Είστε ίδιοι ή τούς μοιάζετε;

Του Γιώργου Κακαρελίδη*

Όταν μιλάμε γιά φόρους, συνήθως μάς έρχεται στο νού φόρος επί τών κερδών μιάς επιχείρησης ή τών αμοιβών μιάς μισθοδοτούμενης υπαλληλικής σχέσης. Αλλοι φόροι ή χαράτσια (haraç, τουρκικά), που επιβάλλει το ‘Κράτος’ είναι:

-Φόρος εισοδήματος για κάθε υπόχρεο. Οικογενειακά υπολογιζόμενος. Μάλιστα όσο μεγαλύτερη η οικογένεια τόσο μεγαλύτερος ο φόρος. Φόρος Αλληλεγγύης, δήθεν για τους έχοντες ανάγκη. Ουσιαστικά πηγαίνει στο ‘κράτος’ . Το αστείο είναι ότι επιβάλλεται και στους ... έχοντες ανάγκη.

-Φόρος ακινήτων. Αυτός ποικίλει ανάλογα με την περιουσία. Περίπου 1%o. Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι η αξία τής περιουσίας υπολογίζεται εντελώς αυθαίρετα, βαφτίζοντάς την  ως ‘αντικειμενική’ αξία. Φόρος επί τής καλλιεργήσιμης και μη γής, αλλά και φόρος επί τών σχολαζουσών γαιών. Σε συνδυασμό με τον προηγούμενο, αδυναμία πληρωμής οδηγεί σε κατάσχεση.

-Φόρος Κατανάλωσης ο επιλεγόμενος και ΦΠΑ, Φόρος επιτηδεύματος, ανεξάρτητος από το λογιστικό αποτέλεσμα, Φόρος καπνού, αλκοολούχων ποτών, Δημοτικός Φόρος επί τών δημοτών (προβλέπεται στο δικό μας μνημόνιο), αλλά και φόρος καλλιέργειας ιδιωτικού λαχανόκηπου (επίκειται).

-Τέλος καυσοξύλων (γι αυτό και στην Ελλάδα έγινε τόσος ντόρος, ξαφνικά, για τα χίλια μύρια ‘νοσήματα και θανάτους’, που δήθεν φέρνει, το αρχαιότερο θερμαντικό μέσο τής Γής, το απλό ξυλάκι). Τέλη διέλευσης, κυκλοφορίας αμαξιών, ναυσιπλοΐας εμπορικής και μη, δικαστικά τέλη, παράβολα και τέλη πάσης φύσεως και ..φαντασίας. Όπως φόρος ληξιαρχικών πράξεων (αλά Βρούτση). Υποχρεωτικές εισφορές (avariz) που ανέρχονται σε δεκάδες, τακτικές και έκτακτες, με τις τελευταίες να αναβαπτίζονται και να καθίστανται μόνιμες.

Όμως σε ένα συγκεντρωτικό κράτος, όπου ο πολίτης την μοναδική σχέση που έχει με αυτό είναι το να πληρώνει φόρους, να ‘δίνει’ δηλαδή, χωρίς δικαίωμα αποφυγής ή άρνησης όταν δεν έχει να δώσει, τότε το κράτος αυτό λέγεται ‘δοσιματικό’ και ο πολίτης εκπίπτει σε αριθμητικό υποκείμενο φόρου (τουρκικά, ραγιάς, reaya).

Η συνεχής αύξηση φορολογικών συντελεστών, επιβολή νέων φόρων αναδρομικά, η ανασφάλεια τού επιχειρείν, η προεξόφληση τής μείωσης τής ζήτησης λόγω τής καταβαράθρωσης τών αμοιβών, οδηγεί στην αναγκαστική διατήρηση σε υψηλά επίπεδα τών τιμών τών προσφερομένων αγαθών, από όσους ακόμη επιχειρούν. Με την απαξίωση, μάλιστα, τού πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέως, διαλύεται η ικανότητα τού ‘Κράτους’ να διασφαλίζει την στοιχειώδη επιβίωση τών υπηκόων του (για δωρεάν Υγεία και Παιδεία ας μην αυταπατώμεθα). Και το καθιστά έτι δεσποτικώτερο, με επαχθέστερη επιβολή φορολογίας.

Οπότε το ‘Κράτος’, με την προϊούσα κατάρρευση τής οικονομικής και κοινωνικής δομής, σύντομα, καταρρέει.

Α! Ξέχασα να παραθέσω, ότι τα ανωτέρω αφορούσαν το δημοσιονομικό σύστημα τής Οσμανικής Αυτοκρατορίας. Όπως γράφει ο αξέχαστος Νεοκλής Σαρρής, για την οσμανική πραγματικότητα, στο αξεπέραστο ομότιτλο βιβλίο του, «... το Κράτος [δια τού Σουλτάνου] ήταν πάντα κανονιστικό, δεν απέδιδε ούτε ανεγνώριζε δικαίωμα. Με απεριόριστη δυνατότητα να κρίνει το ίδιο τίς σχέσεις του με τους υπηκόους του. χωρίς υποχρέωση να υποτάσσεται στους κανόνες που το ίδιο θέσπιζε» (Εκδόσεις Ι.Δ.Αρσενίδη & Σια).

Το πρόβλημα με τους δικούς μας, τής τροϊκανής κυβέρνησης εσωτερικού, είναι άν είναι ιδιοι σουλτάνοι ή απλά τούς μοιάζουν.

Δημοσιεύεται στον Reporter τής 1/2/2013

*Ο Γιώργιος Κακαρελίδης είναι Καθηγητής Εφαρμογών στην Επιχ. Ερευνα & Στατιστική τού ΤΕΙ Πατρών.