Του Γιώργου Κακαρελίδη*
Λύσσαξαν οι Γερμανοί με τα αποτελέσματα τών ιταλικών εκλογών. Και με τα δημοσιεύματά τους θύμισαν, σε μια εμβρόντητη Ευρώπη, τις χιτλερικές υστερίες. Και έδειξαν ένα πολύ σκοτεινό πρόσωπο για το πώς εννοούν το μέλλον τής ΕΕ και τής Ευρωζώνης.
Πέρα από την σημειολογία, αυτό που κάνει η Γερμανία είναι α)να μην αποδέχεται την μεταφορά χρηματικών πλεονασμάτων της, πίσω στα οικονομικά προβληματικά κράτη-μέλη και β)να μην αποδέχεται την μεταφορά επενδύσεων (πχ. εργοστασίων) στις ίδιες προβληματικές περιοχές. Κάτι που βέβαια κάνει, για τίς δικές της γερμανικές περιφέρειες. Δεν αφήνει και ορθά, μια ορεινή της περιοχή πχ σαν την Πίνδο, να πτωχεύσει, μεταφέροντας από πλουσιώτερες περιοχές της είτε ενέσεις χρήματος είτε επενδύσεις (ιδρύοντας εργοστάσια κλπ).
Στην ουσία η Γερμανία διακηρύττει, τα τελευταία χρόνια, ένα μεγαλόπρεπο ‘οχι’ ενάντια στην ίδια την Ευρωζώνη. Αφού το βασικό στοιχείο τού ενιαίου νομίσματος είναι ακριβώς η ανακύκλωση τών πλεονασμάτων. Τα οποία είναι εξ ίσου προβληματικά με τα ελλείμματα. Γιατί η άλλη εναλλακτική είναι η ύπαρξη ξεχωριστού νομίσματος και η συνακόλουθη υποτίμησή του, στις προβληματικές χώρες. Με άμεση αρνητική επίπτωση και στις πλεονασματικές, αφού τις εκθέτει σε μείωση τής ζήτησης τών προϊόντων τους.
Με άλλα λόγια, η Γερμανία ουσιαστικά λέει στις χώρες αυτές να φύγουν από το ευρώ, γιατί απλά δεν θέλει η ίδια να το κάνει πρώτη.
Υπάρχει όμως και μια άλλη παράμετρος. Κάθε νόμισμα (χώρας η ζώνης, αδιάφορο) προϋποθέτει εσωτερική παραγωγή και απορρόφησή της. Αυτό όχι μόνο δεν ίσχυσε στην Ευρωζώνη, αλλά ασμένως, όλοι οι ηγέτες τής ΕΕ, απεδέχθησαν την παγκοσμιοποίηση και την κατάργηση δασμολογικών φραγμών και τού προτιμησιακού καθεστώτος τών κοινοτικών προϊόντων.
Ουσιαστικά δηλαδή η ΕΕ συναίνεσε στην κατάργηση τού καρτέλ της (πάνω στο οποίο βασίσθηκε και δημιουργήθηκε άλλωστε με την υπόδειξη τών ΗΠΑ). Πέρα από την παραφιλολογία, που συνήθως αναπτύσσεται με την έκδοση ‘δεκάρικων’ πολιτικών λόγων, η διεύρυνση τής ΕΕ είχε στόχο την δημιουργία ζωτικού χώρου για τα παραγόμενά της, γι αυτό και οι διαπραγματεύσεις εκινούντο στο πλαίσιο ρύθμισης τής παραγωγής – προσφοράς τού εισερχομένου κράτους και τής ζήτησης όλων μαζί.
Με την παγκοσμιοποίηση και την εισαγωγή, ως προϊόντος πλέον, τών χρημάτων, δηλαδή τού τόκου κατελύθησαν, εκτός τού Αριστοτέλους, α) η έννοια τής ΕΕ και β) η έννοια τής εργασίας – προσφοράς τού ανθρώπου. Δηλαδή τής κοινωνίας. Μειουμένης όμως της αξίας τής εργασίας, μειώνεται αμέσως η αξία τών προϊόντων. Που οδηγεί στην κατάρρευση τών ίδιων τών κερδών.
Συνεπώς οι πολιτικές τής Γερμανίας και τών ηγετών τής ΕΕ, λειτούργησαν αυτεπίστροφα και πυροδότησαν, τόσο την διάλυση τής ευρωζώνης, όσο και τής ίδιας τής ΕΕ, ως οικονομικού και πολιτικού χώρου.
Και είναι κρίμα που πνευματικοί και πολιτικοί ηγέτες, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δεν λένε ευθέως στους λαούς τους ότι α) το ευρώ απέθανε και β) Η ΕΕ δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι. Οπότε, αβίαστα, τίθεται το ερώτημα αν είναι α-νόητοι ή ενεργούμενοι τρίτων.
*Ο Γιώργιος Κακαρελίδης είναι Καθηγητής Εφαρμογών στην Επιχ. Ερευνα & Στατιστική τού ΤΕΙ Πατρών.
Δημοσιεύθηκε την Παρασκευή 1/3/13, στον Reporter Πατρών.
κανένα σχόλιο