Επιλογή του νέου Πρ. Δημοκρατίας με βάση το πρόσωπο και όχι με βάση πολιτικές σκοπιμότητες.

Ο απερχόμενος Πρ. Δημοκρατίας κ. Παπούλιας σηματοδοτεί την άμεση και επιτακτική ανάγκη για επιλογή στην θέση του ενός προσώπου με κύρος και οξύτητα πνεύματος προκειμένου να ανταποκριθεί στις σοβαρές προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει η χώρα. Ο απερχόμενος Πρ. Δημοκρατίας, παρά τα όσα του καταλογίζουν, άφησε ως παρακαταθήκη την πολιτική σταθερότητα μέσα σε καιρούς έντονης αντιπαράθεσης και σφοδρών πολιτικών συγκρούσεων. Μα η πολιτική σταθερότητα σε καιρούς εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας της χώρας είναι κάτι το θετικό; Μήπως αυτή η πολιτική σταθερότητα δεν είναι τίποτα άλλο από κάλυψη των ενόχων για την ολοκλήρωση των δολίων σκοπών τους; Θα αναρωτηθεί κάποιος.

Ωστόσο, ο ρόλος του δεν είναι να παρεμβαίνει στην άσκηση της εκάστοτε πολιτικής, αλλά να εξασφαλίζει την πολυπόθητη ενότητα στην χώρα: είναι το σύμβολο ενότητας του λαού ανεξάρτητα από κομματικές τοποθετήσεις και το συμβόλαιο ενότητας των πολιτικών και των στρατιωτικών. Και όλα αυτά γιατί μόνο ως σύμβολο ενότητας μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι αρχηγός του Κράτους και εκπρόσωπος διεθνώς της χώρας κατά το Συντ. αρ. 36 παρ. 1. 

Οι παρεμβάσεις του στην πολιτική πρέπει να είναι περιορισμένες σε εντελώς εξαιρετικές περιπτώσεις όταν θίγονται οι 3 πυλώνες που αποτελούν τα συνεκτικά στοιχεία του κράτους το οποίο εκπροσωπεί: ο λαός, το έδαφος και η εθνική ανεξαρτησία. Βεβαίως γεννάται αυτόματα το ερώτημα, στην περίπτωση του μνημονίου με το οποίο έχει θιγεί σοβαρότατα και ο λαός και η εθνική ανεξαρτησία της χώρας, γιατί δεν παρενέβη; 

Για να απαντήσουμε το ερώτημα αυτό πρέπει να καταλάβουμε ότι ο Πρ. Δημοκρατίας συνάντησε το σοβαρό πρόβλημα που συνάντησε και ο θεσμός της Δικαιοσύνης: οι πολιτικοί της χώρας μετέφεραν την αντιπαράθεση για το μέλλον της Ελλάδας στην οικονομία. Και από την στιγμή που ούτε οι Δικαστές, ούτε ο Πρ. Δημοκρατίας είναι οικονομολόγοι ή τεχνοκράτες για να έχουν άποψη είναι υποχρεωμένοι να ακούνε αυτά που κάθε φορά λένε οι τεχνοκράτες – «πραγματογνώμονες», όσον αφορά ζητήματα οικονομικής πολιτικής, κρατικών δαπανών και περικοπών και συνεργασίας με ξένους οικονομικούς «τεχνοκράτες».

Τι μπορούν να πουν οι Δικαστές και ο Πρ. Δημοκρατίας όταν οι πολιτικοί μας με την περικοπή των κρατικών δαπανών (με απολύσεις στο Δημόσιο, κούρεμα ομολόγων και συντάξεων κτλ) ευαγγελίζονται «συμμάζεμα» και «πλεόνασμα» που θα δείξει στο εξωτερικό ότι είμαστε «αξιόπιστοι» για επενδύσεις και διαπραγμάτευση του χρέους; Οι Δικαστές σε κάθε περίπτωση δεσμεύονται από την αρχή της διάκρισης των εξουσιών και δεν μπορούν να επιβάλουν πχ γενικευμένη απαγόρευση απολύσεων στο Δημόσιο, παρά τις κάποιες απαγορεύσεις απόλυσης σε μεμονωμένες περιπτώσεις (πχ καθαρίστριες). 

Τι μπορούν να πουν οι Δικαστές και ο Πρ. Δημοκρατίας όταν η παράδοση σε ξένους φορείς της οργάνωσης της ελληνικής οικονομίας και της επιτήρησης της πορείας της θεωρείται από τους πολιτικούς μας (και ένα μέρος των πολιτών) όχι ως εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, αλλά ως "συνεργασία" με ξένους «τεχνοκράτες» που μας βοηθάνε. 

Σε επίπεδο προσωπικής συζήτησης και πολιτικού στοχασμού μπορεί ο καθένας να ερμηνεύσει αυτά που γίνονται όπως θέλει (είτε ως εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, είτε ως «συνεργασία») όμως σε επίπεδο θεσμών, με το στενό νομικό πλαίσιο που τους περιορίζει, αυτά δεν είναι ευδιάκριτα. Όταν δε κάτι είναι δυσδιάκριτο και μπορεί να ερμηνευθεί «και έτσι και αλλιώς», ρόλος των θεσμών είναι να διασφαλίζουν την πολιτική σταθερότητα ώστε να επιλέγεται αυτό που αποφασίζει η πλειοψηφία στην Βουλή.

Ύστερα όμως από αυτά, ανακύπτει ένα άλλο εύλογο ερώτημα: πως θα αποφασίσει η Βουλή για αμφιλεγόμενα ζητήματα όταν η πλειοψηφία της είναι «πειραγμένη», δηλαδή δεν ανταποκρίνεται στην πραγματική βούληση του ελληνικού λαού; Ο αριθμός των βουλευτών του Πασοκ και της ΝΔ στην Βουλή οφείλεται στην προεκλογική υπόσχεση της εφαρμογής του «άλλου μείγματος πολιτικής» από τον κ. Σαμαρά, κάτι το οποίο δεν έγινε. Είναι δημοκρατικό ο αριθμός αυτός των βουλευτών να παίρνει αποφάσεις για το μέλλον της χώρας στηρίζοντας την ανάδειξή του σε ψέματα;

Εδώ έγκειται το σοβαρό λάθος του κ. Παπούλια που θα τον στιγματίσει και μετά από την αποχώρησή του από την θέση του: στο ότι άφησε τον πολίτη απροστάτευτο έρμαιο του κάθε πολιτικού καιροσκόπου να του υφαρπάξει την ψήφο του με ψέματα και στη συνέχεια με την κάλυψη μεγάλου αριθμού βουλευτών να αποφασίζει τα αντίθετα από αυτά που προεκλογικά υποσχέθηκε.

Φυσικά δεν φταίει το Δημοκρατικό πολίτευμα για το γεγονός ότι ο κάθε ψεύτης αφέθηκε ασύδοτος να λέει και να κάνει ό,τι θέλει, αλλά ο κ. Παπούλιας, ο οποίος, ως ρυθμιστής του πολιτεύματος με βάση το Συντ. αρ. 30 παρ. 1 έπρεπε να αναδείξει το θέμα της αναντιστοιχίας λόγων και έργων στον ελληνικό λαό και να εκθέσει τους ενόχους με τον λόγο του. Δυστυχώς όμως φάνηκε κατώτερος των περιστάσεων, εκθέτοντας το Δημοκρατικό πολίτευμα. 

Όταν ένας πολιτικός μπαίνει στην Βουλή με κραυγαλέα ψέματα, δεν μπορεί να περιοριστεί ούτε από τους Δικαστές (το ΠΚ αρ. 162 είναι άτοπο) λόγω της διάκρισης των εξουσιών, ούτε από την αντιπολίτευση λόγω του ότι η Κυβέρνηση μετατρέπει εύκολα τον λόγο της Αντιπολίτευσης σε στείρα κομματική – προσωπική αντιπαράθεση. Μπορεί να περιοριστεί μόνο από τον λόγο του Πρ. Δημοκρατίας, κάτι που στην περίπτωση του κ. Παπούλια δεν έγινε. 

Επομένως, η επιλογή του επόμενου Πρ. Δημοκρατίας δεν πρέπει να γίνει με βάση μικροκομματικές σκοπιμότητες και ανταλλαγές «καρεκλών», ούτε με την λογική του πως θα «πέσει» γρηγορότερα η Κυβέρνηση. Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι απλά η πολιτική που εφαρμόζεται. Το σοβαρότερο πρόβλημα είναι το ότι η πολιτική αυτή που εφαρμόζεται σήμερα δεν εξαγγέλθηκε στον λαό προεκλογικά. Ακόμα και αυτή η Κυβέρνηση να «πέσει» δεν θα αργήσει να βγει στην νέα Κυβέρνηση κάποιος άλλος που θα εξαπατήσει τον κόσμο με σοβαρά ψέματα, πληγώνοντας την Δημοκρατία ακόμα περισσότερο. Μόνο δε ένας Πρ. Δημοκρατίας με κύρος μπορεί να βάλει τον κάθε ψεύτη στην θέση του με σωστό λόγο, κατεβάζοντας και τον κόσμο στο πεζοδρόμιο αν χρειαστεί. 

Ενωτικό πνεύμα λοιπόν και καταγγελτικός λόγος σε αναντιστοιχία λόγων και έργων των πολιτικών είναι τα κυριότερα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει το νέο πρόσωπο που θα επιλεγεί στην θέση του Πρ. Δημοκρατίας. Κάποια καταλληλότητα ηλικίας ώστε να μπορεί να ηγηθεί των ενόπλων Δυνάμεων, όταν και αν η μοίρα φέρει στην χώρα μας την πρόκληση του πολέμου, είναι κάτι που επίσης απαιτείται. Όπως απαιτείται και το γεγονός να μην έχει χρηματίσει άμεσα ή έμμεσα σε Κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, ώστε να μην δοθεί στον κόσμο η εικόνα ότι επιλέγεται πρόσωπο για να καλύψει την Κυβερνητική πολιτική για τα επόμενα χρόνια.

Σε κάθε περίπτωση, αν τα κόμματα της Βουλής καταφέρουν να βρουν ένα πρόσωπο που να συμπληρώνει όλα τα παραπάνω προσόντα για την θέση του Πρ. Δημοκρατίας, τότε πρέπει να το επιλέξουν. Η επιλογή είναι ζωτικής σημασίας για την χώρα, καθώς διακυβεύονται πολύ περισσότερα πράγματα από το αν πέσει ή όχι η παρούσα Κυβέρνηση. Η αναμενόμενη όξυνση της πολιτικής αντιπαράθεσης στην χώρα λόγω της σκλήρυνσης της οικονομικής πολιτικής της Κυβέρνησης, ίσως απαιτήσει να έχει ο νέος Πρ. Δημοκρατίας και διοικητικά προσόντα για να καλυφθεί τυχόν κίνδυνος ακυβερνησίας.