Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε να εκτυλίσσεται μία άτυπη
αλλά σφοδρή γεωπολιτική σύγκρουση ανάμεσα στην Αμερική και την Ρωσία. Εμείς, χωρίς να
πάρουμε το μέρος κανενός, θα προσπαθήσουμε να αντιπαραβάλουμε τις στρατηγικές
τακτικές που ακολουθούν οι δύο Υπερδυνάμεις, στην προσπάθειά μας να προβλέψουμε
το μέλλον και τις πιθανές συνέπειες για την χώρα μας. Μπαίνοντας λοιπόν κατ’
ευθείαν στο θέμα, παρατηρούμε ότι Αμερικανοί και Ρώσοι χρησιμοποιούν δύο
διαφορετικές τακτικές πολέμου: τον «πόλεμο
φθοράς» που χρησιμοποιούν οι
Αμερικανοί και τον λεγόμενο «πόλεμο
καταστροφής» που ακολουθούν
οι Ρώσοι.
Οι Αμερικανοί, λόγω των συμμάχων τους στο ΝΑΤΟ, έχουν
ένα σαφές προβάδισμα έναντι της Ρωσίας τόσο σε πολεμικό υλικό, όσο και σε
στρατηγικά σημεία ελέγχου στον κόσμο. Επειδή λοιπόν αυτή την υπεροπλία δεν
θέλουν να την θέσουν σε κίνδυνο μέσα από μία άμεση και αποφασιστική σύγκρουση
(με αβέβαιο αποτέλεσμα) ακολουθούν την στρατηγική τακτική του «πολέμου φθοράς».
Με αυτό τον τρόπο πνίγουν
σταδιακά τον αντίπαλό τους,
ενώ παράλληλα διασπούν τις δυνάμεις του σε πολλά διαφορετικά μέτωπα. Επειδή
μάλιστα τα πολλά αυτά μέτωπα έχουν ανάγκη από την συνδρομή των ντόπιων
πληθυσμών, κυρίως για λόγους ανεφοδιασμού και αναγνώρισης του εδάφους, πάντα οι
Αμερικανοί φροντίζουν να εμφανίζονται ως «απελευθερωτές» των πληθυσμών αυτών
για να πάρουν αυτό που θέλουν. Η δε δημιουργία πολλών μετώπων έχει και την εξής
λειτουργία: με τα μέτωπα αυτά αναγνωρίζεται το αδύνατο σημείο του ώστε να
ακολουθήσει η κύρια επίθεση σε αυτό το σημείο.
Ο λεγόμενος πόλεμος φθοράς δεν ανακαλύφθηκε από τους
Αμερικανούς, αλλά τον χρησιμοποίησαν ανέκαθεν στην ιστορία όσοι στρατοί είχαν
υπεροπλία έναντι μικρότερων αντιπάλων. Ο αδύναμος γνωρίζει ότι δεν θα αντέξει για
πολύ (λόγω έλλειψης εφοδίων
και εφεδρειών) και πάντα επιχειρεί την αποφασιστική σύγκρουση με τον αντίπαλο
ώστε να του επιφέρει ένα αποφασιστικό πλήγμα που θα του προκαλέσει μεγάλες
απώλειες και θα του καταρρακώσει το ηθικό ώστε να σταματήσει τις επιχειρήσεις.
Γι’ αυτό και ο έχων την υπεροπλία αποφεύγει την αποφασιστική σύγκρουση και
περιορίζεται στην κατάκτηση στρατηγικών σημείων που θα πνίξουν τον αντίπαλο
σταδιακά. μέχρι το τελικό ρουά μάτ.
Απέναντι σε αυτή την πολεμική τακτική, οι Ρώσοι
ιστορικά αποδείχθηκαν ειδήμονες στην άλλη μορφή τακτικής πολέμου: τον λεγόμενο
«πόλεμο καταστροφής». Οι δύο σημαντικότερες νίκες των Ρώσων κατά των Γερμανών
του Χίτλερ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Μόσχα και το Στάλινγκραντ, οφείλονται
σε αυτή ακριβώς την τακτική. Άφησαν τους Γερμανούς να προχωρήσουν εκατοντάδες
χιλιόμετρα στην ενδοχώρα και την κατάλληλη στιγμή, όταν εξαντλήθηκε η ορμή
τους, εξαπέλυσαν εναντίον τους έναν απίστευτο αριθμό εφεδρειών, τον οποίο
φρόντιζαν να είναι κρυμμένος έως την κατάλληλη στιγμή. Οι Γερμανοί δεν έχασαν
απλά αυτές τις μάχες, αλλά στην κυριολεξία αποδεκατίστηκαν και όλοι κατάλαβαν
για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία ότι οι Ρώσοι δεν πολεμούν … αλλά καταστρέφουν.
Το αρνητικό με την στρατηγική τακτική του λεγόμενου
«πολέμου καταστροφής» έχει να κάνει με το γεγονός ότι για να αποδώσει
χρειάζεται δύο σοβαρές προϋποθέσεις: α) αυτός που την εφαρμόζει πρέπει να
κρύβει την πραγματική του ισχύ και κυρίως β) να τον υποτιμά ο επιτιθέμενος.
Χωρίς αυτά τα 2 στοιχεία η τακτική του «πολέμου καταστροφής» δύσκολα
επιτυγχάνει.
Η πρώτη ευρέως γνωστή εφαρμογή αυτής της πολεμικής
τακτικής εφαρμόστηκε από τον Βασιλιά Λεωνίδα στην μάχη των Θερμοπυλών το 480 πΧ. Ο Λεωνίδας εδραίωσε την
τακτική του στην αλαζονεία των Περσών και κυρίως στο γεγονός ότι οι Πέρσες δεν
γνώριζαν την πραγματική ισχύ του μικρού στρατού του και του οπλισμού του. Αν ο
Ξέρξης γνώριζε τις πραγματικές δυνατότητες αυτών που αντιμετώπιζε και αν φυσικά
δεν είχε καβαλήσει το «θεϊκό» του καλάμι, θα απέφευγε την συγκεκριμένη μάχη. Η
επιλογή των στενών ως πεδίου μάχης δεν θα απέδιδε αν δεν προϋπήρχαν αυτά ακριβώς
τα δύο στοιχεία: η αλαζονεία
των Περσών και η απόκρυψη της πραγματικής ισχύος των
Σπαρτιατών. Γι’ αυτό και όταν τα εν λόγω στενά επιλέχθηκαν για μάχη από τον
στρατό του Αντιόχου Γ’ κατά των μεθοδικών Ρωμαίων το 191 π.Χ, η μάχη που
ακολούθησε κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία του.
Ακόμα περισσότερο, η επιλογή του συγκεκριμένου σημείου
από τον Λεωνίδα, παρά το σοβαρό ενδεχόμενο περικύκλωσής τους, το οποίο γνώριζε,
αποδεικνύει ότι ο θρυλικός Βασιλιάς δεν πήγε για να νικήσει στις Θερμοπύλες,
αλλά για να «καταστρέψει».
Ήταν σίγουρος ότι μέχρι ο Ξέρξης να καταλάβει ποιους αντιμετώπιζε και μέχρι να
τον περικυκλώσει, θα επέφερε σοβαρότατη ζημιά στους Πέρσες και το ηθικό τους,
όπως και έγινε. Μπορεί στο τέλος η μάχη να χάθηκε και οι Πέρσες να προχώρησαν,
όμως οι σοβαρές απώλειες στο έμψυχο δυναμικό των Περσών στρατιωτών (20.000
νεκροί) και κυρίως η
καταρράκωση του ηθικού τους,
δείχνουν ότι η μάχη αυτή ήταν ότι επί της ουσίας νίκη της τακτικής του «πολέμου
καταστροφής».
Το ηθικό του Ξέρξη μετά την μάχη των Θερμοπυλών καταρρακώθηκε,
καθώς εκτός του εγωισμού του πληγώθηκε και το «θεϊκό» του κύρος έναντι των
υπηκόων του. Έγινε τόσο πολύ οργισμένος και παράλογος ώστε, στην συνέχεια της εκστρατείας
του, αφού κατέλαβε την Αθήνα, αντί να εκμεταλλευτεί την υπεροπλία του και να σταματήσει
τις επιχειρήσεις κατά των Ελλήνων εφαρμόζοντας πόλεμο φθοράς με σταδιακό πνιγμό
των αντιπάλων του (όπως τον συμβούλεψε η Αρτεμισία), έδωσε στους λιγοστούς
Έλληνες μία ακόμα αποφασιστική μάχη στην Σαλαμίνα, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Επιστρέφοντας στην αντιπαράθεση των δύο σύγχρονων
Υπερδυνάμεων, βλέπουμε ότι οι Αμερικανοί δεν είναι τόσο αφελείς να πέσουν στην
ίδια παγίδα που έπεσε ο Ξέρξης και ο Χίτλερ στον Β. Παγκόσμιο πόλεμο. Όχι απλά δεν υποτιμούν την δύναμη της Ρωσίας, αλλά αντίθετα γνωρίζουν και το πόσο ισχυρή είναι. Γι’ αυτό και
φαίνεται να προσπαθούν να παρασύρουν την Ρωσική Αρκούδα έξω από την φωλιά της
στο απομακρυσμένο μέτωπο της Μέσης Ανατολής, έχοντας ταυτόχρονα δημιουργήσει
δύο άλλα μικρά μέτωπα στην «αυλή» της: ένα δυτικά και φανερό στην Ουκρανία και
ένα ανατολικά και άτυπο με την Ιαπωνία, η οποία δεν χάνει ευκαιρία να απειλεί
συνεχώς με πόλεμο την Ρωσία.
Το πώς θα αντιδράσει η Ρωσική Αρκούδα απέναντι σε αυτή
την τακτική του σταδιακού
πνιγμού από τους Αμερικανούς
αποτελεί αίνιγμα. Ενώ ετοιμαζόταν για άμεση σύγκρουση με την Αμερική (αν οι
Αμερικανοί βομβάρδιζαν την Συρία) ώστε να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα και να την
εκθέσουν ότι αυτή ξεκίνησε τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ξαφνικά βλέπει τους
Αμερικανούς να βγαίνουν από το «κάδρο» των επιχειρήσεων κατά της Συρίας και την καταστροφή του Άσαντ να την
αναλαμβάνουν οι Τζιχαντιστές, με
τις ευλογίες φυσικά των συμμάχων της Αμερικής στην περιοχή, Τουρκίας και Σ.
Αραβίας. Και ακόμα περισσότερο, οι Αμερικανοί να απαιτούν να στείλουν και
πεζικάριους στην Συρία για να …. πολεμήσουν τους «κακούς» Τζιχαντιστές… που
«κόβουν» κεφάλια Αμερικανών ομήρων…!! Μιλάμε για το θέατρο του παραλόγου σε όλο
του το μεγαλείο.
Ύστερα από αυτές τις εξελίξεις, τα πράγματα για την
Ρωσία εξελίσσονται αρνητικά γιατί από την μία είναι επικίνδυνο να στείλει μεμονωμένες δυνάμεις μακριά από την βάση τους (δεν
ταιριάζει στο στιλ του πολέμου που κάνει η Ρωσία) και από την άλλη ο Άσαντ δεν
θα αντέξει για πολύ απέναντι σε έναν πολυμορφικό στρατό φανατικών μουσουλμάνων,
ο οποίος συνεχώς ανανεώνεται και μεγαλώνει με την βοήθεια των συμμάχων των ΗΠΑ
στην περιοχή. Πόσο μάλλον έχοντας και δύο δευτερεύοντα μέτωπα για
αντιπερισπασμό, με την Ουκρανία και την Ιαπωνία.
Όταν η κατάσταση πάρει άσχημη τροπή για τον Άσαντ (και
για τους πολύ πιο αδύναμους Κούρδους οι οποίοι, παρά την σθεναρή αντίστασή τους
δύσκολα θα αντέξουν απέναντι σε έναν συνεχώς ανανεούμενο στρατό), η αντίδραση
που αναμένεται από την Ρωσία φαίνεται να είναι μία εκτεταμένη εκστρατεία στην
Μ. Ανατολή (και όχι απλά αποστολή μεμονωμένων στρατιωτικών δυνάμεων) για τον
σκοπό που γνωρίζουν καλά: να καταστρέψουν τον αντίπαλο γρήγορα και μετά να
γυρίσουν πίσω. Αλλά ποιον
τελικά θα καταστρέψουν..;; Τις
αναλώσιμες ορδές των Τζιχαντιστών, με τους Αμερικανούς να παραμένουν
αλώβητοι..;;
Η αλλαγή τακτικής των Αμερικανών στην Συρία (αντί να
επιτεθούν οι ίδιοι στην Συρία εκμεταλλεύονται τους Τζιχαντιστές) αφαίρεσε το
ηθικό υπόβαθρο των Ρώσων να κινηθούν κατά των Αμερικανών και κινδυνεύει να
παρασύρει τους Ρώσους σε εκστρατεία κατά των Μουσουλμάνων φανατικών χωρίς πρακτικά αποτελέσματα αφού αυτοί είναι αναλώσιμοι και πάντα
θα αναπληρώνονται. Η δε στρατηγική σκέψη υπαγορεύει ότι όταν κάποιος έχει να
κάνει με αναλώσιμους, δεν στρέφεται κατά αυτών αλλά κατά της πηγής δημιουργίας
τους. Και ακόμα χειρότερα, πολεμώντας φανατικούς Μουσουλμάνους κινδυνεύει να
παγιδευτεί σε ανελέητο θρησκευτικό πόλεμο, καθώς αυτή είναι Ορθόδοξη χώρα.
Κατόπιν των παραπάνω, αν «πέσει» ο Άσαντ, υπάρχει η
πρόβλεψη ότι η Ρωσία θα προσπαθήσει όχι να επανακαταλάβει την Συρία από τους παραπάνω
αναλώσιμους αντάρτες, αλλά ότι θα επιχειρήσει να φέρει ισοδύναμα τετελεσμένα στην περιοχή καταστρέφοντας
αντίστοιχου κύρους σύμμαχο των Αμερικανών στην περιοχή. Ο δε σύμμαχος αυτός δεν
φαίνεται να είναι άλλος από το Ισραήλ και η πολεμική επιχείρηση που αναμένεται
από την Ρωσία δεν αποκλείεται να είναι μία εκτεταμένη πολεμική εκστρατεία
καταστροφής του: έχασαν σύμμαχο – θα καταστρέψουν σύμμαχο των Αμερικανών. Με
αυτό τον τρόπο, θα επιφέρουν σοβαρό πλήγμα στην Αμερική, χωρίς όμως να τους
κατηγορήσει κανείς ότι … επιτέθηκαν στην Αμερική… Η αφορμή για πόλεμο εναντίον
του Ισραήλ εύκολα μπορεί να βρεθεί (ή εφευρεθεί) και ακόμα περισσότερο δύσκολα
οι Ευρωπαίοι στρατιώτες του ΝΑΤΟ θα σπεύσουν να θυσιαστούν για το Ισραήλ.
Όσοι ερεθίζουν την Ρωσία πρέπει να θυμηθούν ότι οι
Ρώσοι δεν πολεμούν με τακτικισμούς και "τσαλίμια", αλλά
καταστρέφουν... Καλά θα κάνουν λοιπόν να επιλέξουν την πολιτική οδό επίλυσης
των όποιων διαφορών έχουν μαζί της, πριν είναι αργά για όλο τον κόσμο.
κανένα σχόλιο