άνεργος φταίει γενικά και αόριστα το "καπιταλιστικό σύστημα" και το ευρώ, ή ο κ. Παπανδρέου, ο οποίος ως πρώην κυβερνήτης της χώρας φρόντισε να καταεξευτελίσει την χώρα διεθνώς για δήθεν "υπέρογκο-διεφθαρμένο" κράτος, με αποτέλεσμα να μην μας δανείζει κανείς με λογικό επιτόκιο και να οδηγηθούμε σε έλλειψη ρευστότητας και στα νύχια της τρόικας;
Δυστυχώς, στην σημερινή ελεύθερη – παγκοσμιοποιημένη οικονομία δεν έχει ακόμα γίνει αντιληπτό από τους περισσότερους το τι ζημιά έγινε στην χώρα από τον διεθνή διασυρμό του κ. Παπανδρέου και αναλωνόμαστε σε γενικόλογες συζητήσεις για το μέλλον του ευρώ, για τους «τραπεζίτες» και για την «αλληλεγγύη της ΕΕ». Όσο και να περιβάλαμε με ηρωϊκό μανδύα την παρούσα συγκυβέρνηση και να απαιτούμε ηρωϊσμούς της τελευταίας στιγμής για την ανατροπή της καταστροφής από την έλλειψης ρευστότητας που υφιστάμεθα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι αυτοί που κλήθηκαν να κυβερνήσουν έχουν να αντιμετωπίσουν το χάος της διεθνούς απομόνωσης, και των άδειων ταμείων όπου μας οδήγησαν οι ενέργειες του κ. Παπανδρέου.
Από την στιγμή που βρέθηκαν εκπρόσωποι του ελληνικού κράτους να πουν ότι είμαστε «διεφθαρμένοι», πλέον η χώρα ως κράτος τελείωσε είτε έχουμε ευρώ, είτε δραχμή. Με το ευρώ θα μείνει το κράτος χωρίς πολίτες λόγω λιτότητας, ενώ με την δραχμή θα μείνουν οι πολίτες χωρίς κράτος λόγω εξάρτησης από πανάκριβα προϊόντα άμεσης ανάγκης από το εξωτερικό. Και γι’ αυτό η συζήτηση για ευρώ ή δραχμή σε αυτή την κατάσταση που βρισκόμαστε τώρα είναι ανούσια και παραπλανητική.
Το μόνο θετικό της όλης ιστορίας είναι ότι τουλάχιστον μέχρι στιγμής, εξακολουθούν να υπάρχουν ορισμένοι δημοκρατικοί θεσμοί (κοινοβούλιο, Δικαιοσύνη) ώστε να μην γίνουμε (ακόμα) Συρία. Ωστόσο, το μέλλον αυτών των θεσμών παρουσιάζεται αβέβαιο για δύο σοβαρούς λόγους: από την μία έχουμε την συντεχνιακή συγκάλυψη επίορκων πολιτικών που έφαγαν κρατικό χρήμα ή που προστάτεψαν μεγαλοφοροφυγάδες, και από την άλλη έχουμε την «γκάφα» της Δικαστικής εξουσίας να κρίνει το «μνημόνιο» συνταγματικό όταν αυτό προέβλεπε περικοπές στις αποδοχές «άλλων» (!!!) κοινωνικών ομάδων, αλλά όταν οι περικοπές αυτές χτύπησαν την πόρτα των Δικαστών, αυτοί άρχισαν να επαναστατούν (!!!) με συνεχιζόμενες αποχές από τα καθήκοντά τους. «Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα» λέει ο λαός.
Όντως η συζήτηση για τα πλεονεκτήματα ή τα μειονεκτήματα του ευρώ και της δραχμής δεν μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους, όμως το λάθος έγκειται στο ότι συνδέουμε το μέλλον ενός σκληρότατου νομίσματος όπως το ευρώ, με το μέλλον της μεγέθους μυρμηγκιού ελληνικής οικονομίας, η οποία δεν φτάνει ούτε το 3% του ΑΕΠ των χωρών της ευρωζώνης. Δεν μπορούμε να κρίνουμε το μέλλον του ευρώ με βάση το μέλλον της ελληνικής οικονομίας.
Επιπροσθέτως, και η συζήτηση για αναζήτηση νομίσματος που θα κάνει την χώρα δελεαστική για επενδύσεις βρίσκεται σε λάθος δρόμο (κοιτάμε το δέντρο και όχι το δάσος) γιατί το πραγματικό πρόβλημα της χώρα σήμερα είναι το πώς θα βγάλουμε από πάνω μας την ρετσινιά που μας φόρτωσε ο κ. Παπανδρέου περί διεφθαρμένου και ασταθούς για επενδύσεις κράτους. Δηλαδή ένας επενδυτής, ο οποίος (λόγω Παπανδρέου) θεωρεί την Ελλάδα διεφθαρμένο και αντιεπενδυτικό χώρο για τα χρήματά του και δεν έρχεται στην χώρα με το ευρώ, θα έλθει όταν η χώρα επιστρέψει στην δραχμή…;;
Βεβαίως, ούτε η παραμονή στο ευρώ θα σημάνει κάποια σωτηρία για την χώρα, από την στιγμή που πλήττονται ευρείες κοινωνικές ομάδες και η χώρα συρρικνώνεται σιγά σιγά από το επίπεδο του κράτους στο επίπεδο της ημιαυτόνομης επαρχιας της ΕΕ. Γι’ αυτό και η τακτική της παρούσας συγκυβέρνησης να αυτομαστιγώνεται μπροστά στους Ευρωπαίους «εταίρους» με δακρύβρεχτες κορώνες τύπου «ναι ήμασταν κακά παιδιά, αλλά τώρα βοηθήστε μας να γίνουμε καλά», μπας και κερδίσουμε έναν «καλό λόγο» οίκτου και συμπόνιας είναι λάθος τακτική και το μόνο που κάνει είναι να βάζει νερό στο μύλο αυτών που θέλουν να μας συρρικνώσουν ακόμα περισσότερο.
Όσα λάθη και να έγιναν τις προηγούμενες δεκαετίες το έλλειμμα της χώρας το 2009 δεν ξεπερνούσε το 8% του ΑΕΠ. Δηλαδή δεν ήταν έλλειμμα χρεοκοπίας, και μπορούσε να συμμαζευτεί, όσο και να προσπάθησε να το «φουσκώσει» ο κ. Παπανδρέου στα τέλη του 2009. Όλα θα διορθώνονταν με 2-3 σοβαρές επενδύσεις (αγωγός Μπουργκάς Αλεξ/πολης, κινεζική Cosco κτλ) τις οποίες πάλι ο κ. Παπανδρέου φρόντισε να διώξει από την χώρα.
Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι μία χώρα χρεοκοπεί από έλλειψη ρευστότητας και όχι από έλλειμμα, γιατί το έλλειμμα πάντα μπορεί να μαζευτεί με επενδύσεις. Η εκτίναξη του ελλείμματος στον ένα χρόνο δεν σημαίνει ότι η χώρα χρεοκοπεί τον επόμενο. Για του λόγου το αληθές, ας δει κανείς την εκτίναξη του ελλείμματος των χωρών της ευρωζώνης ύστερα από την κατάρρευση της Leehman Brothers το 2008.
Η λύση της κατάστασης της χώρας ξεκινάει όχι από λογιστικές αναλύσεις νομισμάτων, αλλά από την επανάκτηση του διεθνούς κύρους της χώρας. Και η επανάκτηση του διεθνούς κύρους της χώρας συνδέεται με την παραδειγματική τιμωρία αυτών που το καταρράκωσαν. Οι λίγοι δημοκρατικοί θεσμοί που έμειναν στην χώρα (Κοινοβούλιο και Δικαιοσύνη) ας αναλάβουν τις ευθύνες τους για την με βάση το Σύνταγμα τιμωρία αυτών που εξευτέλισαν την χώρα ώστε να οδηγηθούμε στο τραγικό σήμερα, πριν απαξιωθούν ολοκληρωτικά. Δεν ψάχνουμε για ήρωες της τελευταίας στιγμής, αλλά για πολίτες που μπορούν να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους και στις θέσεις ευθύνης τους. Πολλά ζητάμε;
20 Οκτωβρίου 2012 στις 4:18 μ.μ.
Για να καταλάβουμε το εγκληματικό λάθος της παρούσας συγκυβέρνησης να ζητά "βοήθεια" από τους Ευρωπαίους για να "οργανώσουμε" το "διεφθαρμένο" κράτος μας, πρέπει να διαβάσουμε το έργου του Πλούταρχου (Βίοι Παράλληλοι-βίος Φλαμινίνου κτλ) για το πως η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία επιβλήθηκε στην Ελλάδα για να "οργανώσει" τις τότε απείθαρχες και "ανοργάνωτες" ελληνικές πόλεις-κράτη.
Η μοίρα της Ελλάδας στα χέρια Ευρωπαίων που την "οργανώνουν" δεν θα διαφέρει σε τίποτα από την Ρωμαιοκρατία εκείνης της εποχής. Μια Ρωμαιοκρατία, η οποία όπως τότε μετέτρεψε τους Έλληνες (που οργάνωσε..!!) σε σκλάβους, επιχειρεί σήμερα το ίδιο με την διάλυση των εργασιακών σχέσεων.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, αλλά για να το καταλάβει κανείς πρέπει να την διαβάσει και λίγο... Η ΕΕ σιγά σιγά μεταμορφώνεται σε Αυτοκρατορία με κεντρική διοίκηση (κάπου στην Γερμανία...) και επαρχίες με δουλοπάροικους. Ό,τι γίνεται στην Ελλάδα είναι το πείραμα για γενικευμένη εφαρμογή και στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
Όσον αφορά το ελληνικό δημόσιο, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι άλλο είναι να μιλήσει κανείς για κρούσματα διαφθοράς στο ελληνικό Δημόσιο και άλλο να ξεφτιλίζει όλο το ελληνικό κράτος-λαό με φασιστικού τύπου γενικεύσεις.
Με αυτές τις φασιστικές γενικεύσεις στην ουσία δικαιώνεται ο Χίτλερ, ο οποίος πλέον αποδεικνύεται ότι έχασε τον πόλεμο από ένα απλό συντακτικό λάθος: αν αντί να μιλήσει για ανώτερους και κατώτερους λαούς μιλούσε για εργατικούς και τεμπέληδες λαούς, θα είχε κερδίσει τον πόλεμο.
Θα περίμενε κανείς ότι η παρούσα συγκυβέρνηση θα πίεζε τους Ευρωπαίους ηγέτες να ανασκευάσουν τις κατηγορίες περί διεφθαρμένου λαού και διεφθαρμένου κράτους, ώστε να ξαναγίνουμε αξιόπιστος επενδυτικός χώρος. Με το να ΚΛΑΙΓΟΝΤΑΙ στην φούστα της κ. Μέρκελ στην ουσία συνεχίζουν τον διασυρμό του κ. Παπανδρέου με άλλο τρόπο, όχι από δόλο αυτή την φορά, αλλά από δειλία. Από την διπλωματία "κάτω από το τραπέζι" του κ. Παπανδρέου πήγαμε στην διπλωματία της καρπαζιάς, όπου οι κόκκινες γραμμές έγιναν ροζ. Ντροπή τους.