Ἄν τὸ καλοσκεφθοῦμε λειτουργοῦν παρόμοια. Μπορεῖ νὰ διαφέρουν λίγο οἱ σημερινοὶ σὲ κάποια διαχείριση, ἀλλὰ τίποτε περισσότερο. Τίποτε ποιοτικὰ διάφορο, τίποτε ποὺ νὰ στοχεύει στὶς αἰτίες τῆς κρίσης.
Καὶ οἱ αἰτίες εἶναι – κάτι ποὺ ἀναγνωρίζουν ὅλοι, οἱ ἑξῆς:
1.Ἕνα κακοσχεδιασμένο στὴν σύλληψη, ἐκτέλεση καὶ ἐφαρμογὴ νόμισμα, τὸ εὐρώ. Ποὺ σχεδιάσθηκε ἀπό Γάλλους καὶ Γερμανοὺς μὲ τὴν ἀνομολόγητη ἐλπίδα νὰ ἐλέγχουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον (δίνοντας διαφορετικὴ ἐρμηνεία, ὁ καθεὶς πρὸς ὄφελός του, στὴν ἔννοια ἐλέγχου). Δὲν εἶχε οὔτε ἔχει κανένα ἀπὸ τὰ δομικὰ χαρακτηριστικὰ ἑνὸς νομίσματος. Πολὺ δὲ λιγώτερο, ἑνὸς κοινοῦ νομίσματος. Μὲ ἀνυπαρξία τῶν βασικῶν πυλώνων ἑνὸς κοινοῦ νομίσματος· τὴν μὴ ἀνακύκλωση πλεονασμάτων στὴν ευρωζώνη, τὴν ἀνυπαρξία μηχανισμῶν διαχείρισης ἐλλειμμάτων καὶ ἐπενδύσεων, τὴν μὲ διαφορετικὰ ἐπιτόκια χρηματοδότηση ἐπιχειρήσεων κέντρου, περιφέρειας. Σὲ συνδυασμὸ μάλιστα μὲ τὴν ἰδία, ἀπὸ τὸν 19ο αἰ. οἰκονομικὴ πολιτικὴ τῆς Γερμανίας, ἡ κρίση ἦταν λογικὸ έπακόλουθο. Καὶ δὲν ἔχει σχέση μὲ μίζες, διαρθρωτικὲς στρεβλώσεις καὶ λοιπὰ ἐνοχικά.
Αὐτὸ τὸ ἀναγνωρίζουν οἱ πάντες. Πλήν τῶν ἀνωτέρω δικῶν μας πολιτικῶν. Καὶ δὲν πράττουν τίποτε ἐπ’ αὐτοῦ. Προφανῶς γιὰ νὰ μὴν στεναχωρἠσουν πάτρωνες. Ὅμως ἔτσι δὲν βάφονται αὐγὰ.
2. Ἡ ἄκριτη παγκοσμιοποίηση τῆς ΕΕ. Κάθε νόμισμα προϋποθέτει ἐσωτερικὴ παραγωγὴ καὶ ἀπορρόφησή της. Αὺτὸ ὄχι μόνο δὲν ἴσχυσε στην ΕΕ, ἀλλὰ ἀσμένως, ὅλοι οἱ ἡγέτες της, ἀπεδέχθησαν τὴν παγκοσμιοποίηση καὶ τὴν κατάργηση δασμολογικῶν φραγμῶν, διακινήσεων κεφαλαίων καὶ τοῦ προτιμησιακοῦ καθεστῶτος τῶν κοινοτικῶν προϊόντων. Σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ‘βαρύτητα’ κάθε κράτους μέλους ὁδηγηθήκαμε σὲ Ἕνωση ὄχι ἰσότιμων κρατῶν - μελῶν, ἀλλὰ σὲ ἑνώσεις ὁμόκεντρων κύκλων μελῶν, μὲ ἴδιο συμφέρον καὶ μὲ ἐκχώρηση κυριαρχίας σὲ μὴ νομιμοποιημένα ὄργανα, ὅπως ἡ βρυξελλιώτικη εὐρωκρατία, πρόεδρος, κομισιόν καὶ ἄλλα. Σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἰδία, ἀπὸ τὸν 19ο αἰ. οἰκονομικὴ πολιτικὴ τῆς Γερμανίας
Μήπως μπορεῖτε νὰ διακρίνετε κάποια ποιοτικὴ διαφοροποίηση τῶν ἀνωτέρω πολιτικῶν μας;
3.Τὸ παρασιτικὸ μοντέλο ‘πράσινης’ οἰκονομίας (λέμε τώρα), ποὺ εἰσήγαγε σταδιακὰ ὁ Ἀντρέας, ἐπιτάχυνε ἡ Σημιτικὴ λαίλαπα καὶ συνέχισε ἡ γαλάζια ἐκδοχὴ του. Τό πρόβλημα μὲ αὐτὸ τὸ μοντέλο εἶναι ὅτι προϋπέθετε τὴν ἀποσάθρωση τῶν ἀξιῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, ὅπως μπολιάστηκε ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία. Γιὰ νὰ ἐπιτευχθῇ αὐτό, ἔπρεπε νὰ παραμεριστοῦν οἱ ὀργανικὲς συνάψεις τῶν Ἑλλήνων μὲ τὴν Ἱστορία τους, τὴν γλῶσσα, τὴν μεταφυσικὴ, τὴν ἠθική, τὴν ἐπιστήμη, τὴν ἐργασία ὥς κοινωνικὴ αὐταξία, μὲ ἄλλα λόγια τὴν σύνολη Παιδεία τους.
Σὲ αὐτὸ ‘διέπρεψαν’, ἐκτὸς τῶν πολιτικῶν ἀνωτέρω, ἰδιαίτερα οἱ ΓΑΠ, Σημίτης καὶ μεγάλα τμήματα τῆς δῆθεν Ἀριστερᾶς. Μὲ ἀπέχθεια σὲ κάθε τι ῾Ελληνικό. Βλέπετε κάποια διαφορὰ;
Ἀποτέλεσμα, ἕνας λαὸς νὰ ὁδηγῆται ἀπὸ ἀνερμάτιστους ἡγέτες, σὲ καταστροφικὲς πορεῖες. Χωρὶς πυξίδα καὶ χωρὶς ὅραμα. Τὸ τελευταῖο, τὸ Ὀραμα δηλαδή, θέτει ὥς προϋπόθεση πάντων, ἀκὸμη καὶ ἡ μικρότερη ἐπιχείρηση. Πλήν τῶν πολιτικῶν μας. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ ἔσχατη ὁμοιότης καὶ ἡ ἔσχατη πλάνη. Δυστυχῶς.
Τοῦ Γιώργου Κακαρελίδη
Καθηγητοῦ Ἐφαρμογῶν στὴν Ἐπιχ. Ἒρευνα & Στατιστικὴ τοὒ ΤΕΙ Πατρῶν
kakarelidis@gmail.com
κανένα σχόλιο