Του Γιώργου Κακαρελίδη*
Τί ζόρι κι’ αυτό, που τραβάνε οι φίλοι μου οι Αριστεροί. Πραγματικά δυσεξήγητο. Ακούνε λέξεις όπως ‘Πατρίδα, Έθνος, Γλώσσα, Κλασσικοί, Πατέρες κ.α.’ και βγάζουν οστρακιά. Παλαιώτερα πάθαιναν το ίδιο και με την ορθοδοξία, αλλά ως φαίνεται, ανοσιοποιήθηκαν μετά την προώθηση τής τελευταίας, ως νέο-ορθοδοξίας, από τραγουδοποιους, σοσιαλίζοντες διανοούμενους, εκδότες και παρόμοιας κοπής διάσημους τής μετά-μεταπολιτευτικής παραγωγής. Το άσχημο είναι ότι απαξιώνουν και ηθικά με ένα περιτύλιγμα αποστροφής αυτές τις έννοιες.
Θα μπορούσε κάποιος να παρατηρήσει, ότι αυτό έχει την αιτία του στην χούντα, που λάνσαρε ως μότο της, τον Ελληνοχριστιανικό πολιτισμό. Με την διαφορά ότι ήταν τόσο ‘κίτς’, που αμφιβάλλω άν άφησε έστω και μνήμες γελοιότητος σε κανένα, πολλώ δε μάλλον αναπληρωματικές συμπεριφορές.
Το αντίθετο θα περίμενα με αυτή την λογική, αφού επί παραδείγματι το μπούκωμα με χρήμα (δανεικό ίσως , αλλά αδιάφορο), που έριξε η κυβέρνηση τού χουνταίων στο στόμα τών πολιτών, είχε σαν αποτέλεσμα επίταση τού φαγοποτιού από την κυβέρνηση τών σοσιαλ(η)στών, ειδικά, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και ο πληθωρικός Πάγκαλος.
Επιστρέφοντας, αν αυτό το μένος παρέμενε στο θυμικό τών ενήλικων κατά το ’67, πού σήμερα είναι μάλλον συνταξιοδοτημένοι ή αναχωρούντες σιγά σιγά από τα εγκόσμια, θα έλεγα ότι είναι κατανοητό. Όταν ακούς όμως ανθρώπους σύγχρονους, να διαγράφουν με μια μονοκονδυλιά έννοιες, που παρήχθησαν το πρώτον, πριν μερικές χιλιάδες χρόνια, από ανθρώπους εδεώ, που καταργούσαν τα αιματοσυγγενικά συντάγματα και δημιουργούσαν την έννοια τού Πολίτη, έ τότε κάτι δεν πάει καλά με το μυαλό τους ή με αυτούς που παίδευσαν το μυαλό τους.
Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει, εσχάτως, ότι σημαντικό τμήμα σύγχρονων καθηγητών τής Μέσης, δεν γνωρίζουν Ελληνικά αφού τα αρχαία είτε δεν διδάσκονται είτε είναι προαιρετικά. Ούτε κάν την Κοινή Ελληνική.
Είναι προφανές ότι μόνο επιδερμικά ή αν θέλετε, ‘as is’ σαν νάναι ξένοι (Αγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι κλπ), μπορούν να διαβάζουν τις λέξεις και καθόλου τις σημαινόμενες υπ’ αυτών έννοιες, που όσο νάναι απαιτούν και μια δόση ετυμολογίας.
Αυτό, φυσικά, καθιστά ελαφρώς αδύνατη, την μετάδοση εννοιών όπως πατρίδα, ελευθερία, έθνος κτλ, στούς μαθητές τους. Οι ευαίσθητες κεραίες τών οποίων συλλαμβάνουν άμεσα την υπαινικτική, ενδομύχως, αίσθηση απόρριψης. Και αναγκαστικά αρκούνται στην απλή αποστήθιση, ωσάν να διαβάζουν περί τής επίδρασης τών πρωτόφυτων τών ελών στην αλυσίδα τροφής τών αμοιβαδοειδών πρωτόζωων. Περιττό να αναφερθώ στο Ευ-αγγέλιο και τις επιστολές Παύλου, που είναι terra incognita. Όσο για Παπαδιαμάντη καλύτερα να το ξεχάσουμε.
Αντίθετα γνωρίζουν τον Σαιξπηρ, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι δεν προέκυψε από το πουθενά, αλλά ως γόνος εύπορων γονέων σπούδασε επιπόνως, ελληνική και λατινική παιδεία.
Δυστυχώς η τάση αυτή τής Αριστεράς ακυρώνει τον ίδιο της τον εαυτό, αφού με αυτόν τον τρόπο, οι μαθητές καθίστανται ένα απολύτως άχρωμο και ανώδυνο υποσύνολο, μέσα στον προωθούμενο παγκοσμιοποιημένο αφασικό χυλό. Εκτός αν θέλγεται, κάπως, με αντίστοιχους χυλούς.
*Ο Γιώργιος Κακαρελίδης είναι Καθηγητής Εφαρμογών στην Επιχ. Ερευνα & Στατιστική τού ΤΕΙ Πατρών.
Δημοσιεύθηκε την Παρασκευή 22/2/13, στον Reporter Πατρών.
κανένα σχόλιο