«Το ελληνικό όνειρο δύο βουλγαρικών χωριών». Mε αυτόν τον τίτλο η γαλλική, «Le Figaro», σε δημοσίευμά της κάνει λόγο για τη «μεγάλη επιθυμία» των δύο χωριών της Βουλγαρίας, Tsrantcha και Brashten, να προσαρτηθούν στην Ελλάδα.
Κάπου στο βάθος της οροσειράς της Ροδόπης που χωρίζει Ελλάδα - Βουλγαρία, τα δύο χωριά, που αριθμούν λίγους κατοίκους, το πρώτο 600 και το δεύτερο 800, ζήτησαν σε σχετικό τους σημείωμα να «διοικούνται είτε από τη Δράμα, είτε από την Καβάλα» γιατί «έχουμε χάσει κάθε ελπίδα στη Βουλγαρία», όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν.
Η είδηση δεν μας εξέπληξε καθόλου. Ως ΖΑΓΑΛΙΣΑ, γνωρίζουμε πολύ καλά τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες στην ορεινή βουλγαρική Ροδόπη, απλά, θυμηθήκαμε κάποιες στιγμές απείρου κάλλους του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος, όταν πραγματικά ηλίθιοι (χωρίς εισαγωγικά) διπλωμάτες του Ελληνικού ΥΠΕΞ, είχαν αντιδράσει με μίσος στην κυκλοφορία της Ζαγάλισα, στην έκδοση των Πομακικών Λεξικών και στην ίδρυση του πρώτου συλλόγου των Πομάκων της Ελλάδας, του Κέντρου Πομακικών Ερευνών, με έδρα την Κομοτηνή και πρώτο πρόεδρο τον Χαμδή Ομέρ.
Όλος ο συρφετός του ΥΠΕΞ, είχε ξεσηκωθεί για έναν απλό λόγο. Μία πρωτοβουλία των ίδιων των Πομάκων, ανέδειξε την πλήρη ανικανότητα των διπλωματών να χειριστούν το Πομακικό ζήτημα. Και, πώς άλλωστε, να το χειριστούν, όταν περισσότερο χρόνο δαπανούσαν για να υπολογίζουν τα οδοιπορικά τους, τα επιδόματα του εξωτερικού, για να αλληλοεξοντώνονται για το ποιος θα προλάβει να πάρει την πιο καλή μετάθεση σε ευρωπαϊκή πόλη ή στην Αμερική. Με ύφος χιλίων καρδιναλίων ο συρφετός των ανικάνων, που έφερε την Ελληνική Θράκη στο σημερινό εθνικό χάλι, είχε αποφανθεί ότι η έκρηξη της ειρηνικής Πομακικής επανάστασης στις αρχές και τα μέσα της δεκαετίας του 1990, θα ευνοούσε τη Βουλγαρία, η οποία θα ζητούσε την ενσωμάτωση των Πομάκων στα σύνορά της και την πολυπόθητη έξοδό της στο Αιγαίο!
Οι βλακώδεις αυτές αναλύσεις αναπαράχθηκαν από όμοιας ευφυΐας δημοσιογράφους και πάσης φύσεως «ειδικούς» σε εφημερίδες και τηλεοπτικές εκπομπές. Το μόνο που πετύχαιναν όλοι τους, ήταν να αφήνουν ελεύθερο το έδαφος στην Τουρκία να επιταχύνει τον εκτουρκισμό των Πομάκων, μιας και (η Τουρκία) είχε ορθώς τρομοκρατηθεί από την ειρηνική Πομακική επανάσταση του 1990. Ήταν η μόνη δύναμη που αντιλήφθηκε τη σημασία και τη δυναμική του εγχειρήματός μας.
Τονίζαμε σε όλους ότι, σε σχέση με τη Βουλγαρία, η αλήθεια ήταν ακριβώς αντίθετη. Ότι δηλαδή οι θεατρικές αντιδράσεις της Βουλγαρίας στη δική μας επανάσταση, έκρυβαν ουσιαστικά το δικό της βάσιμο φόβο, μη τυχόν και οι Πομάκοι της Βουλγαρίας ζητήσουν την ένωσή τους με την Ελλάδα, όπως άλλωστε έπραξαν δύο φορές μέσα στον 20ο αιώνα.
Μάταια καλούσαμε τους ανόητους (χωρίς εισαγωγικά) Έλληνες διπλωμάτες να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους, πίσω από τις οποίες έκρυβαν την ανικανότητα και την τεμπελιά τους. Μάταια τους καλούσαμε να αναλάβουν πρωτοβουλίες για τη διάσωση των Πομάκων της Ελλάδας. Τονίζαμε τότε, στους ανεκδιήγητους εκπροσώπους του ΥΠΕΞ στη Θράκη, ότι εάν γίνει ένα δημοψήφισμα μεταξύ των Πομάκων, αυτός που θα τρέμει θα είναι η Βουλγαρική πλευρά και όχι η Ελληνική, διότι το σύνολο των Πομάκων της Βουλγαρίας θα ζητήσει την ενσωμάτωσή του στην Ελλάδα. Είναι μοναδικές για την ακρίβειά τους οι αναλύσεις και οι ομιλίες του δρ. Αντώνη Λιάπη, ο οποίος είναι ο μόνος στην Ελλάδα, που είχε από τότε διαγνώσει την αλήθεια και στήριξε ολόθερμα την επανάστασή μας.Και ήρθε ο χρόνος να μας δικαιώσει μέσα από το δημοσίευμα της «Le Figaro» (του Levy Alexandre στις 6/11/2012), που αναπαρήχθη από τις ελληνικές εφημερίδες και το διαδίκτυο.
Επειδή, όμως, η άγνοια και η ανοησία είναι διαχρονική και χωρίς πάτο, κανένα μέσο ενημέρωσης στην Ελλάδα δεν έγραψε, επειδή ακριβώς δεν γνωρίζει, ότι τα δύο χωριά Tsrantcha και Brashten, που ζητούν να διοικούνται από την Ελλάδα, είναι Πομακοχώρια της περιοχής του Σμόλιαν. Η απίθανη αυτή είδηση επιβεβαιώνει μέσω της Γαλλικής εφημερίδας όσα εμείς ισχυριζόμασταν σε όλους του τόνους, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Δυστυχώς, ακόμα και σήμερα, ο ελληνικός λαός δεν έχει την ορθή πληροφόρηση, καθώς στις εφημερίδες και στα τηλεοπτικά κανάλια εμφανίζονται διάφοροι κοστουμαρισμένοι μαϊντανοί (αναλυτές, πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι, συνταξιούχοι διπλωμάτες κ.ά), τους οποίους όλοι γνωρίζουν. Αυτό που δεν γνωρίζουν οι πολλοί, είναι πόσο άσχετοι και επικίνδυνοι είναι.
Ως Ζαγάλισα, με την εξειδικευμένη γνώση που διαθέτουμε ενημερώνουμε την ελληνική κοινή γνώμη με μόνο γνώμονα την αλήθεια, την οποία υπηρετούμε με πάθος, χωρίς ιδιοτέλεια και χωρίς οικονομικές ή πολιτικές στοχεύσεις.
(Τεύχος 63, Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2012)
Το ΖΑΛΟΓΓΟ των ΣΟΥΛΙΩΤΩΝ και ΜΟΜΤΣΚΙ ΚΑΜΕΝ των ΠΟΜΑΚΩΝ: Παράλληλες προσπάθειες απάλειψης της ιστορικής μνήμης!
Δυστυχώς, ακόμα και σήμερα, ο ελληνικός λαός δεν έχει την ορθή πληροφόρηση, καθώς στις εφημερίδες και στα τηλεοπτικά κανάλια εμφανίζονται διάφοροι κοστουμαρισμένοι μαϊντανοί (αναλυτές, πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι, συνταξιούχοι διπλωμάτες κ.ά), τους οποίους όλοι γνωρίζουν. Αυτό που δεν γνωρίζουν οι πολλοί, είναι πόσο άσχετοι και επικίνδυνοι είναι.
Ως Ζαγάλισα, με την εξειδικευμένη γνώση που διαθέτουμε ενημερώνουμε την ελληνική κοινή γνώμη με μόνο γνώμονα την αλήθεια, την οποία υπηρετούμε με πάθος, χωρίς ιδιοτέλεια και χωρίς οικονομικές ή πολιτικές στοχεύσεις.
Έχουμε κατ’ επανάληψιν γράψει στη Ζαγάλισα ότι οι τοποθεσίες Μόμτσκι Κάμεν (Βράχος των Κοριτσιών), που υπάρχουν σε όλη την ελληνική και τη βουλγαρική Ροδόπη, είναι το αντίστοιχο του Ζαλόγγου των Σουλιωτών. Οι Πομακοπούλες, όπως και οι Σουλιώτισσες, τον καιρό της οθωμανικής κατάκτησης, προτίμησαν τον ένδοξο θάνατο παρά να πέσουν στα χέρια των κατακτητών Τούρκων και να χάσουν την τιμή τους.
Πρόσφατα, διαπιστώσαμε ότι υπάρχει προσπάθεια κατασυκοφάντησης του Ζαλόγγου από αριστερούς πανεπιστημιακούς καθηγητές, προσπάθεια που έχει τρομερές ομοιότητες με την κατασυκοφάντηση του Μόμτσκι Κάμεν από γενίτσαρους Πομάκους και τουρκοφανείς εθνικιστές. Είναι μάλλον οι εκλεκτικές συγγένειες ελληνικής καθεστωτικής αριστεράς και τουρκικού εθνικισμού για τις οποίες γράφαμε και παλιότερα. Φαίνεται ότι ο τρόπος σκέψης των κυρίων καθηγητών και των γενοκτόνων των Πομάκων μοιάζει σε σημείο ..παρεξήγησης!
Έτσι, καθηγήτρια πανεπιστημίου κυκλοφόρησε τη διδακτορική της διατριβή για το Σούλι στην οποία χωρίς ντροπή γράφει ότι οι Σουλιώτισσες έπεσαν από το βράχο γιατί τις έσπρωξαν κατά λάθος οι ...Σουλιώτες πιεζόμενοι στη διάρκεια της μάχης από τους Τούρκους! Την πρωτοφανή αυτή διαστρέβλωση της ιστορίας αντέκρουσε ο γνωστός διανοούμενος Γιώργος Καραμπελιάς με σχετικό βιβλίο του.
Αντίστοιχη προσπάθεια έχει γίνει και στην ελληνική Θράκη για τα Μόμτσκι Κάμεν από τις τουρκόφωνες εφημερίδες. Οι «δημοσιογράφοι» τους, τα τελευταία χρόνια, γράφουν απίστευτα ψέματα με στόχο την απάλειψη της συλλογικής μνήμης των Πομάκων. Στα δημοσιεύματά τους αναφέρουν ότι, οι Πομακοπούλες πήδηξαν από το βράχο γιατί είχαν …ερωτική απογοήτευση (!), ενώ μια άλλη εκδοχή, άλλου γενίτσαρου «ιστορικού» της κακιάς ώρας, έλεγε ότι τα κορίτσια πήδηξαν γιατί τις κυνηγούσαν οι …Βούλγαροι!
Με τέτοια ψέματα πιστεύουν οι γενίτσαροι ότι θα κάνουν τους Πομάκους να ξεχάσουν τα βάσανα που πέρασαν από τους Τούρκους στους πέντε αιώνες σκληρής σκλαβιάς.
Στην ιστοσελίδα της Ζαγάλισα (www.zagalisa.gr), μπορεί να βρει κανείς βίντεο, όπου Πομάκοι της ελληνικής και της βουλγαρικής Ροδόπης μιλάνε για τα Μόμτσκι Κάμεν. Η εφημερίδα μας έχει στη διάθεσή της και άλλο, πλούσιο και αδημοσίευτο οπτικο-ακουστικό υλικό, το οποίο αποδεικνύει ότι η προφορική μνήμη ενός ιστορικού λαού δεν σβήνει εύκολα.
(τεύχος 63, Οκτώβριος - Νοέμβριος 2012)
Πηγή: www.zagalisa.gr
κανένα σχόλιο