Του Γιώργου Κακαρελίδη*
Είναι η μόνιμη επωδός τών συμπολιτευομένων ‘συνιστωσών’ τής συγκυβέρνησης (και τών προηγουμένων) και τών βουλευτών της, σε κάθε αντίθετη προς τα παράλογα μέτρα, φωνή, σε οποιοδήποτε πλαίσιο διαλόγου.
Προσέξτε όμως. Δεν ρωτάνε τον συνομιλητή τους αν έχει κάποια πρόταση, αλλά αν είναι ‘αξιόπιστη’. Και ποιός θα κρίνει την αξιοπιστία ή όχι; Μα, φυσικά, οι ίδιοι. Με ποιά κριτήρια ή ποιό μέτρο; Κανένα. Για την ακρίβεια ένα: αν η άλλη άποψη .... συμπορεύεται με την δική τους πολιτική. Δεν ενδιαφέρονται καν να την μελετήσουν, αντιπαραβάλλουν ή έστω κουβεντιάσουν. Ασμένως την απορρίπτουν, μειώνοντας ταυτόχρονα τόν συνομιλητή τους.
‘Συνεπώς’, συνεχίζουν, ‘δεν είστε ικανοί να κυβερνήσετε την χώρα’. Και νομίζουν ότι ξεμπέρδεψαν. Το γιατί, τώρα, να θεωρούνται αξιόπιστοι και ικανοί, οι ίδιοι, που έφεραν την χώρα και τους πολίτες της σε αυτήν κατάσταση, δεν μπαίνουν κάν στον κόπο να μάς το εξηγήσουν.
Όμως η ανακολουθία αυτή, επαναλαμβανομένη, γίνεται και επικίνδυνη και γελοία:
-Γελοία διότι απορρίπτουν συλλήβδην σωρεία προτάσεων, υποδείξεων ή πρακτικών, όχι μόνο νομπελιστών οικονομολόγων, αλλά και συστημικών οικονομικών αξιωματούχων, αναλυτών ή οργανισμών. Χωρίς οποιοδήποτε, επιστημονικού επιπέδου, αντεπιχείρημα.
-Και επικίνδυνη από την στιγμή που όλα τα επιβληθέντα μέτρα ‘σωτηρίας’ απέτυχαν, με αποτέλεσμα να απαιτούνται συνεχώς νέα, που με βεβαιότητα θα αποτύχουν και αυτά, καθώς ομολογούν πλέον, όλοι οι διεθνείς αξιωματούχοι και θεσμοί, με κατακλείδα το ΔΝΤ. Οι ίδιοι οι οποίοι συμφώνησαν στα λάθος μέτρα, για λάθος περίπτωση, σε λάθος περίσταση, με λάθος διάγνωση.
Γιατί μιά τέτοια κυβερνητική στάση συσκοτίζει αντί να φωτίζει το πρόβλημα, προκαλεί εθισμό σε παρόμοιες πρακτικές και αυξάνει τον κίνδυνο απόρριψης μιάς, έστω και επί μέρους, ορθής πρότασης. Εν τέλει χωρίζει αντί να συνθέτει. Πολύ περισσότερο επειδή είναι λάθος όχι τόσο τα μέτρα, αλλά οι θεμελιώδεις παραδοχές γύρω από αυτά, γύρω από την ίδια την ελλειμματική σύλληψη τού ευρώ και, κυρίως, γύρω από τα αίτια τής συστηματικής κρίσης τής Ευρώπης.
Θα μού πείτε: δεν μπορεί να βγεί η χώρα από το αδιέξοδο με απλή αλλαγή πλεύσης τής συγκυβέρνησης;
Όχι! Τόσο για τούς λόγους που παρέθεσα, όσο και διότι ο σημερινός κόσμος είναι εξαιρετικά σύνθετος, άρα πιό επιρρεπής σε αστοχίες, δυσλειτουργίες ή καταρρεύσεις. Οπότε αναγκαστικά απαιτούνται βαθειές κατανοήσεις τού διεθνούς περιβάλλοντος, χωρίς ιδεοληψίες, τσιτάτα ή προ-αποδοχές ως θέσφατα, μακροοικονομικών πρακτικών άλλων χωρών, ιδίως μητροπολιτικού τύπου. Διότι στις τελευταίες ενυπάρχει σταθερά το δικό τους κρατικό συμφέρον. Δηλαδή ο Θουκιδίδης.
Και εκεί ακριβώς ευρίσκεται το πρόβλημα. Τουλάχιστον ο ΓΑΠ ανεγνώρισε ότι δεν έχει ως φόρτε του την ελληνική [σκέψη]. Δηλαδή πιστεύει σε άλλων χωρών πολιτισμό. Ήτοι τρόπο ζωής. Κατά συνέπεια, αναγνώρισης τών συμφερόντων τρίτων ως δικά του. Η κυβέρνηση τού Αντώνη, όμως, γιατί ‘προσπαθεί’ να τού μοιάσει;
Δημοσιεύεται στον Reporter τής 25/1/13
*Ο Γιώργιος Κακαρελίδης είναι Καθηγητής Εφαρμογών στην Επιχ. Ερευνα & Στατιστική τού ΤΕΙ Πατρών.
κανένα σχόλιο