Περπάτησα τὴν Ἀγορὰ τῆς πόλης, στοὺς κεντρικοὺς
δρόμους καὶ τὶς πλατεῖες. Ἀντίκρυσα πλῆθος κόσμου. Ἄλλους καθισμένους στὰ
τραπεζάκια τῶν καφὲ, στὰ σκαμπὼ τῶν μπάρα καὶ στὰ ρεστωράν. Ἄλλους νὰ περπατοῦν
παρέες παρέες σὲ πεζοδρόμια καὶ πλατεῖες καὶ ἄλλους νὰ μπαινοβγαίνουν, κατὰ
κύματα, στὰ μαγαζιὰ κοιτώντας καὶ ψωνίζοντας. Μεγάλο Σάββατο, γάρ.
Ὁμιλίες δυσδιάκριτες, γέλια αὐθεντικὰ, ἀλλὰ καὶ
γάργαρα νεανικὰ, ἠχοῦσαν ὁλοῦθε. Κἀτι δὲν πάει καλὰ, σκέφθηκα. Ἐκτὸς ἄν ἔχασα
κάτι στὶς εἰδήσεις καὶ βγήκαμε ἀπὸ τὸ μνημόνιο, ποὺ ὁ ἀλήστου μνήμης ΓΑΠ τέτοιο
καιρὸ, τῷ 2010, μᾶς ἔνέτασσε ὕπουλα, χωρὶς τὴν ἔγκρισή μας, διαγράφοντας
ξεδιάντροπα, ὅσα ἀντίθετα ἔλεγε, λίγο πιὸ πρίν.
Ἀποφάσισα νὰ ἐπισκεφθῶ μερικὰ μαγαζιὰ, κάνοντας τὸν
δύσκολο πελάτη, ἀφοῦ ἔτσι κι’ ἀλλοιῶς, δὲν εἶχα σκοπό νὰ ἀγοράσω, ἀλλὰ νὰ δῶ τρόπους
ἀντιμετώπισης. Ἐπέλεξα ἕνα παπουτσάδικο, μὲ ἀθλητικὰ καὶ καθημερινὰ παπούτσια.
«-Γιὰ ποιὸ στύλ κοιτᾶμε σήμερα», μὲ ὑποδέχθηκε, ἀνεπιτήδευτα,
ὁ πρόσχαρος πωλητὴς. Αἰσθάνθηκα ὅτι εἶχε ήδη ‘σκανάρει’ τὸ στύλ μου, ἀναγνωρίσει
τὰ παπούτσια ποὺ φοροῦσα καὶ ἐκτιμήσει τὸ νούμερό μου. Ἕκανα κάποιες ἐρωτήσεις,
φέρνοντας στὴν κουβέντα ἀνταγωνιστικό μοντέλλο. Χωρὶς νὰ τὸ κατηγορήσει, ἐξεθείασε
τὸ δικό του, δίνοντας ἔμφαση σὲ χαρακτηριστικά, ποὺ θεώρησε ὅτι ταίριαζαν στὸ
στύλ καὶ τὴν ἡλικία μου· ὅπως ‘ἀνάλαφρα’, "βοηθοῦν τὴν καμάρα τοῦ
πέλματος" καὶ ‘δὲν δημιουργοῦν κάλους’. Ἔφερε δύο τρία παρεμφερῆ δείγματα
καὶ νούμερα ἀνάλογα μὲ τοῦ κατασκευαστῆ, μιὰ καὶ, ὅπως δἠλωσε, ὑπάρχει διαφορά
φόρμας. Στὸ τέλος μὲ «βοήθησε» στὶς
‘δυσκολίες’ τῆς ...πιστωτικῆς κάρτας.
Παρόμοια καὶ σὲ ρουχάδικο, οἱ πωλητὲς δὲν ἦσαν
καθόλου καταπιεστικοὶ, ἔφερναν τὰ νούμερὰ μου καὶ σὲ ὅσα δὲν εἶχαν, δὲν
δίσταζαν νὰ μοῦ τὸ δηλώσουν καὶ νὰ μὲ κατευθύνουν σὲ κάτι ἄλλο, ἀντὶ νὰ μοῦ
φέρουν μεγαλύτερα ἤ μικρότερα. Οὔτε στραβομουτσούνιασαν ὅταν δὲν πῆρα τίποτε. Ἄντίθετα
μὲ ξεπροβόδισαν εὐχόμενοι «Καλὴ Ἀνάσταση».
Πεπεισμένος ὄτι κάτι δὲν πάει καλὰ ἐπισκέφθηκα
διαδοχικά καφὲ, μπάρ καὶ φαγάδικο στὴν πλατεία. Καμμία μουσικὴ δὲν ἀκουγόταν στὰ
τραπεζάκια ἔξω. Οἱ συνδαιτημόνες ἀκουγαν, ἀκούγοντο, συνομιλοῦσαν. Χωρὶς
ξελαρυγγιάσματα καὶ φωνές. Ἕνα πολύβουο πλήθος δημιουργοῦσε μιὰ πρωτόγνωρη, εὐχάριστη,
γιορτινὴ, ἀτμόσφαιρα κυριολεκτικά, Ἀγορᾶς. Αἰσθάνθηκα πρὸς στιγμήν «πλέων ἐπὶ οἴνοπα
πόντον ἐπ’ ἀλλοθρόους ἀνθρώπους...» (Οδύσσεια, Α.180-). Πῶς; Ὄχι δὲν ἀναφέρομαι
στὴν πόλη μας. Ἀλλὰ στὴν Καλαμάτα. Τὴν Ὁμηρικὴ Σπάρτη (σύμφωνα μὲ τὸν Ε. Πανταζῆ).
Σὲ μιὰ Ἀγορά, τὸν τρόπο τῆς ὁποίας συνιστῶ.
Τοῦ Γιώργου
Κακαρελίδη
Καθηγητοῦ Ἐφαρμογῶν στὴν Ἐπιχ. Ἒρευνα & Στατιστικὴ
τοὒ ΤΕΙ Πατρῶν
κανένα σχόλιο