Του Γιώργου Κακαρελίδη*
....τῷ Ἀθηναίων, εὐξαμένους καί θύσαντας τοῖς θεοῖς καί ἥρωσι τοῖς κατέχουσι τήν πόλιν καί τήν χώραν ….», βροντοφωνάζει ο Δημοσθένης, σύγχρονος από δυσθεώρητα χρονικά βάθη. Και σε αυτές τις δύο γραμμές δείχνει το ύψιστο πολιτικό επίπεδο διακυβέρνησης, που έχουν φθάσει οι Ελληνες.
Δηλαδή ‘φάνηκε σωστό και στην Βουλή και στον Λαό....’. Με άλλα λόγια δεν μπορεί η Βουλή να αποφασίζει ερήμην τού Λαού (στην ουσία η Βουλή ήταν συμβουλευτικό όργανο τής εκκλησίας τού Δήμου, τής Εθνοσυνέλευσης θα λέγαμε και όχι αποφασιστικό). Συνεπώς υπάρχει απόφαση ή νόμος όταν Βουλή και Λαός ομονοούσι στην πλειονοψηφία τους και έκαστος εξ αυτών προσεπιμαρτυρεί .
Μόνον τότε οι αποφάσεις και οι Νόμοι έχουν κύρος. Οταν γίνονται ευρύτατα αποδεκτοί από τούς πολίτες. Οπότε είναι προς το καλόν τής Πόλεως η υπακοή στους Νόμους και η τιμωρία τών παραβατών. Επί πλέον το σημαντικό για την Δημοκρατία είναι οι λειτουργίες της κι όχι τα αξιώματα. Τα οποία δεν περιβάλλουν τον κάτοχο με ουσιαστική εξουσία. Εδίδοντο άλλωστε για μικρό χρονικό διάστημα, υποψήφιοι ήσαν άπαντες δια κληρώσεως, ανεξάρτητα από καταγωγή ή περιουσία. Κληρονομιά βουλευτικών εδρών και αξιωμάτων, όπως γίνεται σήμερα, δεν μπορούσε να υπάρξει.
Για να είναι κάποιος υποψήφιος για αξιώματα δεν αρκούσε μια .....απλή αίτηση μετά παραβόλου (όπως σήμερα). Αλλά έπρεπε να συντρέχουν οι εξής προϋποθέσεις ή δοκιμασίες όπως ελέγοντο και οι οποίες με εξονυχιστική έρευνα έπρεπε (Βλ. Δημ. Γερμιώτη) από την Βουλή και τα Δικαστήρια να ελεγχθούν και να αποδειχθούν:
- Ότι είναι γνήσιος αθηναίος πολίτης.
- Ότι υπηρέτησε στο στρατό και πήρε μέρος σε εκστρατείες.
- Ότι πλήρωνε τακτικά τους φόρους.
- Ότι ήταν έντιμος και δεν είχε καταδικαστεί ποτέ για ατιμωτικό αδίκημα.
- Ότι ήταν ευσεβής.
- Ότι η συμπεριφορά του προς τους γονείς του ήταν άψογη.
Χωρίς τα ανωτέρω (ιδίως με μαρτυρίες για τα δύο τελευταία), τα πολιτικά δικαιώματα δεν μπορούσαν να εξασκηθούν.
Σημαντικό επίσης είναι το γεγονός ότι αναγνωρίζουν ως Κύριο τής Πόλης, τούς Θεούς και τούς -συνήθως τεθνεώτας, ήρωές της. Οι πρώτοι ενώνουν τούς πάντες κάτω από συγκεκριμένο πολιτισμό, δηλαδή μεταφυσική. Εκεί στον χώρο τού Ιερού συνυπάρχουν το Πρόσωπο, η Πόλις, η Δικαιοσύνη. Και στον χώρο τών Ηρώων, δηλαδή στον χώρο τών Πατέρων ημών, οι Πολίτες οφείλουμε την ελευθερία μας και την ύπαρξή μας. Την οποίαν πρέπει να προστατεύουμε από κάθε επιβουλή, παραδίδοντας ακέραια και ελεύθερη την Πόλι στα παιδιά μας. Κανείς δωσιλογισμός δεν χωρεί στους αξιωματούχους τής Πόλης, ούτε σαν απλή σκέψη. Καμμιά εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας σε κανένα επίπεδο δεν νομιμοποιείται να αποφασίσει η Βουλή, ακόμη και αν επίκειται άλωση (...Το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ' εμόν εστίν ουτ' άλλου των κατοικούντων εν ταύτη∙ κοινή γαρ γνώμη άπαντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισθόμεθα της ζωής ημών..). Γιατί τότε συνταγματικά η Εκκλησία τού Δήμου μετατρέπεται αυτόματα σε Δικαστήριο εθνοπροδοτών.
Μια απλή σύγκριση με την τρέχουσα πολιτική συγκρότηση τής χώρας μας δείχνει το πόσο πίσω είμαστε από τον ίδιο μας τον πολιτικό πολιτισμό. Και σηματοδοτεί ταυτόχρονα τον τρόπο επίλυσης τού πολιτικού μας προβλήματος. Την αντίστοιχη Συντακτική Εθνοσυνέλευση. Διό δεδόχθαι....
*Ο Γιώργιος Κακαρελίδης είναι Καθηγητής Εφαρμογών στην Επιχ. Ερευνα & Στατιστική τού ΤΕΙ Πατρών.
κανένα σχόλιο