Krugman: Μην πυροβολείτε την Ελλάδα, η Γερμανία φταίει / Βeing bad Europeans (NEW YORK TIMES)

Η αμερικανική οικονομία φαίνεται ότι επιτέλους αρχίζει να βγαίνει από την βαθιά τρύπα που είχε πέσει κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Δυστυχώς, η Ευρώπη, το άλλο επίκεντρο της κρίσης, δεν μπορεί να πει το ίδιο. Η ανεργία στην ευρωζώνη έχει «κολλήσει» σε σχεδόν διπλάσιο επίπεδο από αυτό των ΗΠΑ, ενώ ο πληθωρισμός είναι μακράν χαμηλότερος του επίσημου στόχου, με τον κίνδυνο του ξεκάθαρου αποπληθωρισμού να αιωρείται.

Οι επενδυτές το έχουν προσέξει αυτό. Τα ευρωπαϊκά επιτόκια έχουν κάνει «βουτιά», με την απόδοση των γερμανικών μακροπρόθεσμων ομολόγων να διαμορφώνεται στο μόλις 0,7%. Πρόκειται για απόδοση που κάποτε σχετίζαμε τον ιαπωνικό αποπληθωρισμό και οι αγορές πράγματι σηματοδοτούν ότι περιμένουν η Ευρώπη να βιώσει την δική της «χαμένη δεκαετία».

Γιατί βρίσκεται σε τόσο δύσκολη θέση η Ευρώπη; Η γενικά αποδεκτή θεωρία μεταξύ των ευρωπαίων νομοθετών είναι ότι αυτό που βλέπουμε είναι το τίμημα της ανευθυνότητας: ορισμένες κυβερνήσεις δεν κατάφεραν να συμπεριφερθούν με τη σύνεση που απαιτεί ένα κοινό νόμισμα, επιλέγοντας αντιθέτως να υποκύψουν στους παραπλανημένους ψηφοφόρους και να παραμείνουν προσκολλημένες σε αποτυχημένα οικονομικά δόγματα. Και αν θέλετε τη δική μου γνώμη (και ορισμένων άλλων οικονομολόγων που έχουν εξετάσει σε βάθος το ζήτημα), αυτή η ανάλυση είναι ουσιαστικά σωστή, μόνο που έχουν κάνει λάθος στην ταυτότητα των «κακών παικτών».

Διότι η κακή συμπεριφορά στην «καρδιά» της ευρωπαϊκής καταστροφής δεν προέρχεται από την Ελλάδα, ή την Ιταλία, ή τη Γαλλία, αλλά από τη Γερμανία.

Δεν αρνούμαι ότι η ελληνική κυβέρνηση συμπεριφέρθηκε ανεύθυνα πριν την κρίση, ή ότι η Ιταλία έχει μεγάλο πρόβλημα με την στασιμότητα της παραγωγής. Όμως η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα της οποίας το δημοσιονομικό «χάλι» είναι μοναδικό, ενώ τα μακροχρόνια προβλήματα της Ιταλίας δεν είναι η πηγή της αποπληθωριστικής κίνησης της Ευρώπης. Αν προσπαθήσετε να ταυτοποιήσετε τις χώρες οι πολιτικές των οποίων ήταν ανάρμοστες πριν την κρίση και έχουν πλήξει την Ευρώπη από τότε που ξέσπασε η κρίση, και οι οποίες αρνούνται να μάθουν από την εμπειρία, όλα δείχνουν ότι η Γερμανία ήταν ο χειρότερος «παίκτης».

Σκεφτείτε, ιδιαίτερα, τη σύγκριση μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας.

Η Γαλλία βλέπει πολλά αρνητικά δημοσιεύματα, με μεγάλη συζήτηση να γίνεται ιδιαίτερα για την υποτιθέμενη απώλεια της ανταγωνιστικότητάς της. Αυτή η συζήτηση υπερβάλει σε μεγάλο βαθμό σε σχέση με την πραγματικότητα: δεν θα γνωρίζατε ποτέ από τα περισσότερα δημοσιεύματα του Τύπου ότι η Γαλλία έχει ένα πολύ μικρό εμπορικό έλλειμμα. Ποιο είναι όμως το ζήτημα εδώ; Έχει διαβρωθεί η ανταγωνιστικότητα της Γαλλίας από την υπερβολική αύξηση του κόστους και των τιμών;

Όχι. Από τότε που γεννήθηκε το ευρώ, το 1999, ο αποπληθωριστής της Γαλλίας έχει αυξηθεί κατά 1,7% ετησίως, ενώ το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος έχει αυξηθεί κατά 1,9% ετησίως. Και τα δυο νούμερα ευθυγραμμίζονται με τον στόχο της ΕΚΤ για πληθωρισμό λίγο χαμηλότερο του 2%, αλλά και με ότι συμβαίνει στις ΗΠΑ. Αντιθέτως, η Γερμανία, συμπεριφέρεται με τελείως ανάρμοστο τρόπο, με τις τιμές και το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος να αυξάνονται κατά 1% και 0,5% αντίστοιχα.

Και δεν είναι μόνο στη Γαλλία όπου τα κόστη βρίσκονται περίπου εκεί που πρέπει να βρίσκονται. Η Ισπανίαείδε τα κόστη και τις τιμές να αυξάνονται κατά τη διάρκεια της «φούσκας» των ακινήτων, όμως σε αυτό το σημείο όλες οι υπερβολές εξαλείφθηκαν μετά από χρόνια ανεργίας και περιορισμού των μισθών. Η αύξηση του κόστους στην Ιταλία ήταν πράγματι υπερβολικά υψηλή, όχι όμως τόσο υπερβολικά, όσο υπερβολικά χαμηλή είναι αυτή της Γερμανίας.

Με άλλα λόγια, εάν πράγματι υπάρχει πρόβλημα ανταγωνιστικότητας στην Ευρώπη, αυτό προκλήθηκε από τις πολιτικές ισχυροποίησης της Γερμανίας σε βάρος των ανταγωνιστών, οι οποίες στην ουσία εξάγουν τον αποπληθωρισμό στις γειτονικές της χώρες.

Και με το χρέος τι γίνεται; Δεν πληρώνει η Ευρώπη εκτός Γερμανίας το τίμημα της παρελθούσας δημοσιονομικής ανευθυνότητας; Στην πραγματικότητα, αυτό αφορά την Ελλάδα και κανέναν άλλον. Και είναι λάθος ιδιαίτερα στην περίπτωση της Γαλλίας, η οποία δεν αντιμετωπίζει καμία δημοσιονομική κρίση. Η Γαλλία μπορεί να δανειστεί μακροπρόθεσμα με ιστορικά χαμηλά επιτόκια στο 1%, λίγο υψηλότερα δηλαδή από την Γερμανία.

Ωστόσο, οι ευρωπαίοι νομοθέτες φαίνονται αποφασισμένοι να επιρρίψουν ευθύνες στις λάθος χώρες και στις λάθος πολιτικές για τα προβλήματά τους. Είναι αλήθεια ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει κυκλοφορήσει ένα σχέδιο για να τονώσει την οικονομία με δημόσιες επενδύσεις, όμως τα δημόσια κεφάλαια είναι τόσο μικρά σε σχέση με το πρόβλημα, που το σχέδιο είναι σχεδόν αστείο. Και, στο μεταξύ, η Κομισιόν προειδοποιεί τη Γαλλία, η οποία έχει το χαμηλότερο κόστος δανεισμού στην ιστορία της, ότι μπορεί να έρθει αντιμέτωπη με πρόστιμα διότι δεν έχει μειώσει αρκετά το έλλειμμα του προϋπολογισμού της.

Με την επίλυση του προβλήματος του υπερβολικά χαμηλού πληθωρισμού στη Γερμανία τι γίνεται; Η πολύ επιθετική νομισματική πολιτική μπορεί να είναι αποτελεσματική (αν και δεν θα βασιζόμουν σε αυτό), όμως οι γερμανοί αξιωματούχοι προειδοποιούν κατά τέτοιων πολιτικών διότι μπορεί έτσι να «τη γλιτώσουν» οι οφειλέτες.

Αυτό που βλέπουμε, συνεπώς, είναι η εξαιρετικά καταστροφική δύναμη των κακών ιδεών. Δεν φταίει αποκλειστικά και μόνο η Γερμανία –η Γερμανία είναι ένας μεγάλος «παίκτης» στην Ευρώπη, όμως μπορεί να επιβάλει αποπληθωριστικές πολιτικές μόνο επειδή ένα τόσο μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής ελίτ έχει πιστέψει αυτή την αφήγηση. Και θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι θα είναι αυτό που θα τους προσγειώσει στην πραγματικότητα.

( Άννα Φαλτάιτς)

ΠΗΓΗ: http://www.euro2day.gr/specials/opinions/article/1279867/krugman-mhn-pyrovoleite-thn-ellada-h-germania.html

-----------------

Being Bad Europeans

by Paul Krugman

The U.S. economy finally seems to be climbing out of the deep hole it entered during the global financial crisis. Unfortunately, Europe, the other epicenter of crisis, can’t say the same. Unemployment in the euro area is stalled at almost twice the U.S. level, while inflation is far below both the official target and outright deflation has become a looming risk.

Investors have taken notice: European interest rates have plunged, with German long-term bonds yielding just 0.7 percent. That’s the kind of yield we used to associate with Japanese deflation, and markets are indeed signaling that they expect Europe to experience its own lost decade.

Why is Europe in such dire straits? The conventional wisdom among European policy makers is that we’re looking at the price of irresponsibility: Some governments have failed to behave with the prudence a shared currency requires, choosing instead to pander to misguided voters and cling to failed economic doctrines. And if you ask me (and a number of other economists who have looked hard at the issue), this analysis is essentially right, except for one thing: They’ve got the identity of the bad actors wrong.

For the bad behavior at the core of Europe’s slow-motion disaster isn’t coming from Greece, or Italy, or France. It’s coming from Germany.

I’m not denying that the Greek government behaved irresponsibly before the crisis, or that Italy has a big problem with stagnating productivity. But Greece is a small country whose fiscal mess is unique, while Italy’s long-run problems aren’t the source of Europe’s deflationary downdraft. If you try to identify countries whose policies were way out of line before the crisis and have hurt Europe since the crisis, and that refuse to learn from experience, everything points to Germany as the worst actor.

Consider, in particular, the comparison between Germany and France.

France gets a lot of bad press, with much talk in particular about its supposed loss in competitiveness. Such talk greatly exaggerates the reality; you’d never know from most media reports that France runs only a small trade deficit. Still, to the extent that there is an issue here, where does it come from? Has French competitiveness been eroded by excessive growth in costs and prices?

No, not at all. Since the euro came into existence in 1999, France’s G.D.P. deflator (the average price of French-produced goods and services) has risen 1.7 percent per year, while its unit labor costs have risen 1.9 percent annually. Both numbers are right in line with the European Central Bank’s target of slightly under 2 percent inflation, and similar to what has happened in the United States. Germany, on the other hand, is way out of line, with price and labor-cost growth of 1 and 0.5 percent, respectively.

And it’s not just France whose costs are just about where they ought to be. Spain saw rising costs and prices during the housing bubble, but at this point all the excess has been eliminated through years of crushing unemployment and wage restraint. Italian cost growth has arguably been a bit too high, but it’s not nearly as far out of line as Germany is on the low side.

Continue reading the main storyContinue reading the main story

In other words, to the extent that there’s anything like a competitiveness problem in Europe, it’s overwhelmingly caused by Germany’s beggar-thy-neighbor policies, which are in effect exporting deflation to its neighbors.

But what about debt? Isn’t non-German Europe paying the price for past fiscal irresponsibility? Actually, that’s a story about Greece and nobody else. And it’s especially wrong in the case of France, which isn’t facing a fiscal crisis at all; France can currently borrow long-term at a record low interest rate of less than 1 percent, only slightly above the German rate.

Yet European policy makers seem determined to blame the wrong countries and the wrong policies for their plight. True, the European Commission has floated a plan to stimulate the economy with public investment — but the public outlay is so tiny compared with the problem that the plan is almost a joke. And meanwhile, the commission is warning France, which has the lowest borrowing costs in its history, that it may face fines for not cutting its budget deficit enough.

What about resolving the problem of too little inflation in Germany? Very aggressive monetary policy might do the trick (although I wouldn’t count on it), but German monetary officials are warning against such policies because they might let debtors off the hook.

What we’re seeing, then, is the immensely destructive power of bad ideas. It’s not entirely Germany’s fault — Germany is a big player in Europe, but it’s only able to impose deflationary policies because so much of the European elite has bought into the same false narrative. And you have to wonder what will cause reality to break in.

Source: http://www.nytimes.com/2014/12/01/opinion/paul-krugman-being-bad-europeans.html?_r=0