Η πραγματική δύναμη της παρούσας Συγκυβέρνησης δεν
έγκειται τόσο στην προπαγάνδα των λεγόμενων μεγάλων ΜΜΕ (υπάρχουν πολλά μικρά
κανάλια που κάνουν σωστή ενημέρωση), ούτε τόσο στην υποστήριξη της ισχυρής
Γερμανίας, η οποία με την πολιτική παρατεταμένης λιτότητας έχει αρχίσει να
προκαλεί αντιπάθειες σε αρκετές χώρες της ΕΕ. Η πραγματική της δύναμη βρίσκεται
στο γεγονός ότι οι κεντροδεξιοί της ΝΔ και οι κεντροαριστεροί του ΠΑΣΟΚ κατάφεραν
να ξεπεράσουν τις χρόνιες και μεγάλες διαφορές τους, να δώσουν τα χέρια και να
συνεργαστούν.
Μιλάμε για μία αναπάντεχη αλλά σοβαρή συνεργασία: ο κ.
Άδωνις Γεωργιάδης με την κ. Φώφη Γεννηματά, ο κ. Τσουκάτος με την κ.
Χριστοφιλοπούλου, ο κ. Δένδιας με τον κ. Χρυσοχοίδη… Απίστευτα πράγματα…. Και
όμως, με αυτή την συνεργασία κατάφεραν να δώσουν έναν ευρωπαϊκό μανδύα στην
πολιτική που εφαρμόζουν, να στείλουν μήνυμα ενότητας σε μεγάλη μερίδα των
πολιτών, καθώς και να αναδείξουν την σοβαρότητα της κατάστασης που
αντιμετωπίζει η χώρα, η οποία τους ώθησε έστω και με το ζόρι να συνεργαστούν.
Είναι δε αυτή η ενότητα κεντροδεξιών και κεντροαριστερών της Συγκυβέρνησης που
στέλνει το μήνυμα στην Ευρώπη ότι αποδεχόμαστε (έστω κατά πλειοψηφία) την πολιτική
λιτότητας που μας επιβάλουν οι δανειστές γιατί, αν και σκληρή, είναι αναγκαία
για να μην χρεοκοπήσουμε.
Από την άλλη, ένα κόμμα που διεκδικεί την ανάδειξή του
στην Κυβέρνηση και έχει σκοπό την αλλαγή αυτής της πολιτικής, πρέπει (πριν
προχωρήσει σε διαπραγμάτευση με τους δανειστές) να τους πείσει ότι δεν εκφράζει
τις προσωπικές, περιθωριακές του απόψεις αλλά την πλειοψηφία του ελληνικού
λαού. Όσο σοβαρά ή σοβαροφανή και αν
είναι τα επιχειρήματα που θέτει περί άμεσης ανάγκης αλλαγής της πολιτικής λιτότητας,
οι Ευρωπαίοι εταίροι δεν πρόκειται να ακούσουν τους εκπροσώπους του αν
καταλάβουν ότι εκφράζει προσωπικές απόψεις και στενές κομματικές γραμμές. Στην
συνείδησή τους κυριαρχεί η διακομματική πολιτική της λιτότητας της ΝΔ και του
ΠΑΣΟΚ με την λογική ότι περισσότερα κόμματα εκφράζουν μεγαλύτερη μερίδα του
κόσμου.
Ούτε φυσικά είναι τόσο αφελείς οι Ευρωπαίοι να
παρακολουθούν κάθε τόσο τις ελληνικές δημοσκοπήσεις για να κρίνουν την
πανελλαδική απήχηση των απόψεων ενός κόμματος, καθώς οι δημοσκοπήσεις αυτές έχουν
τόσα πολλά σκαμπανεβάσματα και αοριστίες (βλ. την «αδιευκρίνιστη ψήφο»), και
τόσες ασάφειες ως προς τα πραγματικά κίνητρα των ψηφοφόρων (πχ κομματική πελατεία), ώστε δεν αποτελούν σοβαρό πολιτικό βαρόμετρο για τις
αποφάσεις τους. Ακόμα και το μικρό προβάδισμα του Σύριζα στις δημοσκοπήσεις και
η αναμενόμενη ανάδειξή του σε πρώτο κόμμα σε ενδεχόμενες εκλογές δεν πείθουν
τους Ευρωπαίους εταίρους ούτε για την πανελλαδική απήχηση των απόψεών του, ούτε
(ακόμα περισσότερο) για την βιωσιμότητα της Κυβέρνησης του Σύριζα ώστε να
λάβουν υπόψη τους τις απόψεις του.
Πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι η πραγματική ανάδειξη
της λεγόμενης «αντιμνημονιακής» πλατφόρμας πολιτικής δεν μπορεί να γίνει μόνο
από ένα κόμμα, αλλά από περισσότερα. Ο Σύριζα δηλαδή, αντί να εξαντλεί τις
προσπάθειές του στο να ψάχνει συμμάχους σε κόμματα της αριστεράς της Ιταλίας
και Ισπανίας θα έπρεπε πρώτα να βρει συμμάχους στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα όμως τα
λεγόμενα δημοκρατικά «αντιμνημονιακά» κόμματα της Βουλής (πχ Αν.Ελ και Δημ.Αρ.) έχουν
εισπράξει μία παγερή αδιαφορία από τον Σύριζα και μία συστηματική αποφυγή
προσέγγισης για την δημιουργία συγκεκριμένης «αντιμνημονιακής» πλατφόρμας που
θα παρουσιαστεί στους δανειστές.
Παρά την σοβαρή πρόθεση Δημ.Αρ. και Αν.Ελ. για την
δημιουργία αυτής της πλατφόρμας, ο Σύριζα προσπαθεί να μονοπωλήσει το
«αντιμνημόνιο» με μόνο στόχο την αυτοδυναμία στις εκλογές και λευκή επιταγή από
τον λαό για να κάνει ό,τι θέλει μετεκλογικά. Είναι γνωστό το πρόβλημα του κ. Τσίπρα να
κρατήσει ισορροπίες ανάμεσα σε αριστερούς της αστικής δημοκρατίας,
σκληροπυρηνικούς αριστερούς του περιθωρίου και του εθνομηδενισμού και σε
ανένταχτους, αγανακτισμένους από την λιτότητα πολίτες. Έχει λοιπόν πρόβλημα στο
να ιεραρχήσει τις πολιτικές του, καθώς πρέπει να διευκρινίσει με τι πολιτική θα
συνοδεύσει το κούρεμα του χρέους που υπόσχεται: με σοσιαλδημοκρατία στα πλαίσια
διαπραγμάτευσης στην Ευρώπη, με στυγνό κρατισμό τύπου βόρειας Κορέας με
επίθεση στην Ευρώπη, ή με ανταλλάγματα σε γεωπολιτικό επίπεδο τύπου παραχώρησης
του ονόματος της Μακεδονίας στα Σκόπια..;
Ο ισχυρισμός του κ. Τσίπρα περί διαπραγμάτευσης στα
πλαίσια της Ευρώπης και της σοσιαλδημοκρατίας δεν πείθει καθώς οι Ευρωπαίοι
δανειστές έχουν ξεκαθαρίσει πως ΔΕΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ καμία διαπραγμάτευση για σοβαρό
κούρεμα του χρέους. Τι άλλο να μας πουν οι άνθρωποι..;; Να μας το ζωγραφίσουν..;; Να μας το τραγουδήσουν..;; Όταν λοιπόν οι ξένοι εταίροι έχουν αποσαφηνίσει κάτι
τέτοιο, το μόνο που μπορεί να γίνει είναι όχι «υποσχέσεις» διαπραγμάτευσης αλλά
δημιουργία ενός μεγάλου «αντιμνημονιακού» μετώπου από πολλά κόμματα της Βουλής,
πάνω σε συγκεκριμένο εναλλακτικό σχέδιο, που θα δείξει στους δανειστές ότι η
ανάγκη για αλλαγή πολιτικής είναι μεγάλη και θα τους μεταφέρει την πίεση της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών στην πόρτα τους.
Όμως, αντί για την παραπάνω οικουμενική συσπείρωση
απέναντι στο μνημόνιο, ο κ. Τσίπρας άφησε τα κόμματα της Δημ.Αρ. και των Αν.Ελ.
να τα «κουρέψει» το Ποτάμι και προσπαθεί με κάθε
τρόπο να κερδίσει την αυτοδυναμία, με υποσχέσεις περί διαπραγμάτευσης απέναντι
σε δανειστές που δεν διαπραγματεύονται…
Δυστυχώς, η εμμονή του κ. Τσίπρα στην κατάκτηση της
αυτοδυναμίας και η βεβαιότητά του ότι θα πετύχει κούρεμα του ελληνικού χρέους
παρά την σφοδρή αντίθεση των Ευρωπαίων, δείχνει ότι ο κ. Τσίπρας έχει κρυφή
ατζέντα. Δείχνει ότι έχει ετοιμάσει για τους δανειστές ένα μεγάλο και σοβαρό
αντάλλαγμα που θα τους πείσει για το κούρεμα και το οποίο α) δεν είναι σε χρήμα
(αφού λεφτά δεν υπάρχουν και τα πετρέλαια δεν πρόκειται να εξορυχτούν λόγω
απειλών πολέμου από την Τουρκία) και β) το αντάλλαγμα αυτό θα εγείρει σφοδρή αντίδραση στην χώρα και
γι’ αυτό χρειάζεται την αυτοδυναμία… Υπάρχουν δηλαδή σοβαρές ενδείξεις ότι ο κ. Τσίπρας ετοιμάζεται για σοβαρή υποχώρηση στα εθνικά
θέματα και κατά πάσα πιθανότητα στο θέμα του ονόματος της Μακεδονίας.
Η μανία του κ. Τσίπρα για αυτοδυναμία, σαν να μην
γνωρίζει με τι εταίρους έχει να διαπραγματευτεί και η άρνησή του για δημιουργία
εγχώριων αντιμνημονιακών συμμαχιών που θα πιέσουν τους Ευρωπαίους ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ
ΤΩΡΑ, δείχνει ότι ο κ. Τσίπρας είναι πολύ κατώτερος των περιστάσεων που
απαιτούν ευρεία συσπείρωση των αντιμνημονιακών δυνάμεων και μάλιστα με κρυφή
ατζέντα για το μέλλον. Αντιμνημονιακή πολιτική χωρίς ευρείες συμμαχίες δεν
μπορεί να υπάρξει και αφού οι συμμαχίες αυτές δεν υπάρχουν, εκ των πραγμάτων η
λιτότητα συνεχίζεται… Και δεν φταίνε οι Ευρωπαίοι γι’ αυτό.
κανένα σχόλιο