«Μὴ σέρνεσαι, Ἀντώνη»

Ὁ Ἀντώνης, οἰκοδόμησε ἀπὸ πολὺ νωρίς, ἕνα μῦθο. Ὅτι ἡ Δεξιὰ μπορεῖ νὰ εἶναι πατριωτική. Ἀπὸ τὸν καιρὸ τοῦ Σκοπιανοῦ. Ἴσως καὶ νὰ τὸ πίστευε. Μὰ τὴν δεξιά, τότε δὲν τὴν ἐξέφραζε ὁ Ἀντώνης, ἀλλὰ ὁ Μητσοτάκης. Ποὺ φρόντισε, μπροστά στοὺς ἐμβρόντητους Ἀμερικανούς καὶ τοὺς Ἕλληνες ὁμογενεῖς καὶ ἐπιτετραμμένους, ἀπὸ μόνος του νὰ ἀνακρούσῃ πρύμναν. Καὶ νὰ ἀκυρώσῃ τὴν λύση.

Δεκατρία χρόνια ἀργώτερα, το ἴδιο ἔκανε, μὲ ἀντεστραμμένους τοὺς ρόλους, ἡ Ντόρα, ἀδειάζοντας ἀμέσως τὸν ἴδιο τὸν Καραμανλῆ, μετὰ τὀ Βουκουρέστι. Ποὺ ἀπετράπη ἡ εἴσοδος τῶν Σκοπίων στὸ ΝΑΤΟ. Ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς ἀγωγοὺς.

Χειρότερη, φυσικά, ἦταν ἡ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τῶν πασοκικῶν ὑποχωρητικῶν κυβερνήσεων καὶ στὰ τέσσερα μέτωπα (Τουρκία, Σκοπιανό, Κυπριακό, ὑδρογονάνθρακες). Ἀλλὰ καὶ ἡ ἀντίστοιχη, Συριζαίων, Δημαριτών καὶ λοιπῶν ἀριστερῶν, κατὰ δήλωσή τους πάντα, πολιτικῶν. Εἰδικὰ τότε ποὺ ἐκθείαζαν κοπαδηδόν, τὸ σχέδιο Ἀνάν. Καὶ αὐτοηδονίζοντο, προβάλλοντες τὴν έξουδετέρωση κάθε ἴχνους περηφάνειας, ἀπὸ τὴν Παιδεία καὶ Ἱστορία, γιὰ τὸν πολιτισμὸ καὶ τοὺς ἀγῶνες γιὰ ἐλευθερία, αὐτῆς τῆς ἕρμης Μητρίδος χώρας, σὰν πεμπτουσία μηδενικῶν τριβῶν.

Ὅμως ἡ τριβὴ θέλει προσοχὴ. Γιατί μπορεῖ ἀλλοῦ ἡ σχετικὴ ἀπουσία της νὰ εἶναι εὐεργετική, ἀλλαχοῦ ὅμως προκαλεῖ πέσιμο. Καὶ ἔτσι γκρεμοτσακίστηκαν οἱ ἐξωτερικὲς πολιτικὲς φαντασιώσεις μας, μὲ ἀρνητικό παράδειγμα τὸν ΓΑΠ. Καὶ ἐξαιρετικό, γιὰ τὴν ἁρπακτικὴ πολιτικὴ τῆς χώρας του, τὸν Νταβούτογλου.

Ἀναμέναμε λοιπὸν, μὲ τὴν ἐπάνοδο τοῦ Ἀντώνη, ὅτι ἄν μὴ τὶ ἄλλο, θὰ ἀνέκοπτε τὶς μόνιμες ὑποχωρήσεις Ἑλλήνων (λέμε τώρα), τύπου Βενιζέλου καὶ λοιπῶν, καθὼς καὶ τῶν ἀφιονισμένων, μέσω ὁμοίων φαντασιώσεων, ἰδεοληψιῶν καὶ  κυρίως ἀπὸ τὸ ἄφθονο τεχνητό χρῆμα, Κυπρίων. Ποὺ προοιώνιζαν δεινὰ γιὰ τὸν Ἑλληνισμό. Ἰδιαίτερα οἱ Κύπριοι, ἀπὸ νωρίς (1964), ἀποκαθάριζαν τὴν παιδεία τους, ἀπὸ τὸν ‘ἄχρηστο’ Ἑλληνισμό, μὲ κορύφωση τῷ 2003 καὶ τὴν ἀγαστὴ συμβολὴ ad hoc ἐπιτροπῆς Ἑλλήνων (τρόπος τοῦ λέγειν) καθηγητάδων καὶ πανεπιστημιακῶν πασοκο- σημιτικο- ἀριστερῆς προέλευσης καὶ ἀνάδειξης. Ποὺ ἀναιροῦσαν εὐκολώτατα τὰ ἴδια τὰ Ἱδρύματα καὶ τὴν Ἐπιστήμη τους ἔναντι λίγων ἤ πολλῶν ψηγμάτων ‘ἐξουσίας’ ἤ ἄλλων παροχῶν.

Ἀλλὰ, Φεῦ! Δυστυχῶς βλέπουμε ἕναν Ἀντώνη, νὰ σέρνεται καὶ νὰ ἀποδέχεται τὶς ἀπόψεις ΓΑΠ, Βαγγέλη καθὼς καὶ Κυπρίων, ἀντὶ, μὲ τὴν ἴδια  πίστη, ζῆλο καὶ ἐπιχειρηματολογία, ποὺ τὸν χαρακτήριζε, τῶ ’93, νὰ πῆ, χωρὶς περιστροφὲς σὲ αὐτοὺς, ὅτι μὲ τὴν άκεραιότητα, πολιτισμὸ καὶ τρόπο τῆς Πατρίδος, Κύπρου καὶ Ἑλλάδος, πακέτο, δὲν δικαιοῦται νὰ παίζη κανεὶς. Καὶ νὰ κάτσουν στὰ αὐγὰ τους, γιὰ νὰ μὴ τοὺς πάρη ὁ διάολος.

Γιατὶ ἡ Πατρίδα ἀνήκει στοὺς Θεοὺς της, τοὺς ἡρωὲς της καὶ τοὺς νεκροὺς πατέρες της κι, ὄχι στοὺς τρέχοντες ζωντανοὺς. Ποὺ μόνο τυπικὴ διαχείριση, ποὺ δὲν ἐπιτρέπει ὑποχώρηση μποροῦν νὰ κάνουν ἤ μόνο ἐπέκταση, ποὺ ἐξισσοροπεῖ τὶς ἐπεκτατικὲς διαθέσεις τῶν πέλας.

Καὶ αὐτὸ νὰ τὸ πῆ χωρὶς περιστροφὲς σὲ ἐχθροὺς καὶ φίλους. Καὶ νὰ τὸ ἐννοῆ. Ὥστε νὰ γἰνεται σεβαστὸς. Ἀκριβῶς ὅπως ἡ Τουρκία. Ποὺ πάει νὰ νομιμοποιήση, μὲ τὴν δικὴ μας ὑπογραφὴ, τὴν κατοχὴ τῆς Κύπρου. Ὁπως ἀνάλογα ἀπαιτοῦσε ἀπὸ τὸν Τσολάκογλου, ἡ γερμανικὴ διοίκηση. Καὶ πάλιν τώρα, χάριν τῆς Τουρκίας.