Τοῦ Γιώργου Κακαρελίδη*
Στὰ φοιτητικὰ μου χρόνια, εἶχα μιὰ βαρειὰ ἀπέχθεια πρὸς ὅσους –στὶς πολύωρες, τότε καὶ μεγάλες συνελεύσεις, χρησιμοποιοῦσαν (καὶ τὀ χειρότερο πίστευαν) ἐκφράσεις τοῦ τύπου ‘τώρα, σύντροφοι, μιλάω σἀν παράταξη / κόμμα / ΔΣ (διαλέχτε)’, ‘ ἐνῷ τώρα μιλάω σὰν, πχ. Γιῶργος, προσωπικὰ’.
Καὶ αὐτὸ γιατὶ πίστευα καὶ ἐξακολουθῶ νὰ πιστεύω ὅτι δὲν μπορεῖ κάποιος ἄλλα νὰ πιστεύῃ, ἄλλα νὰ λέγῃ ἤ ἐν τέλει, ἄλλα νὰ κάνῃ. Μοῦ εἶναι ἀκατανόητη κάθε εἴδους δέσμευση τῶν πεποιθήσεων κάποιου ἔναντι τρίτου προσώπου, συλλογικότητος, πάσης ἀρχῆς, ἐξουσίας ἤ ἐπιβολῆς- δυναστικῆς ἤ ἐθελούσιας, ἀδιάφορο.
Τὸ πλέον περίεργο, μάλιστα, εἶναι ὅτι τέτοιου εἴδους ἐπιβολές (στὸ ὄνομα κάποιου ἀόριστου δημοκρατικοῦ, δῆθεν, συγκεντρωτισμοῦ ἤ κάποιας ἀκατανόητης ἀρχῆς τῆς πλειοψηφίας), προήρχοντο ἀπὸ ὁπαδοὺς καὶ κόμματα τῆς ἀριστερᾶς, ἡ ὁποία, ὑποτίθεται, προσπαθεῖ ἀενάως γιὰ τὴν ἐλευθερία καὶ ἐλεύθερη ἔκφραση τοῦ ἀτόμου. Τὸ ὁποῖο τελικὰ καπελλώνει δηλαδὴ ἀλλοτριώνει.
Ἀντιλαμβάνομαι τί σκέπτεσθε, μὲ αὐτὸ τὸ μικρὸ μειδίαμά σας· ‘μὰ ἄν κάτι ἔχει ἀποφασισθῇ πλειοψηφικά, θὰ σηκώσουμε μπαϊράκι;’. Ὅχι, φυσικὰ, ἀρκεῖ νὰ μὴν προσκρούῃ σὲ ὑπέργειες ἀξίες θεμελίωσης τῆς Πολιτείας. Ὁπως εἶναι ἡ ἱερότητα τοῦ προσώπου, ἡ ἱερότητα τῆς Πόλης (πατρίδος), ἡ ἐλευθερία τοῦ πολίτη, ἡ Δικαιοσύνη καὶ τό ‘πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μάλλον ἤ ἀνθρώποις’.
Αὐτὰ, ὅμως, τὰ ἀξιακὰ θεμέλια Λογικῆς, ὁδηγοῦν στὀ ὅτι ἀπόφαση/ διάταγμα/ Νόμος ἔχει ἰσχύ ὅταν ‘πἀντες ὁμονοοῦσι καὶ ἕκαστος προσεπιμαρτυρεῖ’. Ὄχι, λοιπὸν δόγματα. Πάπαλα οἱ τεχνητὲς πλειονοψηφίες, τὰ κονβόϊ λεωφορείων καὶ τὸ ἄδειασμα ἀνθρώπινων σωμάτων σὲ συνελεύσεις γιὰ ‘ὑφαρπαγὴ’ τῶν ἐκλογῶν καὶ ἐγκαθίδρυση ᾽δικῶν’ μας ΔΣ. Ἀχρείαστη ἡ ἐπιτελικὴ ὀργάνωση διοικητικῆς μέριμνας γιὰ νὰ βρίσκονται τὴν κατάλληλη στιγμὴ στὴν αίθουσα οἱ ‘δικοί μας’ βολευτὲς. Τέρμα τὰ ἄλλα λἐμε καὶ ἄλλα κάνουμε, βολευόμενοι πολλὲς φορὲς πίσω ἀπὸ ψηφοφορίες ποὺ δὲν μετείχαμε λέγοντας μὲ κροκοδείλιο τρόπο ‘τὶ νὰ κάνουμε, ἀφοῦ ἔτσι ἀποφάσισαν οἱ ἄλλοι...’. Διότι καραδοκεῖ αὐτὴ ἡ ἀντίθεση «Πάντες ... Καἰ Ἕκαστος.῎..» ἀνωτέρω. Ποὺ δὲν ἀφήνει περιθώρια τὴν εὐθύνην διαφυγεῖν.
Δεδομένου ὅτι πρόσωπα ἐσμέν, κατὰ χάριν Θεοῦ, δὲν ἐκχωροῦμε τὴν ἐλευθερία μας στὴν θέληση οὐδενός. Καὶ αὐτὴν τὴν ἐλευθερία τὴν ἐγγυᾶται ἡ Πόλις – Πατρίδα μας κατ᾽ἐντολὴν τῶν Θεῶν καὶ Ἡρώων, οἵτινες κατέχουσι τὴν Πόλιν. Δηλαδὴ τῶν Πατέρων ἡμῶν. Την οποίαν πρέπει να προστατεύουμε από κάθε επιβουλή, παραδίδοντας ακέραια και ελεύθερη την Πόλι στα παιδιά μας.
Αὐτὸ ὅμως προϋποθέτει πολῖτες - ὁπλῖτες Ἐλεύθερους στὴν σκέψη κι᾽ὄχι ἀφιονισμένους ἤ καναλιζαρισμένους ἀπὸ νεωτερίστικες προτάσεις περὶ ἀτομικῶν δικαιωμάτων, χρησιμοθηρικῆς πειθαρχίας, ποσοτικῆς κατηγοριοποίησης ἀξιῶν καὶ ἀλάθητου κομματικοῦ, παπικοῦ ἠ ἄλλου τύπου. Προϋποθέτει μή αὐτοαναιρούμενα λογικὰ ὑποκείμενα Σχέσεων κι ὄχι ἀγελέων συλλογικοτήτων. Προϋποθέτει ἀνθρώπους πεπαιδευμένους, στὴν Γλώσσα ὡς Λογικὴ καὶ τὴν Λογικὴ ὡς Γλῶσσα.
Μὲ ἄλλα λόγια Πολῖτες ποὺ κατανοοῦν τὴν Ἑλληνικότητα, ὡς συνιστῶσα Ἐλευθερίας, ὡς οἰκουμενικὸ Πολιτισμικὸ πρόταγμα. Ὡς προτεραιότητα τοῦ κοινωνεῖν. Καθ᾽ ὅ,τι ἄν κοινωνήσωμεν, ἀληθεύομεν, ἃ δε ἃν ἰδιάσωμεν, ψευδόμεθα (Ἡράκλειτος).
*Ο Γιώργιος Κακαρελίδης είναι Καθηγητής Εφαρμογών στην Επιχ. Ερευνα & Στατιστική τού ΤΕΙ Πατρών.
Δημοσιεύθηκε Παρασκυή 28/6/13, στον Reporter Πατρών
κανένα σχόλιο