Του Γιώργου Κακαρελίδη*
Οι ελλαδικές κυβερνήσεις από ιδρύσεως νεοελληνικού κράτους έχουν την, μοναδική παγκοσμίως, ιδιαιτερότητα, να προέρχονται από κόμματα, που ευλαβοφρόνως εδήλωναν εκ τών προτέρων σε ποιό ξένο κράτος ..... ανήκουν. Φυσικά, στην σύγχρονη εποχή, τίτλοι όπως ‘Αγγλικό’, ‘Γαλλικό’, Ρωσσικό’ [Κόμμα], τών επαναστατικών χρόνων, κατέβηκαν από το όνομα τού κόμματος στο περιεχόμενο. Και ελαφρώς αναβαπτίσθηκαν, επί παραδείγματι, σε ‘ανήκομεν σην Δύση’, ‘τής ελεύθερης αγοράς’, ‘είμαστε διεθνιστές [σοβιετικοί]’, ‘ευρωπαίοι’, ‘μαοϊστές’, ‘νατοϊστές’ και λοιποί –ιστές διαφόρων ‘–ισμών’ τρίτων πάντα χωρών.
Αυτές οι επιφανειακές και όχι ουσιαστικές μεταλλάξεις, δείχνουν το ότι η προστασία αλλάζει τρόπους επιρροής και διείσδυσης στους εκάστοτε κομματικούς και όχι μόνο, ‘διανοουμένους’, ανάλογα με τα συμφέροντά της και τις εξωτερικές συνθήκες.
Οι οποίοι, με την σειρά τους, παρουσιάζουν στο πόπολο, ως δικά τους θέσφατα, τις υποδείξεις αυτές. Και ως εξουσία υιοθετούν τις επιβαλλόμενες έξωθεν μεθόδους. Και επειδή δεν έχουν οιαδήποτε ελληνική θεωρία διεθνών σχέσεων και εξωτερικής πολιτικής, αδυνατούν στοιχειωδώς, να δικαιολογήσουν τις αποφάσεις τους, δηλαδή την οιονεί αυτοκατάργησή τους. Πράγμα που οδηγεί στην ολοένα και αυταρχικώτερη συμπεριφορά τους επί των συμπατριωτών τους. Όπως εδείχθη με τα πάσης φύσεως μνημόνια.
Και, παρά την εμπειρία τής μεθόδου ότι επιτυγχάνεται πλήρης κυριαρχία σε μιά χώρα, όταν χειραγωγείται η εντόπια ιδεολογία, είναι πραγματικά αξιομνήμονευτο, το πόσο αντέχει αυτός ο ιστορικός χώρος και ο κόσμος του.
Ευτύχημα για τον Ελληνισμό, είναι το ότι αποτελεί παγκόσμια ιστορική κατηγορία που περιλαμβάνει ιδιαίτερα, τους μη Ελλαδίτες. Οι Κύπριοι πχ. (Έλληνες εξ αρχαιοτάτων χρόνων, όπως άλλωστε και όλη η λεκάνη τής νοτιοανατολικής μεσογείου) αντιπροσωπεύουν τον χώρο σύνδεσης με την Μέση Ανατολή και, μαζί με την Ελλάδα, αποτελούν την εγγύηση ενότητος τής Ευρώπης. Όχι φυσικά τής οριοθετούμενης από την ΕΕ μόνο, που αποτελεί εκ κατασκευής διεθνές πρόβλημα.
Η θεώρηση τών τρεχουσών διεθνών σχέσεων σε συνδυασμό με τήν διάσταση τού ελληνικού πολιτισμού, με την οποία είναι διαποτισμένα, όλα τα παράλια τού σύγχρονου Τουρκικού κράτους και τών νότιων μεσογειακών χωρών, έδωσε ακριβώς την δυνατότητα σε μιά καθημαγμένη, διαμελισμένη και τουρκοκρατούμενη Κύπρο, να ορθώσει το ανάστημά της (διά τού Τάσου Παπαδόπουλου), να ανακηρύξει την ΑΟΖ της και, εν συνεχεία, να πετύχει την οριοθέτησή της με το Ισραήλ και τις άλλες παραμεσόγειες χώρες. Χωρίς η Αγκυρα να μπορεί να βγάλει κίχ. Γιατί δεν την έπαιρνε.
Σημειωτέον ότι η ανακήρυξη είναι διεθνώς νομοθετημένη μονομερής ενέργεια, που απαιτεί χρόνο 5 λεπτών ακριβώς (όσο χρειάζεται για να συμπληρωθεί το δισέλιδο τού ΟΗΕ, τού οποίου η μεγαλύτερη ‘δυσκολία’ είναι το ποιό ..... υπουργείο θα είναι αρμόδιο). Από εκεί και μετά ή συμφωνούν τα παράκτια κράτη ή διαφωνούν και το θέμα πάει υποχρεωτικά στην Χάγη.
Οι ελλαδίτες, μέ τις εξαρτήσεις τους, αν δεν διαθέτουν τέτοιες θεωρήσεις, αναγκαστικά αναμένουν σήμα από την Προστασία. Το πρόβλημα είναι ότι οι ΗΠΑ τείνουν, αλλά δεν έχουν ακόμη υπογράψει το Δίκαιο τής Θάλασσας. Και ίσως αυτό είναι ‘ικανός λόγος’ για την μη ανακήρυξη τής ΑΟΖ από την συγκυβέρνηση. Μήπως αυτό είναι ο ορισμός τού Κιοτή;
Δημοσιεύεται στον Reporter τής 4/1/2013
*Ο Γιώργιος Κακαρελίδης είναι Καθηγητής Εφαρμογών στην Επιχ. Ερευνα & Στατιστική τού ΤΕΙ Πατρών.
κανένα σχόλιο