Για ποιά οικονομική κρίση μιλάτε;

Του Γιώργου Κακαρελίδη*

-«Σοβαρολογείς;», θα μού πείτε, «Δεν υπάρχει οικονομική κρίση; Και όλα αυτά που τραβάμε, εξοντώσεις μισθών, δυσθεώρητη ανεργία, τιμές στα ύψη,  τί είναι, ψιλοβρόχι;».

Οχι, αγαπητοί αναγνώστες. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει οικονομική ‘κρίση’. Ιστορικά, ο λόγος περί κρίσεως είναι πανάρχαιος. Και είναι πάντοτε εκφερόμενος από αυτούς που μιλούν για κρίση (οικονομίας, παιδείας, πολιτισμού, καπιταλισμού, υπαρκτού σοσιαλισμού κλπ.), δηλαδή από τα υποκείμενα αρχής γενομένης τής κοσμογονίας τού Ησιόδου, των αντιμαχιών τών Λαών τής Θάλασσας, τών επεκτατικών αυτοκρατοριών, τών συγκροτήσεων κρατών, κοινωνιών, πολιτικών, θρησκευτικών και οικονομικών συστημάτων.

Από αυτούς, δύο εξαιρούνται: ο Ομηρος και ο Χριστός. Ο μέν πρώτος ζώντας την κατάρρευση τών αιματοσυγγενικών κοινωνιών μέσα στην δίνη τού Τρωϊκού Πολέμου, ο δε Δεύτερος ζώντας την παραλλαγμένη κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους φυλετική κουλτούρα, που είχε προηγουμένως απονομιμοποιήσει ο Ελληνικός Λόγος, αλλάζοντας δια τής ιδιότητος τού πολίτου, την σύσταση τής κοινωνικής πυραμίδος τών αιματοσυγγενικών κοινωνιών, χωρίς όμως να την καταργήσει.

Και οι δύο μίλησαν για πάθη ανθρώπινα ως αίτια και δημιουργούς ‘κρίσεων’ δια τών εστερημένων Ελευθερίας, υποκειμένων που πάσχουν. Απέφυγαν οιαδήποτε «...νοηματοδοτική και αθεμελίωτη ηθική κρίση περί τής ‘κρίσης’...» (Γιάννης Γεράσης). Γιατί η οποιαδήποτε γενικευμένη αναφορά κάποιου, περί κρίσεως, προϋποθέτει αφ’ ενός κοινά αποδεκτές αρχές και πλαίσιο αξιών με τον πληθυσμό, αφ’ ετέρου διάλογο όλων με όλους. Και σε κάθε περίπτωση διαπίστωση κατ’ αρχήν της κρίσης.

Και τίθεται το ερώτημα, βάσει ποιών γεγονότων θα γίνει αυτό; Βάσει τών όσων ακούμε ή βλέπουμε στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τον Εξουσιαστικό λόγο τον οποίον και αναπαράγουν; Ή μήπως στα κείμενα τών εκπροσώπων του και τών πολιτικών υπηρετών του; Που βολικά ‘ξέχασαν’ το Αλεξανδρινό παράδειγμα και το Ελληνικό Υπόδείγμα τής Ελληνικής Σκέψης, που είναι το μόνο αντίβαρο έναντι τής νεωτερικής Δύσης, στην οποία Δύση προσεύχονται οι ντόπιοι ‘εκσυγχρονιστές’ και ηρακληδείς της Ευρωπαίας κενολογίας, χωρίς καν να διερωτώνται για την θεμελιώδη διαφορά τού Ελληνικού Λόγου, καθ’ όλην την ‘αργόσυρτη διάρκειά του’.

Γιατί αυτό που είδαμε ως οικονομική κρίση δεν ήταν παρά μια επαναλαμβανόμενη συνεχώς ληστεία μετά φόνων από δεκάδες, ‘νομπελίστες’ και μη, ‘οικονομολόγους’ παλαιο- νεο- ταξικής υφής, άτομα, στελέχη επιχειρήσεων και πολιτικούς, οι οποίοι βουτηγμένοι μέσα στα ‘επτά’ θανάσιμα αμαρτήματα - πάθη τους, αφού καθώρισαν τούς ‘δικαιούχους’ τής ‘επιχείρησης εκμετάλλευσης’ και έδωσαν την δυνατότητα στους πάσης φύσεως ‘βαθμοφόρους’ της, να φάνε ενσυνείδητα την ‘υπεραξία’ εκατομμυρίων ανθρωπίνων Οντων, χωρίς κανένα φιλοσοφικό προβληματισμό, προσπαθούν με νύχια και με δόντια να απογυμνώνουν την πολιτική οικονομία, δηλαδή τήν δικαιοσύνη νομής ήγουν διανομής, μακριά από οντολογικά περιεχόμενα και άλλα τέτοια πατερικά ‘ενοχλητικά’ για την ‘σκέψη’ τού μεταλλαχθέντος, από την Δυτική οντολογία τής ‘ατομικότητος’, πολίτη και να την μετατρέπουν σε είδος μολυσματικής ασθένειας, ως εξ ουρανού προερχομένης για την ‘τιμωρία’ τών λαών, με την εξ αντιθέτου διάσωση τής δικής τους κακουργηματικής ‘αξιομισθίας’.

Μα ως πότε, όλους αυτούς θα ανεχόμαστε, εμείς 10 εκατομμύρια Ελληνες, να ληστεύουν, φονεύουν, διαλύουν πολιτισμό, έθνος, κράτος, κοινωνία, οικογένειες, πρόσωπα και ιερά επί τών οποίων ουδένα δικαίωμα έχουν;