Η κ. Μέρκελ σε παλαιότερη δήλωσή της ξεκαθάρισε σε όλους μας ότι όταν μία χώρα έχει χρέος πάνω από ένα ποσοστό του ΑΕΠ της δεν μπορεί να έχει εθνική κυριαρχία και κατά συνέπεια δεν χρειάζεται να αναλωνόμαστε σε υποπαραγράφους και αστερίσκους των μνημονίων για να καταλάβουμε το τι γίνεται σήμερα στην χώρα μας. Όταν λέει αυτό ο δανειστής σου και όταν εσύ υποκύπτεις (παρά το ότι έχεις πει άλλα προεκλογικά) παραδίδοντας την διοίκηση της χώρας σε αυτόν (φορολογία, κοινωνική πολιτική, εργατική νομοθεσία, εθνική άμυνα κτλ), τότε δεν υπάρχει το αυτεξούσιο της δημόσιας διοίκησης που απαιτείται για την στοιχειώδη ύπαρξη ενός κράτους. Πλέον δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για κρατική οντότητα, αλλά για ημιαυτόνομη επαρχία (κυρίως της Γερμανίας).
Σε αυτά λοιπόν τα πλαίσια κινούνται όσοι ετοιμάζουν νόμο για ποινικές διώξεις για οφειλή στο Δημόσιο από καθε αιτία ύψους 1.000, με το βάρος απόδειξης στον διωκόμενο να πείσει ότι οφείλει γιατί είναι άφραγκος. Και αυτό γιατί μόνο ολοκληρωτικά καθεστώτα τύπου Χότζα και Στάλιν, ή αποικίες πρώτα θα φόρτωναν στον απλο λαό ασήκωτους φόρους (και μάλιστα σε καιρό ύφεσης- έλλειψης ρευστότητας) και ύστερα θα τους σύρουν στα Δικαστήρια ως κοινούς εγκληματίες για να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες.
Στην ουσία θα επαναληφθεί ο απεχθής νόμος 3943/11 αρ. 3 παρ. 1, με τον οποίο ποινικοποιείται η οφειλή από κάθε αιτία στο Δημόσιο πάνω από 5.000 ευρώ (με αυτόφωρη διαδικασία), κατεβάζοντας το όριο στα 1.000 ευρώ, προκειμένου να μην γλιτώσει κανείς. Βεβαίως υπήρχε ήδη ο ν. 1882/90 αρ. 25 (τροπ. ν. 3220/04) με τον οποίο ποινικοποιούνταν η οφειλή από κάθε αιτία στο Δημόσιο με την σοβαρή όμως διαφορά ότι είχε θεσπιστει σε καιρό παχιών αγελάδων όπου το χρήμα έρρεε άφθονο και είχε όριο τα 10.000 ευρώ. Σήμερα όμως υπάρχει τελείως διαφορετική πραγματικότητα λόγω της τραγικής έλλειψης ρευστότητας και της υπέρογκης σημερινής φορολογίας, η οποία παραβιάζει ευθέως το Συντ. αρ. 4 παρ. 5 αλλά και την δημοκρατική αρχή, αφού εφαρμόζεται σε απόλυτη αντίθεση με σαφείς προεκλογικές δεσμεύσεις. Κατά συνέπεια δεν υπάρχουν συγκρίσεις με παλαιότερους νόμους και προκύπτει μόνο ο δόλος τρομοκράτησης και τιμωρίας του απλού πληθυσμού της χώρας.
Επίσης, η ποινικοποίηση της οφειλής στο Δημόσιο 1.000 ευρώ από κάθε αιτία, προβαίνει σε απαράδεκτη εξίσωση μιας απλής οφειλής προς το Δημόσιο, η οποία ενέχει μόνο διοικητική – αστική φύση (η φορολογία ως προϊόν κοινωνικού συμβολαίου παροχής – αντιπαροχής μεταξύ συμβαλλομένων) και η οποία μπορεί κάλλιστα να λυθεί με διαδικασία αναγκαστικής εκτέλεσης υπέρ του Δημοσίου και πλειστηριασμό, με παραβατικές συμπεριφορές που πράγματι ενέχουν ποινική απαξία, όπως η απόκρυψη εσόδων – εικονικά τιμολόγια (ν.2523/97 ΦΕΚ Α' 179/11-9-97) που εμπεριέχει το στοιχείο της απάτης και η παρακράτηση του ΦΠΑ (το οποίο ανήκει στο κράτος και επομένως προσβάλλεται η ιδιοκτησία του κράτους). Το δε ποσό των 1.000 ευρώ είναι τόσο μικρό σε σχέση με τα 10.000 ευρώ που προβλέπονταν παλαιότερα σε συνθήκες ρευστότητας, ώστε δεν μπορεί κανείς με βεβαιότητα να υποστηρίξει ότι δήθεν θίγεται το συλλογικό έννομο αγαθό της αναδιανομής - προστασίας του δημόσιου πλούτου από πολίτες που δέρνονται φορολογικά και προσπαθούν να επιβιώσουν σε συνθήκες ύφεσης. Ακόμα και ο ν. 3943/11 με τον οποίο κατέβηκε το όριο οφειλής από κάθε αιτία στα 5.000 αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα ανεύρεσης του ποινικού εννόμου αγαθού που υποτίθεται ότι προστατεύει, καθώς δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για προσβολή του εθνικού πλούτου από έλλειψη 5.000 ευρώ... Πόσο μάλλον ο νέος νόμος που θα κατεβάσει τα όρια αυτά στο εξευτελιστικό ποσό των 1.000 ευρώ και δεν αποκλείεται αργότερα να κατεβεί στα 500, 100 ή ακόμα 10 ευρώ αργότερα.
Παράλληλα, επειδή το ποσό των 1.000 ευρώ είναι εξαιρετικά μικρό συμπεριλαμβάνοντας τα γνωστά ασήκωτα (και αντισυνταγματικά) χαράτσια και τέλη, το πλήθος των πολιτών που θα συρθεί στα Δικαστήρια για να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας θα είναι τόσο μεγάλο, ώστε θα διασύρει την χώρα διεθνώς, ρίχνοντας νερό στο μύλο όσων μας κατηγορούν στο εξωτερικό με αοριστολογίες περί μαζικής διαφθοράς, ακόμα και αν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών θα αθωωθεί, λόγω απόδειξης της αυτονόητης αδυναμίας αποπληρωμής.
Αλλά δεν θα είναι μόνο το ελληνικό κράτος που θα υποστεί διασυρμό. Δυστυχώς δεν έχει γίνει κατανοητό από πολλούς ότι η ποινική διαδικασία αποτελεί από μόνη της μία διαδικασία καταναγκασμού – ευτελισμού του ατόμου από την έναρξή της (σχηματισμός ποινικής δικογραφίας, δυσφήμιση), έως την διαδικασία αυτόφωρης σύλληψης (χειροπέδες, κρατητήριο) και την τελική απολογία στο ακροατήριο. Κατά συνέπεια είναι προφανές ότι αυτή η ταλαιπωρία – προσβολή που θα υποστεί ο απλός πολίτης από την ποινική διαδικασία είναι δυσανάλογα βαρύτερη από την απώλεια των 1.000 ευρώ που αντιπαραθέτει το Δημόσιο και μάλιστα με μόνη ηθική απαξία όχι παραβατική συμπεριφορά τύπου εξαπάτησης που αναφέραμε παραπάνω (γιατί η απάτη είναι απάτη ακόμα και για 1.000 ευρώ), αλλά με την ηθική απαξία ότι ο πολίτης δεν υπάκουσε σε αυτό που πρόσταξε ο αφέντης.
Τίθενται λοιπόν σοβαροί προβληματισμοί από άποψη συντάγματος και δυσανάλογης προσβολής της προσωπικότητας, για μία κατηγορία που θα μπορούσε να καταπέσει ήδη από τον φορολογικό έλεγχο, με απλή επίδειξη κάποιων δικαιολογητικών πχ κάρτα ανεργίας, εκκαθαριστικό εφορίας με το οποίο φαίνεται το πρόβλημα διαβίωσης με βάση τα επίσημα στοιχεία για τον δείκτη φτώχειας (6.000 ευρώ), έλλειψη ακίνητης περιουσίας και καταθέσεων κτλ.
Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειώσουμε την τεράστια απήχηση που έχει στον ψυχισμό ενός ευυπόληπτου πολίτη από μόνη της η ποινική κατηγορία με την οποία θα βρεθεί ξαφνικά να κατηγορείται ως κοινός εγκληματίας με ορατό τον κίνδυνο φυλάκισης. Η καθημερινή δικαστηριακή πρακτική έχει δείξει ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο με τις ποινικές κατηγορίες, οι λεπτομέρειες είναι πολλές (κάθε υπόθεση είναι ξεχωριστή και δεν μιλάμε για απλή συλλογή δικαιολογητικών) και οι ισορροπίες λεπτές (απώλεια ψυχραιμίας, ένταση στο ακροατήριο), καθώς λείπει το στοιχείο της ποινικής απαξίας της απλής οφειλής 1.000 ευρώ στο Δημόσιο, με βάση το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
'Αλλωστε, από μόνο του το ποσό των 1.000 ευρώ δημιουργεί πολλά παραπλανητικά ερωτήματα όπως “...μα καλά δεν έχεις ούτε ένα χιλιάρικο για να ξεχρεώσεις;...”, και “..σήμερα δεν έχεις να πληρώσεις γιατί είσαι άνεργος, αλλά όταν γεννηθηκε το χρέος σου έναντι του κράτους και τότε είχε δουλειά γιατί δεν το πλήρωσες;...”.
Τέλος, δεν χρειάζεται να επισημάνουμε τον κίνδυνο να αποκτήσουν οι τράπεζες υπερεξουσίες στο να καθορίζουν ποιος θα μπαίνει φυλακή και ποιος όχι, καθόσον θα μπορούν να επιλέγουν σε ποιον (διαπλεκόμενο ή μη) θα δίνουν μικρά δάνεια για να ξεχρεώσει και σε ποιον όχι. Δεν χρειάζεται να επισημάνουμε τον κίνδυνο ακόμα και το κράτος (λέμε τώρα..) να αποκτήσει ασύμβατες με τον ρόλο του υπερεξουσίες, καθώς θα έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου επί των πολιτών του, καθώς ο κόσμος θα παρακαλά πλέον όχι για δουλειές και κοινωνικές παροχές, αλλά για να μην μπει φυλακή. Αν μάλιστα στο μέλλον εμφανιστεί και κάποιος που νομοθετήσει νόμο σκούπα, σαν τον ν. 4043/12, αποφυλακίζοντας τον “κοσμάκι”, τότε θα πάρει τον τίτλο του “σωτήρα” και του “ευεργέτη”, ακόμα και αν εξακολουθεί να έχει την μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών του στην πείνα.
Ο ετοιμαζόμενος αυτός νόμος δεν είναι απλά αντισυνταγματικός και δυσανάλογα τιμωρητικός έναντι των πολιτών, αλλά ενέχει και τον σοβαρό κίνδυνο της απαξίωσης του θεσμού της Δικαιοσύνης, καθώς με αυτό τον τρόπο οι Δικαστές μετατρέπονται σε απειλητικό - τρομοκρατικό μηχανισμό της εφορίας, όχι κατά των πραγματικών δραστών οικονομικών εγκλημάτων, αλλά κατά της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Πρόκειται μάλιστα για πραγματική απειλή και κατά των ίδιων των Δικαστών καθώς αυτοί, με τον νόμο αυτό, θα μετατραπούν εντέχνως σε δοχείο διοχέτευσης της οργής του κόσμου, κατά την τακτική της παρούσας Κυβέρνησης να στρέφει την μία κοινωνική ομάδα κατά της άλλης και τον έναν θεσμό εις βάρος του άλλου. Κλασικές τακτικές σε αποικίες Μεγάλων Δυνάμεων, οι οποίες ανέκαθεν φρόντιζαν να σπέρνουν την διχόνοια στους ντόπιους πληθυσμούς των αποικιών τους για να τους κυβερνούν καλύτερα.
κανένα σχόλιο