Αισίως η διαδικτυακή μας ομάδα διανύει το 5ο έτος της ζωής της. Με αφορμή τη συμπλήρωση αυτής της 5ετίας, μέσα στην οποία συνέβησαν στην Ελλάδα τόσα πολλά γεγονότα, θα ήθελα να εκφράσω ορισμένες προσωπικές σκέψεις για το διακύβευμα του αγώνα που καλούμαστε να δώσουμε σήμερα.
Όταν, τον Απρίλιο του 2008, αποφασίσαμε να εγκαινιάσουμε αυτή την προσπάθεια, βλέπαμε ξεκάθαρα που πηγαίνουν τα πράγματα. Η χώρα μας, άλλωστε, βρισκόταν από καιρό βυθισμένη σε βαθειά παρακμή, ηθική, πολιτική, οικονομική, δημογραφική. Η υλική ευμάρεια του πλαστικού χρήματος ακόμη κρατούσε και έκρυβε πίσω από ένα πέπλο επίπλαστης αισιοδοξίας την σκληρή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που άρχισε να διαμορφώνεται πολλά χρόνια πριν και έγιναν τα αποκαλυπτήριά της με την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης.
Σήμερα μπορούμε να δούμε κατάματα το ζοφερό μέλλον της Ελλάδας του 2050, έτος κατά το οποίο, Θεού θέλοντος, οι περισσότεροι από τους συντελεστές αυτής της προσπάθειας θα διανύουμε την τρίτη μας ηλικία. Μπορούμε να προβλέψουμε ότι τότε ή και ακόμη νωρίτερα ο ελληνισμός θα είναι μια μικρή, περιθωριακή και γηρασμένη ομάδα, περιβαλλόμενος από πυκνούς ετερογενείς πληθυσμούς, πιθανότατα δε, μειοψηφία μέσα στην ίδια του τη χώρα.
Χειρότερη όμως από κάθε μαθηματική βεβαιότητα και από κάθε λογική σκέψη καταστροφής, είναι η απώλεια της ζωτικότητας, της βούλησης τους Έθνους να συνεχίσει την ύπαρξη του. Και δεν μπορεί να στερεωθεί σε μια συλλογικότητα η επιθυμία της για επιβίωση, αν χαθεί η ιδιοπροσωπία και η αντίληψη του διακυβεύματος πίσω από την ανάγκη διαφύλαξης της ταυτότητάς της.
Η οικονομική κατάρρευση της τελευταίας πενταετίας και οι πολιτικές επιλογές που την συνόδευσαν έρχεται να επιβεβαιώσει τους χειρότερους μας φόβους:
Η Ηγεσία του τόπου μας, παραδομένη πλήρως στους Παγκοσμιοποιήτες και τη Νέα Τάξη που προωθούν, καταδικάζει τον ελληνικό λαό σε 20ετή τουλάχιστον οικονομική ύφεση, μετανάστευση της νεολαίας στο εξωτερικό και επιτάχυνση της δημογραφικής καταστροφής. Πρόκειται για μια πολιτική Γενοκτονίας προωθούμενη από ελληνώνυμους αλλά όχι ελληνόψυχους πολιτικούς.
Στη συνείδηση τους, το δημογραφικό τετελεσμένο της εκδίωξης των νέων Ελλήνων από την πατρίδα τους και της βίαιης αντικατάστασης τους με ετερογενείς πολιτιστικά & θρησκευτικά πληθυσμούς μεταναστών, συμβιβάζεται άριστα με το ιδεολόγημα του πολύ-πολιτισμού. Η λογική τους στυγνά διαχειριστική. Να πληρωθούν πάση θυσία οι πιστωτές. Να σωθούν τα ασφαλιστικά ταμεία και ας ισοπεδωθεί η χώρα. Να έχουμε καλά γεράματα και ας μην αφήσουμε πίσω μας, φεύγοντας από τη ζωή, τίποτε που να θυμίζει ότι σε ετούτον τον τόπο επί χιλιάδες χρόνια έζησαν και μεγαλούργησαν Έλληνες. Να μετατραπεί η Ελλάδα από Χώρα των Ελλήνων σε χώρο, αποθήκευσης ψυχών και φτηνών εργατικών χεριών.
Από την άλλη, όμως, η αγάπη μας για την Πατρίδα, δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστική ούτε να εχθρεύεται τον υγιή εθνισμό των άλλων ανθρώπων, πολύ περισσότερο αυτών που βρίσκονται δίπλα μας, σε ετούτη την ταραγμένη γειτονιά του πλανήτη. Στην παρούσα συγκυρία ο αντίπαλος είναι κοινός. Είναι η εγκαθίδρυση μιας Παγκόσμιας εξουσίας μέσω της άλωσης των κρατών, της εξουδετέρωσης κάθε εθνικού συλλογικού στόχου και κάθε πολιτικού προγράμματος που μπορεί να αντιταχθεί στα σχέδιά τους.
Και όπου η Αποικιοκρατία εγκατέστησε θνησιγενή κρατικά μορφώματα λόγω της θρησκευτικής ή της εθνοτικής τους ανομοιογένειας το έργο της ισοπέδωσης είναι εύκολο, το είδαμε άλλωστε στη Λιβύη, το βλέπουμε σήμερα στη Συρία. Εκεί όμως όπου υφίστανται ομοιογενή κράτη όπως το ελληνικό, επιβάλλεται ετσιθελικά η εθνοτική ετερογένεια, η διάσπαση, ο εσωτερικός διχασμός.
Την στόχευση αυτή υπηρετεί, ηθελημένα ή αθέλητα και ο παθολογικός εθνικισμός, που δυστυχώς φουντώνει σήμερα στη χώρα. Πρώτα και κύρια διότι με την πολεμοχαρή του ρητορεία δικαιώνει τους Παγκοσμιοποιητές που εμφανίζουν τα εθνικά κράτη ως ένα κατάλοιπο των περασμένων αιώνων, ως ένα ιστορικό φαινόμενο που προκαλεί πολέμους και δυστυχία στον πλανήτη.
Δεύτερον, διότι ο νέο-φασιστικός αυτός εθνικισμός, κρατά το κέλυφος αλλά πετά την βαθύτερη ουσία και την αξία της εθνικής κοινότητας:
Το γεγονός, δηλαδή, ότι αυτή αποτελεί μέχρι σήμερα την τελειότερη μορφή συλλογικής συγκρότησης των ανθρώπων, μέσα στην οποία μπορεί να ανθίσει η πραγματική Δημοκρατία, η Συλλογική Ασφάλεια, η προστασία των θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων, η Ιδιοκτησία, η Τιμή, η προσωπική Ελευθερία.
Και αν στην Πατρίδα μας, δεν άνθησαν η Δημοκρατία και οι Ελευθερίες σε σημείο αντάξιο προς την ιστορική μας παρακαταθήκη, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην αποτυχία του ιστορικού εγχειρήματος της επανάστασης του 1821 να εγκαθιδρύσει σε αυτό τον τόπο ένα πραγματικά ανεξάρτητο ελληνικό κράτος.
Ένα εγχείρημα που διακόπηκε βίαια την 27η Σεπτεμβρίου 1831, ημερομηνία δολοφονίας του εθνικού μας ηγέτη Ιωάννη Καποδίστρια. Έκτοτε, μας επιβλήθηκαν χέρι-χέρι, η Ξενοκρατία και η Χρεοκρατία, που αμφότερες κατέπνιξαν συστηματικά κάθε υγιή εθνική προσπάθεια οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής χειραφέτησης. Σήμερα δε, κατατρώγουν το τελευταίο κύτταρο, στο οποίο μπορεί το έθνος μας να βασίσει την συνέχιση της ύπαρξης του: Την ελληνική οικογένεια.
Καταλήγουμε λοιπόν στην αφετηρία του συλλογισμού μας. Την αναγκαιότητα να ανασχεθεί με κάθε τρόπο και με κάθε θυσία η πορεία προς τον συλλογικό όλεθρο: Να ανασχεθούν ο δημογραφικός μαρασμός, η συλλογική αποχαύνωση που ματαιώνει κάθε διάθεση για αντίσταση, η λογική του ο σώζων εαυτόν σωθήτω…
Και ποιος ξέρει, η μικρή μας Ελλάδα, που βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα, μπορεί να γίνει για άλλη μια φορά η θρυαλλίδα εξελίξεων για όλο τον κόσμο. Να γίνει, από πειραματικό εργαστήριο της Νέας Τάξης, η αφετηρία της αφύπνισης των Λαών απέναντι στην Ιερά Συμμαχία του σήμερα.
Σχετικά με τον συντάκτη της ανάρτησης:
Ο Αριστοτέλης Κατράνης είναι Δικηγόρος Αθηνών και ένας από τους συνδιαχειριστές του ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ. Έχει ασχοληθεί ενεργά με το ζήτημα της ελληνικής ιθαγένειας και την προωθούμενη απαγόρευση των μετρητών χρημάτων στις συναλλαγές.
κανένα σχόλιο