Το Κίνημα των Αγανακτισμένων, του Μαΐου-Ιουνίου του 2011, υπήρξε ένα πραγματικό ξέσπασμα του Ελληνικού λαού απέναντι στις πολιτικές της υποταγής στους ξένους δανειστές. Σε αντίθεση με ότι ειπώθηκε μετά το καταλάγιασμα της λαϊκής αντίδρασης, οι Αγανακτισμένοι είχαν συγκεκριμένα πολιτικά αιτήματα, τα οποία όμως δεν μπόρεσαν να πραγματωθούν εξαιτίας έλλειψης αποτελεσματικής οργάνωσης και καθοδήγησης.
Τα αιτήματα της «Πλατείας» ήταν σαφή και περιεκτικά:
1) Αληθινή εθνική ανεξαρτησία και αποτίναξη της ξενικής εξάρτησης και της Χρεοκρατίας.
2) Σύγκληση Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης για ένα νέο Σύνταγμα και τον πραγματικό εκδημοκρατισμό της πολιτικής ζωής του τόπου.
3) Η τιμωρία των υπευθύνων της σημερινής καταστροφής.
Από την κοινωνική ζύμωση που ακολούθησε, αναδύθηκε το Κίνημα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων. Χρησιμοποιώντας τα ίδια μέσα κοινωνικής δικτύωσης που γιγάντωσαν το κίνημα των αγανακτισμένων, μπόρεσε να διεισδύσει στα δυναμικά στρώματα του πληθυσμού, που εναγωνίως επιζητούσαν μια πολιτική διέξοδο.
Καθώς, όμως, τίποτε δε μπορεί να δημιουργηθεί από παρθενογένεση, το Κίνημα αυτό αναγκάστηκε, ήδη από τα πρώτα του βήματα να στηριχθεί στα φθαρμένα υλικά του παλαιού κομματικού συστήματος. Τέκνο άλλωστε αυτού του συστήματος υπήρξε και ο αρχηγός του Πάνος Καμμένος, ο οποίος όμως είχε την ευθυκρισία να αποτινάξει τα βάρη του παρελθόντος και να ηγηθεί της νέας προσπάθειας.
Οι βουλευτές όμως και στελέχη του παλαιού καθεστώτος που τον ακολούθησαν, έφεραν στις αποσκευές τους εκτός από τις καλές προθέσεις και τις παρωχημένες παλαιοκομματικές αντιλήψεις. Και καθώς ήταν επί χρόνια ζυμωμένοι στις συλλογικές διαδικασίες της Μεταπολίτευσης, εκτόπισαν σταδιακά όλους εκείνους τους πολίτες που με απειρία αλλά με πολλές ελπίδες πλαισίωναν για πρώτη φορά τις τάξεις ενός νέου πολιτικού κινήματος.
Έτσι, σιγά-σιγά και ασύνειδα, επικράτησε στους Ανεξάρτητους Έλληνες η λογική της «περπατημένης οδού», που τελικά ακολουθήθηκε σε πολιτικό και οργανωτικό πεδίο:
-Σε πολιτικό επίπεδο «ξεθώριασε» η ένταση, με την οποία οι Ανεξάρτητοι Έλληνες εξέφρασαν αιτήματα της Πλατείας και των Αγανακτισμένων του 2011, που αποτελούν και την «δεξαμενή» των υποστηρικτών τους:
α) Ο Πάνος Καμμένος υπερασπίζεται μέχρι σήμερα με συνέπεια την ανάγκη καταγγελίας των δανειακών συμβάσεων και των Μνημονίων. Καθώς όμως, το Κίνημα έχασε μετά τις διπλές εκλογές του 2012 την ιστορική ευκαιρία να ηγηθεί του αντι-μνηνονιακού μετώπου, αναγκάζεται σήμερα να παρακολουθεί τις πολιτικές πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ. Στη συνείδηση του κόσμου, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες είναι οι πολιτικοί συνοδοιπόροι του κ. Τσίπρα, την επαύριο της κατάρρευσης της μνημονιακής συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου.
Πράγματι, στο βαθμό που ο ΣΥΡΙΖΑ εξέφραζε τα ριζοσπαστικά αιτήματα της κοινωνίας για αποτίναξη της Χρεοκρατίας, υπήρχε έδαφος μιας έντιμης πολιτικής συμφωνίας. Το τελευταίο έτος όμως, ο κ. Τσίπρας διολισθαίνει προς μια λογική επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου, διαχωρίζοντας τεχνηέντως τα μνημόνια από το κύρος των δανειακών συμβάσεων. Και καθώς οι προσδοκίες και τα ριζοσπαστικά αιτήματα της κοινωνίας διαψεύδονται, καταρρέει και η όποια πολιτική δυναμική ενυπήρχε στην προοπτική συμπόρευσης των ΑΝΕΛ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ όμως οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ αριστεροί ψηφοφόροι εγκλωβίζονται στον ΣΥΡΙΖΑ, ελλείψει άλλης επιλογής, οι περισσότερο «συντηρητικοί» ψηφοφόροι των ΑΝΕΛ στρέφονται απελπισμένοι προς την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, που ορθώνεται σήμερα ως η μοναδική αντι-συστημική πολιτική δύναμη.
β) Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες δεν μπόρεσαν μέχρι σήμερα να συγκεκριμενοποιήσουν το αίτημα των Αγανακτισμένων για μια νέα δημοκρατική συγκρότηση της Πολιτείας. Δεν μπόρεσαν καν να δώσουν έναν οδικό χάρτη για την θέσπιση του νέου Συντάγματος, μέσα από διαδικασίες ευρείας λαϊκής συμμετοχής. Και ως αποτέλεσμα των ανωτέρω, αποστερήθηκαν της σαφέστερης ίσως βάσης ιδεολογικοπολιτικού διαχωρισμού έναντι της Χρυσής Αυγής.
Επικαλούνται μηχανικά το άρθρο 120 του Συντάγματος, αλλά η ρητορική της ρήξεως δεν συμβαδίζει ούτε με το κοινοβουλευτικό κουστούμι που έχουν φορέσει, ούτε με την καθωσπρέπει πολιτική πρακτική τους.
γ) Ούτε βέβαια συμβαδίζει ο τετριμμένος κοινοβουλευτικός έλεγχος και η πλαδαρή πολιτική αντιπαράθεση στα τηλε-παράθυρα με το πάνδημο αίτημα της Πλατείας για την καθολική τιμωρία των υπευθύνων της σημερινής καταστροφής. Η κοινωνία δεν αντέχει να βλέπει την όσμωση στους διαδρόμους της Βουλής και τους χαριεντισμούς στα εντευκτήρια της, των βουλευτών που επαγγέλλονται την ανατροπή, με τους βουλευτές και τους υπουργούς που έχουν θέσει την υπογραφή και την ψήφο τους κάτω από το αλυσόδεμα της πατρίδας στους διεθνείς δανειστές. Η κοινωνία, δυόμιση χρόνια μετά το πάνδημο ξέσπασμα της πλατείας συντάγματος περιμένει ακόμα από ένα πολιτικό κίνημα την οριστική ρήξη με το πολιτικό προσωπικό της Μεταπολίτευσης και το γκρέμισμα του θεσμικού τείχους της ατιμωρησίας που το περιβάλλει. Να δεσμευθεί εν ολίγοις για την αναδρομική άρση κάθε ασυλίας και κάθε προνομιακής παραγραφής για τα πολιτικά και οικονομικά εγκλήματα της Μεταπολίτευσης.
-Η ίδια και χειρότερη πορεία, ακολουθήθηκε από τους Ανεξάρτητους Έλληνες και σε οργανωτικό επίπεδο. Καθώς το κίνημα στηρίχθηκε, όπως επανειλημμένως διακήρυσσε ο ηγέτης του, στην αυτό-οργάνωση και τη διείσδυση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θα περίμενε κανείς ότι αυτή η πρωτοποριακή μορφή πολιτικής συγκρότησης θα υποστηριχθεί και θα προαχθεί. Αντί αυτού, επικράτησε η γραμμή των «παλαίμαχων» στελεχών που προέρχονταν από τα παλαιά κόμματα, που τελικά επέβαλαν την «περπατημένη»:
Δηλαδή, μια πυραμιδωτή κομματική γραφειοκρατία, όπου στη βάση της είναι οι γνώριμες τοπικές οργανώσεις και στην κορυφή ο Αρχηγός και οι κομισάριοι της Κεντρικής Επιτροπής. Στο ενδιάμεσο δε, οι κάθε λογής τοπικοί κομματάρχες –σφραγιδοφύλακες, διαγκωνιζόμενοι για να ανέβουν τα σκαλιά της κομματικής ιεραρχίας.
Και για να μην αφεθεί καμία αμφιβολία στο ότι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες αποτελούν –από οργανωτικής πλευράς- πιστό αντίγραφο των κομμάτων της μεταπολίτευσης, έγινε προσπάθεια συγκρότησης «κλαδικών» οργανώσεων, ώστε η κομματική σφραγίδα να αφήσει το στίγμα της, στην ήδη διαβρωμένη από τον κομματισμό συνδικαλιστική ή συντεχνιακή οργάνωση της κοινωνίας.
Καταλήγοντας, ενώ ο πρόεδρος του Κινήματος ακόμη και σήμερα με τους λόγους του μπορεί να συνεγείρει μια μερίδα των πρώην αγανακτισμένων και νυν απελπισμένων Ελλήνων, ολόκληρο το πολιτικό και οργανωτικό πλαίσιο που τον περιβάλλει ακυρώνει κάθε ειλικρινή πρόθεση. Άλλωστε ο κόσμος περιμένει πλέον κάτι περισσότερο από καλές προθέσεις. Απαιτεί μια οριστική ρήξη με το καθεστώς της Μεταπολίτευσης, ένα νέο ριζοσπαστικό πολιτικό ξεκίνημα για τη χώρα.
Σχετικά με τον συντάκτη της ανάρτησης:
Ο Αριστοτέλης Κατράνης είναι Δικηγόρος Αθηνών και ένας από τους συνδιαχειριστές του ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ. Έχει ασχοληθεί ενεργά με το ζήτημα της ελληνικής ιθαγένειας και την προωθούμενη απαγόρευση των μετρητών χρημάτων στις συναλλαγές.
κανένα σχόλιο