Τραπεζίτες εναντίον πολιτικών σημειώσατε 1.

Η 11^η 11^ου 2011 υπήρξε η ιστορικά κομβική ημερομηνία κατά την οποία η Διοίκηση της χώρας μας πέρασε επίσημα στους Τραπεζίτες. Ο «εκλεκτός» πρώτος στην σειρά Τραπεζίτης που μας κυβέρνησε ήταν ο κ. Παπαδήμος, ο οποίος όταν τον ρώτησαν τι θα κάνει και αν θα πραγματοποιήσει αυτά που υπόσχεται είπε το αξέχαστο «εγώ δεν είμαι πολιτικός». Επρόκειτο για κορυφαίο εξευτελισμό του όλου πολιτικού συστήματος της χώρας καθώς η εν λόγω φράση άφηνε σαφή υπονοούμενα ανικανότητας και ανηθικότητας για τους πολιτικούς μας, οι οποίοι παρά τον εξευτελισμό που υπέστησαν τον στήριξαν.

Ακόμα και μετά την Κυβέρνηση Παπαδήμου, η υποταγή των πολιτικών μας στους Τραπεζίτες συνεχίστηκε με την επιλογή στο κορυφαίο πόστο του Υπουργού Οικονομικών του Τραπεζίτη Στουρνάρα. Στην πράξη την Διοίκηση της χώρας την ανέλαβε ο κ. Στουρνάρας, με τον κ. Σαμαρά και τους υπόλοιπους απλά να τον «στηρίζουν». Το μόνο που μπόρεσε να κάνει μέχρι τώρα ο κ. Σαμαράς είναι να εξευτελίσει ακόμα περισσότερο το πολιτικό σύστημα της χώρας με την προκλητική ασυνέπειά του μεταξύ προεκλογικών λόγων και μετεκλογικών έργων και να προσπαθεί να καλύψει αυτή την ασυνέπεια με δακρύβρεχτα επικοινωνιακά διαγγέλματα απευθυνόμενος στο συναίσθημα των πολιτών και όχι στην λογική τους.

Γιατί αν απευθυνόταν στην λογική τους τι θα τους έλεγε; Πώς θα τους εξηγούσε ότι προεκλογικά είχε υποσχεθεί ότι δεν θα έκοβε μισθούς και συντάξεις και μετεκλογικά έκοψε τον 13 και 14 μισθό των Δημοσίων Υπαλλήλων, αλλά και περιέκοψε τις συντάξεις; Πώς θα τους εξηγούσε ότι προεκλογικά είχε υποσχεθεί ότι δεν θα έκανε απολύσεις και μετεκλογικά απέλυσε Καθηγητές στα ΕΠΑΛ, σχολικούς φύλακες και έπεται συνέχεια; Πώς θα τους εξηγούσε ότι είχε υποσχεθεί να αποκαταστήσει οικονομικά τους μικροομολογιούχους και μετά δεν έκανε τίποτα, ότι θα καταργούσε το χαράτσι της ΔΕΗ και μετεκλογικά το διατήρησε μέχρι το τέλος του 2013, ενώ από τις αρχές του 2014 επέβαλε στις μεταβιβάσεις ακίνητων τον απίστευτο φόρο υπεραξίας;

Το σημερινό πολιτικό κατεστημένο δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι έχει «καπελωθεί» από τους Τραπεζίτες και δεν αργήσει η στιγμή που οι Τραπεζίτες θα θελήσουν να συνεχίσουν την διακυβέρνηση της χώρας τελείως μόνοι τους. Μέχρι στιγμής οι Τραπεζίτες ανέχονται τους πολιτικούς μόνο για ένα πράγμα: για να απευθύνονται στα συναισθήματα των πολιτών δημιουργώντας τους είτε οίκτο (βλ. το περίφημο «πονάμε που παίρνουμε άδικα μέτρα»), είτε περιφάνεια («μπράβο στις ηρωϊκές θυσίες του λαού»…), είτε ενοχές (βλ. μαζί τα φάγαμε), είτε οργή (βλ. την αγενή και εριστική συμπεριφορά μερικών βουλευτών και Υπουργών, οι οποίοι δρουν σκοπίμως για την έξαψη του συναισθήματος της οργής των πολιτών). Δημιουργία συναισθηματικής φόρτισης από τους πολιτικούς και πραγματική Διακυβέρνηση από τους Τραπεζίτες θα είναι ο τρόπος με τον οποίο θα λειτουργήσει το όλο σύστημα στην ταλαίπωρη αυτή χώρα.

Όσο για το που θα καταλήξει αυτή η κατάσταση, δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να προβλεφθεί. Οι πολιτικοί μας θα απαξιωθούν ακόμα περισσότερο λόγω της έλλειψης γνώσεων και πολιτικού ήθους, αλλά και κυρίως λόγω της υποταγής τους στους Τραπεζίτες (βλ. την προκλητική επιλογή του Τραπεζίτη κ. Χαρδούβελη ως νέου Υπουργού Οικονομικών) και παράλληλα, οι Τραπεζίτες θα εξιδανικευθούν στην συνείδηση των πολιτών ακόμα περισσότερο ως άνθρωποι τεχνοκράτες που δίνουν λύσεις γιατί έχουν γνώσεις, ψυχραιμία και ισχυρή θέληση. Το «εγώ δεν είμαι πολιτικός» του Τραπεζίτη Παπαδήμου θα αποκαλυφθεί σε όλη του την μεγαλοπρέπεια.

Ακόμα και ο απερχόμενος Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Προβόπουλος (άλλος ένας Τραπεζίτης), σε πρόσφατη ομιλία του έβαλε και αυτός ένα επιπλέον καρφί στο κάδρο της απαξίωσης των πολιτικών αφήνοντας σαφείς αιχμές για ανικανότητα και ανευθυνότητά τους επειδή παρά τις προειδοποιήσεις του για τα προβλήματα της οικονομίας από τον υπερβολικό δανεισμό δεν έκαναν τίποτα.

Όταν ο Τραπεζίτης Μέγιερ Ρότσιλντ έλεγε τον 18^ο αιώνα «δώστε μου τη δυνατότητα να τυπώνω το χρήμα και δεν με ενδιαφέρει ποιος φτιάχνει τους νόμους» μάλλον είχε υπόψη του, ανάμεσα στα άλλα, και την Ελλάδα της 11^ης 11^ου 2011: Οι πολιτικοί απαξιωμένοι ως ψεύτες και ανίκανοι, αναλωνόμενοι σε ανούσιες συναισθηματικές εξάρσεις, οι Δικαστές «φιμωμένοι» ως «μη τεχνοκράτες» και χωρίς δυνατότητα να επέμβουν αφού όλα φαίνονται νομότυπα και ο «κυρίαρχος» λαός να περιμένει με το στόμα ανοιχτό πότε οι τραπεζίτες θα ρίξουν χρήμα στην αγορά.

Επί της ουσίας ο λαός θα συνεχίσει να εκλέγει αυτούς που του εξάπτουν το συναίσθημα της συμπάθειας και του φιλότιμου και να καταψηφίζει αυτούς που του προκαλούν οργή και αγανάκτηση, ώστε να υπάρχει η απαραίτητη «δημοκρατική επίφαση» στο όλο σύστημα. Ωστόσο, την πραγματική διακυβέρνηση θα συνεχίζουν να την ασκούν συγκεκριμένοι Τραπεζίτες. Όταν οι Τραπεζίτες θα δίνουν χρήμα στην οικονομία και τον κόσμο τότε θα είναι οι «τεχνοκράτες» που δίνουν λύσεις, ενώ όταν οι Τραπεζίτες θα παίρνουν μέτρα τότε θα επιστρατεύονται οι πολιτικοί να δημιουργούν συναισθηματική φόρτιση στον κόσμο για αποπροσανατολισμό.

Κάθε φορά που οι διεθνείς Τραπεζίτες θα επιβάλουν νέα μέτρα στην χώρα, οι πολιτικοί μας θα παίρνουν ανάλογες εντολές για δημιουργία τεχνητής συναισθηματικής πόλωσης, για αποπροσανατολισμό. Ό,τι δηλαδή έγινε με την κορυφαία αποτυχία του αποκλεισμού κουρέματος του ελληνικού χρέους το προηγούμενο καλοκαίρι (παρά τα όσα υπόσχονταν οι πολιτικοί μας από την αρχή του μνημονίου), που ακολουθήθηκε από πρωτοφανή συναισθηματική πόλωση που δημιούργησαν οι πολιτικοί μας με τις πολιτικές διώξεις κατά της Χρυσής Αυγής, εμπλέκοντας σε αυτές και τον θεσμό της Δικαιοσύνης, τον οποίο παγίδευσαν.

Το πολιτικό σύστημα της χώρας έφτασε στο σημείο να εκμεταλλευθεί το αίμα ενός αθώου νέου παιδιού, του Π. Φύσσα, προκειμένου να πετάξει στον θεσμό της Δικαιοσύνης μία καυτή πολιτική πατάτα. Με το αίμα του χαμένου νέου παιδιού ακόμα ζεστό, η Δικαιοσύνη παγιδεύτηκε από τους πολιτικούς, καθώς βρέθηκε στο σημείο μην μπορεί να κάνει ούτε μπροστά ως προς τις ποινικές διώξεις (σύμφωνα και με τις «αποκαλύψεις» Μπαλτάκου δεν υπήρχαν σοβαρά ενοχοποιητικά στοιχεία για την ηγεσία του κόμματος), ούτε πίσω (αν δεν ασκούνταν οι ποινικές διώξεις η Δικαιοσύνη θα εκτίθονταν στην οργισμένη κοινωνία).

Και τελικά, ενώ ασκήθηκαν πρωτοφανείς ποινικές διώξεις κατά της ηγεσίας ενός νομίμου πολιτικού κόμματος, αντί να γίνει γρήγορα το Δικαστήριο και να τιμωρηθούν οι όποιοι ένοχοι και αθωωθούν οι όποιοι αθώοι για την εν λόγω δολοφονία και τις άλλες 37 δικογραφίες, σέρνεται μία κατάσταση για πάρα πολλούς μήνες, χωρίς να ορίζεται επαρκής αριθμός εισαγγελέων και γραμματέων για να τελειώνει γρήγορα η προδικασία και να γίνει άμεσα το Δικαστήριο. Δηλαδή δημιουργήθηκε στην ελληνική κοινωνία η απαραίτητη συναισθηματική πόλωση που επιτακτικά ζητούσαν οι Διεθνείς Τραπεζίτες από τους πολιτικούς μας, για να συνεχίσουν να παίρνουν μέτρα ανενόχλητοι.

Δύο τελευταίες ερωτήσεις:

α) Τελικά ποιος διοικεί αυτόν τον τόπο; Ο «κυρίαρχος» λαός φυσικά, με την «μικρή» λεπτομέρεια ότι κρέμεται από τα χείλη των Τραπεζιτών πότε θα «ρίξουν» χρήμα στην αγορά…., οπότε ξέρει ότι αν δεν αφήσει τους Τραπεζίτες να διοικούν, αυτοί θα του κόψουν την ρευστότητα και θα οδηγήσουν την χώρα στην γενικευμένη πείνα και διεθνή απομόνωση. Ο λαός που εκβιάζεται τόσο στυγνά είναι πράγματι κυρίαρχος της βούλησής του; Αυτό λέγεται Δημοκρατία; Θέτουμε το ερώτημα γιατί πολύς λόγος έχει γίνει για περιβόητους κινδύνους ανατροπής του πολιτεύματος… 

β) Αν συνεχίσουν να Διοικούν την χώρα οι Τραπεζίτες ανενόχλητοι, οι πολιτικοί μας θα είναι οι μόνοι που θα μείνουν απαξιωμένοι ή θα συμπαρασύρουν στην απαξίωση και άλλους θεσμούς όπως τον θεσμό της Δικαιοσύνης; Ο πρόσφατος προβληματισμός εκπροσώπων της Δικαιοσύνης για την ποιότητα της νομοθετικής παραγωγής από τους πολιτικούς αποτελεί σαφή προσπάθεια των Δικαστών να προστατέψουν το κύρος τους από τις πράξεις των απαξιωμένων πολιτικών. Ωστόσο, η δυνατότητα που έχουν οι πολιτικοί στο να απευθύνονται στο συναίσθημα του κόσμου και να του δημιουργούν συναισθηματική έξαψη και πόλωση περιπλέκει πολύ τα πράγματα για όλους τους Δημοκρατικούς θεσμούς της χώρας.

Σε κάθε περίπτωση ο νομικός κόσμος της χώρας κρέμεται από τα χείλη των Τραπεζιτών. Όταν βρέθηκε Τραπεζίτης να πει «εγώ δεν είμαι πολιτικός» καταλάβαμε ποιος διοικεί την χώρα. Όταν βρεθεί Τραπεζίτης να πει «εγώ δεν είμαι δικαστικός» θα καταλάβουμε ποιος θα δικάζει.