«Οὐκρανικὰ μαθήματα II»

Κάποιοι, ἀπὸ τὰ στρατοβιομηχανικὰ συμπλέγματα, ποὺ ἔλεγε καὶ ὁ ἀξέχαστος John Kenneth Galbraith, ἀρέσκονται στὸ νὰ παίζουν μὲ τὴν φωτιά. Καὶ νὰ κάνουν προκλήσεις στὸ μαλακὸ ὑπογάστριο τῆς Ρωσσίας. Στόχος τους βέβαια, ἦταν ἡ Κριμαία, ὄχι ἡ Δυτικὴ Οὐκρανία, ποὺ ἀνέκαθεν ἔβλεπε δυτικὰ ἠ καὶ ναζιστικὰ. Καὶ ἡ ὁποία ἐνδιέφερε ἐπίσης τὴν Ρωσσία, ὄχι ἐδαφικὰ, ἀλλὰ κυρίως γιὰ τὴν ὁμαλὴ ροὴ φυσικοῦ ἀερίου μέσῳ Οὺκρανίας. Μέχρι νὰ ἑτοιμασθῆ ἐναλλακτικὸς Νότιος Ἀγωγός.

Ἔτσι μαζί μὲ τὶς νεογερακίσιες πολιτικὲς τους (μέχρι νὰ βροῦν τὸν κατάλληλο ἑπόμενο ρεπουμπλικάνο Πρόεδρο), ποὺ δὲν ἀπέδωσαν γιὰ γενικώτερη ἀνάφλεξη στὴν Συρία, ὥστε νὰ ἀρχίσῃ νὰ ρέῃ πάλι πρὸς αὐτὰ, δημόσιο (δηλαδὴ τῶν πολιτῶν) χρήμα, εὶς βάρος φυσικὰ τῶν κοινωνικῶν δαπανῶν, ἀποφάσισαν νὰ τεστάρουν τὰ ἀνακλαστικὰ τῆς Ρωσσίας.

Ἡ ὁποία βεβαίως δὲν θὰ κιότευε. Ὁπως πχ δὲν θὰ ὁλιγωροῦσαν οἱ ΗΠΑ στὴν περίπτωση ποὺ ὁ Ἀντρέας (ἕνας εἶναι) ἀποφάσιζε πραγματικά, νὰ ἐξωπετάξῃ τὶς ... βάσεις, τότε, παλιά!

Ἄς σημειωθῆ ὅτι ἡ Ἀμερικὴ εἶχε παλαιότερα, προσπαθήσει νὰ κλείσῃ τὴν ροὴ ρωσσικοῦ ἀερίου μέσω τῆς Οὺκρανίας, καὶ μάλιστα ὁ ἀπίθανος πρόεδρος τῆς ΕΕ, Μπαρόζο, εἶχε πῆ (μὲ ἴδια ἐκφραση ὅπως ὁ δικὸς μας ἀπίθανος Σημίτης), ὅτι ὅποιος ἔχει πρόβλημα ἀπὸ τὴν διακοπὴ νὰ πάῃ στὰ δικαστήρια τῆς Χάγης.

Τὴν παρτίδα ἔσωσε ἀπρόσμενα ἡ ...Κίνα. Ἡ ὁποία ἁπλὰ ψιθύρισε στὴν διεθνὴ κοινότητα, ὅτι εἶχε συσσωρεύσει στὸ θησαυροφυλάκιὸ της, πολὺ χαρτούμπα ἀπὸ ἀμερικάνικα καὶ ἄλλα ὁμόλογα καὶ ὅτι ἐπείγετο νὰ τῆς δοθῇ κάποια ἐγγύηση (δηλαδὴ ρευστὸ ἤ χρυσός).

Καὶ ὤ! τοῦ θαύματος, σὰν νὰ πῆραν ὅλοι μαζί, λεξοτανίλ, οἱ φωνὲς καταλάγιασαν, ἡ Ἀγγλία διέρρευσε ὅτι μόνο φραστικὲς εἶναι οἱ ἀντιρρήσεις της, ἡ Γερμανία θυμήθηκε τὴν εὶδικὴ σχέση (δηλαδὴ τιμὴ) ποὺ ἔχει μὲ τὴν ρωσσικὴ Γκάζπρον, βασικὴ προμηθεύτρια φυσικοῦ ἀερίου, οὶ ΗΠΑ διαμήνυσαν θορυβωδῶς ὅτι δὲν θὰ ἀναγνωρίσουν τὸ δημοψήφισμα τῆς Κριμαίας καὶ μάλιστα θὰ πάρουν οικονομικὰ μέτρα. Ὅμως λιγώτερο θορυβωδῶς, αὐτὰ ἦσαν μέτρα κατὰ μερικῶν .....ρώσσων πολιτῶν (!!). Καὶ ἄξαφνα, σὰν νὰ πῆραν σῆμα ταυτοχρόνως, ὅλα τὰ διεθνῆ ΜΜΕ ἔπαιζαν σὰν κεντρικὸ θέμα, μέχρι παρωδίας, τὴν ἐξαφάνιση τοῦ Μαλαισιανοῦ Μποϊνγκ .Ἡ αἰτίαση ἐξωγήϊνων γιὰ τὴν κατάρριψη, θεωρήθηκε μᾶλλον ὑπερβολικὴ καὶ δὲν πολυπαίχτηκε στὰ δίκτυα. Ἔτσι ἀπέμειναν ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἐπιτροπὴ καὶ τὸ ΔΝΤ νὰ ὑπόσχωνται καὶ ξεϋπόσχωνται στοὺς ἀπίθανους μαυροπορτοκαλλί τῆς ὑπόλοιπης Οὺκρανίας, καλύτερες μέρες.

Ἄ, ναὶ, ἔμεινε ὁ Μπένυ νὰ παίζῃ τὸν ΥΠΕΞ τῆς ΕΕ καὶ, μαζί μὲ τὴν Τουρκιὰ, νὰ μὴν ξέρουν τὶ θὰ τοὺς ξημερώσῃ. Εἰδικὰ ἡ τελευταία ἔχει χοντρό πρόβλημα. Μὲ τὰ ἑκατομμύρια τῶν Κούρδων. Ποὺ ξέρουν νὰ περιμένουν, γεννοβολῶντες στὸ μεσοδιάστημα. Ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν πολιτικὴ τῶν Ρώσσων.

Αὐτὸ ποὺ φοβοῦνται, εἰδικὰ πλέον, οἱ γείτονες, εἶναι ὅτι ὅπως φαίνεται, ἡ Ρωσσία ἐγκατέλειψε τὶς Λενινιστικὲς καὶ Σταλινικὲς ἐπιδιώξεις (παράλληλες μὲ τὶς Γερμανικὲς) ποὺ ἐπέφεραν ἐπικράτηση τῶν Νεότουρκων καὶ τὴν καταστροφὴ τῆς Ἑλλάδος στὴν Μικρὰ Ἀσία, στὸ τέλος τοῦ Α᾽Παγκοσμίου Πολέμου. Καὶ ἐπιστρέφει στὴν Τσαρικὴ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ, ποὺ μὲ τὴν σειρὰ της ἠταν ἐμπνευσμένη ἀπὸ τὴν ἐξαιρετικὴ στρατηγικὴ καὶ διπλωματία τῆς Βυζαντινῆς (λεγομένης) Αὐτοκρατορίας.