Για ποιά εξωτερική πολιτική με την Τουρκία, συζητάτε;

Του Γιώργου Κακαρελίδη*

Χρόνια τώρα, η Ελληνική και Κυπριακή (αυτά τα δύο πάνε μαζί!!!) εξωτερική  πολιτική, λειτουργεί με το να είναι ‘καλά παιδιά’  όχι με την Τουρκία, αλλά με τις ‘συμβουλές’ ή καλές ‘υπηρεσίες’ τού ‘Διεθνούς παράγοντα’, όπως χαρακτηριστικά (και ανοήτως) επικαλούνται, κατά καιρούς, οι διάφοροι ταγοί της. Και εννοούν φυσικά ΗΠΑ ή/και Αγγλία.

Στην ουσία ευθυγραμμίζουν την πολιτική μας, με το συμφέρον τού ‘ξένου’ παράγοντα. Και αναμένουν την παρέμβαση ή επέμβασή του, ώστε να ‘συνετίσει’ τον γείτονα, όταν μας απειλεί ή δρά παραβατικά, ακόμη και σε στοιχειώδεις κανόνες τού διεθνούς δικαίου.

Παρέμβαση (και πολύ λιγώτερο συνέτιση) η οποία ουδέποτε έρχεται και ούτε θα έλθει. Γιατί το πρώτο πράγμα που κάνουν σε τέτοιες περιπτώσεις οι Μητροπόλεις (ΗΠΑ κυρίως) είναι να δούν αν κάποια αμφισβήτηση, παράβαση, σύγκρουση είναι προς το συμφέρον τους ή όχι. Και βάσει αυτού επιλέγουν. Το δεύτερο που κάνουν είναι να περιμένουν να φανεί που πάει το πράγμα (σταθεροποίηση το ονομάζουν). Και το τρίτο, όταν παρέμβουν, να αποκομίσουν ωφέλη και από τους δύο εμπλεκόμενους. Εξισορροπώντας τις καταστάσεις ώστε να είναι και αναγκαίοι για τους αντιμαχόμενους.

Το παράδειγμα τού Β’ Π.Π. είναι αποκαλυπτικό. Παρά την κοινή ‘αντίληψη’, οι ΗΠΑ παρενέβησαν αφού είχε σταθεροποιηθεί η κατάσταση στην Αφρική και ανακοπεί η προέλαση τής Γερμανίας στην Ρωσσία. Στα μέσα τού 1943. Με απόβαση στην Ιταλία με σχετικά περιορισμένες δυνάμεις, που αρκούσαν για την διασφάσλιση τής Μέσης Ανατολής. Και μόνον το καλοκαίρι τού ’44, στην Νορμανδία, αποφασιστικά, ενάντια μέν στην Γερμανία, με το νού τους δε, στην Σοβιετική Ενωση. Αλλάζοντας όλο το τοπίο τών σχέσεων ισχύος.

Το ίδιο και με την Τουρκία έναντι τής Ελλάδος. Καλό το διεθνές δίκαιο, καλλίτερο όμως το κρατικό συμφέρον. Αν λοιπόν μιά χώρα δεν υπερασπίζεται το δίκιο της, για ποιό λόγο να παρέμβει, στα αρχικά στάδια, η μητρόπολη; Οταν μάλιστα είναι σύμμαχος και με την, επιθετικώς δρώσα, αναθεωρητική χώρα. Η οποία όχι μόνο δεν κρύβει τις βλέψεις της, αλλά και τις διακηρύσσει. ‘Βρείτε τα’ λένε ΗΠΑ και Αγγλία, αφού τα έχουν πρώτα βρεί μεταξύ τους.

Το δυστύχημα είναι ότι ΗΠΑ και Αγγλία έχουν εγκαθιδρύσει σε Ελλάδα και Κύπρο (κι’όχι μονο), σύστημα μαλακής ισχύος επί τής τοπικής διαννόησης και τού πολιτικού και δημοσιογραφικού κόσμου, για την επιρροή και αυτόματη, ει δυνατόν, ευθυγράμμιση αυτών με τα συμφέροντα τής Μητρόπολης.  Μεταστρέφοντας το μυαλό τους, ώστε να ενστερνίζονται ως δική τους, την εξωτερική και όχι μόνο, πολιτική της (στην Αγγλια τα είχα ‘πάρει’, όταν είδα Πακιστανούς και Ινδούς φοιτητές να παρακολουθούν ευλαβικά μέχρι σημείου παράκρουσης, όχι ποδόσφαιρο αλλά ....κρίκετ).

Αν λοιπόν δεν απαλλαγούμε από αυτούς, που φέρουν τέτοια σύνδρομα και αυτοματισμούς υποτέλειας, που αποφεύγουν να διεκδικούν τα δίκια μας, αν ολιγωρήσουμε στην άμεση εφαρμογή τους, τότε ας μην απορούμε αν καταλήξουμε προτεκτοράτο. Γιατί οταν αλύπητη, βαρειά ξεσπά η ανάγκη και προστάζει, ανάξιος είν’ όποιος διστάζει, λέει ο εθνικός μας ποιητής.

Δημοσιεύεται στον Reporter τής 18/1/13

*Ο Γιώργιος Κακαρελίδης είναι Καθηγητής Εφαρμογών στην Επιχ. Ερευνα & Στατιστική τού ΤΕΙ Πατρών.