Η αποδόμηση της υπεροφορολόγησης απάντων των ελευθέρων επαγγελματιών με πρόσχημα τη φοροδιαφυγή.
* του Κωνσταντίνου Παπακασόλα, δικηγόρου Αθηνών.  
Εδω και μερικα χρονια, καταργηθηκε το αφορολογητο, εμπηκε απο 2014 φορος 26% στους ελευθερους επαγγελματιες, φυσικα τελος επιτηδευματος 650 (πλεον) ευρω, αυξηθηκαν με το μεσοπροθεσμο ιλιγγιωδως και  οι ασφαλιστικες εισφορες και φυσικα επιβαρυνθηκαν οι ως ανω φορολογουμενοι και με εκατονταδες εμμεσους φορους αλλα και φορους ακινητης περιουσιας, οπως ολοι οι Ελληνες.
Πολλοι, λεει, ελευθεροι επαγγελματιες αλλα και οι αγροτες, δηλωνουν ψευδη εισοδηματα και τελωσπαντων δεν ειναι δυνατον να εχει εισοδημα το 80% των αγροτων, των δικηγορων, η μηχανικων η δεν ξερω κι εγω ποιων αλλων ΜΟΝΟ 10.000 ευρω.
Βεβαιως. Ειναι προφανες οτι ουκ ολιγοι απο αυτους πρεπει να βγαζουν πολυ περισσοτερα.
Ολα αυτα λοιπον,  επειδη  καποιοι φοροδιαφευγουν και το κρατος δεν μπορει να τους πιασει και χανει εσοδα και αρα πρεπει να πληρωσουν ολοι, τη λυπητερη, γιατι δεν γινεται αλλιως.
Μαλιστα.
Να θεσουμε ενα – δυο, κι ενα τρια, ερωτηματα?
α) Και αν υποθεσουμε οτι οντως ενα 40% (λεω εγω) των ελευθερων επαγγελματιων ΠΡΑΓΜΑΤΙ απο το 2009 τουλαχιστον και μετα μεχρι σημερα ΟΝΤΩΣ βγαζει και μετα βιας 4 και 5 και 6.000 ευρω μονο εισοδημα?
β) Και αν υποθεσουμε οτι ενα 10% εξ αυτων, κυριως οι νεοτεροι που δραστηριοποιηθηκαν επαγγελματικα τα τελευταια 5-10 χρονια ΠΡΑΓΜΑΤΙ ειχε τετοια εισοδηματα, ισχνα, ΚΑΙ ΠΡΟ ΤΟΥ 2009, και δεν προλαβε καν να “στρωσει ” επαγγελματικα?
γ) Και αν υποθεσουμε οτι στις χωρες της Ευρωπης (που εχουν καλυτερα αποτελεσματα στην καταπολεμηση της φοροδιαφυγης ) ΔΕΝ υιοθετουν τετοια οριζοντια μετρα “καταπολεμησης” αλλα εφαρμοζουν αμεσους και σχολαστικους ελεγχους των φορολογουμενων, οπου με ευκρινεια διαγιγνωσκουν το κρυφο χρημα?
Τι πρεπει να κανουμε λοιπον με αυτες τις ευπαθεις επαγγελματικες ομαδες, καθως απ’ οτι δειχνουν τα πραγματα ΚΑΙ ΑΥΤΕΣ ΟΝΤΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, δοθεντος οτι η χωρα εχει 30% ανεργια, αλλη τοση υποαπασχοληση, 5.000 αυτοκτονιες και 2.000.000 ανασφαλιστους?
Μεσα στα νουμερα αυτα, εμ δεν γινεται, θα υπαρχουν και επαγγελματιες ΠΟΥ ΟΝΤΩΣ ΕΧΟΥΝ ΙΣΧΝΑ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΑ.
Και ουδεμια μεγαλυτερα αποδειξις επ αυτου απο το γεγονος οτι στους ανασφαλιστους και χρεωμενους στο δημοσιο, κυριως με τις εισφορες τα τελη επιτηδευματος τη μεριδα του λεοντος κατεχουν εκατονταδες χιλιαδες ελευθεροι επαγγελματιες!
Δεν νομιζω να ειναι τοσο “περιεργοι” ωστε να υπομενουν αυτην την τραγικη κατασταση, κρατωντας μυθικα ποσα απο τις υποτιθεμενα κερδοφορες ατομικες επιχειρησεις στα σεντουκια τους!!!
Τι θα κανουμε με αυτους?
Θα τους απαγορεψουμε να εργαζονται, επειδη βγαζουν μονο 5.000 ευρω ?
Θα τους τα πιστωσουμε στην εφορια και θα τους εκβιαζουμε κατοπιν με ποινικες διωξεις και κατασχεσεις?
Σε αυτο το εξοχως ειρωνικο και ρητορικο ερωτημα, η πολιτικη ηγεσια της χωρας εδω και πολλα χρονια, ΑΔΡΑΝΕΙ, στρουθοκαμηλιζει και εν τελει απο το 2010 και μετα  λεει ανοικτα ΝΑΙ! :
Στην πυρα αν δεν μπορεις να βγαζεις 15.000 ευρω εισοδημα το χρονο!
Κατ αρχας πρεπει να πουμε οτι φορου διαφυγη υπαρχει:
α) Οταν ο υποχρεος εχει φοροδοτικη ικανοτητα, δηλαδη οταν αυτα που κερδιζει αρκουν για να ζησει αξιοπρεπως και να επιβιωσει
β) Οταν ενω βγαζει αρκετα χρηματα και εχει αυτη την ικανοτητα, αυτος τα κρυβει και δηλωνει λιγοτερα.
Και βεβαια, υπαρχει φοροδιαφυγη και φοροδιαφυγη. Αν καποιος αντι για  8, δηλωνε 6 χιλιαδες ευρω την εποχη του αφορολογητου, τιποτα δεν θα αλλαζε γι αυτον φορολογικα, θα πληρωνε μηδεν.
 Σημερα θα πληρωνε  ενα μικρο ποσο φορου. Φοροδιαφυγη ομως ειναι η αποκρυψη εισοδηματων σημαντικων για το δημοσιο (α) και  (β) που δεν αναγκαζεται να κρυβει ο κατοχος τους για να μπορει να επιβιωσει με αξιοπρεπεια!!!!
Αυτα τα απλα νομιζω οτι σημερα εχουν ξεχαστει ηθελημενα…και συγχεονται βιοπαλαιστες με  μεγιστανες.
Ακολουθει ενα μιξ αποψεων μου απο σχετικη αρθρογραφια μου, εις το οποιο επιχειρω να αποδομησω Συνταγματικα το υπαρχον απαγορευτικο πλαισιο ασκησης επαγγελματικης δραστηριοτητας στην Ελλαδα απο το φοβο της υπερχρεωσης στο δημοσιο.
Το ελληνικο κρατος ενω ευνοει ταχατες την part time απασχοληση σε υπαλληλικη ιδιοτητα, την απαγορευει στην πραξη εις το ελευθεριο επαγγελμα, ακομα και το επιστημονικο.
Και εν προκειμενω το part time δεν ειναι θεμα επιλογης βεβαια και δεν σχετιζεται με τον ΧΡΟΝΟ αλλα απο το τελικο ΕΙΣΟΔΗΜΑ που αποκομιζει ο νεος εργαζομενος επαγγελματιας (PART INCOME), εν μεσω βαθειας κρισης αλλα ΚΑΙ ΒΑΘΕΙΑΣ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑΣ φορων και δημοσιονομικων βαρων (τελων , εισφορων κλπ):
Και προ αλλά κυρίως ΕΠΙ μνημονίου το ελληνικό δημόσιο θέσπιζε και θεσπίζει νέες επιβαρύνσεις απείρου εμπνεύσεως επί των φορολογούμενων ή αυξάνει ΜΕ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ΤΟ ΥΨΟΣ των ήδη υπαρχουσών.
Φόροι, ανθυποφοροι, τέλη, εισφορές, χαράτσια, πρόστιμα και φόροι που δεν αναγνωρίζονται ως φόροι, μονό και μονό για να μην … είναι δυνατόν να προσβληθούν!
Ο εκ του πονηρού κατακερματισμός των βαρών και η απαράδεκτη αποσύνδεση τους από κάθε εισοδηματικό συσχετισμό. Τα διάσπαρτα και «μεταμφιεσμένα» βάρη, από ασφαλιστικές εισφορές μέχρι πρόστιμα ΚΟΚ και από ΤΑΠ μέχρι τέλη επιτηδεύματος, ως μεθόδευσης που «από κοινού και κατά συρροή» παραβιάζουν τα ατομικά όρια επιβίωσης.
Η κατάργηση του αφορολογήτου ως εγκληματική πράξη. Η ανάγκη επαναφοράς και εμπλουτισμού της εννοίας του όχι μόνο με τους φόρους, αλλά με όλο τον ορυμαγδό επιβαρύνσεων του ελληνικού δημοσίου. Φόρων, τελών, εκτάκτων και μονίμων, δημοτικών & δημοσίων, ασφαλιστικών εισφορών, κλπ.
Δεν νοείται ανταποδοτικότητα με υποχρεωτικό χαρακτήρα που δεν υπόκειται στους περιορισμούς της συνεισφοράς στα βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις και την αρχή της αναλογικότητας.
Ανάγκη αθροιστικού συνυπολογισμού όλων των ετησίων βαρών, ακόμα και των διοικητικών προστίμων, εισφορών κλπ κατά τον υπολογισμό των ετησίων φοροδοτικών και εισφοροδοτικων υποχρεώσεων : Με σωρεία ποικιλώνυμων βαρών που βαπτίζονταν φόροι, τέλη, εισφορές, πρόστιμα, κλπ ώστε να είναι αδύνατη η μαζική συναντιληψη, συνυπολογισμός και συμπροσβολη τους το γνωστό & σεσημασμένο ελληνικό δημόσιο έχει με το πρόσχημα της κρίσης προσγειωθεί μόνιμα στο σβέρκο των αδύναμων φορολογουμένων.
Mε το υπάρχον πολυεπιπεδο σύστημα «φορολόγησης» (ο όρος δεν μπορεί να περιγράψει την συνολική χρηματική επιβάρυνση από το δημόσιο) ο πολίτης δεν μπορεί να έχει συνολική εικόνα των υποχρεώσεων του προς το δημόσιο, καθώς το τελευταίο έχει αναλάβει και έχει φορτώσει με υποχρεώσεις και βάρη από το ρεύμα του σπιτιού του, μέχρι και το τελευταίο ευρώ της τσέπης του, ώστε να καθίσταται δυσχερές το ξεκαθάρισμα του λογαριασμού με όλα αυτά τα τέλη, φόρους, και αφετέρουκρυφά και πονηρά το κράτος να υπερχρεώνει σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό απ το συνταγματικως επιτρεπόμενο τους αδύναμους οικονομικά πολίτες.
Οι τελευταίοι δεν μπορούν να εννοήσουν το μέγεθος της κοροϊδίας παρά μόνο αφού προσθέσουν την σε ετήσια βάση επιβάρυνση τους με αμέσους και έμμεσους φόρους, εισφορές, φόρο εισοδήματος, τέλη επιτηδεύματος, κλπ ώστε να έχουν κάθε λόγο να εξανιστανται από την υπερφορολογηση και υπερχρέωση, καθώς οι κάτω του παλαι ποτέ αφορολογήτου καλούνται να καταθέσουν μέχρι και το 75% των εισοδημάτων τους στο ελληνικό δημόσιο και τούς επιβάλλεται να ζήσουν με μόλις μερικές χιλιάδες αν όχι εκατοντάδες ευρώ!!
Πιστευω οτι είναι αντισυνταγματικός κάθε καταλογισμός φόρου, εισφοράς, τελών, προστίμων, ασφαλιστικών εισφορών σε όποιον δεν μπορεί να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Θα επιχειρησω κατωτερω να προσδιορισω ειδικοτερα το   “ζην”
Πόσο πρέπει να είναι το όριο του «δεν πληρώνω»;
Πρώτα απ όλα δεν πρέπει να είναι απλά αφορολόγητο. Πρέπει να είναι επίσης ανεισφορολογητο, ατελολογητο, κι εν πασει περιπτώσει ανέγγιχτο απ το μακρύ χέρι του κράτους.
REPEAT : Δεν νοείται ΦΟΡΟΣ, ΕΙΣΦΟΡΑ Η ΤΕΛΟΣ (ΔΗΜΟΣΙΟ ΒΑΡΟΣ) με υποχρεωτικό χαρακτήρα, που δεν υπόκειται στους περιορισμούς της συνεισφοράς στα βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις και την αρχή της αναλογικότητας.
Σημειωτέον ότι στην Ευρώπη οι εισφορές εισπράττονται από την εφορία, όπως και εδώ εσχάτως θέλουν να εφαρμόσουν με τη διάφορα ότι οι όντως Eυρωπαίοι υπολογίζουν τις εισφορές με βάση το εισόδημα του ασφαλισμένου και δίνουν σημαντικές απαλλαγές στους αδύναμους οικονομικά.
Η προκλητικά εγκληματική μη εφαρμογή όχι μόνο αφορολογήτου, αλλά και του στοιχειωδέστερου κανόνα φορολογικής Εκτίμησης φοροδιαφυγής : Η αδικαιολόγητη αυξητική μεταβολή της περιουσίας – πέραν της δηλωθείσης στα ετήσια εισοδήματα – και ο προκλητικός τρόπος ζωής (πολυτελής τρόπος διαβίωσης κλπ) ως ενδειξη παράνομου πλουτισμού /φοροδιαφυγής δεν εφαρμόζεται!
Ώστε αφενός μεν μεγάλης ηλικίας και πλούτου επαγγελματίες, με μόλις πχ 9.000 Εισοδήματα ετησίως να κατορθώνουν να συντηρούν και να αποκτούν περιούσιες πολλών και ακριβών ακίνητων, πολυτελή αυτοκίνητα κλπ, χωρίς να επεμβαίνει το ΣΔΟΕ, ενώ αντίστοιχοι νέοι επιστήμονες κι ενώ δηλώνουν τα ιδία εισοδήματα και λιγότερα – που μόλις αρκούν για την επιβίωση τους – να φορολογούνται και να εισφορολογουνται με συνολική επιβάρυνση άνω του …75% (εισφορές σε ταμεία και επιμελητήρια , φόρος 25% αλλά και έξοδα που δεν …τους αναγνωρίζονται και δεν εκπίπτουν του εισοδήματος τους, ώστε να τους μένει να ζήσουν μόλις ένα πόσο δυο -τριών χιλιάδων ευρώ το χρόνο!!
Έτσι ένας καλώς καταρτισμένος λογιστικά φοροφυγας έχει διασπείρει τα κλοπιμαία του και δεν ανησυχεί, ενώ ένας υποαπασχολούμενος καταχρεώνεται στο δημόσιο, επειδή απλώς δουλεύει, ενώ είναι κολλημένος σε ένα φαύλο κύκλο καθώς αδυνατεί ακόμα και να κάνει αποδοχή κληρονομιάς από το φόβο κατάσχεσης από το δημόσιο!!!
Η φοροδιαφυγή τεκμαίρεται και αποδεικνύεται από την αυξητική μεταβολή της περιουσίας του φορολογούμενου η οποία έλαβε χώρα πέραν και μακρά των δηλωθέντων εισοδημάτων του.
Είναι προφανές ότι ο έλεγχος του τρόπου ζωής μεγάλων καταθέσεων κλπ του υπόπτου και των οικείων του μπορεί να φέρει στο φως την συντελεσθείσα παρανομία.
Αντίθετα όσοι μικροεπαγγελματίες συμβαδίζουν με τα ισχνά εισοδήματα τους είναι προφανές ότι αδικούνται και άμεσα πρέπει να αρθούν οι υπέρμετρες επιβαρύνσεις που τους επιβλήθηκαν επειδή το κράτος βαριέται η δεν τολμά να ελέγξει αυτούς που βγάζουν μάτι ότι φοροδιαφεύγουν & κλέβουν.
Η κήρυξη μερικής αντισυνταγματικότητας είναι – κατά την εκτίμηση μου – η λύση για τον βομβαρδισμό των σκληρών φορολογικών και πάσης φύσεως βαρών που είτε προϋπήρχαν είτε επαυξήθηκαν δραματικά την τελευταία τριετία επί των Ελλήνων πολιτών και δη – αυτό είναι το ζητούμενο – των αδυνάμων οικονομικά τάξεων : άνεργων, υποαπασχολουμένων, υπερχρεωμένων, ασθενών, ανασφάλιστων, κοινωνικά παροπλισμένων παντοιω τροπω.
Το σκεπτικό είναι ότι ναι μεν η χωρά μας περνά δύσκολες στιγμές κλπ , πλην:
α) Ποσώς “μαζί τα φάγαμε”, τουτέστιν ένα μέρος της κοινωνίας είναι παντελώς αμέτοχο της κατασπατάλησης του δημοσίου πλούτου και της υπερχρέωσης της χωράς, άρα πρόκειται για ωμη κοροϊδία η αποστολή του λογαριασμού της λυπητερής σε αυτούς.
Κατά κανόνα αφορά φτωχούς υπερήλικες, χρόνια ανέργους και κυρίως την νεότερη γένια των 1.500.000 άνεργων και άλλων τόσων υποαπασχολουμένων.
β) Ασχέτως με την παραπάνω προϋπόθεση είναι αντικειμενικό το ζήτημα της φοροδοτικής ικανότητας ανθρώπων των ανωτέρω κατηγοριών και της συνεισφοράς τους στα βάρη (που περιλαμβάνει επιβαρύνσεις πολύ ευρύτερες από την απλή φορολόγηση), όταν οι άνθρωποι αυτοί ΔΕΝ έχουν εισοδήματα, η έχουν ελάχιστα, που αρκούν ΜΕΤΑ ΒΙΑΣ για την αυτοσυντήρηση τους.
Δεν είναι ασύνηθες οι ευάλωτες αυτές ομάδες, να βιώνουν και προ κρίσης έναν άτυπο κοινωνικό αποκλεισμό, όντας πχ ανασφάλιστοι, έχοντας τέκνα τα όποια δυσκολεύονται να φροντίσουν, η ηλικιωμένους γονείς, κλπ.
Ποια είναι η αντιμετώπιση τους από το ελληνικό δημόσιο ? Καμία ιδιαιτερότητα, καμιά βοήθεια, καμιά εξαίρεση. Κανένα έλεος.
Ποια είναι η γνώμη της ΤΡΟΙΚΑΣ γι αυτά τα ζητήματα και των κοινωνικά ευαίσθητων ευρωπαίων που την συναποτελούν? : Κατάργηση του αφορολογήτου και αύξηση εισφορών σε μια κοινωνία που το 1/3 της είναι ανασφάλιστο και σιτίζεται από συσσίτια και συντάξεις των παππούδων.
Η ατομική η μαζική προσφυγή πολιτών κάτω από τα όρια της εξαθλίωσης, ώστε να επαναπροσδιορισθει μεταξύ άλλων ενα νέο αφορολόγητο οριο, δηλαδή μεταξύ των 6.500 ευρώ που είναι το ατομικό όριο της φτωχιάς και  12.000 ευρώ που ήταν επί χρόνια το παλαιό αφορολόγητο, είναι ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗ, ώστε να εδραιωθεί ξανά, δικαστικά, ένα όριο προστασίας των πολιτών απέναντι στον οικονομικό αποστραγγισμο τους και τη μετά βίας διάλυση της αξιοπρέπειας και των όποιων περιουσιών τους.
  • Η μερική αντισυνταγματικότητα είναι θεμελιώδες όπλο ανάκρουσης όλων των νόμων που έχουν επιβάλλει σε αδύναμες κατηγορίες πολιτών εξοντωτικές συνεισφορές στα δημόσια βάρη, κατά παράβαση του άρθρου 4.5 του Συντάγματος.
Με βάση τα ανωτέρω μπορεί να γίνει επίκληση της από κάθε αναξιοπαθούντα πολίτη, ο οποίος θα έπρεπε να εξαιρεθεί από δυσβάστακτες υποχρεώσεις – χαράτσι της ΔΕΗ, τέλος επιτηδεύματος, φορολογία τεκμηρίων + 25% φορος απο το 2014,συν  τέλη πάσης φύσεως, συν ασφαλιστικές εισφορές, πρόστιμα πάσης φύσεως κλπ βάρη – και τις συνεπακόλουθες αρνητικές συνέπειες τους, ώστε να αναγκαστεί το πολίτικο σύστημα της χωράς
α. να σκεφτεί,
β. να επιμερίζει τα βάρη δικαιότερα,
γ. να βρει εξυπνότερες και πιο δίκαιες λύσεις.
Μερική αντισυνταγματικότητα.
Συχνά το ζήτημα συνταγματικότητας τίθεται με σαφή και οξύ τρόπο, έστω και αν αφορά μέρος μόνο της σχετικής ρύθμισης, οπότε οδηγούμαστε σε κήρυξη μερικής αντισυνταγματικότητας.
Η ειδοποιός διαφορά έγκειται στα εξής: το πρόβλημα της συνταγματικότητας βρίσκεται ευθύς εξ’ αρχής στο προσκήνιο, ο έλεγχος της συνταγματικότητας θα διεξαχθεί με τον δικονομικά προβλεπόμενο τρόπο, ενώ το αποτέλεσμά του θα είναι η κήρυξη της διάταξης ως εν μέρει αντισυνταγματικής και ο παραμερισμός της κατά το μέρος αυτό στην επίδικη περίπτωση.
Η κήρυξη της μερικής αντισυνταγματικότητας γίνεται στη βάση μιας σύμφωνης με το Σύνταγμα ερμηνείας.
Αυτό συμβαίνει επειδή η επίδικη περίπτωση εμπίπτει στο “αντισυνταγματικό τμήμα” μιας ευρείας και περιεκτικής διάταξης, η οποία πάντως διαθέτει και ένα “συνταγματικό μέρος”.
(σημείωση δική μου – Το Συνταγματικό μέρος εν προκειμένω, είναι ότι πχ το χαράτσι της ΔΕΗ η ένα ορισμένο βάρος ορθώς καλούνται να το πληρώσουν κάποιες επαρκών εισοδημάτων τάξεις, αντισυνταγματικώς όμως καλούνται οι ανεπαρκείς είτε στο σύνολο του, είτε ως προς ένα ορισμένο οικονομικό ύψος)
Στην περίπτωση αυτή οδηγούμαστε τελικώς σε κήρυξη της αντισυνταγματικότητας της σχετικής ρύθμισης κατά το μέρος ή στο μέτρο που περιέχει νοήματα που αντιβαίνουν στο Σύνταγμα.
Συνοπτικά : Η θέσπιση και ο καταλογισμός των φορων & βαρων χωρίς να λαμβάνεται υποψι το εισόδημα του πολιτη,τυχόν μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης ως μέσο εξαναγκασμού σε πληρωμή, είναι αντίθετα στην αρχή της αναλογικότητας, στο Σύνταγμα (ζητηματα παραβίασης των άρθρων 2, 4, 5, 21, 22 και 25 του Συντάγματος) και την ΕΣΔΑ.
To παλαιό αφορολόγητο των 12.000 ευρώ υπήρξε επί μακρόν η νομω εκπεφρασμένη υλοποίηση του άρθρου 4.5 του Συντάγματος απαίτηση «να συνεισφέρουν οι Έλληνες στα βάρη ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥΣ». Την απαίτηση αυτή αντισυνταγματικά κατάργησαν οι μνημονιακες κυβερνήσεις.
Εχουμε λοιπον :
  • α. Αντίθεση στο άρθρο 4.5 του Συντάγματος περί συμμετοχής των Ελλήνων στα βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους.
«Είναι φανερό ότι οι «δυνάμεις», στις οποίες αναφέρεται το Σύνταγμα, είναι οι περιουσιακές δυνάμεις, και όχι οι πνευματικές ή οι μυϊκές ή. . . οι ορμονικές δυνάμεις του φορολογουμένου. Αυτό ορίζετο καθαρά στο Σύνταγμα, όπως ήταν διατυπωμένο πριν από την αναθεώρηση του 1911: «αναλόγως της περιουσίας».
Η αντικατάσταση της φράσης αυτής με την αόριστη διατύπωση «αναλόγως των δυνάμεων» έγινε, όπως μας πληροφορούν οι συνταγματολόγοι, απλώς και μόνο για να διευκολυνθεί η επιβολή της προοδευτικής φορολογίας προσθέτουν όμως ότι, και με την καινούργια διατύπωση, «η φράσις «αναλόγως των δυνάμεων» σημαίνει βεβαίως ότι η υποχρεωτική εισφορά δεν πρέπει να ορίζεται αυθαιρέτως, αλλ’ εκτιμώμενης της οικονομικής ικανότητος εκάστου». (Σβώλος – Βλάχος, Το Σύνταγμα της Ελλάδος, 1 1954 σελ. 222- Κώστας Μπέης, Τα αμάχητα τεκμήρια είναι αντισυνταγματικά, 1978).
  • β. Αντίθεση στο συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της εργασίας, που υποτίθεται ότι προστατεύει το Κράτος (Άρθρο 22 : «H εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Kράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού»).
Εν προκειμένω το απαγορεύει πρακτικά, απόλυτα και αυθαίρετα, με την θέσπιση των ρηθεισων υπέρογκων υψών φορών, αφου ηδη χιλιαδες  επιχειρησεις εκλεισαν και χιλιαδες ομοιως επιστημονες και επαγγελματιες παραιτηθηκαν απο το επαγγελμα τους απο το φοβο της υπερχρεωσης, λογω φορων και εισφορων!
  • γ) Αντιθεση στην αρχη της αναλογικοτητας :
Η υπερφορολογηση είναι υπό τις ως άνω ανατρεπτικές προϋποθέσεις ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ, όταν υπάρχει κίνδυνος :
1) ανεπαρκείας κάλυψης βασικών βιοτικών αναγκών του υπόχρεου, που ανιχνεύεται όταν το εισόδημα του είναι μικρότερο από το ποσό του παλαιού αφορολογήτου (12.000 ευρώ) που είναι και το όριο της αξιοπρεπούς διαβίωσης, ποσό μάλλον όταν είναι στο μισό του ορίου αυτού.
2) αναγκαστικών μέτρων που θα εξαθλιώσουν έτι περισσότερο τον οικονομικά αδύνατο υπόχρεο (κατάσχεση μικροκαταθεσεων του, αυτοκίνητου του κλπ)
3) έξοδος του από το επάγγελμα, λογω της υπερχρέωσης του , και δεν θα μπορεί να εργάζεται,
4) αντιμετώπιση του ως …. απατεώνα (διότι τα κρατικά ταμεία παρόλα αυτά τον θεωρούν εύπορο και απαιτούν και φόρους και ένα σωρό ακόμα βάρη)
5) μη θεμελίωσης συνταξιοδοτικού δικαιώματος
6) στέρησης δικαιώματος πρόσβασης στην υγεία
  • δ) Αντιθεση στο «Άρθρο 21 (Προστασία οικογένειας, γάμου, μητρότητας & παιδικής ηλικίας)
1. H οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Kράτους.
3. Tο Kράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας, του γήρατος, της αναπηρίας και για την περίθαλψη των απόρων. Είναι προσβολή για μια ευνομούμενη πολιτεία να ζητά σχεδόν το… μισό η και… ολόκληρο το εισόδημα ενός ασθμαίνοντος επαγγελματία για να …καλύψει τις τρύπες των ταμείων της!
Τι σοι οικογενεια θα κανει ενας τετοιος εξαθλιωμενος ανθρωπος , που καλα καλα δεν μπορει να συντηρησει τον εαυτο του.
  • ε) Αντιθεση στην αρχη της ανθρωπινης αξιοπρεπειας (αρθρο 2 Συνταγματος):
Ti αξιοπρεπεια απομενει σε εναν ανθρωπο οταν εχοντας ηδη πολυ χαμηλα εισοδηματα , του ζητειται να καταβαλλει για φορους και εισφορες το μεγαλυτερο ποσοστο εξ αυτων, ενω προφανως δεν του επαρκουν να επιζησει!
Τι διατροφη, ενδυση, υποδυση, στεγαση κλπ μπορει να εξασφαλισει, και σε ποια κοινωνικη η αλλη υποχρεωση μπορει να ανταποκριθει, ποσο μαλλον σε καποιο βιοτικο δικαιωμα, στην δημιουργια οικογενειας κλπ, οταν του ζητειται φορος, η αλλο βαρος για εισοδημα…. 3.000 η 6.000 ευρω!
Κλεινω με την επιστολη ενος απελπισμενου, υποαπασχολουμενου μηχανικου :