Στην περίπτωση όμως της Ελλάδας έγινε κάτι
διαφορετικό. Η παύση πληρωμών λόγω της υπερχρέωσης δαιμονοποιήθηκε (σκοπίμως)
σε υπερβολικό βαθμό: βουνά θα γκρεμιστούν, τσουνάμια θα πνίξουν τα πρόβατα της
χώρας, τα άλογα με τα κάρα θα επιστρέψουν στους δρόμους κτλ.
Αυτοί που ασχολούνται με την πραγματική
οικονομία και αγορά (και όχι οι"τεχνοκράτες" της γυάλας) αμέσως κατάλαβαν ότι αυτό που έπρεπε πρώτα να εξακριβωθεί
προκειμένου να βρεθεί μία λύση, ήταν ΤΟ ΑΝ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΕΙΝΑΙ
ΒΙΩΣΙΜΟ. Αν είναι βιώσιμο θα αρκούσε ένα συμμάζεμα στις σπατάλες (και όχι
γενικά στις δημόσιες δαπάνες), η παύση διορισμών στο δημόσιο για μερικά χρόνια
(και όχι οι απολύσεις) και οι περικοπές των μισθών όσων παίρνουν από το Δημόσιο
προνομιούχους μισθούς πάνω από 2.000 ευρώ. Αν όμως το χρέος δεν ήταν
βιώσιμο τότε τα πράγματα θα άλλαζαν και θα έπρεπε άμεσα να
ενεργοποιηθεί διαπραγμάτευση με καθένα από τους Δανειστές ξεχωριστά (και όχι ως
σύνολο) ώστε να γίνει πρώτα διαχωρισμός των «καλών» και «κακών» δανειστών
(κερδοσκόποι-τοκογλύφοι) και μετά τον διαχωρισμό αυτό η χώρα να ΔΗΛΩΣΕΙ ΕΠΙΣΗΜΑ
το τι έχει πληρώσει σε κάθε δανειστή, τι χρέος απομένει να ξεπληρωθεί, τι
μπορεί να επιστραφεί από το χρέος και τι αδυνατεί να επιστρέψει δηλώνοντας
παύση πληρωμών.
Η Δικαστηριακή εμπειρία με τον ν.3869/10
για τα υπερχρεωμένα φυσικά πρόσωπα (μεγάλη επιτυχία της κ. Κατσέλη), όπως
αυτός τροποποιήθηκε με το ν. 4161/13, έχει αναδείξει όλα τα βήματα τα οποία
πρέπει να ακολουθήσει όποιος αντιμετωπίζει πρόβλημα αδυναμίας πληρωμών,
προκειμένου να είναι αξιόπιστος, αλλά και να βρει σωστή λύση στο πρόβλημα του
χρέους του:
α) Πρώτα μπαίνει ΤΟ ΦΙΛΤΡΟ ΤΟΥ ΔΟΛΟΥ τόσο από
μέρους του δανειστή (πιθανή χορήγηση Δανείων με υπερβολικούς τόκους και
καταχρηστικούς όρους), όσο και από μέρους του οφειλέτη (αντί να επενδύσει τα
χρήματα που πήρε από μία σωστή Τράπεζα τα έφαγε στα «μπουζούκια»). Είναι διαφορετικό
πράγμα να οφείλεις σε μία σωστή Τράπεζα και διαφορετικό σε έναν τοκογλύφο.
Είναι άλλο να έχει πάρει κάποιος 100 ευρώ, να έχει πληρώσει 300 και να δηλώνει
αδυναμία πληρωμής για επιπλέον 300 ευρώ και άλλο πράγμα να έχει πάρει 100 ευρώ
και να μην έχει πληρώσει τίποτα.
Στην περίπτωση της Ελλάδας όλοι μας βλέπουμε να
ξεφτιλίζεται η χώρα μας ως μπαταχτσής επειδή χρωστάει υπέρογκα ποσά, αλλά κανείς
δεν μας έχει πει, από αυτά που χρωστάει τι έχει επιστρέψει και τι απομένει.
Σε αυτό οι βουλευτές της Αντιπολίτευσης έχουν πιαστεί αδιάβαστοι.
β) Ακολούθως, σύμφωνα με το ν. 3869/10, μπαίνει η έρευνα της μόνιμης
αδυναμίας πληρωμών με την λογική ότι ο κάθε οφειλέτης σε πιστωτικό
ίδρυμα πρέπει ΠΑΝΤΑ, πριν επιλέξει τον δρόμο της σύγκρουσης, να έχει
δείξει ενδιαφέρον και πραγματική προσπάθεια να ανταποκριθεί στις οφειλές
του. Δεν γίνεται με την πρώτη "γκέλα" της ζωής να τα παρατάς
και να ζητάς διαγραφή χρέους, όπως επίσης δεν γίνεται να παίρνεις δάνειο γνωρίζοντας
από την αρχή ότι δεν θα το ξεπληρώσεις και όταν έλθει η στιγμή να το
πληρώσεις να κατηγορείς γενικά και αόριστα το «καπιταλιστικό σύστημα» και να
υβρίζεις τους πάντες ως τοκογλύφους.
Στην περίπτωση του νόμου Κατσέλη πρέπει σε κάθε
περίπτωση να γίνεται επίκληση του γεγονότος ότι όταν χορηγήθηκε το δάνειο ο
οφειλέτης μπορούσε να ανταποκριθεί στις οφειλές του, αλλά μετά την πάροδο
ενός εύλογου χρονικού διαστήματος, ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΕ ΑΠΡΟΟΠΤΗ
ΜΕΤΑΒΟΛΗ ΣΥΝΘΗΚΩΝ (με συγκεκριμένα στοιχεία πχ ανεργία και όχι με
γενικολογίες του τύπου «φταίει η κρίση») ο οφειλέτης πια δεν μπορεί να πληρώσει
το χρέος του.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, υπήρχαν πολύ σοβαρά
στοιχεία η χώρα να επικαλεστεί προκειμένου να αποδείξει ΑΠΡΟΟΠΤΗ
ΜΕΤΑΒΟΛΗ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ως προς την αδυναμία της να επιστρέψει ένα μέρος του
χρέους της, όπως η τεράστια οικονομική κρίση του 2008 (κατά την οποία οι
οικονομικά μικρότερες χώρες χτυπήθηκαν περισσότερο) και κυρίως οι
υπέρογκοι εξοπλισμοί προκειμένου να αντιμετωπιστεί μία
επιθετική χώρα όπως η Τουρκία που μας απειλεί συνεχώς με πόλεμο.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η Τουρκία σε
μεγάλο βαθμό ευθύνεται για την χρεοκοπία της χώρας καθότι με τις
συνεχείς απειλές για θερμά επεισόδια διώχνει σοβαρές επενδύσεις από την Ελλάδα,
μας αναγκάζει να δαπανούμε τεράστια ποσά σε εξοπλισμούς και μας στέλνει
στρατούς λαθρομεταναστών οι οποίοι επιβαρύνουν την ελληνική οικονομία με πολλά
δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Και μάλιστα όχι μόνο με δαπάνες για την
υγειονομική περίθαλψη και διατροφή τους, αλλά και με το παραεμπόριο,
την βαριά εγκληματικότητα (αφαίρεση μεγάλων ποσών από την ελληνική οικονομία με
ληστείες και κλοπές), την … βενζίνη των περιπολικών αυτοκινήτων και σκαφών για
να αντιμετωπίσουν την εγκληματικότητα που οφείλεται σε αυτούς, την σοβαρή
οικονομική υποβάθμιση των περιοχών που αυτοί λιμνάζουν κτλ.
Σε αυτά βέβαια πρέπει να τονίσουμε ότι δεν
φταίει ο απλός, ταλαίπωρος λαθρομετανάστης, ο οποίος οδηγούμενος από το
ένστικτο της αυτοσυντήρησης κάνει τα πάντα για να επιβιώσει, αλλά η Τουρκία που
τους στέλνει εδώ κατά χιλιάδες και αρνείται να τους πάρει πίσω.
Δυστυχώς, ο παράγοντας Τουρκία ως απρόβλεπτος
παράγοντας μείωσης του ανταγωνισμού της χώρας, και κατά συνέπεια
αδυναμίας πληρωμής μέρους των χρεών της, όπως μάλιστα γιγαντώθηκε από τους
εξοπλισμούς που της παρέχουν κυρίως οι «εταίροι» μας Γερμανοί, δεν
αξιοποιήθηκε, ούτε καν έγινε αντικείμενο επίκλησης από τους βουλευτές της
αντιπολίτευσης, οι οποίοι και σε αυτό το ζήτημα έχουν πιαστεί αδιάβαστοι.
Μπορεί ο κ. Τσοχατζόπουλος να οδηγήθηκε στην
φυλακή λόγω μιζών σε υπέρογκα εξοπλιστικά προγράμματα που πράγματι οδήγησαν σε
υπερχρέωση την χώρα, κανείς όμως δεν σκέφθηκε ότι η χώρα είναι
αναγκασμένη να δαπανά τεράστια ποσά για αγορά όπλων και συντήρηση
στρατού (πολύ περισσότερα ποσά από πολλές χώρες των «οργανωμένων» χωρών του
Βορρά) λόγω Τουρκίας και μάλιστα αφημένη τελείως στην τύχη της, καθώς οι
Ευρωπαϊκές Συνθήκες αφήνουν την άμυνα των χωρών της Ευρώπης σε αυτές τις ίδιες.
γ) Μετά τα φίλτρα του δόλου, της μόνιμης
αδυναμίας πληρωμής και της πραγματικής προσπάθειας εξόφλησης των
οφειλών που ανακόπηκε από απρόοπτη μεταβολή συνθηκών, ο νόμος
Κατσέλη πολύ σωστά θέτει το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και
ειδικότερα του ζητήματος της υπεράσπισης του δικαιώματος στην ζωή, το οποίο
υποτίθεται ότι ο σύγχρονος Δυτικός πολιτισμός μας αναγνωρίζει ως θεμέλιο, μετά
την τραγική εμπειρία της ανθρωπότητας με τις τακτικές του Χίτλερ.
Έτσι λοιπόν ο οφειλέτης από το εισόδημα που
εξακολουθεί να αποκομίζει (το δικό του και της γυναίκας του) ΠΡΩΤΑ αφαιρείται το
ποσό που απαιτείται για την επιβίωση αυτού και της οικογένειάς του (δικαίωμα
στην ζωή), μετά ό,τι απομένει πηγαίνει για την ικανοποίηση των δανειστών του
(μέχρι ένα ποσοστό του χρέους) και το κυριότερο ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ το
οποίο δεν είναι πια βιώσιμο.
Η έννοια της διαγραφής των οφειλών δεν
έχει να κάνει με τιμωρία του δανειστή, αλλά με την εφαρμογή της υπεροχής του
δικαιώματος στην ζωή έναντι μιας αστική αξίωσης χρηματικής οφειλής με την εξής
απλή λογική: όταν δύο μέρη είναι εξίσου δυνατά (αρχή της
ισότητας και των ίσων ευκαιριών) τότε και τα δύο αυτά μέρη είναι υποχρεωμένα να
ανταποκριθούν σε αυτά που έχουν υπογράψει, τόσο ο δανειστής-Τράπεζα, όσο και ο
οφειλέτης-φυσικό πρόσωπο. Όταν όμως απρόοπτες συνθήκες καθιστούν
το ένα μέρος πολύ αδύνατο έναντι του άλλου, τότε η εξακολούθηση των ίδιων σε
σχέση με το παρελθόν απαιτήσεων (σαν να μην μεσολάβησε τίποτα) δεν είναι τίποτα
περισσότερο από την απαίτηση του ισχυρότερου, όχι να ικανοποιηθεί από τον
αδύνατο, αλλά να τον διαλύσει και να το τιμωρήσει γιατί δεν ανταποκρίθηκε σε
αυτά που υπέγραψε.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες το δικαίωμα στην ζωή
πάει περίπατο και υπερισχύει η προτεσταντική ηθική της τιμωρίας (βλ.
Μέρκελ) αυτού που δεν ανταποκρίθηκε στις υποχρεώσεις του προς γνώση και
συμμόρφωση των υπολοίπων. Αν και κυνική αυτή η τοποθέτηση και κατά πολλούς
«λογική», προσκρούει σε ένα σοβαρό άτοπο: δίνεται εξουσία στον παράγοντα
τύχη για να αποφασίσει ποιος θα επιβιώσει και ποιος θα εξακολουθήσει
να ζει. Όταν δε το δικαίωμα στην ζωή βασίζεται από τις ορέξεις της «Τύχης»..
τότε απλά μιλάμε για έναν ολόκληρο Δυτικό πολιτισμό υπό αίρεση, μέχρι να
αλλάξει η τύχη…
Στο ίδιο δικαίωμα στην ζωή βασίζεται και η
προστασία της κύριας κατοικίας τόσο από τον ν. 3869/10 όσο και από το
πάγωμα των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας για χρέη προς τράπεζες. Μπορεί
κάποιος να μην μπορεί να υπαχθεί στον νόμο Κατσέλη γιατί είχε δόλο όταν πήρε το
δάνειο, και σωστά να μην υπαχθεί. Μπορεί κάποιος άλλος όντως να είναι «μπαταχτσής»
κατά το κοινώς λεγόμενο. Όμως δεν πρέπει να τιμωρηθεί το παιδί του με
θάνατο από το κρύο στον δρόμο για τα λάθη του πατέρα του. Το πάγωμα των
πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας πρέπει να εξακολουθήσει να ισχύει για ΟΛΟΥΣ
όσους έχουν έστω και ένα ανήλικο, γιατί υπάρχει σαφές ζήτημα
προστασίας της ζωής ανηλίκων παιδιών.
Τέλος, στην περίπτωση του ελληνικού χρέους και
επειδή πολύς λόγος γίνεται για την αξιοπιστία της χώρας στο
εξωτερικό, πρέπει να τονιστεί ότι η αξιοπιστία κερδίζεται όταν μιλάει κανείς με
ειλικρίνεια όχι μόνο για τις οφειλές του, αλλά και για την πραγματική (και όχι
εικονική) ικανότητά του να ανταποκριθεί σε αυτές, καθώς και για τους λόγους που
μεσολάβησαν και πλέον δεν μπορεί να ανταποκριθεί. Όταν οι λόγοι αυτοί είναι σοβαροί (απρόοπτη
μεταβολή συνθηκών) τότε ακόμα και αν δηλώσει παύση πληρωμών για ένα μέρος του
χρέους, εξακολουθεί να παραμένει αξιόπιστος και άξιος
βοήθειας.
Όταν όμως, αντί να παρουσιάζει κανείς τους
ακριβείς λόγους που τον έκαναν να πέσει έξω οικονομικά (κάτι τελείως φυσιολογικό
στο καπιταλιστικό σύστημα), πάει έξω και λέει ότι από την αρχή γνώριζε ότι
τα δάνεια που έπαιρνε από τους ξένους δανειστές δεν θα τα ξεπληρώσει, τότε
δικαιωματικά οι ξένοι δανειστές τον φτύνουν ως απατεώνα και απαιτούν την
παραδειγματική του τιμωρία.
Δυστυχώς, αυτά που τραβάνε οι Έλληνες σήμερα,
κατά κύριο λόγο οφείλονται στο ότι οι ξένοι δανειστές εξαγριώθηκαν από
τον εξευτελισμό που μας έκαναν ορισμένοι Έλληνες πολιτικοί στο εξωτερικό ως
διεφθαρμένους που τρώγαμε τα λεφτά των ξένων δανειστών. Όσο αυτοί οι
Έλληνες πολιτικοί μένουν δικαστικά στο απυρόβλητο και όσο δεν παρουσιάζονται
σοβαρά οικονομικά στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι η υπερχρέωση της χώρας
οφείλεται σε απρόοπτες συνθήκες και όχι στην εξαπάτηση των
ξένων δανειστών από τους απατεώνες - τεμπέληδες Έλληνες, τα πράγματα θα γίνουν
πολύ χειρότερα και δεν θα φταίνε οι ξένοι σε αυτό.
κανένα σχόλιο