Η θεωρία των δύο άκρων στην πράξη.

Η Δεξιά ως το οικονομικό θεώρημα του κοινωνικού φιλελευθερισμού και η αριστερά ως το οικονομικό θεώρημα του κρατικού παρεμβατισμού υπήρξαν, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, οι κύριες οικονομικές θεωρίες με βάση τις οποίες μπορούσε να οργανωθεί ένα κράτος. Στην «Δεξιά» παράταξη προτάσσονταν η ανάπτυξη που επιφέρει η πρωτοτυπία και το μεράκι της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και στην «αριστερά» προτάσσονταν το συμφέρον του συνόλου έναντι των ιδιωτών, καθώς και οι κρατικοί μηχανισμοί που μπορούσαν να περιορίσουν την ανεξέλεγκτη δράση των ιδιωτών.

Όπως είναι φυσικό με βάση τα ελαττώματα της ανθρώπινης φύσης, ιδίως αυτό της υπερηφάνειας και της αίσθησης του αλάθητου, δεν άργησαν να εμφανιστούν ακραίοι θαυμαστές της μίας και της άλλης θεωρίας. Οι μεν διεκδικούσαν το αλάθητο στην ακλόνητη πίστη τους ότι μόνο οι ιδιώτες μπορούν να πάνε μπροστά ένα κράτος, ενώ όσοι δουλεύουν για το κράτος είναι «τεμπέληδες», οι δε από την άλλη, ότι μόνο η κρατική οικονομία μπορεί να επιφέρει πραγματική ισότητα στην οικονομική ανάπτυξη των μελών της κοινωνίας, ενώ οι ιδιώτες κοιτάζουν μόνο τα προσωπικά τους συμφέροντα δρώντας παρασιτικά εις βάρος του συνόλου.

Επειδή η ανθρώπινη φύση δεν είναι μόνο «υπερήφανη», αλλά είναι και περίεργη, αμφότερα τα παραπάνω οικονομικά συστήματα εφαρμόστηκαν στην πράξη και μάλιστα στην πιο ακραία τους μορφή τόσο στην Αμερική, όσο και στην Σοβιετική Ένωση: άκρατος φιλελευθερισμός στην μία πλευρά – άκρατος κρατικός παρεμβατισμός στην άλλη πλευρά. Τι σημαίνει το ένα και τι το άλλο στην πράξη..;; Παίρνοντας την κριτική που ασκούσε η μία παράταξη στην άλλη μπορούμε να πούμε ότι: α) άκρατος φιλελευθερισμός σημαίνει ότι αν δεν έχεις λεφτά ή αν απλά χάσεις την δουλειά σου για οποιονδήποτε λόγο πέθανες και β) άκρατος κρατικός παρεμβατισμός σημαίνει ότι δεν έχεις ατομικές ελευθερίες και είσαι απλά μία μονάδα εργασίας στην κρατική μηχανή.

Βλέπουμε λοιπόν εν συντομία, τον σχηματισμό των πραγματικών δύο άκρων που απασχόλησαν και απασχολούν και σήμερα τις φιλοσοφικές θεωρήσεις και τις κοινωνίες όλου του κόσμου, και όχι μόνο της Ελλάδας. Σήμερα δε τα δύο αυτά άκρα έχουν βρει τους εκφραστές τους σε δύο ισχυρά μπλοκ: το μπλοκ των τραπεζιτών από την μία πλευρά και το μπλοκ των εθνικοσοσιαλιστών από την άλλη πλευρά. Η υπερβολική διόγκωση του μπλοκ των τραπεζιτών της Ευρώπης το οποίο στοχοποίησε όποιον δουλεύει για το κράτος ότι δήθεν είναι τεμπέλης και πρέπει να απολυθεί και μετέτρεψε τον άνθρωπο σε μία απλή παραγωγική μονάδα η οποία μπορεί να απολυθεί οποτεδήποτε (και ας πάει να πνιγεί), σηματοδότησε την άνοδο του άλλου άκρου των εθνικοσοσιαλιστών και των κομμμουνιστών οι οποίοι αντιπαρέταξαν το συμφέρον του έθνους και του λαού έναντι της «αειφόρου οικονομικής ανάπτυξης» των Τραπεζιτών της Ευρώπης και του κόσμου.

Γι’ αυτό σήμερα, όσοι υποκριτικά αναρωτιούνται γιατί ανέβηκαν τα ποσοστά των εθνικοσοσιαλιστών στην Ελλάδα και την Ευρώπη πρέπει να ξεκινήσουν την έρευνά τους από το πώς γιγαντώθηκε ο άκρατος και ασύδοτος καπιταλισμός, τον οποίο αυτή την εποχή ελέγχουν οι ιδιώτες τραπεζίτες. Πολλοί Τραπεζίτες της Ελλάδας και της Ευρώπης αντί να ενισχύσουν τον λεγόμενο ιδιωτικό τομέα (τον οποίο υποτίθεται υπηρετούσαν) ενίσχυσαν κατά κύριο λόγο τις ιδιωτικές τσέπες ορισμένων «Ολίγων», οι οποίοι επειδή ήταν στον ιδιωτικό τομέα είχαν το αλάθητο. Γιατί είχαν το αλάθητο; Γιατί απλούστατα το άκρο του φιλελευθερισμού έπρεπε να εξιδανικευθεί προκειμένου να καλυφθούν οι εγγενείς αδυναμίες του συστήματός του: όταν οι ιδιώτες αφήνονται ελεύθεροι να μοιράζουν το χρήμα μιας κοινωνίας αργά ή γρήγορα το χρήμα αυτό θα καταλήξει σε συγκεκριμένα ολιγαρχικά σχήματα. Όταν δε τα συγκεκριμένα αυτά ολιγαρχικά σχήματα διογκωθούν τότε καθίστανται ανεξέλεγκτα και ούτε εφοριακός, ούτε εισαγγελέας, ούτε υπουργός μπορεί να τα πειράξει.

Μας έχουν κουράσει «αναλυτές» που κόπτονται για την ανικανότητα του φοροεισπρακτικού μηχανισμού ως μία από τις σοβαρές αιτίες για το έλλειμμα του κράτους και ως ανάγκη εξορθολογισμού του μέσα από διαρθρωτικά μέτρα. Αναρωτήθηκε όμως κανείς από αυτούς τους «αναλυτές – τεχνοκράτες» (μερικοί από τους οποίους κατέβηκαν και στον πολιτικό στίβο) αν σήμερα μπορεί πράγματι ο οποιοσδήποτε φοροεισπρακτικός μηχανισμός να επέμβει στα διογκωμένα θηριωδώς ολιγαρχικά σχήματα..;;

Όταν λοιπόν ο καλός εννοούμενος ιδιωτικός τομέας ταυτίζεται με τους «ολίγους» και τις ανάγκες τους, τότε από τον απλό φιλελευθερισμό πηγαίνουμε στο άκρο του. Ο δε άκρατος αυτός φιλελευθερισμός γεννά τόσες αδικίες για τον απλό κόσμο, ώστε αυτός (ιδίως οι νέοι) δεν θα αργήσει να πάει στο άλλο άκρο με την λογική ότι το συμφέρον του συνόλου υπερισχύει του συμφέροντος των ιδιωτών. Και ποια ιδεολογία προτάσσει το συμφέρον του συνόλου; Οι κρατιστές, δηλαδή αυτοί που υποστηρίζουν τον σοβαρό κρατικό παρεμβατισμό στην οικονομία, τόσο ως προς τον έλεγχο των τραπεζών (εθνικοποίηση των τραπεζών), όσο ως προς τους περιορισμούς της ελεύθερης εξαγωγής κεφαλαίων στο εξωτερικό και της απόκτησης υπερβολικής περιουσίας.

Στην πράξη λοιπόν τα δύο άκρα που άρχισαν να σχηματίζονται τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη, δεν είναι των λεγόμενων ακροδεξιών και ακροαριστερών, αλλά των Τραπεζιτών από την μία πλευρά και των κρατιστών από την άλλη. Αυτές θα είναι οι δύο μεγάλες παρατάξεις που θα συγκρουστούν με σφοδρότητα τα επόμενα χρόνια: από την μία το μπλοκ των Τραπεζιτών που εκπροσωπούν Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ (Ελιά) και από την άλλη το μπλοκ των κρατιστών με την Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ. Όσοι βρίσκονται ενδιάμεσα και προσπαθούν να «ταλαντευτούν» και με τα δύο συστήματα είναι καταδικασμένοι να συρρικνωθούν μέχρι πλήρους απορρόφησής τους από τα δύο αυτά στρατόπεδα.

Ακόμα περισσότερο, όσοι στο εξής θα επιμείνουν να μην έχουν σαφή προσανατολισμό προς τις δύο παραπάνω κατευθύνσεις και σαφές στίγμα της πολιτικής που θα ακολουθήσουν, είναι καταδικασμένοι να τους παρασύρει και να τους ξεβράσει το κάθε «ποτάμι» που κάθε φορά θα ρίχνει το σύστημα για να τιμωρήσει τα «φυτά με τις ασθενείς ρίζες».

Πρώτος ο κ. Τσίπρας, ο οποίος με τις ασάφειες και τις αοριστίες του προσπαθεί να πατήσει και στις δύο βάρκες, δεν θα αργήσει να δει μεγάλο μέρος των συνιστωσών του να τον εγκαταλείπουν και να πηγαίνουν οι μεν προς το ένα άκρο του κρατισμού που αντιπροσωπεύει το ΚΚΕ και οι δε προς το μπλοκ των Τραπεζιτών και της εγχώριας διαπλοκής που αντιπροσωπεύει το δίδυμο ΠΑΣΟΚ – ΝΔ. Οι κορώνες που πετάει μετά τις εκλογές περί δήθεν νίκης της αριστεράς (αγνοώντας τον δημοψηφισματικό – αντιμνημονιακό χαρακτήρα των εκλογών) και περί δήθεν αδυναμίας της Συγκυβέρνησης να πάρει νέα μέτρα (ενώ αθροιζόμενα τα ποσοστά της ΝΔ και της Ελιάς-ΠΑΣΟΚ, δηλαδή των κομμάτων που κυβερνούν, συνέτριψαν τον ΣΥΡΙΖΑ) είναι εκτός πραγματικότητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πρώτο κόμμα που «ξέβρασε» το «ποτάμι» και οδεύει προς δραματική συρρίκνωση των ποσοστών του.

Τα επόμενα κόμματα που επίσης ξέβρασε το γνωστό «ποτάμι» είναι τα αρχηγικά κόμματα προσωπικοτήτων που επίσης προσπάθησαν να «μπαλατζάρουν» και στις δύο βάρκες όπως ο κ. Τσίπρας. Μιλάμε για τα κόμματα των κ. Κουβέλη, Καμμένου, Καζάκη, Καρατζαφέρη, Πολύδωρα, Τζήμερου, Κατσανέβα. Αξιόλογων κατά τα άλλα προσωπικοτήτων, οι οποίες ωστόσο πλήρωσαν την πόλωση που επικρατεί στην σημερινή ελληνική κοινωνία: όσο οι Τραπεζίτες σκληραίνουν την στάση τους, αδιαφορούν για την εξαθλίωση του κόσμου και απορρίπτουν κάθε ουσιώδη (και όχι επικοινωνιακή) διαπραγμάτευση, τόσο ο κόσμος θα πηγαίνει στο άκρο των κρατιστών που υπόσχονται να προτάξουν το συμφέρον του συνόλου και του έθνους έναντι του συμφέροντος των ιδιωτών.

Το μπλοκ των κρατιστών αναμένεται να γιγαντωθεί, όχι γιατί ο λαός βρήκε στα πρόσωπα των Χρυσαυγιτών ή των Κομμουνιστών τους ηγέτες που θα σώσουν την χώρα, αλλά γιατί η ανεξέλεγκτη δράση των ιδιωτών – Τραπεζιτών έχει δημιουργήσει την ενστικτώδη αίσθηση σε μεγάλο μέρος του κόσμου ότι μόνο σοβαρή κρατική παρέμβαση μπορεί να την περιορίσει. Όσο μάλιστα δεν βρίσκονται πολιτικοί του «Δημοκρατικού τόξου» να τα βάλουν με τους διαπλεκόμενους Τραπεζίτες μέσω της εθνικοποίησης των Τραπεζών, να μην διαμαρτύρεται κανείς για την άνοδο των ποσοστών των εθνικοσοσιαλιστών και των κομμουνιστών.