Παλαιότερα, ο
ελληνικός λαός μπορεί να έκανε λάθος στην ψήφο του ψηφίζοντας κάποιον ανίκανο,
κλέφτη ή απατεώνα επειδή εξαπατήθηκε, επειδή διορίστηκε, ή επειδή τον θεώρησε από
λάθος ικανό. Ωστόσο, ο ελληνικός λαός πάντοτε απαίτησε την απονομή Δικαιοσύνης
και δεν έθεσε σοβαρά εμπόδια στο έργο της. Η λογική ήταν εξής απλή: αφού οι
Δικαστές τους έχουν «έξω» πώς να μην ψηφίσω κάποιον που υπόσχεται ή μοιράζει λεφτά…;;
Αφού είναι «έξω» σημαίνει πως δεν υπάρχουν σοβαρά στοιχεία εις βάρος του και
όλα γίνονται από σκευωρία.
Προκύπτει λοιπόν
περίτρανα ότι η σημερινή χρεοκοπία δεν οφείλεται στο ότι «μαζί τα φάγαμε», ούτε
στο ότι «αυτοί που δεν έφαγαν είναι πολύ λίγοι» όπως λένε κάποιοι άλλοι.
Οφείλεται στην ατιμωρησία των πολιτικών που έκλεψαν, των μιζαρισμένων και των
απατεώνων από την Δικαιοσύνη, οι λειτουργοί της οποίας έβλεπαν για χρόνια
σημεία και τέρατα ανήμποροι να επέμβουν λόγω του αρ. 86 του Συντάγματος.. Και
όλα αυτά μέχρι φυσικά τη στιγμή που το ελληνικό χρέος έγινε δυσθεώρητο και μη βιώσιμο.
Φτάσαμε δηλαδή
στο σημείο η υπερχρέωση της χώρας από πολιτικούς που μοίραζαν λεφτά αντί να
βρίσκονται στην φυλακή να γίνει μη αναστρέψιμη. Έτσι λοιπόν, παρά την απατηλή
μετατροπή του προβλήματος υπερχρέωσης της χώρας σε πρόβλημα ελλείμματος από τον
κ. Παπανδρέου και την Κυβέρνησή του (προκειμένου φυσικά να καλύψει την
υπερχρέωση της χώρας από τις Κυβερνήσεις Α. Παπανδρέου και Κ. Σημίτη) δεν
πρέπει να ξεχνάμε ότι το πραγματικό πρόβλημα της χώρας είναι το δημόσιο χρέος
και η υπερβολική διόγκωση των απαιτήσεων των δανειστών σε μη βιώσιμο επίπεδο.
Τι λένε στον
κόσμο σήμερα; Ό,τι ζούσε με δανεικά, δηλαδή ότι κατανάλωνε περισσότερα από όσα
παρήγαγε και την διαφορά την κάλυπτε με δανεικά. Ουδέν ψευδέστερον. Όπως
αποδείχθηκε περίτρανα από το κορυφαίο σκάνδαλο των υποβρυχίων (όπως και από
άλλα σκάνδαλα πχ τα 20 δις για τα Ολυμπιακά έργα, τα 2 δις ζημιά από την SIEMENS όπως βεβαίωση η Βουλή κτλ) τα δανεικά
που έπαιρναν οι ελληνικές Κυβερνήσεις δεν κάλυψαν καμία ουσιαστική ανάγκη των
Ελλήνων, αλλά απλά πετάχτηκαν στην θάλασσα σε σκάνδαλα για αποκόμιση
περιουσιακού οφέλους ξένων οικονομικών συμφερόντων και Ελλήνων πολιτικών που πάντα έμεναν
ατιμώρητοι, δηλαδή ελεύθεροι να εξαπατούν και να πουλάνε ελπίδα.
Χρόνια ολόκληρα
πέρασαν με την μία Ελληνική Κυβέρνηση, κάθε φορά που ανέβαινε στην εξουσία, να
κατηγορεί την προηγούμενη για κακοδιαχείριση, εστιάζοντας την κριτική της στο
πρόβλημα του δημόσιου χρέους (πχ πως ο Α. Παπανδρέου πήγε το ελληνικό δημόσιο
χρέος από το 24% του ΑΕΠ που το παρέλαβε το 1981 στο 65% του ΑΕΠ το 1989). Όλοι
μας μεγαλώσαμε με αυτή την πρακτική της «κατηγορίας του προηγούμενου» και με
επίκεντρο το δημόσιο χρέος.
Ωστόσο, τελείως
ξαφνικά ο κ. Παπανδρέου από τον Οκτώβριο του 2009 που ανέλαβε την Κυβέρνηση της
χώρας άλλαξε την πολιτική ατζέντα και από το πρόβλημα του δημόσιου χρέους, αποπροσανατόλισε
- επικέντρωσε την προσοχή των Ελλήνων στο έλλειμμα της χώρας (το οποίο ο ίδιος
φρόντισε να διογκώσει) και συνακόλουθα οι κατηγορίες άλλαξαν: πλέον δεν φταίει
απλά ο προηγούμενος πολιτικός, αλλά φταίμε όλοι μαζί. Δηλαδή, η αλλαγή της ατζέντας
από το δημόσιο χρέος (το πραγματικό πρόβλημα της χώρας) στο δημόσιο έλλειμμα
(το «φτιαχτό» πρόβλημα της χώρας) επέφερε και την αντίστοιχη μετάθεση των ευθυνών
από τους πολιτικούς (με τα ολέθρια σφάλματα που διέπραξαν με τα δανεικά και
αγύριστα) στους απλούς πολίτες με την ζωή που «ζούσαν με ελλείμματα» επειδή
δήθεν ήταν τεμπέληδες…(«μαζί τα φάγαμε»).
Έτσι λοιπόν
σήμερα, αντί να ασχολούμαστε με το πώς θα απαλλαγούμε από το Δημόσιο Χρέος που
δολίως έχουμε φορτωθεί κατά το μεγαλύτερο μέρος του, έχουμε ζαλιστεί να
παρακολουθούμε το ελληνικό έλλειμμα πότε να ανεβαίνει και πότε να κατεβαίνει
(πρωτογενές πλεόνασμα) κατά τις λογιστικές απάτες των «αλχημιστών» της
οικονομίας Στουρνάρα, Σαμαρά, Βενιζέλου…
Τι κάνουν οι
θεσμοί του Δημοκρατικού πολιτεύματος απέναντι σε όλη αυτή την απάτη; Παρακολουθούν
αμήχανα τις εξελίξεις, όχι γιατί δεν θέλουν να παρέμβουν, αλλά γιατί δεν
μπορούν.
α) ο θεσμός της
Δικαιοσύνης, λόγω του αρ. 86 του Συντάγματος, δεν μπορεί να βάλει φυλακή όσους
επίορκους πολιτικούς διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα φορτώνοντας στον ελληνικό λαό
αβάσταχτο χρέος, αφήνοντάς τους ελεύθερους να συνεχίζουν να εξαπατούν και να
πουλάνε στον κόσμο ελπίδες. Οι δε πρόσφατες ποινικές καταδίκες σε πολιτικά
πτώματα-συνταξιούχους τύπου Τσοχατζόπουλου και Λιάπη, (και ο Θεός ξέρει ποιος
άλλος «συνταξιούχος» θα τιμωρηθεί προκειμένου να την γλιτώσουν οι εν ενεργεία
επίορκοι πολιτικοί) δεν μπορούν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα.
β) ο Πρ. Δημοκρατίας δεν μπορεί να διαλύσει
την Βουλή λόγω προφανούς δυσαρμονίας Βουλής και εκλογικού σώματος, η οποία
δημιουργήθηκε λόγω της προκλητικής
ασυνέπειας μεταξύ προεκλογικών υποσχέσεων (άλλο «μείγμα πολιτικής») και
μετεκλογικών έργων. Στις εκλογές του 2012 ο ελληνικός λαός είχε πάρει την
ιστορική του απόφαση να καταγγείλει το μνημόνιο και να προχωρήσει μπροστά. Όμως
τελικά πείστηκε από τα ψέματα του κ. Σαμαρά, ο οποίος τον καθησύχασε με
υποσχέσεις. Όταν παραμονές των εκλογών ρωτούσαν τον κ. Σαμαρά πως θα δώσει
στους δανειστές τα 11,5 δις για τα οποία δεσμεύθηκε ο κ. Παπαδήμος (χωρίς
φυσικά ο «ουρανοκατέβατος» κ. Παπαδήμος να έχει πάρει κάποια σχετική εντολή από
τον ελληνικό λαό), ο κ. Σαμαράς διακήρυσσε στους πολίτες να μην ανησυχούν γιατί
θα εφάρμοζε άλλο μείγμα πολιτικής… χωρίς χαράτσια, περικοπές και
υπερφορολόγηση. Τελικώς, το τι ψήφισε-εφάρμοσε ο κ. Σαμαράς από τον Νοέμβριο
του 2012 και μετά (νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, νέα χαράτσια, νέοι
αβάσταχτοι φόροι) τον κατατάσσει σε πρωταθλητή του ψεύδους και τον κ. Παπούλια
ως έναν απλό θεατή των εξελίξεων. Είναι αλήθεια απορίας άξιο πώς είναι δυνατόν
ο Πρ. Δημοκρατίας να είναι ρυθμιστής του πολιτεύματος κατά το Συντ. αρ. 30 παρ.
1, χωρίς όμως καμία ουσιαστική αρμοδιότητα να επέμβει όταν συντελείται
εξαπάτηση του εκλογικού σώματος;
γ) ο θεσμός της
Αντιπολίτευσης δεν μπορεί να ασκήσει σωστή κριτική στο έργο της Κυβέρνησης
γιατί λόγω των λογιστικών αλχημειών, ψεμάτων και παραπληροφόρησης του οικονομικού
απατεώνα Στουρνάρα δεν έχει σαφή εικόνα της ελληνικής οικονομίας και κατά
συνέπεια δεν ξέρει ούτε τι κατάσταση υφίσταται, ούτε τι μπορεί να υποσχεθεί για
το μέλλον στον κόσμο.
Το πρόβλημα
λοιπόν στην χώρα υφίσταται όχι στο ότι «μαζί τα φάγαμε», αλλά στο γεγονός ότι
το Δημοκρατικό μας πολίτευμα υπάρχει μεν, δεν λειτουργεί δε. Από την στιγμή που
οι Δημοκρατικοί θεσμοί έχουν στην ουσία βραχυκυκλώσει και δεν λειτουργούν,
άφησαν χώρο σε όποιον ήθελε να κλέψει το δημόσιο ταμείο να το κλέψει. Άφησαν
τον πολίτη έκθετο να εξαπατάται από ψεύτες που φόρτωσαν στους ώμους
των πολιτών τα δικά τους εγκλήματα, με τα δόλια μαγειρέματα στο έλλειμμα και το
συνακόλουθο «μαζί τα φάγαμε».
Ωστόσο, όπως
είπαμε και παραπάνω, δεν μπορεί να κατηγορηθεί ο απλός πολίτης που έκανε μία
πολιτική επιλογή (δεξιά ή αριστερά), αλλά ο αρμόδιος δημοκρατικός θεσμός που δεν
έβαλε τον απατεώνα πολιτικό στην φυλακή, αφήνοντάς τον ελεύθερο να εξαπατά.
Ειδικά στο θέμα του δημόσιου δανεισμού της χώρας πρέπει να πούμε το εξής: όταν
δανείζεσαι για ανάπτυξη κάνεις μία πολιτική επιλογή, όταν όμως δανείζεσαι
ξέροντας εκ των προτέρων ότι αυτά που δανείστηκες δεν θα τα επιστρέψεις, τότε
δεν κάνεις πολιτική αλλά είσαι εγκληματίας και απατεώνας (ΠΚ 386, 398) και
πρέπει να πας φυλακή.
Τέλος, πρέπει να πούμε ότι την οργή του κόσμου από την αυθαιρεσία των επίορκων πολιτικών, οι οποίοι, όχι απλά μένουν ατιμώρητοι, αλλά υβρίζουν τον κόσμο και παριστάνουν τους σωτήρες, την εκμεταλλεύονται τα κόμματα της Χρυσής Αυγής και του ΚΚΕ με το εξής απλό επιχείρημα:
αφού η Δικαιοσύνη, ο Πρ. Δημοκρατίας και ο θεσμός της Αντιπολίτευσης δεν
μπορούν να αποδώσουν δικαιοσύνη λόγω της διάκρισης των εξουσιών, τότε πρέπει να
δημιουργηθεί ένα καθεστώς όπου οι εξουσίες (νομοθετική, δικαστική, εκτελεστική)
δεν θα είναι διακριτές αλλά ενωμένες («εθνικό καθεστώς» κατά την Χ.Α και
«λαϊκό-σταλινικό» κατά ΚΚΕ), ώστε ο αρχηγός του καθεστώτος να μπορεί να έχει
τις δικαστικές-κατασταλτικές εξουσίες να δικάσει τους ενόχους.
Έχει αρχίσει να
γίνεται συνείδηση σε μεγάλο μέρος των πολιτών (τόσο της δεξιάς όσο και της
αριστεράς) ότι η δημιουργία καθεστώτος με αρχηγό (που θα υποκαθιστά τον
πρωθυπουργό στην εκτελεστική εξουσία), που θα είναι δικαστής (θα υποκαθιστά την
δικαιοσύνη στα νομικά ζητήματα του δημόσιου βίου), καθώς και αρχηγός του
στρατού (θα υποκαθιστά τον Πρ. Δημοκρατίας ως αρχηγός του στρατού και σύμβολο
ενότητας του λαού) δεν αποτελεί Φασισμό και Δικτατορία, αλλά επιβεβλημένη μεταμόρφωση του
υφιστάμενου πολιτεύματος (από την πλήρη διάκριση των εξουσιών πηγαίνουμε στην
πλήρη ένωση των εξουσιών) προκειμένου να γίνει εφικτή η αποκαθήλωση της
υπάρχουσας ατιμώρητης και ασύδοτης ολιγαρχίας των ατιμώρητων επίορκων πολιτικών (δικτατορία της μειοψηφίας κατά τις πρόσφατες δηλώσεις του κ. Κουτσούμπα).
Βεβαίως, μιλάμε
για δημοκρατική μετάβαση στο νέο αυτό καθεστώς, εφόσον ο λαός επιλέξει με
μεγάλη πλειοψηφία ένα από τα κόμματα αυτά (Χ.Α. ή ΚΚΕ) να ανέβει στην εξουσία.
Δηλαδή, η ψήφος σε αυτά τα κόμματα θεωρείται, κατά τους υπευθύνους των κομμάτων
αυτών, και άνοιγμα του δρόμου για αναθεώρηση του Συντάγματος με ένωση των 3ων εξουσιών. Ακόμα και στο νέο αυτό καθεστώς θα
εξακολουθεί να διοικείται η χώρα από πολιτικούς (με εκτεταμένες εξουσίες) και όχι από στρατιωτικούς. Η γραφική φιγούρα του θερμόαιμου «φασίστα»
καραβανά που με την απειλή του όπλου αποφάσιζε και διέταζε ανήκει στο παρελθόν.
Ας έχουν λοιπόν οι Δικαστές υπόψη τους ότι
όσον αφορά την Χ.Α. δεν δικάζουν «ναζιστές» (θεμελιώδης αρχή των ναζί ήταν η
υπεροχή της γερμανικής φυλής έναντι των άλλων φυλών) αλλά οπαδούς ολοκληρωτικών
καθεστώτων διακυβέρνησης με ένωση των 3ων εξουσιών σε ένα πρόσωπο, και
θαυμαστές αυτών που κατάφεραν να το εφαρμόσουν (είτε είναι ο Χίτλερ, είτε ο
Μεταξάς, είτε ο Παπαδόπουλος, είτε ο Στάλιν για τους αριστερούς). Ακόμα και η
Χ.Α. να τεθεί εκτός νόμου, υπάρχει ακόμα το ΚΚΕ που επιδιώκει τους ίδιους περίπου σκοπούς (ανατροπή της δικτατορίας της μειοψηφίας-ολιγαρχίας). Ακόμα δε περισσότερο μπορούν να συσταθούν και άλλα κόμματα με τον σκοπό της
αναθεώρησης του Συντάγματος προκειμένου να δημιουργηθεί πολίτευμα που θα
λειτουργεί με αρχηγό πολιτικό πρόσωπο (και όχι στρατιωτικό), αλλά με ενωμένες
τις 3 εξουσίες.
Η δίψα του απλού
κόσμου για δικαιοσύνη τον οδηγεί όχι στον εκφασισμό, όπως ψευδώς κατηγορείται,
αλλά στην επιλογή οποιουδήποτε πολιτικού φορέα υποσχεθεί την τιμωρία των ενόχων
επίορκων πολιτικών, οι οποίοι αφού καταχρέωσαν την χώρα, αντί να οδηγηθούν στην
φυλακή, φορτώνουν στον εξαθλιωμένο απλό λαό ευθύνες και έχουν και την απαίτηση
να παριστάνουν τους σωτήρες. Αν λοιπόν η Δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα όπου
τιμωρείται μόνο αυτός που ψηφίζει και αυτός που παίρνει τις εγκληματικές
αποφάσεις μένει ατιμώρητος (και απλά «πάει σπίτι του» όπως έλεγε ο Κ.
Καραμανλής ο πρεσβύτερος), πολύς κόσμος τείνει να ζητά πολίτευμα όπου δεν θα
ψηφίζει, αλλά αυτός που θα παίρνει εγκληματικές αποφάσεις θα τιμωρείται.
Το «μαζί τα φάγαμε» έβαλε την Χρυσή Αυγή στην
Βουλή και μόνο η τιμωρία των επίορκων πολιτικών (και όχι αόριστες ποινικές κατηγορίες) θα την βγάλει από την Βουλή.
κανένα σχόλιο