Χωρίς να αναλωθούμε σε κουραστικές αναλύσεις για τις δολοπλοκίες που οδήγησαν στον τραγικό εμφύλιο του 1824, ανακαλύπτουμε ότι το πρώτο σοβαρό πρόβλημα που έπρεπε να λυθεί στην νέα πορεία του Έθνους προς την ελευθερία ήταν το ποιοί έπρεπε να έχουν το προβάδισμα στην διοίκηση του ελληνικού λαού: οι στρατιωτικοί ή οι πολιτικοί; Οι στρατιωτικοί προέτασσαν το θάρρος, τον ηρωισμό και την στρατιωτική αρετή, ενώ οι πολιτικοί την σύνεση, την ευρύτητα του πνεύματος και τις διευρυμένες διασυνδέσεις με το εξωτερικό.Μετά από αλλεπάλληλες συγκρούσεις η λύση που παγιώθηκε είναι ότι η διοίκηση του έθνους πρέπει να ανατίθεται σε πολιτικούς και όχι στρατιωτικούς. Οι στρατιωτικοί εκπαιδεύονται μόνο για μία αποστολή: αυτή της πλήρους εξόντωσης του εχθρού. Εκ των πραγμάτων λοιπόν αυτή η νοοτροπία (η οποία είναι σωτήρια κατά την διάρκεια της μάχης) δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην πολιτική, για την οποία απαιτείται διπλωματία (και όχι άμεση επίθεση), υπομονή και κατανόηση (και όχι πείσμα για υπεροχή) και ακόμα περισσότερο χρόνος για …διάβασμα (επεξεργασία νόμων, αρθρογραφία, οικονομικές αναλύσεις) κάτι που τελικά αποτραβά τον στρατιωτικό από τα στρατόπεδα και στο τέλος αφήνονται τα σύνορα … αφύλακτα…
Οι πολιτικοί λοιπόν πρέπει να διοικούν και οι στρατιωτικοί ως πολίτες έχουν το δικαίωμα να τους επιλέγουν. Αν θέλει κάποιος στρατιωτικός να γίνει πολιτικός μπορεί να παραιτηθεί και να θέσει υποψηφιότητα για την ελληνική βουλή ως απλός πολίτης, θέτοντας τον εαυτό του στην κρίση – κριτική του λαού για τις ικανότητές του, είτε είναι θετική είτε αρνητική. Ούτε οι στρατιωτικοί πρέπει να παρεμβαίνουν στην πολιτική ζωή του τόπου (παρά μόνο ως πολίτες και μέσα από τους ανάλογους θεσμούς), αλλά ούτε και οι πολιτικοί πρέπει να παρεμβαίνουν στην δουλειά του στρατού παριστάνοντας τους «Ναπολέοντες».
Ένας στρατιωτικός που βγάζει πύρινες ανακοινώσεις κατά των πολιτικών (παριστάνοντας τον Δικαστή) είναι επικίνδυνος γιατί αφήνει τα σύνορα αφύλακτα ξεχνώντας τον ρόλο του ως φύλακας της χώρας (άλλο το ζήτημα της νόμιμης διαμαρτυρίας απέναντι σε σκληρά οικονομικά μέτρα ως απλός πολίτης, αφήνοντας την ιδιότητα του στρατιωτικού στην άκρη). Ταυτόχρονα, ένας πολιτικός που δίνει στρατιωτικά παραγγέλματα σε ψηφοφόρους του είναι απλά γραφικός, γιατί δείχνει ότι αντιμετωπίζει όλους τους άλλους ως εχθρούς, όπως ο στρατιώτης την ώρα της μάχης.
Ο μεγάλος φιλόσοφος Πλάτωνας είχε ξεκαθαρίσει ότι την διοίκηση του λαού πρέπει να την έχουν οι φιλόσοφοι και όχι οι φύλακες. Η Ελλάδα χρειάστηκε και έναν Καποδίστρια, όχι μόνο τον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη για να ελευθερωθεί.
κανένα σχόλιο