Σλάβοι: ο λαός τον οποίο θέλουν κάποιοι να ονομάσουν "Μακεδονικό".

Η ιστορία είναι σαφής και αποστομωτική: οι Μακεδόνες ως φυλή ανθρώπων που μιλούσαν ελληνική διάλεκτο, πίστευαν σε αρχαίους Έλληνες θεούς και είχαν ελληνικά ήθη και έθιμα αποτελούν ελληνική φυλή όπως οι Ηπειρώτες, οι Σπαρτιάτες, οι αρχαίοι Αθηναίοι κτλ. 

Οι δε Σλάβοι εμφανίστηκαν στα Βαλκάνια τον 6^ο μ.Χ. αιώνα. Κατά τον βυζαντινό ιστορικό Προκόπιο: «… οι Σλάβοι (Σκλαβήνοι) και Άντες δεν εξουσιάζονται από έναν άρχοντα, αλλά ζουν από παλιά σε δημοκρατία και αποφασίζουν από κοινού για όλα τα πράγματα…. Πιστεύουν ότι υπάρχει ένας θεός κύριος πάντων, ο δημιουργός της αστραπής, και σε αυτόν θυσιάζουν βόδια και κάθε τι προς θυσία…. Αλλάζουν συχνά χώρο διαμονής. Στην μάχη πολεμούν πεζοί και οι περισσότεροι φέρουν μικρές ασπίδες και ακόντια στα χέρια, ενώ δεν φορούν θώρακα. Και οι δύο λαοί έχουν την ίδια βαρβαρική γλώσσα και δεν διαφέρουν επίσης ούτε στα χαρακτηριστικά. Είναι ψηλοί και γεροδεμένοι ενώ το σώμα και η κόμη τους έχουν ένα ελαφρό κοκκινωπό χρώμα….»

Από την σύντομη αντιπαράθεση των γνωστών στοιχείων για τους Μακεδόνες και τους Σλάβους βρίσκονται μεγάλες διαφορές τόσο στην μορφή του πολιτεύματός τους (Βασιλεία οι Μακεδόνες – δημοκρατία οι Σλάβοι), όσο και στην θρησκεία τους (πολυθεΐα οι Μακεδόνες – Μονοθεΐα οι Σλάβοι), στον τρόπο διαμονής τους (αγρότες οι Μακεδόνες – νομάδες οι Σλάβοι), στην γλώσσα τους την οποία οι βυζαντινοί δεν μπορούσαν να καταλάβουν, καθώς και στα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους (κοκκινωπή απόχρωση της κόμης). Είναι προφανές ότι οι Σλάβοι ομοιάζουν με τα φύλα των βορειοευρωπαίων Κίμβρων (Κιμμέριων), Τευτόνων και Σαξόνων και καθόλου με τα ελληνικά φύλα της χερσονήσου του Αίμου, ανάμεσα στα οποία είναι και οι Μακεδόνες.

Οι πρώτες επιθέσεις των Σλάβων κατά των βυζαντινών στρατευμάτων στα Βαλκάνια γίνονται επί Αυτοκράτορα Ιουστινιανού Α κατά το έτος 529-530 μΧ. όταν οι Σλάβοι προσπάθησαν για πρώτη φορά να περάσουν τον Δούναβη ποταμό. Η δε αντιμετώπισή τους υπήρξε ανεπιτυχής καθώς εκμεταλλεύτηκαν την αποσάθρωση που είχαν επιφέρει για πολλά έτη οι επιδρομές των Ούννων με τις εκατόμβες θυμάτων τόσο στην Δυτική, όσο και στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αλλά και την μεγαλεπήβολη πολιτική του Ιουστινιανού, ο οποίος από το 533 μΧ και μετά ανάλωσε πόρους και στρατό σε εκστρατείες στην Αφρική και την Ιταλία.

 Από το 545 μΧ οι Σλάβοι περνούν τον Δούναβη και επιδίδονται σε όργιο λεηλασιών εξουδετερώνοντας αλλεπάλληλα βυζαντινά στρατιωτικά τμήματα και καταστρέφοντας πλήθος περιοχών στην Θράκη και το Ιλλυρικό. Χαρακτηριστικά, το 550 μΧ. πραγματοποιήθηκε μεγάλη σφαγή των Βυζαντινών από τους Σλάβους στην πόλη Τόπηρο, η οποία αντιστάθηκε στην επιδρομή τους προκαλώντας τους απώλειες και όταν αυτοί την κατέλαβαν εξ εφόδου σκότωσαν με ανασκολοπισμό 15.000 άνδρες της πόλης για εκδίκηση (Στοιχεία από την σειρά των εκδόσεων της Στρατιωτικής Ιστορίας με τίτλο: "Βυζάντιο, Η πραγματική ιστορία της χιλιόχρονης Αυτοκρατορίας").

Δυστυχώς τα πράγματα για την Βυζαντινή Αυτοκρατορία έγιναν απελπιστικά όταν περί το 555-560 μΧ. εμφανίστηκαν στα Βαλκάνια από τις στέπες της Ασίας οι Άβαροι, ικανότατοι πολεμιστές, και υπέταξαν – ενσωμάτωσαν τις ορδές των Σλάβων στον στρατό τους. Το τι ακολούθησε για το Βυζάντιο δεν περιγράφεται. Το 565 μΧ ο Ιουστινιανός Α πεθαίνει και στον αυτοκρατορικό θρόνο ανεβαίνει ο ανεψιός του Ιουστίνος Β, επί του οποίου πραγματοποιούνται οι πρώτες συγκρούσεις με τους Άβαρους (570-574 μΧ) με τελική επικράτηση των Αβάρων. Οι Σλάβοι δεν έχασαν ευκαιρία. Σύμφωνα με τον Μένανδρο Προτήκτορα το 578 μΧ 100.000 Σλάβοι ερήμωσαν την Θράκη. Σύμφωνα με τον Ιωάννη Εφέσου το διάστημα 581-584 μΧ οι Σλάβοι ερήμωσαν την κεντρική Ελλάδα, τα περίχωρα της Θεσσαλονίκης και τη Θράκη, φθάνοντας μέχρι τα Μακρά Τείχη.

Μετά το 580 μΧ, και ενώ το μέτωπο της ανατολής με τους Πέρσες του Χοσρόη έχει ανάψει, οι Άβαροι με τους Σλάβους σπάζουν το σύνορο του Δούναβη. Οι μάχες με τους Βυζαντινούς του Αυτοκράτορος Μαυρίκιου είναι αλλεπάλληλες με εκατέρωθεν νίκες και ήττες. Από τις αρχές του 7^ου μΧ αιώνα για πρώτη φορά παρουσιάζονται οι «Σκλαβηνίες», δηλαδή οργανωμένες εγκαταστάσεις σλαβικών ομάδων στον ελληνικό χώρο, με δική τους φυλετική οργάνωση και ηγεμόνα. Τελικά μετά το 604 μΧ, επί σφετεριστή Αυτοκράτορα Φωκά, το μέτωπο των Βαλκανίων καταρρέει και Άβαροι και Σλάβοι λεηλατούν ανενόχλητοι τα Βαλκάνια, ενώ οι Σκλαβηνίες επεκτείνονται από την Μακεδονία έως την Θεσσαλία και την Πελοπόννησο.

Οι αρχές του 7^ου μΧ αιώνα σηματοδοτούν την πλήρη κατάρρευση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας τόσο στην Ανατολή, όσο και στα βαλκάνια. Ο δε αυτοκράτορας Ηράκλειος όταν ανέλαβε την εξουσία το 610 μΧ πήρε μία σειρά από μέτρα εκτάκτου ανάγκης προκειμένου να βρει στρατό από τον εγχώριο πληθυσμό των Βαλκανίων και της Μ. Ασίας για να αντιπαρατεθεί στους κυρίαρχους τότε Άβαρους, Σλάβους και Πέρσες. Αναγόρευσε τα ελληνικά αντί των λατινικών ως επίσημη γλώσσα του κράτους και έδωσε τον χαρακτήρα του ιερού πολέμου στις εκστρατείες του.

Επρόκειτο για δύο κομβικές κινήσεις του Ηράκλειου που αποτέλεσαν και αποτελούν ακόμα και σήμερα αδιάσειστο επιχείρημα της διαφορετικότητας των Σλαβικών φυλών με τις φυλές που αυτοί βρήκαν όταν κατέβηκαν στα βαλκάνια. Ο Ηράκλειος δεν έψαξε να βρει απλά στρατιώτες να πολεμήσουν αντιπάλους στρατούς, αλλά έφερε σε αντιπαράθεση τον πολιτισμό και την θρησκεία των κατοίκων των Βαλκανίων και της Μ. Ασίας με τα ξένα ήθη, γλώσσα και θρησκείες που εκπροσωπούσαν οι επιδρομείς, ανάμεσα σε αυτούς και οι Σλάβοι. Γ' αυτό και από τον Ηράκλειο και μετά η Κωνσταντινούπολη δεν είναι απλά μία πρωτεύουσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αλλά η πόλη της Θεοτόκου Μαρίας (βλ ακάθιστο ύμνο) και η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μετατρέπεται από μία καθαρά στρατιωτική ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στην Αυτοκρατορία - προστάτη της Ορθοδοξίας, με την διαδεδομένη σήμερα ονομασία "Βυζαντινή Αυτοκρατορία".  

Βεβαίως, εκτός από τα παραπάνω ο Αυτοκράτορας-Μονάρχης Ηράκλειος πήρε και μία σειρά από μέτρα για την αντιμετώπιση των τότε έκτακτων συνθηκών οικονομικής και στρατιωτικής κατάρρευσης της Αυτοκρατορίας, τα οποία βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τα μέτρα που παίρνουν οι σημερινοί «Δημοκράτες» Κυβερνώντες για την αντιμετώπιση των σημερινών έκτακτων συνθηκών. Εκείνος ενίσχυσε τον απλό πληθυσμό με την κοπή υποτιμημένου νομίσματος ώστε ο λαός να έχει τα απαραίτητα προς το ζην, ενώ σήμερα οι Κυβερνώντες κάνουν το αντίθετο επιμένοντας στο σκληρό νόμισμα του ευρώ, παρά το ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού να δυσκολεύεται να εξασφαλίσει τροφή. Ενίσχυσε την μικροιδιοκτησία ως ραχοκοκαλιά της οικονομίας, ενώ σήμερα οι ιθύνοντες κάνουν το αντίθετο διαλύοντας την μικροιδιοκτησία με την υπερφορολόγηση. Επέβαλε αυστηρή φορολογία στους πολύ πλούσιους με το «αλληλέγγυον» (στην ουσία οι πλούσιοι πλήρωναν και τον φόρο που αναλογούσε στους φτωχούς που αυτοί δεν μπορούσαν να πληρώσουν), ενώ σήμερα οι Κυβερνώντες χαϊδεύουν τους πολύ πλούσιους ως δήθεν «επενδυτές», με fast-track φοροελαφρύνσεις, και φορολογική ασυλία σε φορολογικούς παράδεισους. Τα σχόλια περιττεύουν.

Επιστρέφοντας στην ιστορία των σχέσεων των Σλάβων με τα Βαλκάνια παραθέτουμε την κομβική πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Άβαρους και τους Σλάβους το 626 μΧ κατά την οποία λίγο έλειψε να καταστραφεί τελείως η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, το 670-680 μΧ κατά το οποίο εγκαθίστανται οι Βούλγαροι στα Βαλκάνια, και τα μισά του 9^ου μΧ αιώνα οπότε υποτάσσονται οριστικά οι Σλάβοι της βυζαντινής επικράτειας στην κεντρική εξουσία της Κων/πολης και ξεκινά σταδιακά ο εκχριστιανισμός τους στις ιδιαίτερες πατρίδες τους στην κεντρική Ευρώπη (βλ. Μοραβία) με τον Κύριλλο και τον Μεθόδιο, το αλφάβητο των οποίων χρησιμοποιούν οι Σλάβοι των Βαλκανίων ακόμα και σήμερα.

Αναλογιζόμενος κανείς την ιστορία των Σλάβων στα Βαλκάνια, το πως αναμείχθηκαν με τους ντόπιους ελληνικούς (κυρίως) πληθυσμούς κατά τις πολυετείς επιδρομές τους και το πως το 626 μΧ  μαζί με τους Άβαρους, παραλίγο να καταστρέψουν τελείως την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, φαίνεται παράλογη ακόμα και η σκέψη ότι αυτόν τον λαό θέλουν οι Γερμανοί και Αμερικανοί να τον ονομάσουν Μακεδονικό. Ακόμα μεγαλύτερο προβληματισμό προκαλεί όμως η «συμφωνία» μερικών Ελλήνων πολιτικών σε αυτή την ιστορική διαστροφή, παρά το γεγονός ότι η παραχώρηση του ονόματος της "Μακεδονίας" ή παραγώγων του θα οδηγήσει σε νομικές διεκδικήσεις ελληνικών εδαφών στο άμεσο μέλλον. Είναι γνωστοί οι χάρτες που παρουσιάζουν και ενστερνίζονται αξιωματούχοι των Σκοπίων με την δική τους δήθεν «Μακεδονία» να περιλαμβάνει και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Βεβαίως οι ξένες Μεγάλες Δυνάμεις κάνουν ό,τι θέλουν για τα δικά τους συμφέροντα. Ωστόσο, οι εγχώριοι πολιτικοί που "συμφωνούν" σε αυτή την απαράδεκτη παραχώρηση που θα δημιουργήσει συνθήκες αμφισβήτησης ελληνικών εδαφών από τους Σλάβους των Σκοπίων είναι εντελώς άμοιροι ευθυνών..;; Αν δεν είναι αυτό προδοσία της χώρας τότε τι είναι;

Σύμφωνα με το άρθρο 138 ΠΚ ως προδοσία της χώρας που τιμωρείται με θάνατο τυποποιείται η επιχείρηση από κάποιον με σωματική βία ή με απειλές σωματικής βίας να αποσπάσει από το ελληνικό κράτος έδαφος που ανήκει σ’ αυτό ή να συγχωνεύσει έδαφος του ελληνικού κράτους σε άλλη πολιτεία. Το άρθρο αυτό είναι σαφές και τυποποιεί μόνο την χρήση σωματικής βίας ή απειλή της για την απόσπαση ελληνικού εδάφους. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που η απόσπαση ελληνικού εδάφους δεν γίνεται με την χρήση βίας, αλλά με την παραχώρηση «ονόματος» σε ξένο κράτος και των συναφών νομικών διεκδικήσεων εις βάρος ελληνικών εδαφών..;; Ο νόμος των ανθρώπων σιωπά. Ο νόμος της ιστορίας όμως..;;