Τοῦ Γιώργου Κακαρελίδη*
Τῷ 1821 οἱ Ἕλληνες ἐπανεστάτησαν, μιὰ δρᾶκα αὐτοὶ, ὑπὲρ βωμῶν και ἑστιῶν, ἐνάντια σὲ μιὰ αὐτοκρατορία. Καὶ σὲ ἓνα διεθνὲς περιβάλλον ἐντελῶς ἀρνητικὸ, γιὰ τὴν ἀποδοχὴ μιᾶς τέτοιας ἐνέργειας.
Πράγματι, τὸ ἄγγελμα τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης ἔγινε γνωστὸ σὲ μιὰ ἐποχή πού οἱ Μεγάλες Δυνάμεις ἀσχολοῦνταν μὲ τὴν καταστολὴ τῶν ἐξεγέρσεων στὴν Ιταλία και Ἱσπανία. Ἡ ἀρνητικὴ ἀντιμετώπιση τῶν ἐπαναστατικῶν κινημάτων συνδέεται μὲ τὴν λεγομένη Ἀρχὴ τῆς Nομιμότητος πού εἶχε κατισχύσει στὸ διπλωματικὸ πεδίο από τὸ 1815. ῾Ρωσία, Γαλλία, Αὐστρία, Πρωσία και Ἀγγλία, κράτη μὲ διαφορετικὰ καὶ συχνὰ ἀνταγωνιστικὰ οἰκονομικὰ και γεωπολιτικὰ συμφέροντα, θὰ ἔπρεπε νὰ κινηθοῦν ἀπὸ κοινοῦ γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση ἑνὸς νέου ἐπαναστατικοῦ ξεσηκωμοῦ στὴν Εὐρώπη.
Μὲ ἄλλα λόγια, ἡ προώθηση τῶν ἰδιαιτἐρων συμφερόντων κάθε χώρας δὲν ἔπρεπε νὰ θέτει σὲ δοκιμασία τὴν πολιτικὴ σταθερότητα. Κάτι τέτοιο προϋπέθετε τὴν συμφωνία τῶν πέντε ἰσχυρών κρατῶν καὶ ἡ συμφωνία αὐτὴ ἦταν ἀποτέλεσμα ἐξαντλητικῶν διπλωματικῶν διαβουλεύσεων καὶ συνεδρίων. Οἱ ἀποφάσεις των, ἰσορροποῦσαν ἀνάμεσα στοὺς βασικοὺς ἄξονες μιᾶς στοιχειώδους κοινῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς καὶ στὰ ἰδιαίτερα συμφέροντα τῶν Μεγάλων Δυνάμεων, οἱ ὁποῖες σὲ καμμἰα περίπτωση δὲν ἐγκατέλειπαν τὴν προσπάθεια ἐπικυριαρχίας ἡ μία ἐπί τῆς ἄλλης.
Ἡ οὐσιαστικὴ ἐπιτυχία τῆς συντονισμένης, ὀργανωμένης και διοικούμενης ὑπὸ τυπικὰ Ρῶσσο ἀξιωματικὸ, Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης, ἦταν ὃτι ἔδειξε ἐνωρὶς στὴν Ρωσία καὶ στὶς ἄλλες Μεγἀλες Δυνάμεις, ἓνα δρόμο νὰ ἐπεκτείνουν τὴν γεωπολιτική τους ἐπιρροὴ πάνω στὸ ἐτερόκλητο συνονθύλευμα λαῶν και περιοχῶν πού ἀποτελοῦσαν τὴν τότε Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία. Ἡ ἀποδοχὴ τοῦ δρόμου αὐτοῦ, περνοῦσε ἀναγκαστικά ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Ἑλλάδος. Καὶ ἔτσι ὅλες οἱ Μεγἀλες Δυνάμεις μετεστράφησαν ὑπέρ αὐτῆς.
Ἀπό αύτήν τήν ἄποψη εἶχαν δίκαιο οἱ Μάρξ και Ἒγκελς, ποὺ κατεφέροντο ἐνάντια στὴν Ἑλληνικὴ καὶ, γενικώτερα, στὶς Βαλκανικὲς ἐπαναστάσεις. Διότι ἡ ¨δική τους ἐπανάσταση”, δὲν συμβάδιζε μὲ τὴν, ἒτι περαιτέρω, γεωπολιτικὴ ἄνοδο τῆς Ρωσἰας (μόνο τῆς … Ἀγγλίας καὶ Ἀμερικῆς, ἐδέχοντο) ὁπότε καὶ ἀναγκαστικὰ θὰ … καθυστεροῦσε· «ἡ διατήρηση τῆς τουρκικῆς ἀνεξαρτησἰας εἶναι ζήτημα ὑψίστης σημασίας», σημειώνουν.
Τῷ 1940, οἱ Ἕλληνες ἀντέστησαν, γιὰ τελευταία φορὰ στὴν σύγχρονη Ἱστορία τους, στὶς δυνάμεις τοῦ Ἄξονα. Μὲ τὴν ἲδια ἰαχὴ, ὑπὲρ βωμῶν και ἑστιῶν.
Ἒκτοτε, τὴν σκυτάλη διάσωσης τοῦ Ἑλληνικοῦ τρόπου και τοῦ Ἑλληνισμοῦ παρέλαβε ἡ Κύπρος. Τῷ 2004 ἀναχαίτισε τὰ σχέδια, Μεγάλων Δυνάμεων, να ὑπαχθῆ ἐκουσίως στήν κηδεμονία τῆς Τουρκίας. Κανοναρχοῦντος ὑπὲρ αὐτῆς τοῦ σημερινοῦ της προέδρου Ἀναστασιάδη.
Καὶ πἀλιν τῷ 2013, η Κύπρος προμαχοῦσα ἐξ ὃλης τῆς Εὐρώπης ἀναχαιτίζει τὸ 4ο Ράϊχ, στὸν οἰκονομικὸ πὀλεμο, πού ἒχει ἐξαπολύσει ἐνάντια στούς λαούς της. Παρὰ τὶς κροκοδείλιες προτροπὲς, ὲκβιαστικὰ διλήμματα, μπλόφες καὶ ἀπειλές, τοῦ ἲδιου τοῦ προέδρου της, τῆς τρόϊκας, τῆς Γερμανίας καὶ ὅλου τοῦ εὐρωκρατικοῦ συρφετοῦ.
Ἀνεξαρτήτως ἀποτελέσματος, αὐτὸ ἦταν τὸ καλύτερο ῥάπισμα στὴν δειλιασμένη καὶ ζαρωμένη ἑλληνικὴ τροϊκανὴ κυβέρνηση καὶ συνάμα τὸ καλύτερο δῶρο στόν Ἑλληνισμὸ γιὰ τὴν ἐπέτειο τῆς 25ης Μαρτίου, τοῦ ἒτους 1821.
*Ο Γιώργιος Κακαρελίδης είναι Καθηγητής Εφαρμογών στην Επιχ. Ερευνα & Στατιστική τού ΤΕΙ Πατρών.
Δημοσιεύθηκε την Παρασκευή 22/3/13, στον Reporter Πατρών.
κανένα σχόλιο