«Ποιὸ προπατορικό ἁμάρτημα;»

Ἡ Ἑλληνική Ἐμπειρία ἐκζήτησης τῆς Ἀρχής, ποὺ πυροδοτήθηκε ἀπὸ Ὅμηρο καὶ Ἡσίοδο, συνεχίσθηκε με Ἡράκλειτο, Θαλῆ, Ἀναξίμανδρο, Ἀναξαγόρα, Δημόκριτο, διέλυσε τὰ μυθολογικά, θρησκευτικά συντάγματα καὶ τὶς φυλετικὲς κοινωνίες, εἰσήγαγε τὴν ἰδιότητα τοῦ πολίτου ὡς ἐξ ἴσου μετόχου- «ἐκκλησιαζομένου», στὴν Πόλη καὶ ἔφθασε μέσῳ Πλάτωνος – Σωκράτους, στὴν ἀναγνώριση τῆς ἀνθρωπίνης Ὑπάρξεως ὡς Ἱερᾶς.

Ἡ ἔλευση τοῦ Χριστιανισμοῦ γκρεμίζει ὁριστικά τὴν φυλετική κουλτούρα. Ἰδιαίτερα ἡ Ὀρθοδοξία καταχώρησε ὡς ἀπαξία ὁλόκληρη τὴν κοινωνικὴ τάξη, δηλαδή κάθε διάκριση. Ὅλοι εἶναι ἴσοι ὡς πρόσωπα θεούμενα κατά χάριν Θεοῦ. Βεβαίως δὲν ἔχουν καταργηθῆ ἀκόμη καὶ σήμερα οἱ διακρίσεις, ἀλλὰ ἔπαψαν νὰ ἔχουν θρησκευτική, δηλαδὴ ἠθική, νομιμοποίηση καὶ κάλυψη.

Συμπληρώνουν οἱ Πατέρες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὅτι ἡ βιολογική, κοινωνικὴ καὶ φυσική ἀναγκαιότητα δὲν μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν στὴν κατάργηση τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ εἰσαγωγή τοῦ Αὐτεξουσίου ἀποδιώχνει καὶ μετατρέπει τὸ ‘προϋπᾶρχον' κακό, ἀπὸ συστατικὸ τοῦ μυθολογικοῦ κόσμου, σὲ πρόβλημα δυνητικῆς χρήσης τῆς ἐλευθερίας καὶ τοῦ αὐτεξουσίου τοῦ ἀνθρωπίνου Ὅντος.

Πῶς συναρτῶνται τώρα ἡ Ἑλληνορθόδοξη Φιλοσοφία καὶ ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη, μὲ τὸ ἰουδαϊκὸ μυθολογικὸ σύνταγμα (Παλαιὰ Διαθήκη) ποὺ καθορίζει ἀτομικὴ καὶ συλλογικὴ ἐνοχὴ καὶ μάλιστα ἐκ κληρονομίας; Καὶ ὄχι μόνον αὐτὸ ἀλλὰ μετατρέπει τὴν ἐργασία ἀπὸ πηγὴ προσφορᾶς καὶ συμμετοχῆς στὴν κοινωνία σὲ ἀπαξία, τὴν δὲ μητρότητα σὲ ἀφόρητο πόνο. Ποὺ μόνο ἀνελεύθεροι ἤ ἐπικυρίαρχοι μποροῦν νὰ πρεσβεύουν.  Διότι τὸ ἐνοχικὸ θρησκευτικὸ μοντέλο, ἀκυρώνει τὶς δυνατότητες τῆς ἐλευθερίας, τὴν ἐξορίζει ἀπὸ τὴν συνυπαρκτικὴ περιοχὴ (κοινωνία). Φανερώνει οὐσιαστικὰ, τρόμο, μπροστὰ στὴν ἐλευθερία. Κρατούντων καὶ κρατουμένων.

Πουθενὰ στὰ Εὐαγγέλια δὲν ὑπεισέρχεται ἡ ἔννοια τῆς πτώσεως καὶ τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, παρὰ μόνον ἀργότερα καὶ στά πλαίσια τῆς ἀναφορᾶς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου σὲ ὁμοθρήκους τῆς ἐποχῆς του. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ τιμωροῦ τοῦ "περιουσίου" (ἄλλη θεμελιώδης ἀντίφαση) λαοῦ, ὅταν παρεκτρέπεται ἤ τῶν ἐχθρῶν του!

Ἀντὶ λοιπὸν νὰ συνεχισθῇ ἡ ἐξέλιξη τῆς Ἑλληνορθόδοξης σκέψης, δηλαδὴ τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς Ἐκκλησίας, ἐνστερνίσθηκε ἡ Ὀρθοδοξία τὸ δῆθεν παραδειγματικὸ πλαίσιο τῆς "παιδευτικῆς"  λειτουργίας τῶν ἰουδαϊκῶν μυθολογιῶν καὶ δημιουργεῖ σχιζοφρενεῖς καταστάσεις στὰ μυαλὰ τῶν παιδιῶν μας.  Ἔτσι ποὺ ἡ ἀποχώρησὴ τους ἀπὸ τὸν ποιμαντορικό λόγο νὰ εἶναι βεβαία, ἀφοῦ ἡ Π.Δ. βρίθει ἀπὸ ἐγκλήματα, πάθη, ἀγριότητες πολεμικὲς, ἀλλὰ καὶ νομικὲς ἐπιβολὲς προκειμένου νὰ τιθασσευθῇ ἡ ἀνθρώπινη φύση. Γιὰ νὰ μὴν ποῦμε γιὰ τὴν ἀπέχθεια γιὰ τὴν σεξουαλικότητα καὶ τὴν γυναίκα κατὰ τὴν ἔμμηνο καὶ ὄχι μόνο, ρύση (ἐνῷ πουθενὰ στὴν Καινὴ Διαθήκη δὲν ὑπάρχει ἔστω καὶ ἡ παραμικρὴ νύξη γι’ αὐτά). Δὲν πρωτεύει ἡ ἀγάπη καὶ ἡ σχέση, ἀλλὰ μιὰ πανικόβλητη προσπάθεια ἀπόσεισης καὶ ἀμνήστευσης φαντασιακῶν καὶ ἀνύπαρκτων ἐνοχῶν.  Ποὺ ἀφήνει νευρωτικὰ ἐρείπια.

Ὅμως ἕνας Θεὸς χωροφύλακας καὶ δικαστὴς δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι Θεὸς. Γι' αυτὸ καὶ ἡ 'Oρθοδοξία μιλᾶ γιὰ ἀγάπη, σχέση κοινωνίας, ἐκκλησία -κάλεσμα σχέσης μὲ τὸν Θεό, τρόπο βίου κατὰ Θεὸν καὶ ἐν τέλει θέωση, κατὰ χάριν Θεοῦ. Μιὰ θέωση κατ’ ἐπιταγὴν εἶναι ἀνελεύθερη καὶ συνεπῶς παραλογισμός. Ἡ τραγικότητα τοῦ Ἀνθρώπου δὲν ἀποτυπώνεται στὰ μυθολογικὰ Ἰουδαϊκὰ κείμενα, ἀλλὰ μόλις στοὺς 1440 στίχους τῆς Ἀντιγόνης τοῦ Σοφοκλέους.

Ἄς μὴν ξεχνοῦμε ὅτι τὴν ἰουδαϊκὴ μυθολογικὴ ἱστορία, τὴν κατέστησε οἰκουμενικὴ ὡς Ἁγία Γραφὴ ὁ διοικῶν Χριστιανισμός.  Ὅμως ὁ Ἄνθρωπος, ὀντολογικὰ, εἶχε ἠδη προχωρήσει πολύ.